Λοιπόν, τι λέγαμε; Πού είχαμε μείνει; Να σας πω την αλήθεια έχω χάσει λογαριασμό με το να καταγγέλλω τα ψέματα με τα οποία ο ΓΑΠ υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού, τα απατηλά συνθήματα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», το ιστορικό εκείνο «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», το δημαγωγικό «λεφτά υπάρχουν», και τ’ άλλα παραμύθια με τα οποία υπνώτιζε το λαό, ων ουκ έστιν αριθμός ούτε τέλος. Και φυσικά δεν υπήρξε, ούτε υπάρχει, ούτε θα υπάρξει μετάνοια και συγνώμη από έναν τέτοιο παραμυθά - όργανο της παγκοσμιοποίησης.
Ευτυχώς που έχουμε ηχητικά ντοκουμέντα που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο για να μας θυμίζουν το ποιόν του άνδρα. Κατά καιρούς έχω αναρτήσει πολλά τέτοια video, και πριν από λίγο βρήκα άλλο ένα εδώ. Το παραθέτω στη συνέχεια, αν και ο ανεύθυνος δημαγωγός, εκτός που υποφέρει από αμνησία, δεν κοκκινίζει με τίποτα.
Τέλος πάντων, άλλος είναι ο στόχος του άρθρου τούτου. Θέλω ν' αναδείξω την παγκοσμιοποιητική φυσιογνωμία του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, μέσα από τη προχθεσινή ομιλία του κατά την έναρξη των Εργασιών του Συμβουλίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Νέα Υόρκη. Εκεί έβγαλε εντελώς τη μάσκα του πατριωτισμού και μίλησε ευθέως για την ανάγκη παγκόσμιας διακυβέρνησης. Παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Γεώργιος Παπανδρέου: «Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι, επιτρέψτε μου καταρχήν να ευχαριστήσω τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, που μας φιλοξενεί σε αυτό τον χώρο υψίστης συμβολικής, αλλά και πολιτικής σημασίας. (…)
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η αλληλεγγύη είναι απαραίτητη σε παγκόσμιο επίπεδο, γι' αυτό και επιθυμώ να ευχαριστήσω όλους τους παρισταμένους, αγαπητούς φίλους και συντρόφους. (…)
Επιτρέψτε μου, όμως, να σας μεταφέρω τη δική μου εμπειρία από αυτή την κρίση και τα όσα συνεπάγεται ενδεχομένως για το έργο και την πολιτική που ακολουθούμε.
Πρώτον: τι διδάγματα αποκομίσαμε από την κρίση αυτή; Για άλλη μια φορά, η κρίση απέδειξε ότι κανείς δεν είναι μόνος ή αποκομμένος από τους υπόλοιπους, γιατί όλοι είμαστε συνεπιβάτες στο ίδιο τρένο.
Είναι επιτακτική επομένως η ανάγκη για αλληλεγγύη, πολλώ δε μάλλον η ανάγκη μιας παγκόσμιας συνεργασίας, μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, για λύσεις παγκόσμιας εμβέλειας. (…)
Αυτή είναι και η πρόκληση την οποία αντιμετωπίζουμε, καθώς καλούμαστε να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τιθασεύσουμε τέτοιες δυνάμεις, όπως τις δυνάμεις της αγοράς. Θα επιτρέψουμε να περάσουν οι δυνάμεις αυτές στα χέρια και τον έλεγχο των λίγων και να παραμείνουν ανεξέλεγκτες; Ή μήπως θα κυβερνήσουμε με τρόπο δημοκρατικό, θα τιθασεύσουμε τις δυνάμεις αυτές για το καλό της ανθρωπότητας και της εξυπηρέτησης των αναγκών της; Σε αυτό το ζήτημα, το κίνημά μας διαδραματίζει κεντρικό ρόλο, παράγοντας αξίες, εκείνες τις παγκόσμιες αξίες, που συντελούν υπέρ μιας παγκόσμιας και δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Εδώ, μετουσιώνεται και η σημασία του κινήματός μας, δηλαδή στη δημιουργία ενός πιο ανθρώπινου κόσμου, ενόσω διαχειριζόμαστε παρεμφερείς κρίσεις. Αντιμετωπίζουμε επιπροσθέτως και ένα δίλημμα, καθώς βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι.
Από τη μια, υφίσταται η πρόκληση της δημιουργίας ενός κόσμου με ανθρώπινο πρόσωπο, η πρόκληση του εξανθρωπισμού της παγκοσμιοποίησης.
Από την άλλη, αν δεν τα καταφέρουμε, θα οδηγηθούμε προς την κατεύθυνση ενός ενισχυμένου λαϊκισμού, περισσότερου φονταμενταλισμού, αύξησης της πόλωσης, εντονότερου ρατσισμού, ξενοφοβίας, εντονότερου εθνικισμού, ρήξεων και βαρβαρότητας. Αυτό είναι το δίλημμά μας, λοιπόν. Καθώς επίκειται η Σύνοδος του G20 εντός των ερχόμενων ημερών, το ζήτημα μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης αποτελεί ολοένα και μεγαλύτερη πρόκληση για την ανθρωπότητα. (...)
Μπορούμε να προσφέρουμε ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης, με καινοτόμο, βιώσιμη ανάπτυξη, η οποία θα υπερβαίνει τους παρελθόντες περιορισμούς. Ένα ακόμη παράδειγμα, συνεπεία των τελευταίων μηνών, το οποίο αναδεικνύει εκ νέου την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης και λύσεων παγκόσμιας κλίμακας, συνδέεται με το γεγονός ότι το 2008, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, οι κυβερνήσεις, ή η πολιτική, αν θέλετε, και το κράτος, αποτέλεσαν τον έσχατο εγγυητή για να σωθεί το σύστημα.(…)
Ποιος όμως είναι αυτή τη στιγμή ο εγγυητής, στον οποίο μπορεί να προστρέξει κανείς, ως έσχατη λύση; Αν δεν είναι οι κυβερνήσεις, ούτε ο χρηματοπιστωτικός τομέας, τότε μόνον παγκόσμιοι θεσμοί και παγκόσμια όργανα, λύσεις παγκόσμιας, ή και περιφερειακής εμβέλειας, μπορεί να υπάρξουν, όπως έδειξε και η ελληνική κρίση, με τη δημιουργία του μηχανισμού στήριξης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ. (…)»
(Ολόκληρη η ομιλία εδώ.)
«Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και την χρειαζόμαστε γρήγορα», είχε βροντοφωνάξει ο ΓΑΠ στο συνέδριο του Economist στις 28-4-2010. Ακούστε τον:
Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων; Γι’ αυτό εσείς οι αγνοί πράσινοι οπαδοί μην ξελιγώνεστε όταν ο Γιώργος μας μιλάει για την "πατρίδα". Τώρα ξέρετε ποια "πατρίδα" εννοεί… Ζήτησε παγκόσμια διακυβέρνηση και την πήρε! Και όπως είδατε, η παγκόσμια διακυβέρνηση, που μας φόρτωσε στην πλάτη ο Τζέφρυ χωρίς να μας ρωτήσει, δεν αστειεύεται, παίδες... Απεναντίας, μας πονάει πολύ, για το καλό μας, φυσικά...
Πείτε και κανένα "ευχαριστώ", βρε αχάριστοι, στο "σωτήρα" μας! Τι θα κάναμε χωρίς αυτόν;
Ευτυχώς που έχουμε ηχητικά ντοκουμέντα που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο για να μας θυμίζουν το ποιόν του άνδρα. Κατά καιρούς έχω αναρτήσει πολλά τέτοια video, και πριν από λίγο βρήκα άλλο ένα εδώ. Το παραθέτω στη συνέχεια, αν και ο ανεύθυνος δημαγωγός, εκτός που υποφέρει από αμνησία, δεν κοκκινίζει με τίποτα.
Τέλος πάντων, άλλος είναι ο στόχος του άρθρου τούτου. Θέλω ν' αναδείξω την παγκοσμιοποιητική φυσιογνωμία του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, μέσα από τη προχθεσινή ομιλία του κατά την έναρξη των Εργασιών του Συμβουλίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Νέα Υόρκη. Εκεί έβγαλε εντελώς τη μάσκα του πατριωτισμού και μίλησε ευθέως για την ανάγκη παγκόσμιας διακυβέρνησης. Παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Γεώργιος Παπανδρέου: «Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι, επιτρέψτε μου καταρχήν να ευχαριστήσω τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, που μας φιλοξενεί σε αυτό τον χώρο υψίστης συμβολικής, αλλά και πολιτικής σημασίας. (…)
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η αλληλεγγύη είναι απαραίτητη σε παγκόσμιο επίπεδο, γι' αυτό και επιθυμώ να ευχαριστήσω όλους τους παρισταμένους, αγαπητούς φίλους και συντρόφους. (…)
Επιτρέψτε μου, όμως, να σας μεταφέρω τη δική μου εμπειρία από αυτή την κρίση και τα όσα συνεπάγεται ενδεχομένως για το έργο και την πολιτική που ακολουθούμε.
Πρώτον: τι διδάγματα αποκομίσαμε από την κρίση αυτή; Για άλλη μια φορά, η κρίση απέδειξε ότι κανείς δεν είναι μόνος ή αποκομμένος από τους υπόλοιπους, γιατί όλοι είμαστε συνεπιβάτες στο ίδιο τρένο.
Είναι επιτακτική επομένως η ανάγκη για αλληλεγγύη, πολλώ δε μάλλον η ανάγκη μιας παγκόσμιας συνεργασίας, μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, για λύσεις παγκόσμιας εμβέλειας. (…)
Αυτή είναι και η πρόκληση την οποία αντιμετωπίζουμε, καθώς καλούμαστε να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τιθασεύσουμε τέτοιες δυνάμεις, όπως τις δυνάμεις της αγοράς. Θα επιτρέψουμε να περάσουν οι δυνάμεις αυτές στα χέρια και τον έλεγχο των λίγων και να παραμείνουν ανεξέλεγκτες; Ή μήπως θα κυβερνήσουμε με τρόπο δημοκρατικό, θα τιθασεύσουμε τις δυνάμεις αυτές για το καλό της ανθρωπότητας και της εξυπηρέτησης των αναγκών της; Σε αυτό το ζήτημα, το κίνημά μας διαδραματίζει κεντρικό ρόλο, παράγοντας αξίες, εκείνες τις παγκόσμιες αξίες, που συντελούν υπέρ μιας παγκόσμιας και δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Εδώ, μετουσιώνεται και η σημασία του κινήματός μας, δηλαδή στη δημιουργία ενός πιο ανθρώπινου κόσμου, ενόσω διαχειριζόμαστε παρεμφερείς κρίσεις. Αντιμετωπίζουμε επιπροσθέτως και ένα δίλημμα, καθώς βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι.
Από τη μια, υφίσταται η πρόκληση της δημιουργίας ενός κόσμου με ανθρώπινο πρόσωπο, η πρόκληση του εξανθρωπισμού της παγκοσμιοποίησης.
Από την άλλη, αν δεν τα καταφέρουμε, θα οδηγηθούμε προς την κατεύθυνση ενός ενισχυμένου λαϊκισμού, περισσότερου φονταμενταλισμού, αύξησης της πόλωσης, εντονότερου ρατσισμού, ξενοφοβίας, εντονότερου εθνικισμού, ρήξεων και βαρβαρότητας. Αυτό είναι το δίλημμά μας, λοιπόν. Καθώς επίκειται η Σύνοδος του G20 εντός των ερχόμενων ημερών, το ζήτημα μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης αποτελεί ολοένα και μεγαλύτερη πρόκληση για την ανθρωπότητα. (...)
Μπορούμε να προσφέρουμε ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης, με καινοτόμο, βιώσιμη ανάπτυξη, η οποία θα υπερβαίνει τους παρελθόντες περιορισμούς. Ένα ακόμη παράδειγμα, συνεπεία των τελευταίων μηνών, το οποίο αναδεικνύει εκ νέου την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης και λύσεων παγκόσμιας κλίμακας, συνδέεται με το γεγονός ότι το 2008, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, οι κυβερνήσεις, ή η πολιτική, αν θέλετε, και το κράτος, αποτέλεσαν τον έσχατο εγγυητή για να σωθεί το σύστημα.(…)
Ποιος όμως είναι αυτή τη στιγμή ο εγγυητής, στον οποίο μπορεί να προστρέξει κανείς, ως έσχατη λύση; Αν δεν είναι οι κυβερνήσεις, ούτε ο χρηματοπιστωτικός τομέας, τότε μόνον παγκόσμιοι θεσμοί και παγκόσμια όργανα, λύσεις παγκόσμιας, ή και περιφερειακής εμβέλειας, μπορεί να υπάρξουν, όπως έδειξε και η ελληνική κρίση, με τη δημιουργία του μηχανισμού στήριξης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ. (…)»
(Ολόκληρη η ομιλία εδώ.)
«Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και την χρειαζόμαστε γρήγορα», είχε βροντοφωνάξει ο ΓΑΠ στο συνέδριο του Economist στις 28-4-2010. Ακούστε τον:
Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων; Γι’ αυτό εσείς οι αγνοί πράσινοι οπαδοί μην ξελιγώνεστε όταν ο Γιώργος μας μιλάει για την "πατρίδα". Τώρα ξέρετε ποια "πατρίδα" εννοεί… Ζήτησε παγκόσμια διακυβέρνηση και την πήρε! Και όπως είδατε, η παγκόσμια διακυβέρνηση, που μας φόρτωσε στην πλάτη ο Τζέφρυ χωρίς να μας ρωτήσει, δεν αστειεύεται, παίδες... Απεναντίας, μας πονάει πολύ, για το καλό μας, φυσικά...
Πείτε και κανένα "ευχαριστώ", βρε αχάριστοι, στο "σωτήρα" μας! Τι θα κάναμε χωρίς αυτόν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου