Πώς αλλιώς θα μπορούσε άραγε ο αντικειμενικός εξωτερικός παρατηρητής να περιγράψει τα όσα τραγικά συμβαίνουν στην Ελλάδα;
Σε καθημερινή βάση, πλέον, γίνονται γνωστά τα «έργα» εκείνων που (υποτίθεται) ότι κυβερνούν, ενώ στην ουσία μετά την υπογραφή του μνημονίου έχουν επιδοθεί σε πλιάτσικο. Τελευταία, μαθαίνουμε μάλιστα πως δεν έχουμε να πληρώνουμε μόνο το χρέος, αλλά και τις πολιτιστικές και «άλλες» ευαισθησίες των διακυβερνώντων, οι οποίοι έχουν πέσει με τα μούτρα στις ΜΚΟ (528 στον αριθμό), όπου «μοιράζονται» πολλά χρήματα (μέχρι και η μητέρα του πρωθυπουργού έχει ΜΚΟ και πήρε ουκ ολίγα για τις «δράσεις» της), που την ίδια στιγμή στερούν από τις Ελληνικές οικογένειες.
Επειδή πολλά έχουν ακουστεί και ακόμη περισσότερα έχουν γραφτεί για το (συνεχώς αυξανόμενο) χρέος της Ελλάδας, χωρίς όμως να γίνει κατανοητό το τι ακριβώς συνέβη, θα προσπαθήσουμε με ένα απλό παράδειγμα να καταστήσουμε σαφές το γελοίον (αλλά και το παράνομο) του εγχειρήματος να φορτωθούν οι πολίτες τα «λάθη» των πολιτικών.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι είμαστε με την παρέα μας σε μία ταβέρνα και τρώμε και πίνουμε. Σε ένα άλλο τραπέζι (στην ίδια ή σε άλλη –κοσμικότερη- ταβέρνα) κάθονται οι πολιτικοί της χώρας, με τις οικογένειές τους, με συγγενείς και φίλους, καταβροχθίζοντας αστακομακαρανάδες, ανοίγοντας σαμπάνιες, διασκεδάζοντας με τον πιο ακριβό τρόπο. Παρά τα δικά μας μουρμουρητά (π.χ. που βρήκαν τόσα λεφτά για να κάνουν τέτοιο γλέντι), τελικά έρχεται η ώρα του λογαριασμού. Εμείς, ο καθένας ξεχωριστά από την παρέα μας, βγάζουμε ο καθένας το δικό του πορτοφόλι και πληρώνουμε τον λογαριασμό. Η παρέα των πολιτικών, όμως, στέλνει τον σερβιτόρο με τον δικό της λογαριασμό, για να πληρωθεί από το δικό μας τραπέζι. Χωρίς να έχουμε συμμετάσχει στο «γλέντι» τους, ο σερβιτόρος απαιτεί ένα τεράστιο ποσό. Το «καλύτερο» είναι, όμως, πως ο σερβιτόρος δεν μας δείχνει καν τον λογαριασμό των «γλεντζέδων» πολιτικών…, απαιτεί όμως την άμεση πληρωμή του. Εμείς διαμαρτυρόμαστε, αλλά εμφανίζεται ο μαγαζάτορας και μας απειλεί πως αν δεν πληρώσουμε θα μας βάλει να δουλεύουμε γι αυτόν χωρίς να πληρωνόμαστε και ενδέχεται να πάρει μέρος της περιουσίας μας (φυσικά αφού αδειάσει πρώτα το πορτοφόλι μας…). Επικαλείται, μάλιστα, το δίκαιο των λεγομένων του, βάσει της υπογραφής – εντολής που έβαλαν οι πολιτικοί πάνω στον άγνωστο σε εμάς λογαριασμό…
Αυτόν τον παραλογισμό ζούμε ως χώρα και ως πολίτες. Και ο λόγος που με οδήγησε στο να γράψω γύρω από το χρέος, είναι επειδή οι πολιτικοί και οι παροικούντες σε αυτούς (βλ ΜΜΕ) έχουν φροντίσει να ξεχάσουμε ποιος και πως δημιούργησε το χρέος, που απαιτείται εμείς να το ξεπληρώσουμε, χωρίς να γνωρίζουμε πότε δημιουργήθηκε, ποιος το δημιούργησε, πως και γιατί το δημιούργησε… Εμείς, ο πανέξυπνος λαός, την έχουμε πατήσει και κινδυνεύουμε να χάσουμε ακόμη και την χώρα μας, επειδή οι «αγορές» απαιτούν τον εξανδραποδισμό μας!!! Αυτοί, οι υπεύθυνοι πολιτικοί, την ίδια στιγμή που απαιτούν να πεθάνουμε για να μην χρωστάει η χώρα, αυξάνουν τους μισθούς τους και χλευάζουν με τον τρόπο ζωής τους όλους εμάς, τους… ηλίθιους καλοπληρωτές.
Στην υγειά των κορόιδων; Ίσως να συμβεί κι αυτό. Αλλά μην ξεχνάμε πως και οι δύο παρέες συνεχίζουν να βρίσκονται στην… ταβέρνα, και πως ο λογαριασμός δεν έχει πληρωθεί ακόμη… Όλα μπορούν να αλλάξουν, αν δεν πάμε στο ταμείο. Γιατί, ως γνωστόν, «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται»…
Εμείς; Τι λέτε πως πρέπει να κάνουμε; Λέτε να πληρώσουμε;
Κωνσταντίνος ΠΗΓΗ:kostasxan.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου