Όταν η υποκρισία περισσεύει, τότε η υποτιθέμενη κοινωνική αντίδραση αλλά και η υποκριτική κοινωνική και πολιτική ευαισθησία, δεν καθορίζεται ως θα όφειλε από το ειδεχθές δράμα του θύματος αλλά από την πολιτική του ταυτότητα, καθώς και από την ταυτότητα και την ιδιότητα του θύτη.
ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.
Στην πολυτάραχη ιστορία αυτού του τόπου, έχουν υπάρξει επιθέσεις και δολοφονίες που χαρακτηρίστηκαν (και κάποιες αδιαμφισβήτητα ήταν) πολιτικές. Η αντίδραση της κοινωνίας (πάντα κατευθυνόμενη αλλά αυτό δεν είναι εξ ορισμού μεμπτό) υπήρξε άμεση και στις περισσότερες των περιπτώσεων οδήγησε σε ραγδαίες και δραματικές πολιτικές εξελίξεις. Ας θυμηθούμε ορισμένα ενδεικτικά ως προς αυτό περιστατικά: Δολοφονία Γρηγόρη Λαμπράκη 22/5/1963:
Το βράδυ της 22 Μαΐου 1963 ο Λαμπράκης μίλησε σε εκδήλωση που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη η «Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Πριν ακόμα η εκδήλωση ξεκινήσει, πλήθος παρακρατικών και αστυνομικών με πολιτικά είχαν καταλάβει τα γειτονικά πεζοδρόμια, κραυγάζοντας συνθήματα και προπηλακίζοντας όσους προσέρχονταν στην αίθουσα για να πάρουν μέρος σε αυτή. Άλλοι αστυνομικοί, ένστολοι, αν και παρόντες σε μεγάλο αριθμό δεν λάμβαναν κανένα μέτρο για την απώθηση των παρακρατικών, παρά τις διαμαρτυρίες των οργανωτών και του ίδιου του Λαμπράκη, ενός μέλους δηλαδή του ελληνικού κοινοβουλίου.
Μάλιστα, ένας παρακρατικός κατόρθωσε να χτυπήσει το Λαμπράκη στο κεφάλι με ρόπαλο κατά την είσοδό του στην αίθουσα της εκδήλωσης, τραυματίζοντάς τον ελαφρά. Σοβαρά, αντίθετα, τραυματίστηκε από τους ανεξέλεγκτους διαδηλωτές ο έτερος παρών αριστερός βουλευτής, Γιώργος Τσαρουχάς. Με την ολοκλήρωση της εκδήλωσης, ο Λαμπράκης εγκατέλειψε την αίθουσα με πρόθεση να κατευθυνθεί σε κοντινό ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει. Τον ακολούθησαν μόνο δύο σύντροφοί του, καθώς η αστυνομία απέκλεισε το κοινό της εκδήλωσης στο εσωτερικό της αίθουσας, απαγορεύοντας προσωρινά την έξοδο.
Το πιθανότερο είναι ότι οι δράστες της επίθεσης θα είχαν διαφύγει ανενόχλητοι, αν ένας παριστάμενος Θεσσαλονικιός, ο πλασιέ Μανόλης Χατζηαποστόλου (με το παρατσούκλι «Τίγρης») δεν είχε πηδήσει αστραπιαία στην καρότσα του τρίκυκλου. Για ένα περίπου χιλιόμετρο το τρίκυκλο έτρεχε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης χωρίς κανένα αστυνομικό ή άλλο όχημα να το καταδιώκει. Ο Χατζηαποστόλου εξουδετέρωσε μετά από σκληρή πάλη το μοναδικό επιβάτη της καρότσας, Μανόλη Εμμανουηλίδη (ήταν αυτός που είχε καταφέρει το θανατηφόρο χτύπημα στο Λαμπράκη) και κατόπιν υποχρέωσε τον οδηγό Σπύρο Γκοτζαμάνη να σταματήσει. Ακολούθησε νέα πάλη αυτή τη φορά ανάμεσα στον Χατζηαποστόλου και τον Γκοτζαμάνη, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός αστυνομικός, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών. Ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ σε κωματώδη κατάσταση από την οποία δεν εξήλθε ποτέ. Πέθανε τέσσερις μέρες αργότερα.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό.
Οι μεγάλες κινητοποιήσεις που ακολούθησαν (και σωστά ακολούθησαν) οδήγησαν σε παραίτηση την κυβέρνηση Καραμανλή και δρομολόγησαν εξελίξεις.Τα δε ΜΜΕ σύσσωμα καταδίκασαν τη δολοφονική πράξη, διευκολύνοντας και αναδεικνύοντας τη δικαιολογημένη λαϊκή οργή και αγανάκτηση.
Στις 21 Ιουλίου 1965 Η ΕΦΕΕ έχει καλέσει τους φοιτητές σε συγκέντρωση στα Προπύλαια σαν απάντηση στο βασιλικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου.
Στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρ. Λαδά, η αστυνομία έχει στήσει ενέδρα και επιτίθεται στους συγκεντρωμένους.
Ο αγωνιστής φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας πέφτει νεκρός από τα χτυπήματα και τραυματίζονται γύρω στα 300 άτομα. Η αστυνομία επιχειρεί να προχωρήσει σε μυστική ταφή, αλλά η οικογένεια του παλικαριού παραλαμβάνει τη σορό του και η κηδεία του μετατρέπεται σε γενική απεργία και τεράστια μαχητική διαδήλωση με πάνδημη συμμετοχή του λαού της Αθήνας και του Πειραιά.
Ήταν η εποχή που το κράτος δολοφονούσε στυγνά και απροκάλυπτα. Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι κι εδώ γνωστά.
Ο Πέτρουλας έγινε θρύλος και σωστά.
Έέγινε ύμνος που τραγουδήθηκε στα χρόνια της δικής μας αθωότητας και σωστά.
Δολοφονία Μιχάλη Καλτεζά 17/11/1985:
Ένας μαθητής που δολοφονήθηκε από πυρά αστυνομικού σε επέτειο του Πολυτεχνείου.
Αμέσως μετά τον θάνατο του Καλτεζά καταλαμβάνεται από αναρχικούς σε ένδειξη διαμαρτυρίας το παλιό Χημείο στη Σόλωνος και το Πολυτεχνείο. Το πρωί της 18ης Νοεμβρίου δίνεται η άδεια από την Επιτροπή Πανεπιστημιακού Ασύλου, με πρόεδρο τον πρύτανη Μιχάλη Σταθόπουλο, να μπει η Αστυνομία στο Χημείο. Η εισβολή γίνεται με χρήση δακρυγόνων, για πρώτη φορά μετά το 1976, και οι αστυνομικοί συλλαμβάνουν 37 άτομα τα οποία ξυλοκοπούν, ενώ λίγοι καταφέρνουν να φτάσουν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου από τους υπονόμους. Αυτή ήταν και η πρώτη άρση ασύλου από την επίσημη θεσμοποίησή του το 1982.
Τα επεισόδια στην Αθήνα συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες. Ύστερα από τα γεγονότα ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μένιος Κουτσόγιωργας υπέβαλλε την παραίτησή του, την οποία ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου δεν έκανε δεκτή.
Στις 26 Νοεμβρίου του 1985 η 17 Νοέμβρη, σε αντίποινα για τη δολοφονία του Καλτεζά, επιτέθηκε με βόμβα σε κλούβα των ΜΑΤ κοντά στο Ξενοδοχείο Κάραβελ, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο αρχιφύλακας Νίκος Γεωργακόπουλος και να τραυματιστούν δεκατέσσερις συνάδελφοί του. Η κοινωνική αντίδραση δεδομένη.
Και επειδή δε λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή, στο χορό μπήκαν και οι απονεμητές δικαίου της 17 Νοέμβρη.
Θάνατος Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια στις 6/12/2008:
Η Αθήνα καίγεται. Παραδίδεται στο έλεος των «εξεγερμένων» πλιατσικολόγων.
Κουκουλοφόροι, λαθρομετανάστες αλλά και οι γνωστοί απονεμητές δικαίου σε μια αξιοζήλευτη σύμπνοια καίνε και καταστρέφουν τη ζωή Ελλήνων πολιτών και μαζί και τις υποδομές αυτής της πόλης.
Απειλές κατά της αστυνομίας και των κομμάτων εκτοξεύει η τρομοκρατική οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας» στην προκήρυξη που δημοσιεύει την Πέμπτη «Το Ποντίκι» και με την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη για τη δολοφονική απόπειρα κατά αστυνομικών με θύμα τον 21χρονο, Διαμαντή Μαντζούνη, και για την επίθεση στην κλούβα των ΜΑΤ στο Γουδή.
Στο 11σέλιδο κείμενο υπό τον τίτλο «Στις σφαίρες απαντούμε με σφαίρες», οι τρομοκράτες χαρακτηρίζουν την ένοπλη επίθεση της 5ης Ιανουαρίου ως απάντηση στη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ενώ αναφέρονται στον κατηγορούμενο, Επαμεινώνδα Κορκονέα, προεξοφλώντας ότι θα μείνει στη φυλακή για μικρό χρονικό διάστημα και προειδοποιώντας πως θα τους βρει απέναντί του.
Λίγες μέρες μετά:
Σκάγια αδέσποτα από έναν μεθυσμένο στο Περιστέρι, τραυμάτισαν στο δάκτυλο το γιο ενός συνδικαλιστή.
Διαδηλώσεις και αντιδράσεις ακολούθησαν σε όλη την Ελλάδα.
Ένα αθώο παιδί που κατά λάθος βρέθηκε στην πορεία ενός σκαγιού, μετατράπηκε εν μια νυκτί σε ήρωα. Σήμερα κανείς πια δε μιλά γι αυτόν.
Η φιέστα όμως έγινε.
Φυσικά δε δικαιολογούμε το περιστατικό.
Ούτε υποβαθμίζουμε την ανθρώπινη διάστασή του.
Επιχειρούμε απλά να κρίνουμε το «αυθόρμητο» της λαϊκής εξέγερσης και στη συνέχεια θα αναδείξουμε την επιλεκτικότητα της «κοινωνικής» ευαισθησίας.
Κωνσταντίνα Κούνεβα:
Η συνδικαλίστρια από τη Βουλγαρία, που ήρθε για να δώσει μια άλλη ποιότητα στον ελληνικό συνδικαλισμό. Κάποιος της πέταξε βιτριόλι στο πρόσωπο. Ειδεχθής και απάνθρωπη πράξη χωρίς δεύτερη σκέψη.
Την αιτία και ίσως το φυσικό αυτουργό τους ξέρει μόνο η ίδια.
Οι έρευνες έδειξαν πως ήταν έργο μαφιόζων της νύκτας.
Προφανώς το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει αναδείξει κορυφαίους αγωνιστές με τους οποίους η μαφία της νύκτας ποτέ δεν ασχολήθηκε. Γιατί ασχολήθηκε με την Κούνεβα??? Ο καθένας ας το απαντήσει στη δική του συνείδηση. Μεγάλα παιδιά είμαστε όλοι άλλωστε και μόνο αν θέλουμε θα μασαμπουκιάσουμε το κουτόχορτο που μας σερβίρουν.
Η κατευθυνόμενη κοινωνική ευαισθησία κι εδώ στο έπακρο.
Πορείες, διαδηλώσεις, εκπομπές, εκατομμύρια αράδες στα ΜΜΕ και λοιπά συναφή.
Ο κοινωνικά ευαίσθητος υπουργός της δώρησε και σπίτι.
Όχι φυσικά από την προίκα του αλλά από τον ιδρώτα αυτού του λαού.
Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που ένεκα η κεκτημένη κοινωνική ευαισθησία (συνεπικουρούμενης και από την οικονομική κρίση), κατακρεούργησε τους μισθούς και τις συντάξεις των ελλήνων φορολογουμένων.
Τη δωρεά όμως στην Κούνεβα δε την ανακάλεσε. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ:
Πριν από δυο μήνες
Ένα κτήνος Αλβανός λαθρομετανάστης βίασε και δολοφόνησε πετώντας στο πηγάδι ένα 11χρονο κοριτσάκι από τη Βουλγαρία. Δείτε σχετική ανάρτησή ΕΔΩ:
Κοινωνική αντίδραση …μηδέν
Τρομοκρατικές απειλές από τους απονεμητές δικαίου εναντίον των εισβολέων …μηδέν
Κοινωνική ευαισθησία από τα πολιτικά κόμματα της ανθρωπιάς και της ευαισθησίας …πάλι μηδέν. Ούτε μια αράδα δε βρήκαν να γράψουν για όλους αυτούς που οι πολιτισμικές τους αξίες απαξιώνουν με τρόπο προκλητικό και τερατώδη την ανθρώπινη ζωή.
Ο λόγος??? Απλός.
Ο θύτης ήταν λαθρομετανάστης. Προστατευόμενο είδος δηλαδή Πριν από δύο μέρες:
Ο συμπαθέστατος βιοπαλαιστής λαχειοπώλης της Αθήνας έπεσε μαχαιρωμένος από «δυστυχισμένους» εισβολείς για τα λίγα ευρώ που είχε επάνω του.
Το αποτέλεσμα γνωστό
Αντίδραση …μηδέν.
Οι απονεμητές δικαιοσύνης …άφαντοι.
Τα κόμματα της ευαισθησίας… άφαντα και αυτά.
Ο λόγος και πάλι γνωστός:
Οι εγκληματίες ήταν «δυστυχισμένοι» λαθρομετανάστες. Δηλαδή προστατευόμενο είδος στη χώρα της μπαστεσκυλαλεσταρίας. Μόλις χθες:
Στο ΕΠΑΛ της Λαμίας τρία καθάρματα ξυλοκόπησαν ένα 16χρονο μαθητή.
Και το χειρότερο… σαν δήμιοι στυγνοί και αδίστακτοι του έσβησαν τα τσιγάρα τους στο σώμα.
Δείτε ΕΔΩ σχετική ανάρτηση...
Το αποτέλεσμα και πάλι το ίδιο:
Μηδενική αντίδραση.Μηδενική ευαισθησία.
Μηδενική απονομή δικαιοσύνης από τους απονεμητές
Κι εδώ οι θύτες ήταν προστατευόμενο είδος.
Και ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Από τους νεκρούς της MARFIN μέχρι τους δεκάδες νεκρούς της καθημερινότητάς μας
Γιά όλους αυτούς, ανθρωπιστές, "δημοκράτες", Μ.Κ.Ο, επαναστάτες της τσιτατοχρησίας, το κορυφαίο πολιτικό έγκλημα σε βάρος του τόπου και του λαού μας, υποβαθμίζεται σε τριεύουσα είδηση του αστυνομικού δελτίου, και κανείς δεν ασχολείται μ αυτό.
Φαρισαίοι υποκριτές σε μια συνομωσία σιωπής και εγκληματικής συνενοχής σε βάρος του τόπου.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ:
Όλους εκείνους που θα μας χαρακτηρίσουν απάνθρωπους για την Κούνεβα, θα τους φτύσουμε στα μούτρα για την επιλεκτική τους ανθρωπιά. Ξέρουμε πολύ καλύτερα απ όλους αυτούς να τιμούμε τον άνθρωπο, τις αξίες του, αλλά και την ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Όλους εκείνους που θα μας χαρακτηρίσουν αντιδημοκράτες για την ενδεικτική αναφορά μας στις πολιτικές δολοφονίες, θα τους πούμε ότι τους έχουμε χεσμένους για την επιλεκτική και υποκριτική δημοκρατία τους.
Τιμούμε όλους τους πολιτικά δολοφονημένους αγωνιστές αλλά δεν έχουμε κανέναν λόγο να τιμήσουμε τους υποκριτές και τους επιλεκτικά αδιάφορους χειραγωγούς τους που καμώνονται πως δε βλέπουν τον πολιτικό κατήφορο της χώρας, και απέχουν συνειδητά από την αυτονόητη υποχρέωσή τους να αφυπνίσουν το λαϊκό ξεσηκωμό.
Αυτός ο λαός έχει καθήκον να οργανώσει και σε τοπικό επίπεδο και πανεθνικά την εξέγερσή του.
Προφανέστατα κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρει και το νόμο στα χέρια του, απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που σε αγαστή συνεργασία με τις ΜΚΟ και τα πρωτοπαλίκαρα του SOROS, αποφάσισε πως πρέπει να αποδεχθεί ως υπέρτατη αξία το «δικαίωμα» της μαφίας και των μισάνθρωπων εισβολέων να καταστρέφουν τη ζωή μας, να δολοφονούν ανεξέλεγκτα και να οδηγούν την καθημερινότητά μας στην απόγνωση. ΠΗΓΗ:ellinikoforum.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου