«Αυτοί που σήμερα φωνάζουν απελπισμένοι στους δρόμους για ένα καλύτερο αύριο είναι οι ίδιοι που πριν χρόνια παρακολουθούσαν με υποτιμητική διάθεση κάποιους άλλους που φωνάζανε για πολύ σημαντικότερα ζητήματα, ζητήματα εθνικής επιβίωσης. Μόνο που τότε αδιαφορούσαν γιατί το κράτος τους είχε εξασφαλίσει (νόμιμα ή παράνομα) όλα όσα επιθυμούσαν. Διορισμοί, μεταθέσεις και παρακυκλώματα στην οικονομία και τις εργασιακές σχέσεις ήταν το κοινό μυστικό όλων…»Τα όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα του 2011 είναι πολύ λίγα μπροστά στον χαρακτηρισμό “εθνικός κατήφορος”, αφού όλα δείχνουν ότι αυτή η ξέφρενη πορεία προς την απόλυτη ταπείνωση δεν έχει τέλος.
Ήδη από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ γίναμε μάρτυρες της εξαπολύσεως μιας άνευ προηγουμένου αντεθνικής πολιτικής σε όλα τα μέτωπα, που λειτουργώντας σα χιονοστιβάδα σάρωσε στο διάβα της κάθε κλάδο της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Κι ενώ η λαϊκή κατακραυγή έχει απεμπολήσει εν πολλοίς τις χρωματικές-κομματικές της διαβαθμίσεις και υιοθέτησε μια γενικότερη στάση μη εκπροσώπησης από τα κόμματα του κοινοβουλίου (πλην των γνωστών εξαιρέσεων), υπάρχουν προσπάθειες πλήρους κομματικοποίησης και περιορισμού αυτής της αγανάκτησης μέσα σε κομματικά στεγανά, ώστε να παρουσιάζεται η άρνηση του λαού ως “εσωκομματική” αντιπαλότητα μικρής ισχύος. Με τη μέθοδο αυτή του υποβιβασμού και με την ταυτόχρονη αντισυνταγματική λειτουργία του κράτους περίμεναν τα κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων, να αποσοβήσουν τις αντιδράσεις του κόσμου. Φυσικά κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν επετεύχθη, αλλά αντιθέτως δημιούργησε αλυσιδωτές αντιδράσεις και διόγκωση της μάζας που με τον τρόπο της εξεγείρεται στην ανθελληνική πολιτική του Παπανδρέου και των υπόλοιπων κομμάτων που δια της σιωπής τους θεωρούνται εξίσου συνένοχοι στο εθνικό έγκλημα που διαπράττεται.
Απόδειξη οι απεργιακές κινητοποιήσεις που ήδη από το προηγούμενο έτος έχουν λάβει χαρακτήρα μη κομματικό, γέρνοντας την πλάστιγγα υπέρ της εθνικής συνείδησης εις βάρος της κομματικής. Αυτό ωστόσο δε σημαίνει ότι αυτή η εθνική συνείδηση έχει αποκρυσταλλωθεί και πρεσβεύει συγκεκριμένες θέσεις ή ότι αποτελείται από άτομα που δρουν ιεραρχικά μέσα σε ένα οργανωτικό δομικό πλαίσιο, αλλά μάλλον βρίσκεται σε εμβρυακό στάδιο με την προοπτική ανάπτυξης του σε κάτι ανώτερο και περισσότερο συγκεκριμένο.
Αυτό από μόνο του δεν είναι αρνητικό, αλλά ας μην υπερεκτιμηθεί το μέγεθος και η ποιότητα αυτής της λαϊκής αντίδρασης που πολύ εύκολα μπορεί να πέσει ή να υποκύψει σε άλλες δυνάμεις, παίρνοντας το δρόμο του αποπροσανατολισμού. Αντικειμενικά όμως είναι μια πολύ καλή αρχή και για τα δεδομένα μιας βαθιά κομματικοποιημένης, σε σημείο αηδίας κι αρρώστιας, χώρας όπως η Ελλάδα, είναι μια ενθαρρυντική απόδειξη ότι το πολιτικό κατεστημένο αρχίζει και χάνει τη γοητεία του, την επιρροή του και την ισχύ του σε προσωπικό ή μαζικό επίπεδο.
Σε αυτό συνετέλεσαν πολλοί παράγοντες που με την πάροδο του χρόνου εμφανίζουν τις πολλαπλασιαστικές τους παρενέργειες. Ο κυριότερος λόγος κατά την άποψη του γράφοντος είναι η αποτυχία διατήρησης ή επαύξησης της φαινομενικής ασφάλειας που παρείχε το κράτος σε θέματα εργασιακά, οικονομικά και θέματα σωματικής ασφάλειας, με την κυριολεκτική σημασία του όρου. Τα ναρκωτικά με τα οποία κοίμιζε ο κρατικός μηχανισμός τους εν δυνάμει εξεγερμένους ήταν το άλλοθι που του παρείχε μέσω της συνενοχής του, η επαγγελματική ασφάλεια που του παρείχε με τις γνωστές παράνομες διαδικασίες και η εξαγορά της συνείδησης του με το χρήμα, που σαφώς τις παλαιότερες εποχές υπήρξε πολύ πιο άφθονο απ’ ότι σήμερα. Από αυτό το εκκολαπτήριο παραγωγής άβουλων όντων λίγοι κατάφεραν να ξεφύγουν, οι οποίοι στα μάτια των υπολοίπων χαρακτηρίστηκαν ως οι χειρότεροι εγκληματίες και προδότες της φαινομενικής ευημερίας που είχαν πλάσει. Αυτοί που σήμερα όμως φωνάζουν απελπισμένοι στους δρόμους για ένα καλύτερο αύριο είναι αυτοί που πριν χρόνια παρακολουθούσαν με υποτιμητική διάθεση κάποιους άλλους να φωνάζουν για πολύ σημαντικότερα ζητήματα που άπτονται της εθνικής επιβίωσης, μόνο που αδιαφόρησαν γιατί το κράτος τους είχε εξασφαλίσει (νόμιμα ή παράνομα) όλα όσα επιθυμούσαν. Διορισμοί, μεταθέσεις και παρακυκλώματα στην οικονομία και τις εργασιακές σχέσεις ήταν το κοινό μυστικό όλων, για τα οποία κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει δημοσίως, αφού είχε κι αυτός ένα μικρό ποσοστό ενοχής και εμπλοκής σε αυτό.
Τώρα όμως που ο ομφάλιος λώρος μεταξύ του κομματικού πελατειακού μηχανισμού με τον υποψήφιο δούλο (ας μου συγχωρεθεί η έκφραση) έχει κοπεί, οι ισορροπίες άλλαξαν δραματικά. Ωστόσο θα ήμασταν άδικοι στο συλλογισμό μας εάν δεν συνυπολογίζαμε δύο συνιστώσες. Η πρώτη είναι η αμφιταλάντευση του λαού σε δυνάμεις που θα του εξασφαλίσουν τη χαμένη του ευημερία, κάτι που με τη σειρά του κορέστηκε πλήρως, εξ ου και η απαξίωση του πολιτικού κόσμου και η δεύτερη είναι η ανάγκη του ίδιου του κράτους να στραφεί σε άλλες “πλουτοπαραγωγικές” δομές, αφού οι ήδη υφιστάμενες προσέδωσαν τα μέγιστα και κατάντησαν κυριολεκτικά άχρηστες. Τα δε κέρδη που απέφεραν αυτές μέσω της εργασίας και της πληρωμής φόρων έχουν πλήρως αποσβεστεί από τους κρατούντες το μαστίγιο σε πολυτελείς κατοικίες, ταξίδια στο εξωτερικό, ακριβά αυτοκίνητα κλπ. Οπότε η στροφή σε μια άλλη ομάδα-στόχο που θα επιφέρει τα ίδια και περισσότερα κέρδη ήταν καθαρά θέμα χρόνου να συμβεί.
Η χρονική συγκυρία που επιλέχτηκε να γίνει αυτή η μεταστροφή δεν είναι τυχαία και η ένταση της δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως υποτιμητέα. Το να στραφεί ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός υπέρ μιας ξένης ομάδας εις βάρος των ίδιων των συντηρητών του σημαίνει ότι το στρατηγικό πλεονέκτημα έχει εκτοπιστεί πολύ μακριά από τα εθνικά συμφέροντα, τα οποία ούτως ή άλλως ποτέ δεν αποτέλεσαν μέλημα της πολιτικής του. Η ριψοκίνδυνη όμως στάση της πλήρους υποστήριξης της ξένης αυτής ομάδας σε σημείο εξόφθαλμο και προσβλητικό μέχρι και για τους πιο εγκάθετους, σηματοδοτεί και την ταφόπλακα (πέραν του τυπικού) στις πελατειακές σχέσεις των κομμάτων με τους ψηφοφόρους τους. Οπότε ας μην φανούν παράξενα σε κανέναν τα έντονα στοιχεία παρακμής που πηγάζουν από μια ξενόφερτη και ξενοκίνητη πολιτική, γιατί αυτή πλέον αγνοεί την ύπαρξη της γηγενούς λαϊκής κοινότητας κι αν αυτή προσπαθήσει να ορθώσει το ανάστημα της, από εγωισμό ή από συνείδηση, τότε θα κάνει τα πάντα για να την ανακόψει.
Πράγματι, αυτό γίνεται αντιληπτό από τα νομοθετικά πλαίσια που ολοένα και χαλαρώνουν για τους ξένους εισβολείς, αλλά ταυτόχρονα σφίγγουν ασφυκτικά γύρω από το λαιμό των Ελλήνων, ιδιαίτερα εκείνων που εντάσσονται στο χώρο του εθνικισμού. Στο κομβικό αυτό σημείο θα πρέπει να δείξουμε ότι η ήττα, ουσιαστικά, του πολιτικού κατεστημένου θα ακολουθήσει και με την οριστική απόρριψη του από τη λαϊκή κοινότητα, την οποία εμείς θα μεταβάλλουμε και θα μορφοποιήσουμε με τις Ιδέες μας.
Η ήττα αυτή δε πρέπει να είναι ούτε προσωρινή, γιατί θα επιτρέψει την ανάκαμψη των υπόγειων δυνάμεων που το συντηρούν, αλλά ούτε και αιτία για συμβιβασμούς και ανακωχές. Η ήττα του πολιτικού κατεστημένου και όλων όσων δουλεύουν γι’ αυτό θα πρέπει να είναι αμετάκλητη, οριστική και ισοπεδωτική γιατί πλέον δεν διακυβεύεται η επαγγελματική μας αποκατάσταση ή κάτι παρόμοιο, αλλά η ίδια μιας η επιβίωση ως Έθνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου