Όλο τον τελευταίο καιρό, αυτή η εφημερίδα προειδοποιούσε με αγωνία, με οργή, πολλές φορές, για το ανοχύρωτο αυτού του κράτους, για την ανασφάλεια που αισθάνεται ο πολίτης, για την προέλαση του εγκλήματος, για την αδυναμία ανάσχεσής του.
Προειδοποιούσε για τις συνέπειες, τη φθορά του κράτους, τον κίνδυνο να καταστεί η χώρα παράδεισος Τούρκων πρακτόρων, ξένων και ντόπιων εγκληματικών στοιχείων.
Ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι αυτή η τραγική κατάσταση θα κτυπούσε το δικό μας σπίτι, τη δική μας οικογένεια.
του ΚΩΣΤΑΚΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μας ότι η προέλαση των εγκληματιών θα έφτανε μέχρι τον δικό μας άνθρωπο. Πως θα επιχειρείτο η στυγερή δολοφονία του στυλοβάτη του Συγκροτήματος, ενός λαμπρού νέου, που δεν ενόχλησε κανένα, που δεν συγκρούστηκε με κανένα, που ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στην πρόοδο και στην ανέλιξη των εκδοτικών επιχειρήσεων, που ήταν ζωντανό κύτταρο ύπαρξης πολυφωνίας και δημοκρατικής έκφρασης.
Η στυγερή δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο εγκληματικό περιστατικό. Δεν αποτελεί μόνο τεράστιο πλήγμα για την οικογένειά του, την οικογένεια του Συγκροτήματος ΔΙΑΣ και Σίγμα. Συνιστά φοβερό πλήγμα για την ελευθεροτυπία, την πολυφωνία, την ελεύθερη άποψη. Φοβερό πλήγμα για τον ίδιο τον τόπο, το κράτος, το λαό. Έρχεται να συμπληρώσει ένα φοβερό σκηνικό τρόμου και εγκληματικών πράξεων που ποτέ δεν είχε βιώσει αυτός ο τόπος, ακόμα και στις τραγικότερες στιγμές του.
Πού πάμε; είναι το τραγικό ερώτημα. Ποια χειρότερα έρχονται, αν δεν υπάρξει αφύπνιση των ταγών και αποφασιστική δράση κράτους και κοινωνίας, εναντίον όσων απειλούν τις συνοχές και τις αρχές αυτής της πολιτείας και επιχειρούν διάλυση της κοινωνίας; Αν δεν υπάρξει συλλογική δράση εναντίον αυτών των εχθρών, αλλά και των εσωτερικών αδυναμιών μας. Γιατί, κακά τα ψέματα, έχουμε μετατραπεί σε μια εξαγριωμένη κοινωνία, που αφανίζει ζωές, που σκοτώνει αντίθετες απόψεις, που της λείπει ο αυτοσεβασμός. Έχουμε μετατραπεί σε μια ελεύθερη Κέρκυρα, όπου οι θεσμοί έχουν παραλύσει και αυτοδιασύρονται καθημερινά με υποκρισίες λόγων, ανυπαρξία έργων, απουσία οράματος.
Νιώθω οργή. Γιατί αισθάνομαι ότι το μέλλον των παιδιών μου, του τόπου μου, βρίσκεται στα χέρια μιας ομάδας ανικάνων που δεν είναι σε θέση να το προστατεύσουν.
Νιώθω ντροπή. Γιατί αισθάνομαι να είμαι μέλος μιας εξαγριωμένης και αδιάφορης κοινωνίας, που δεν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει σε ποιο αχρείο σκαλοπάτι έχει κατρακυλήσει.
Νιώθω αηδία. Γιατί κάθε αξία και κάθε αρχή έχει ποδοπατηθεί στο όνομα ανομολογήτων συμφερόντων και ωραιοποιημένων διαστρεβλώσεων.
Νιώθω απόγνωση. Γιατί δεν διαβλέπω θέληση, αποφασιστικότητα, γενναιότητα, από τους κρατoύντες, να διαφοροποιήσουν τις προοπτικές και να δώσουν όραμα και στόχους.
Νιώθω προδομένος. Γιατί πίσω από κάθε δήλωση, διακρίνω υποκρισία, εμπαιγμό, προσπάθεια υποτίμησης της νοημοσύνης μου...
Φίλε Άντη, ας είναι η τραγική θυσία σου, αφύπνιση σωτηρίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου