Μια προσωπική ιστορία

Εἶμαι 61 χρονῶν. Πρωτοέπιασα δουλειά στόν ἰδιωτικό τομέα τήν 1η Ἰουλίου τοῦ 1966. Ἤγουν 44 χρόνια ἐξαρτημένος ἐργαζόμενος (μέ τά δυό χρόνια τοῦ στρατοῦ), ἐκ τῶν ὁποίων ἀσφαλισμένος τά 34,5 χρόνια. Στό μεταξύ, εἴκοσι πέντε χρονῶν ἀποφοίτησα ἀπό νυχτερινό γυμνάσιο, ἔδωσα ἐξετάσεις στό πανεπιστήμιο, πτυχιοῦχος τῆς Φιλολογίας στά τριάντα.
Στά τριαντατρία μου, ἄφησα τόν ἰδιωτικό τομέα (καλή καί καλά ἀμοιβόμενη τότε δουλειά), ὄχι γιά νά ἐξασφαλιστῶ στό δημόσιο, ἀλλά λόγῳ του ὅτι εἶχα καημό μέ τά γράμματα, θέλησα νά γίνω δάσκαλος σέ δημόσιο σχολεῖο, γιά νά προσφέρω, αὐτά μου δέν διέθετα ἐγώ στήν ἡλικία πού ἔπρεπε. Ὅλα αὐτά τά χρόνια (42-44) ὡς ἐργαζόμενος, πέραν τοῦ μισθοῦ μου, δέν πρόσθεσα στό εἰσόδημά μου οὔτε μία δραχμή ἤ εὐρώ ἀπό ἄλλες πηγές. Οὔτε μία ὥρα ὑπερωρία στό σχολεῖο, οὔτε μία ὥρα φροντιστήριο, σέ καμμιά ἐπιτροπή κτλ., οὔτε κληρονομιές, δῶρα ἤ λάδι ἀπό τό χωριό. Σημειωτέον, ὅτι δέν διέθετα ποτέ οὔτε διαθέτω κανένα ἄλλο περιουσιακό στοιχεῖο (μέ μία ἐπιφύλαξη, βλ.παρακάτω), οἱ δέ “καταθέσεις” μου στόν λογαριασμό μισθοδοσίας μου (μαζί μέ τῆς γυναίκας μου), ποτέ δέν ὑπερέβησαν τά 2.000 εὐρώ.
Ἔκανα οἰκογένεια δυό φορές (μήπως δέν ἔπρεπε;) καί πρόσθεσα στόν πληθυσμό τῆς χώρας τρεῖς νέους Ἕλληνες, 30, 22 καί 19 χρονῶν σήμερα. Ὡς τόν φετινό χειμώνα, σπούδαζ τά παιδιά μου (δυό σήμερα ἄνεργοι φοιτητές, μέ νοικιασμένο σπίτι στήν Ἀθήνα), πλήρωνα κανονικά τά χρέη μου στίς τράπεζες (στό μεταξύ “πῆρα” καί ἕνα σπίτι ὑποθηκευμένο μέ δάνειο ἀπό τό Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ἐξοφλητέο σέ εἴκοσι χρόνια ἀκόμη, μέ μηνιαία δόση 700 εὐρώ κι ἕνα φιατάκι μέ 145 εὐρώ δόση τόν μήνα). Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἔμπαιναν καθαρά, (ἀφαιρουμένων τῶν δανειακῶν δόσεων), στό οἰκογενειακό ταμεῖο κάθε μήνα 2.000 εὐρώ, νά διαβιώσουν, χωρίς καλοκαιρινές διακοπές καί ἄλλες πολυτέλειες, τέσσερα ἄτομα σέ δυό διαφορετικά σπίτια (ἕνα ἐπί πλέον ἐνοίκιο στήν Ἀθήνα γιά τά παιδιά)…
Καί ἔρχεται ἡ λαίλαπα: οἱ δόσεις πληρώνονται μέ δυσκολία, καθυστέρηση δυό ἤ τρεῖς μῆνες, τό φοιτητικό ἐπίδομα σχεδόν μηδενίζεται, τά βράδια δέν σέ παίρνει ὁ ὕπνος, εὔχεσαι τό σαββατοκύριακο νά κρατήσει αἰώνια, ὄχι γιά νά μήν πᾶς στό σχολεῖο, ἀλλά γιά νά μή σέ ἐνοχλοῦν οἱ εἰσπρακτικές ἑταιρεῖες, καμμιά φορά σκέφτεσαι τήν αὐτοκτονία καί τήν ἐξ αὐτῆς ἀνυπαρξία τῶν προβλημάτων…
Ἐρωτῶ, λοιπόν, όσους σχολιάζουν εδώ: Ἐγώ, ποιά ἄποψη πρέπει νά ἔχω ἀκριβῶς γι’ αὐτό ποῦ συζητᾶτε;
Διοτίμα

Δημοσιεύτηκε εδώ: http://www.antinews.gr/?p=53438&cpage=1#comment-486408
(αφήσαμε την ορθογραφία του πρωτοτύπου)                                                                                            ΠΗΓΗ:www.antinews.gr