Η Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο μοιάζει με ένα ασθενή που χρειάζεται εισαγωγή στην εντατική και διασωλήνωση. Η κυβέρνηση από την πλευρά της τον αντιμετωπίζει σαν να κλείνει ένα ραντεβού για χειρουργείο σε δημόσιο νοσοκομείο μετά από μήνες...
Η κυβέρνηση χάνει πολύτιμο χρόνο αναζητώντας συναίνεση όχι από την κοινωνία, αλλά από τους Σίνοπιτυοκάμπτες και τα «ρετιρέ» της δημόσιας και ιδιωτικής ασυδοσίας της χώρας...
Όταν μια επιχείρηση όπως π.χ. ο ΟΣΕ επιβαρύνει το έλλειμμα με 1 δισ. το χρόνο και μόνο αυτός αθροίζει 10 από τα 300 του δημόσιου χρέους, οποιαδήποτε συμβιβαστική λύση, όπως μετατάξεις, σημαίνει συνέχιση της απιστίας απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία...
Το ίδιο συμβαίνει με τις υπόλοιπες δημόσιες συγκοινωνίες και τους άλλους κλάδους του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα όπου διάφορες συντεχνίες προσπαθούν με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν προνόμια σε βάρος της κοινωνίας.
Ο χρόνος πιέζει...
Η χώρα όμως βρίσκεται σε μια κατάσταση όπου ακόμη και αν σε λίγους μήνες με συνοπτικές διαδικασίες αλλάξει το τοπίο των αγκυλώσεων, μπορεί να ελπίζει ότι η «βουτιά» της ύφεσης μπορεί να σταματήσει σε κανένα χρόνο από τώρα.
Τραγική είναι και η καθυστέρηση στην αναδιάρθρωση και εξυγίανση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Υπάρχουν κάποια σχέδια που δείχνουν προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά ο κρατικός μηχανισμός συνεχίζει να εμφανίζει σημάδια αφασίας και αυτό φυσικά είναι ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας.
Η παρούσα κυβέρνηση σε επίπεδο προθέσεων και σχεδίων της κορυφής της δείχνει να είναι η πιο προωθημένη που έχει παρουσιάσει το κυβερνών κόμμα από την μεταπολίτευση και μετά. Σε επίπεδο αποτελεσματικής υλοποίησης των σχεδίων όμως είναι από τις χειρότερες...
Τα ίδια και χειρότερα...
Για την αντιπολίτευση τα πράγματα είναι ακόμη πιο απογοητευτικά. Αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χρειάστηκε 75 άτομα για να συστήσει ένα ευέλικτο όργανο παρακολούθησης και ελέγχου του κυβερνητικού έργου, υποχωρώντας στις πιέσεις βουλευτών και πολιτευτών, τι θα συμβεί όταν γίνει πρωθυπουργός και οι πιέσεις θα είναι μεγαλύτερες;
Δεν είναι το επίπεδο αντίληψης των πραγμάτων από σύσσωμη την πολιτική ηγεσία ούτε η αποτελεσματικότητά της που με κάνουν αισιόδοξο, είναι το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά των προβλημάτων σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στον διεθνή περίγυρο.
Στην προ παγκοσμιοποίησης εποχή, τέτοιες κρίσεις χρεοκοπίας επιλύονταν με δυο-τρεις υποτιμήσεις στη σειρά, με άνοδο των δασμών και βάναυση ουσιαστική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου.
Σήμερα η διέξοδος είναι η δημιουργία των προϋποθέσεων για την κατάκτηση μιας καλύτερης θέσης στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η χώρα αυτή έχει και το ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και τη γεωγραφική και ιστορική θέση να το πετύχει αυτό.
Απλά πρέπει να αναθεωρήσει προτεραιότητες και αξίες. Είναι θέμα χρόνου οι ανάγκες να οδηγήσουν σ’ αυτές τις αλλαγές... είτε με αυτής της κυβέρνησης, είτε με οποιαδήποτε άλλη.
Το όλο εγχείρημα μοιάζει με ένα ταξίδι με λεωφορείο. Ο οδηγός επιλέγει να μας πάει αργά από τον μακρύτερο δρόμο αντί του κοντινότερου, νομίζοντας πως ο πρώτος θα έχει λιγότερες λακκούβες.
Ο προορισμός είναι ίδιος και είμαστε καταδικασμένοι να φτάσουμε...
Πηγή ΠΗΓΗ:kostasxan.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου