"Ελληνική Αναγέννηση" - Άρθρο του "Ορφέα"
Άρχισαν δειλά δειλά τα μπάνια του λαού. Φέτος τίποτα δεν μπορεί να τα ταράξει, ούτε ο δροσερός καιρός ούτε τα όποια επιπλέον μέτρα ανακοινωθούν. Ο καταχρεωμένος νεοέλληνας χρειάζεται μια νότα ευχάριστης ανάπαυλας για να συνέλθει από τα πρώτα δυσβάσταχτα μέτρα που άρχισαν ήδη να εφαρμόζονται. Το χαμόγελο έχει σβήσει από το πρόσωπο των περισσοτέρων και οι φετινές διακοπές θεωρούνται επιτακτική ανάγκη. Το τέλος τους θα σημάνει ταυτόχρονα την είσοδο σε μια πραγματικότητα ακόμα πιο γκρίζα από αυτή που βιώνουμε σήμερα. Αβεβαιότητα και θλίψη αντικατέστησε την ελπίδα στην καρδιά τους. Ίσως αυτό να είναι το τελευταίο καλοκαίρι που θα ξεφύγουν από τα προβλήματα. Η ευθύνη αυτών που κυβέρνησαν και κυβερνούν την Ελλάδα είναι απερίγραπτα μεγάλη, όπως και η αντίστοιχη των πολιτών. Έχει εκλείψει η ανθρωποκεντρική αλλά ταυτόχρονα και συμπαντική σκέψη, δηλαδή η «ελληνική σκέψη».Η υπερβολή των προηγούμενων δεκαετιών οδήγησε την Ελλάδα στον οικονομικό μαρασμό. Εφευρέθηκαν τα πιο απίθανα επιδόματα για να μοιράσουν το εύκολο χρήμα σε μεγαλύτερο τμήμα της βάσης της κοινωνικής πυραμίδας, έτσι ώστε να μην απασχολείται έντονα ο λαός με τις κλεψιές δισεκατομμυρίων που πραγματοποιούσαν οι «Έλληνες» πολιτικοί. Το σύστημα έδεσε τους «υποστηρικτές» του, εξαγοράζοντας συνειδήσεις και δημιούργησε μια σύγχρονη στρατιά εφιαλτών, που βοήθησαν να περάσουν τα στρατεύματα του εχθρού στα ενδότερα της χώρας και της ψυχής του απλού λαού. Για να επιτύχει τον στόχο του το σύστημα έπρεπε, πρώτιστα να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του απλού κόσμου που αποδείχθηκε εύκολη λεία, καθώς είχε από καιρό ξεφύγει από τις τεκμηριωμένες απόψεις των πάνσοφων προγόνων του. Δεν είναι τυχαίο το κλίμα οπισθοδρόμησης που καλλιεργήθηκε για κάθε τι αρχαιοελληνικό. Σε πείσμα αυτού του κλίματος παρουσιάζω με συνοπτικό τρόπο ωφέλιμες σκέψεις και πράξεις δύο από των μεγαλύτερων φιλοσόφων του αρχαίου κόσμου, οι οποίες θα μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε το σημερινό πρόβλημα σε που πηγάζει από τον κάθε έναν μας χωριστά, μακριά από κομματικές λογικές.
Ο Αριστοτέλης
Ο Αριστοτέλης μίλησε για ηθική και λογική. Υποστήριξε με πάμπολλα παραδείγματα την μεσότητα (μέτρο) που θα πρέπει να διακατέχει οποιαδήποτε πράξη του πολίτη, έτσι ώστε να εξελίσσεται ως άτομο και να βοηθά έμμεσα, ακόμη και άμεσα την κοινωνία. Ανέφερε ότι η πιο σημαντική και ουσιαστική ανθρώπινη ικανότητα είναι να μαθαίνουμε καινούριες ιδέες και ειδικότερα, να εφαρμόζουμε τις γνώσεις αυτές ώστε να βοηθούμε και να διδάσκουμε τους άλλους. Συνεπώς, αν επεκτείνουμε τη σκέψη του αυτή, η ιδιοτέλεια και η απόκρυψη της αλήθεια αποτελεί έγκλημα για το σύνολο της ανθρωπότητας, που όχι μόνο σταματά την εξέλιξή της αλλά ακόμα χειρότερα, την οδηγεί στον σκοταδισμό, κάτι σαν τη σημερινή οικονομικοκοινωνική κατάσταση.
Η οχύρωση στον εσωτερικό μας κόσμο είναι έργο του... «συστήματος», που επιδιώκει όχι απλώς τη μη ανάπτυξη του ανθρωπίνου είδους, αλλά επιπρόσθετα την σταδιακή του καταστροφή. Ο Αριστοτέλης, δίνει μεγάλη σημασία στην απόκτηση της γνώσης, αλλά κυρίως στην εφαρμογή της προς συμφέρον της οικουμένης. Με τις συνθήκες εξαθλίωσης που επιβάλλει η σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη εξουσία στην πραγματικότητα επιδιώκει να τελματώσει τη σκέψη μας και να πάψουμε πλέον να σκεφτόμαστε ελληνικά. Να σταματήσουμε να έχουμε διάθεση να αναλύουμε, να συνθέτουμε τα γεγονότα και να εξάγουμε από αυτά συμπεράσματα (βασικό τρίπτυχο αρχαιοελληνικής μαθηματικής σκέψης: ανάλυση – σύνθεση – απόδειξη). Αυτή την ακολουθία σκέψης την εφάρμοσε με επιτυχία ο Αριστοτέλης και άφησε πίσω του ένα σπανιότατο επιστημονικό έργο.
Είναι περισσότερο από εμφανές, ότι αυτή η απλή συλλογιστική έχει εκλείψει από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας (όχι ότι οι ευρωπαίοι και οι αμερικάνοι πολίτες την κατέχουν) και έτσι ακούμε συνεχώς τόσο από τον Έλληνα της καθημερινότητας όσο και από τον Έλληνα πολιτικό ξύλινο λόγο που προσβάλλει ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν δεν έχουμε την ικανότητα να αναλύσουμε γεγονότα και να συνθέσουμε άποψη δεν πρόκειται ποτέ να την τεκμηριώσουμε και τελικά, θα μας χαρακτηρίσουν ρηχούς και φαντασιόπληκτους καθώς το μόνο που θα "καταφέρουμε" είναι να μπερδέψουμε την αλήθεια με το ψέμα και να προκαλέσουμε σύγχυση. Ο Σωκράτης
Όπως γνωρίζουμε, ο Σωκράτης δέχτηκε να πιεί το κώνειο, ακόμα και όταν γνώριζε ότι αδικείται. Ο συλλογισμός του, ότι δηλαδή η πολιτεία των Αθηνών του έδωσε όλα τα εχέγγυα ώστε να φτάσει σε αυτό το υψηλό επίπεδο πνευματικής και φιλοσοφικής λογικής ήταν ικανός για να ισορροπήσει μέσα του το αίσθημα αδικίας που προφανώς ένιωθε και να δεχτεί με χαρά να εφαρμόσει την καταδικαστική για αυτόν απόφαση. Ο Σωκράτης στον έργο «Κρίτων» του Πλάτωνα θεωρεί, ότι επειδή οι νόμοι μιας πολιτείας βοηθούν στη ηθική διαπαιδαγώγηση των πολιτών τότε εκείνοι είναι υποχρεωμένοι ή καλύτερα δεσμευμένοι ηθικά για την τήρηση τους.
Η σημερινή οδυνηρή κατάσταση κάνει να φαίνεται η πράξη θυσίας του Σωκράτη ηλίθια και ανούσια. Αυτό το συμπέρασμα εξάγεται από την μη τήρηση των νόμων, αλλά πολύ περισσότερο την ύπαρξη νόμων που στοχεύουν στον αφανισμό τόσο της φυσικής ύπαρξης του ανθρώπου (φτώχεια, εξαθλίωση) όσο και στην πνευματική του υποδούλωση-υποβάθμιση (φυσικό επακόλουθο της φτώχειας). Συνεπώς, θα αναρωτηθεί κάποιος, ποιος ο λόγος να μιμηθούμε στις μέρες μας τον Σωκράτη, όταν πραγματικά δεν υπήρξε ποτέ πατρίδα που μας βοήθησε να αποκτήσουμε ηθικές αξίες και ιδανικά;
Στην ουσία, ο Σωκράτης ήταν πεπεισμένος ότι η ζωή που διήγε πάνω στη γη δεν ήταν η πραγματική που θα έπρεπε να βιώνει. Πίστευε πως κάτι ανώτερο υπάρχει έξω και μέσα στο ανθρώπινο σώμα, εντελώς διαφορετικό από αυτό. Δεν έχει σάρκα και οστά, αλλά μια υψηλότερης φύσης ουσία που κατευθύνει το σύμπαν. Αυτός ήταν ο λόγος, σύμφωνα με τον Πλάτωνα που δεν αποδέχτηκε την πρόταση του μαθητή του Κρίτωνα να δραπετεύσει και τελικά έλαβε το κώνειο για να δώσει τέρμα στη ζωή του.
Συμπέρασμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου