Ο Δημήτρης Πολιτόπουλος το φυσάει και δεν κρυώνει που παράτησε το Μανχάταν, και έχει ήδη ξοδέψει περί τα €5.3 εκατομμύρια ευρώ, προσπαθώντας να λειτουργήσει μια σύγχρονη μικρή ζυθοποιία στη Βόρειο Ελλάδα. Τίποτα από όσα είχε ακούσει δεν τον είχε προετοιμάσει για αυτό που τελικά συνάντησε.
Το επιχειρηματικό του όνειρό ήταν να παράγει και να εξάγει ένα ποτό από βότανα που φύονται στη πλούσια περιοχή γύρω από το εργοστάσιό του. Ένας «αρχαίος» νόμος όμως, απαγορεύει στους Έλληνες ζυθοποιούς να παράγουν οτιδήποτε άλλο εκτός από μπίρα. Ο Πολιτόπουλος, όπως λέει, προσπαθεί εδώ και καιρό να πείσει τους πολιτικούς να ακυρώσουν τον άχρηστο αυτό νόμο, που πιθανώς ανάγεται επί εποχής του βασιλιά Όθωνα, αλλά μάταια. Και όπως λέει, μετανιωμένος πια, η δική του περίπτωση είναι εμβληματική των απέραντων περιορισμών, μονοπωλίων, και άλλων παραμορφώσεων που καθιστούν τις ελληνικές επιχειρήσεις μη ανταγωνιστικές, σπρώχνοντας τη χώρα στη χρεοκοπία. «Γιατί νομίζετε πως κανένας δεν επιθυμεί να επενδύσει στην Ελλάδα; Οι πολιτικοί της είναι μόνο λόγια…».
Εδώ και δεκαετίες, η Ελλάδα ήταν ένας ιδανικά μοναδικός τόπος για να είναι κάποιος δικηγόρος, φαρμακοποιός, αρχιτέκτονας, πρύτανης σε ΑΕΙ, ή ακόμη και φορτηγατζής. Όλα αυτά τα επαγγέλματα προστατεύονταν από ένα πολύπλοκο δίκτυο νόμων, που τα απομόνωναν από οποιονδήποτε ντόπιο ή ξένο ανταγωνισμό. Οι φαρμακοποιοί της Ελλάδας έχουν εγγυημένο ελάχιστο κέρδος στις πωλήσεις τους, και χρεώνουν τις πιο ακριβές τιμές στην Ευρώπη. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους 40.000 δικηγόρους της χώρας, που κερδίζουν για το χρόνο τους αναλογικά πολύ περισσότερα από τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους.
Η ελληνική οικονομία μαστίζεται από παραμορφώσεις. Ο αριθμός των αδειών για τα φορτηγά έχει παραμείνει ο ίδιος από το 1971, ενώ η χώρα διαθέτει τους περισσότερους (κατά κεφαλήν) δικηγόρους στον κόσμο. Υπάρχει ένας δικηγόρος για κάθε 250 κατοίκους, ενώ στις ΗΠΑ η αναλογία είναι 1/272. Για αυτό και δεν υπάρχει καμία ανταγωνιστικότητα.
Το κόστος εργασίας ( 2005-2010) είναι 25% υψηλότερο από αυτό της Γερμανίας. Πολύ απλά, η Ελλάδα δεν μπορεί να παράγει προϊόντα και υπηρεσίες που ο κόσμος να θέλει να αγοράσει, με αποτέλεσμα ένα τεράστιο έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο, που ακόμη και εν μέσω ύφεσης δεν λέει να αλλάξει.
Επειδή η Ελλάδα, όντας στην ευρωζώνη, δεν μπορεί να προχωρήσει σε υποτίμηση για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά της, προχώρησε σε «εσωτερική υποτίμηση». Για να μειωθεί η διαφορά μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας, η κυβέρνηση μειώνει τους μισθούς του δημοσίου. Κάτι τέτοιο όμως, εκτός από οδυνηρό είναι και χρονοβόρο.
Το ΔΝΤ και η κυβέρνηση συμφωνούν πως πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στις επιχειρήσεις να μπορούν να εξάγουν τα προϊόντα τους. Αυτό συνεπάγεται μείωση φόρων, διευκόλυνση έναρξης λειτουργίας εταιριών, και κατάργηση πολλών αρχαίων και αναχρονιστικών νόμων, όπως στη περίπτωση του κου Πολιτόπουλου.
Οι ελληνικές επιχειρήσεις είχαν καλομάθει να λειτουργούν σε μια προστατευμένη τοπική οικονομία, που συνεχώς την τόνωναν οι κρατικές δαπάνες. Με τη πάροδο του χρόνου, οι επιχειρήσεις δεν χρειάζονταν τις εξαγωγές, και η χώρα κατάντησε μια κλειστή οικονομία, με τις εξαγωγές της να βρίσκονται στο μισό του μέσου όρου της ευρωζώνης.
Στις αναδυόμενες οικονομίες του πλανήτη, όπως είναι η Βραζιλία, η Τουρκία, το Μεξικό, κ.ά. οι ζυθοποιίες βγάζουν σημαντικά κέρδη. Κάτι τέτοιο ήθελε να πετύχει και ο αμερικανοσπουδαγμένος Πολιτόπουλος. Όμως στη χώρα του, υπάρχει η δυναμική παρουσία της Amstel μέσω της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας από το 1963, που ελέγχει τα δίκτυα διανομών. Όταν το 1968 η Heineken αγόρασε την Amstel, κυριάρχησε αυτή, δημιουργώντας έναν τοίχο σε όποιον θα προσπαθούσε να την ανταγωνιστεί.
Όταν ο Πολιτόπουλος έστησε τη δική του εταιρία (Ζυθοποιία Μακεδονίας Θράκης), η Heineken ήλεγχε το 90% της αγοράς και το όνομά της ήταν συνώνυμο της μπίρας στην Ελλάδα. Μάλιστα όλοι όσοι άκουγαν τα σχέδιά του για μια νέα ελληνική μπίρα, γελούσαν λέγοντας πως η Ελλάδα ήδη διαθέτει δική της μπίρα, την «πράσινη».
Ο πρώην υπουργός της Νέας Δημοκρατίας Ευριπίδης Στυλιανίδης που κατάγεται από τη Κομοτηνή, όπως ο Πολιτόπουλος και τον στηρίζει στον αγώνα του εναντίον της απαράδεκτης γραφειοκρατίας λέει, «Αυτού του είδους τα μονοπώλια δεν είναι καθόλου υγιή για την Ελλάδα». Ως ειδικός των αρχαϊκών νόμων που βασανίζουν τη χώρα, και εμποδίζουν την επιχειρηματικότητα, θυμίζει ένα ακραίο παράδειγμα ενός νόμου που ακόμη ισχύει, και που δίνει στους γαϊδάρους τη προτεραιότητα στο ελληνικό οδικό δίκτυο!
Σε σχέση με τη Τουρκία, η Ελλάδα τα πάει χάλια στη προσέλκυση ξένων επενδυτών. Και παρόλο που η προσέλκυση αυτή μπήκε πλέον σε καθεστώς fast track, δεν υπάρχει καμία ένδειξη από πλευράς των ξένων επενδυτών πως η χώρα είναι ανοιχτή για δουλειές.
Το ρολόι κυλάει. Αν συνεχιστούν οι τρέχουσες τάσεις, μέχρι να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα διάσωσης του ΔΝΤ το 2013, η Ελλάδα θα βαρύνεται με 160% χρέος επί του ΑΕΠ της, και την απαίτηση για έλλειμμα μόλις στο 3% του ΑΕΠ. Χωρίς μια γενική αναδιάρθρωση των χρεών της, η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει μόνο αν η οικονομία της αυξηθεί με ρυθμούς 4% όπως πριν τη κρίση του 2008. Χωρίς όμως τη στήριξη του δημοσίου, η Ελλάδα θα πρέπει τώρα να βασιστεί αποκλειστικά στον θνησιγενή ιδιωτικό της τομές. Μπορεί άραγε να τα καταφέρει και να γίνει ανταγωνιστική;
Το ερώτημα έχει σχέση με το μέλλον του ευρώ. Πέρα από τα χρέη και τα ελλείμματα, η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα δύσκολο μέλλον, αν δεν μπορέσει να προσφέρει ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες. Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για την Ιρλανδία, τη Πορτογαλία, την Ισπανίας και την Ιταλία.
Πρόσφατα, η Merrill Lynch προέβλεψε πως η ανάπτυξη της οικονομίας της Ελλάδας για τα επόμενα πέντε χρόνια θα είναι της τάξης του 1%, κάτι που αν συμβεί, θα αναγκάσει τη χώρα να μην μπορεί να αποπληρώσει μέρος του χρέους της. Αυτό λοιπόν που η χώρα χρειάζεται οπωσδήποτε, είναι ένα γενικό «ρεκτιφιέ».
What’s Broken in Greece? Ask an Entrepreneur
http://www.nytimes.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου