Τη χώρα ερήμωσε, Αρχηγέ, ο θάνατός Σου,
Κι' ολα μαυροφορέθηκαν για σένα σε μιά μέρα,
μα πιο πολύ ωρφάνεψε εμάς ο χωρισμός Σου,
μας, τα παιδιά Σου της ΕΟΝ., πολύκλαυστε Πατέρα.
Κατάχλωμος σαν το κερί σωπαίνει ο Φαλαγγίτης γονατιστός τον ύστατο χαιρετισμό ως Σου δίνει,
και η Φαλαγγίτισσα με τη λεπτή και γυναικεία ψυχή της, βουβά ποτάμια δάκρυα στο Σκήνωμά Σου χύνει...
Χλωμό, ορφανό στον πόνο του, σαν πεθαμένο φύλλο,
με ακράτητους βαθείς λυγμούς σε κλαίει το Σκαπανάκι,
τον τρυφερώτερο έχασε που βρήκε ως τώρα φίλο,
μαζί του, Αρχηγέ, γινόσουνα και Σύ μικρό παιδάκι.
Κλαίνε τα παιδιά που ήθελες μονάχα να γελούνε,
κι' από το κακό ήσουνα έτοιμος να τα περιφρουρήσης,
ο ίδιος τώρα ακούσια τα κάμνεις να θρηνούνε.
και τι σκληρό να μην μπορείς να τα παρηγορήσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου