Το βάρος μιας γενιάς

Τα τελευταία τρία χρόνια, από την αποφράδα εκείνη ημέρα που ο τότε Πρωθυπουργός της χώρας ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την υπαγωγή τής Ελλάδος στο μηχανισμό στήριξης, οι άνθρωποι που ξυπνάνε το πρωί με ένα βάρος αυξήθηκαν δραματικά. Στη προσπάθειά μας να ελαφρύνουμε το βάρος αυτό, γίναμε όλοι σταδιακά οικονομολόγοι, νομικοί, διεθνείς αναλυτές. Στην καθημερινότητά μας μπήκαν πάρα πολλοί νέοι όροι, σε σημείο που καμιά φορά να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε επιστημονική ημερίδα οικονομικού ενδιαφέροντος με τόση ανάλυση που πέφτει.

Χάσαμε κυριολεκτικά την μπάλα σε αυτά τα χρόνια. Όλα επανακαθορίζονται, απομυθοποιούνται, αποθεώνονται και καταργούνται μαζί. Συντάγματα, κόμματα, θεσμοί, υπουργοί, πρωθυπουργοί. Ο κόσμος δεν έχει πια σε ποιον να πιστέψει και αρπάζεται με το παραμικρό. Υπάρχει μια αίσθηση διαρκούς εξαπάτησης του ελληνικού λαού και πλάι στη φτώχεια, φουντώνει ολοένα και περισσότερο η οργή. Γι’ αυτό εξηγείται και η εκτίναξη των ποσοστών της Χρυσής Αυγής. Σε αυτή τη δυναμική υποκρύπτεται η τάση σημαντικής μερίδας των πολιτών όχι απλά για κάθαρση. Αλλά για τιμωρία όσων πλήγωσαν τη χώρα. Και με ξύλο αν χρειαστεί.

Μετά, τα τηλεοπτικά παράθυρα οργιάζουν διαρκώς και δίχως σταματημό κάθε μέρα, όλη μέρα. Πλακώνονται, φωνασκούν, επαναλαμβάνονται, με φόντο διεφθαρμένα δημοσιογραφικά πάνελ. Σηκώνεσαι το πρωί να πιεις τον καφέ σου, να σχεδιάσεις τη μέρα σου και ο θίασος σε περιμένει για την καθημερινή παράστασή του. Και ο καφές γίνεται πάλι πικρός, οι ματιές είναι αμήχανες, τα στομάχια σφίγγουν. Ετούτη η κρίση έγινε κυρίως ψυχοσωματική από ένα σημείο κι έπειτα. Τη βιώνει ο καθένας με τις δικές του σωματικές και ψυχολογικές αντιδράσεις.

Και πλάι στο μεγάλο ψέμα της δήθεν -όπως αποδείχθηκε- ανεπτυγμένης Ελλάδας, τα καινούργια ψέμματα που καταρρέουν μέσα σε δευτερόλεπτα πια. Παντού ψέμματα. Από την πρώτη στιγμή που ήρθε ο όρος “Μνημόνιο” στη ζωή μας. Μας είπαν αρχικά ότι περιλαμβάνει μέτρα που είναι για το καλό του τόπου, για το “συμμάζεμα” της σπατάλης. Μετά φέρανε και δεύτερο Μνημόνιο και Μεσοπρόθεσμα και άλλα μέτρα λιτότητας. Και μας είπαν ότι η Ελλάδα θα συνέλθει και θα επιστρέψει τις αγορές το 2011. Αλλά πέσανε έξω. Και μίλησαν για το 2012. Και μετά για το 2014. Και τώρα για το 2022.

Μας είπαν ότι έπρεπε να μπούμε σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι για να επιστρέψει η ανάπτυξη. Αλλά η χώρα βυθίζεται ολοένα στην ύφεση, σε επίπεδα που είχε να δει από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εξαιτίας των Μνημονίων, οι άνεργοι από χιλιάδες γίνανε εκατομμύρια. Οι συνάνθρωποί μας αυτοκτονούν. Τον περασμένο Μάιο, όταν είδαν ότι ο λαός είναι έτοιμος να κάνει τη μεγάλη ανατροπή, καταψηφίζοντας τα δυο κόμματα που ήταν υπεύθυνα για όλη αυτή την καταστροφή, επιστράτευσαν νέα ψέμματα. Ότι δήθεν η χώρα κινδυνεύει, ότι τα ταμειακά διαθέσιμα εξαντλούνται εντός του Ιουνίου.

Και το μεγαλύτερο όλων ψέμα, ότι αν δεν πάρουμε τη δόση, η χώρα θα πτωχεύσει. Κάθε φορά τα ίδια. Και έτσι ψηφίστηκε -κακήν κακώς, κατεπειγόντως- το χειρότερο όλων, Μνημόνιο 3. Είπαν ότι τα λεφτά τελειώνουν στις 16 Νοεμβρίου. Αλλά η δόση δεν θα εκταμιευτεί πριν το Δεκέμβριο. Και το βάρος μέσα σου μεγαλώνει. Δεν μπορεί να λειτουργεί έτσι μια χώρα. Δεν μπορεί η “καλημέρα” να είναι μισή, χλωμή, ξεθωριασμένη. Δεν μπορεί μια ολόκληρη γενιά να σηκώνει στους ώμους για δεκαετίες ένα γαμημένο νόμισμα.

Οι γενιές έχουν βαρύτητα, όχι βάρη.                                                                         ΠΗΓΗ