Αυτό το άρθρο όμως θα το αφιερώσω σε μια μεγάλη μορφή, που και αυτή αποτελεί κομμάτι της ιστορίας του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ μας, αλλά κυρίως της κερκίδας μας! Αναφέρομαι στον αξέχαστο Βασίλη Δουρίδα! Γνωστός σε εμάς και σε όλο τον κόσμο με το παρατσούκλι ΑΤΤΙΛΙΟ! Ο ΑΤΤΙΛΙΟ αποτέλεσε μια από τις Θρυλικές μορφές στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ και στον λαό μας! Έδινε δυναμικό παρών σε κάθε αγώνα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ μας εντός και εκτός έδρας, ειδικά από το Καραϊσκάκη έλειψε μόνο όταν έφυγε από την ζωή.! Σωματικά γιατί ψυχικά δεν θα φύγει ποτέ! Όπως δεν έχουν φύγει και τα 21 αδέλφια μας!Αγαπούσε τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ όσο και την ζωή του! Για 45 χρόνια έπαιζε τρομπέτα για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ και τον κόσμο του! Σε κάθε αγώνα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ο μεγάλος ΑΤΤΙΛΙΟ έδινε τον ρυθμό και ένα Καραϊσκάκη ήταν στον αέρα να φωνάξει μετά το πέρας της μελωδίας του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! Κάτι που δεν έχει γίνει γνωστό είναι ότι ο ΑΤΤΙΛΙΟ για χάρη του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ και ακολουθώντας τον παντού, παράτησε τις σπουδές του ενώ βρισκόταν στο τέταρτο έτος της ιατρικής! Η οικογενειακή του ζωή ήταν σχεδόν μόνιμα στον αέρα γιατί για τον ΑΤΤΙΛΙΟ οικογένεια ήταν μόνο ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!Ο ΑΤΤΙΛΙΟ ήταν το σύμβολο της εξέδρας στο Καραϊσκάκη και δυστυχώς δεν πρόλαβε να το δει με την σημερινή του μορφή!
Ο ΑΤΤΙΛΙΟ αρκετές φορές δέχτηκε επίθεση από άνανδρους αντιπάλους οπαδούς έξω στους δρόμους, καθώς το όνομα του ήταν συνυφασμένο με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ και οι αντίπαλοι και άθλιοι αντίπαλοι οπαδοί στο πρόσωπο του ξεσπούσαν για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.Αλλά και πάλι δεν μάσησε!!
Σήμερα παρότι δεν υπάρχει, εμείς οι μικρότεροι τον έχουμε σαν εικόνα μπροστά μας, και στο κάθε σάλπισμα της τρομπέτας στο πέταλο μας σίγουρα το μυαλό μας ταξιδεύει σε εκείνον!
Η ζημιά που είχε κάνει στα πνευμόνια του και λόγω της ηλικίας του επιδείνωναν την κατάσταση του και ενώ οι γιατροί τον συμβούλευαν να αφήσει το γήπεδο και την τρομπέτα γιατί τα πνευμόνια του είχαν υποστεί τεράστια ζημιά αυτός ήταν εκεί.Τελικά άφησε την τελευταία του πνοή στις 11-11-1994 από πνευμονικό οίδημα σε ηλικία 53 χρονών.
Τετάρτη 11-11-2012 συμπληρώνονται 18 χρόνια χωρίς τον ΑΤΤΙΛΙΟ! Και σαν ελάχιστο φόρο τιμής από εμάς που μεγαλώσαμε με τον παλμό της τρομπέτας του δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί ποτέ η ποιο σπουδαία ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ φυσιογνωμία.!
ΑΤΤΙΛΙΟ ΖΕΙΣ ΕΣΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ.! ΠΗΓΗ
Ο κυρ Βασίλης δεν ήταν ενας απλός φίλαθλος, ή οπαδός αν προτιμάτε... ήταν αυτός που πολλές φορές τσόνταρε για εισιτήριο, απο αυτά που δεν είχε, όταν έβλεπε κάποιον πιτσιρικά να ξεμένει έξω απο το γήπεδο αγκαλιασμένος με τα κάγκελα. Ήταν αυτός που οι πιτσιρικάδες δεν φοβόντουσαν να πλησιάσουν και να τον ρωτήσουν το οτιδήποτε. Ηταν αυτός που δίπλα του ένιωθες οτι δεν φωνάζεις αρκετά, οτι πρέπει σε κάθε παρουσία σου στην Θύρα 7 ή σε όποιο γήπεδο και αν αγωνιζόταν ο Ολυμπιακός να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό. Αυτή την μεγάλη αγάπη που έχεις να την μετουσιώνεις σε δύναμη, ένταση, αντοχή και φωνή για να γίνεις ο 12ος παίκτης του Θρύλου. Ήταν αυτός που με την σάλπιγγα του έδινε το σύνθημα... αυτός που ξυπνούσε τον κόσμο, αυτός που οι τότε πιτσιρικάδες βλέπαμε σαν δικό μας άνθρωπο, που μπορούσαμε να του πούμε τα πάντα και αυτός πάντα θα είχε μια καλή κουβέντα για εμάς, μια συμβουλή, μια βοήθεια... ήμασταν βλέπεις όλοι παιδιά του...
Είχε αφιερώσει την ζωή του όλη στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Δεν έλειπε απο
πουθενά! Οι έντονες μνήμες μου απο τον ΑΤΤΙΛΙΟ είναι στο Καραϊσκάκη κάτω
απο το ρολόι στην Θύρα 7, αλλά και στο Παπαστράτειο... Στα δύσκολα,
πέτρινα χρόνια...
Πραγματικά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τον γνώρισα απο κοντά και
μπόρεσα να καταλάβω τι άνθρωπος είναι... Τώρα σαλπίζει για την Θύρα 7
των ουρανών εκεί ψηλά με όλα τα αδέρφια μας...
Και πως τα φέρνει έτσι ο καιρός, να παίζουμε σήμερα με την ομάδα
που οι οπαδοί της, λίγες ημέρες μετά τον θάνατο το ΑΤΤΙΛΙΟ, στο μεταξύ
μας παιχνίδι, κατα την διάρκεια του ενός λεπτού σιγής, φώναζαν ενα απο
τα πιο εμετικά συνθήματα για αυτόν... Μόνο με τον ΑΤΤΙΛΙΟ νεκρό
μπορούσαν να τα βάλουν μαζί του, αφού όταν ήταν ζωντανός η σάλπιγγα του,
τους κάλυπτε...
Ακόμα και έτσι είμαι σίγουρος οτι ο κυρ Βασίλης δεν θα τους κρατούσε κακία...
Ενα μήνυμα θέλω να στείλω στην ομάδα πριν τον αγώνα... Μην δείξετε
κανέναν οίκτο. Παίξτε με πάθος για την νίκη, σαν ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Επιτεθείτε,
βάλτε όσα περισσότερα γκολ μπορείτε και στο τέλος του αγώνα κοιτάξτε
τον ουρανό. Κάπου εκεί θα είναι η ΘΥΡΑ 7 των ουρανών και θα "κάνει
χέρια!" ΠΗΓΗ
Ο γνωστός στο ευρύ Ολυμπιακό κοινό ως Αττίλιο, και κατά κόσμον Βασίλης
Δουρίδας, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942 και από μικρός ακολουθούσε πιστά
τον Ολυμπιακό ως γνήσιος λάτρης της πειραϊκής ομάδας. Μάλιστα πάντα μαζί
του κρατούσε την ιστορική πια τρομπέτα του, με την οποία έδινε το ρυθμό
στους φιλάθλους της ομάδας, από το πέταλο του παλιού σταδίου Καραϊσκάκη
και μετατράπηκε σε ιερό σύμβολο της ερυθρόλευκης εξέδρας. Πώς προέκυψε το… Αττίλιο;
Σε μια κυριακάτικη αναμέτρηση του Ολυμπιακού για το πρωτάθλημα, ο Βασίλης Δουρίδας έφτασε στο Καραϊσκάκη και περπατούσε προς την -ίδια πάντα- θέση του κάτω από το ρολόι, στη Θύρα 7 του παλιού γηπέδου. Έτσι ευτραφής καθώς ήταν, στο πέρασμά του παρέσερνε άθελά του κάποιους από τους παρευρισκόμενους φιλάθλους, και ένας από αυτούς όντας αγανακτισμένος τον παρομοίασε με τον διάσημο παλαιστή της εποχής, τον Αττίλιο. Από εκείνη τη μέρα, το παρατσούκλι αυτό θα συνόδευε για πάντα το θρυλικό σαλπιγκτή.
Ο ήχος του συνυφασμένος με την Ολυμπιακή εξέδρα
Ο Αττίλιο αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην αγαπημένη του ομάδα, αφήνοντας τις σπουδές του στο 4ο έτος της Ιατρικής και έχοντας πάντα την τρομπέτα του ανά χείρας, έδινε το ρυθμό στα συνθήματα του Θρύλου με τρόπο που μόνο αυτός ήξερε. Η Θρυλική φιγούρα του Αττίλιο βρισκόταν σε κάθε εντός και εκτός έδρας αγώνα της ομάδας και όταν αναλάμβανε να παίξει το γνωστό πολεμικό παιάνα με την τρομπέτα του, όλοι σταματούσαν ό,τι έκαναν, για να συνοδεύσουν τη μελωδία του που ακουγόταν σε κάθε γωνιά του γηπέδου, με ρυθμικό χειροκρότημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου