ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Μπράβο στον Παπανδρέου..!

Ο παλιός καλός ,ελληνικός κινηματογράφος , εκτός από τις εκπληκτικές κωμωδίες ,είχε ταινίες που έκανα ρεκόρ εισιτηρίων με αφορμή το κλάμα! 
Δεν θυμάσαι , τον ΝΙΚΟ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟ , την ΜΑΡΘΑ ΒΟΥΡΤΣΗ; 
Δεν θυμάσαι; 
Αν όχι  φρόντισε ο πρωθυπουργός μας να στο θυμίσει! 
Φόρεσε το φεσάκι , το εβραίικο, έβαλε τα κλάματα και πήγε να καταθέσει στεφάνι! 
Τι πονετικός άνθρωπος; 
Αφού πονάει για μας   πήγε  στην πατρίδα της μάνας  του να κλάψει!  
ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΟΣ!
Δεν ξέρω ,αν πήγε στις 26 Ιουλίου,  ι μέχρι τα ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ ,που έγινε η εκδήλωση για τον  ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ!
Τις τελευταίες μέρες οι ΤΟΥΡΚΟΙ  κάνουν εκδρομές στο ΑΙΓΑΙΟ. 
Και τι λέει ο ΔΡΟΥΤΣΑΣ; 
Αντιμετωπίζουμε το θέμα <<με επιθετική ψυχραιμία>>! 
Παρακαλώ, όποιος φίλος μπορεί ,να το εξηγήσει ,ας κάνει τον κόπο.
Στο βιβλίο, Ιστορίας , της Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ , γράφουν οι φωστήρες , ότι   το  1996 η ΕΛΛΑΔΑ και η  ΤΟΥΡΚΙΑ έφτασαν στα  πρόθυρα του πολέμου διεκδικώντας τα ΙΜΙΑ!   
Ξένα ήταν τα ΙΜΙΑ; 
Μήπως θυμάσαι να μου πεις;
Το ΚΟΣΣΟΒΟ με απόφαση του δικαστηρίου έγινε ανεξάρτητο κράτος! 
Να πάμε και εμείς εκεί να  βρούμε το δίκιο μας είναι ότι το καλύτερο για <<νόμιμο>> ξεπούλημα!
Και μην ξεχνάς ότι με τον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ αν δεν ξυπνήσουν  οι ΕΛΛΗΝΕΣ θα έχουμε πρόβλημα μεγάλο στην ΘΡΑΚΗ!

Υ.Γ . Φώναζαν οι τηλεοπτικοί παπαγάλοι ότι το δημόσιο έχει 1.000.00 υπαλλήλους!    
Τώρα οι ίδιοι παπαγάλοι τι θα πουν; 
Ε κάτι θα βρουν!  
Περαστικά τους!
Νίκος Δ. Καράς 
 
Σχόλιο: Καλό θα ήταν να μας δώσουν τις ημερομηνίες που προσλήφθηκαν οι 768.009 Δημόσιοι Υπάλληλοι. 
Να μάθουμε πραγματικά ποιοί ...χρεοκώπησαν την Ελλάδα! 
Όταν ...απογραφούν και οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ;
Εκεί να δεις...κλάμα!
ΠΗΓΗ:emprosdrama.blogspot.com

Το χρονικό της δολοφονίας του Ίωνος Δραγούμη σύμφωνα με το επίσημο κατηγορητήριο της Εισαγγελίας Αθηνών

Στις 31 Ιουλίου 1920 δολοφονήθηκε στο κέντρο της Αθήνας ένας από τους αρχηγούς της "Ηνωμένης Αντιπολίτευσης", ο Ίων Δραγούμης. Ο τρόπος της δολοφονίας ήταν στυγνός και εν ψυχρώ ενώ σημαντικά πολιτικά πρόσωπα της εποχής συνδέονταν με αυτόν είτε έμμεσα (Ρέπουλης) είτε άμεσα (Μπενάκης).  Για τους λόγους αυτούς η εκτέλεση του Ίωνος Δραγούμη μέρα μεσημέρι στους Αμπελόκηπους από τα Βενιζελικά "τάγματα ασφαλείας" του Γύπαρη, είχε σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις και αναμφίβολα επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών του Νοεμβρίου του 1920.


Τον Ιανουάριο του 1922 συντάχθηκε το επίσημο κατηγορητήριο της Εισαγγελίας Αθηνών για την παραπομπή των κατηγορουμένων της δολοφονίας Δραγούμη, που προέκυψε μετά από πολλές ανακρίσεις και έρευνες. Να σημειωθεί ότι ο σχετικός φάκελος "χάθηκε" όλως τυχαίως μετά το πραξικόπημα (η "επανάσταση" όπως γράφει ο Δαφνής) των αδιάφθορων Πλαστήρα - Γονατά. Αν διαβάσουμε τα ονόματα όσων θα παραπέμπονταν σε δίκη (όλοι Βενιζελικοί και συνεργάτες της "επανάστασης") αντιλαμβανόμαστε γιατί.... 


"....Την στιγμήν ακριβώς ταύτην αλαλαγμοί των ορδών του Γύπαρη και των άλλων μισθοφόρων δολοφόνων δονούσι τον αέρα "νάτος, νάτος, σκοτώστε τον προδότη τον κακούργον, τον δολοφόνον, ήτο και η Κοτοπούλη μαζί του, που είναι η Κοτοπούλη" άμα ως εθεάθη, μακρόθεν σχετικώς, το φέρον τον Δραγούμην αυτοκίνητον.

Τούτο φθάσαν προ της επαύλεως σταματά αναγκαστικώς, πολίται δε και στρατιώται του Γύπαρη επιτίθενται κατά αυτού μετά μανίας και βια τον καταβιβάζουσιν αυτού, ενώ συγχρόνως δέχεται
Ίων Δραγούμης το 1907
χτυπήματα δια ξιφολογχών, ροπάλων και γρόνθων. Μεταξύ των επιτεθέντων αναγνωρίζονται οι κατηγορούμενοι Αντωνιάδης όστις εξαγάγων το περίστροφο του εζήτησε να επιτεθεί κατά αυτού, Μαλιγκουνάκης, Χατζόπουλος και Πεζαζόγλου, ενώ ο κατηγορούμενος επιλοχίας Σαρτζέτης ο ορισθείς κατόπιν ως αρχηγός της της συνοδείας δις δια περιστρόφου απεπειράθει να τον φονεύσει , ανεχαιτίσθει όμως υπό του Γύπαρη.

Και ενώ τοιούτον διέτρεχε κίνδυνον η ζωή του Δραγούμη από στιγμήν προς στιγμή ο κατά τας αγρίας ταύτας επιθέσεις παριστάμενος κατηγορούμενος Μπενάκης, ο τόσο ασκών επιβολή επί των Βενιζελικών όχι μόνο ουδεμίαν καταβάλλει προσπάθειαν όπως αποτρέψει τούτον, αλλά και τουναντίον θέτει έλαιον εις την πυράν λέγων προς τους παρευρισκόμενους "εδώ τον πρόεδρο μας σκοτώνουν και ημείς θα τους φυλάμε"....

Εν τω οικήματι εισέρχονται συγχρόνως οι κατηγορούμενοι Αντωνιάδης, Μελιγκουνάκης, Χατζόπουλος, ένθα συσκέπτονται μετά του Γύπαρη, όστις εξέρχεται μετ΄ολίγον και εκλέγει εκ των προσφερόμενων όπως συνοδεύσωσιν τον Δραγούμη απόσπασμα εκ των Θ. Κατσίγαρη Λοχίου,
Εμμανουήλ Μπενάκης
Γιαλεδάκη, Δασκαλογρηγοράκη, Καλλιτσάκη, Καραβανάκη, Μαυρογένη, Ξυδάκη, Παντελάκη, Χαλκιαδάκη, Χριστοδουλάκη απάντων στρατιωτών του σώματος Γύπαρη και κατηγορουμένων. Παραλαβόντες ούτοι αμέσως τον Δραγούμην και φέροντες ανηρτημένα τα όπλα των επ΄ώμου πορεύοντο πεζή προς τας Αθήνας καίτοι εστάθμευον εκεί αυτοκίνητα.

Όταν δ΄ αυτή ούτω βαδίζουσα είχε πλησιάσει κάτωθι των Στρατιωτικών λοτρών, και εις την θέσιν εν η υπάρχει το υψηλότερον φυσικόν προτείχισμα, ο επί κεφαλής ταύτης Σαρτζέτης σταματά δια των λέξεων "αυτού, αυτού" μετά δε την στάσην της, απευθυνόμενος προς τον Δραγούμην του λέγει "στάσου, θα σε σκοτώσωμεν", συγχρόνως δε τον ώθει μετά σκαιότητος προς το πεζοδρόμιον, τον τοποθέτει προ του προτειχίσματος με μέτωπον προς την οδόν επί του άκρου της οποίας παρατάσσονται αμέσως οι στρατιώται προς ους δίδεται αμέσως το παράγγελμα "πυρ". Μια ομοβροντιά διασχίζει τον ορίζοντα, και ο Δραγούμης όστις, κατ΄αυτήν πίπτει νεκρός, αλλά και κατ΄αυτού άπνου πεσόντος και δια δευτέραν φοράν εκκενούσι τα όπλα των οι δολοφόνοι και μετ΄αυτό λογχίζουν το άψυχο σώμα. Η ιατρική έκθεσις πιστοποιεί δεκατρία τραύματα πυροβόλου όπλου, πέντε δια ξιφολόγχης, κάταγμα τέλειον του δεξιού μηριαίου οστού....
Πηγή

Περιοδικό "Λαβύρινθος", Δημοσθένης Κούκουνας

Σύμβουλοι έκδοσης: Γεώργιος Λεονταρίτης, Χρήστος Γκητάκος                                                            ΠΗΓΗ:istorikathemata.blogspot.com

181 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού: Μια ιστορία ηρωισμού και προδοσίας

«Εγκλήματα πολέμου είναι οι παραβιάσεις των κανόνων διεξαγωγής του πολέμου. Οι κανόνες αυτοί οι οποίοι αποτελούν Διεθνές Δίκαιο, καθορίζουν τον τόπο και την έκταση της επιτρεπτής καρά τον πόλεμο βίας, βασίζονται αφ’ ενός μεν σε γραπτές συνθήκες (νόμους), αφ΄ετέρου σε άγραφα έθιμα»
(ορισμός εγκλήματος πολέμου, Συνθήκη της Γενεύης)
Του Μανώλη Κυπραίου

Σημαντικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της εισβολής των ορδών του Αττίλα στην Κύπρο, δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας, Τα γεγονότα αυτά, ερμητικά κλεισμένα σε φακέλους και μνήμες με τον χαρακτηρισμό «Ακρως Απόρρητο/Ειδικού Χειρισμού», συνθέτουν την καλυμμένη με μυστήριο ιστορία της Κυπριακής τραγωδίας.
Θα χρειαζόμασταν εγκυκλοπαιδικό τόμο για να αναφέρουμε απλώς τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις κατά αμάχων και τακτικών στρατευμάτων που υπεράσπισαν το κυπριακό έδαφος.
Σκοπός μας τώρα όμως δεν είναι αυτός.
Το άρθρο αυτό θα ασχοληθεί-ως μικρός φόρος τιμής-στη σφαγή μιας μονάδας μας, με τρόπο «μπαμπέσικο» από τις δυνάμεις των Τούρκων τον Ιούλιο του 1974, κατά τη διάρκεια της πρώτης εκεχειρίας, ανάμεσα στον Αττίλα Ι και Αττίλα ΙΙ, που συνιστά κατάφορες παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και φυσικά του δικαίου του πολέμου.
Η ιστορία αυτή είναι μια από τις πολλές που περιλαμβάνονται στον «φάκελο της Κύπρου».
Όπως καταλαβαίνετε (και) για αυτό το έγκλημα δεν υπήρξε ούτε προσφυγή στα διεθνή δικαστήρια ούτε και καταγγελία…
Αυτή είναι η ιστορία της 181ης Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού
Πολύ πριν τα σύννεφα του πολέμου καλύψουν τον ουρανό της μεγαλονήσου, η 181 ΜΠΒ, είχε αποκτήσει τη φήμη μιας από τις πιο αξιόμαχες μονάδες της Εθνικής Φρουράς. Η οργάνωσή της σε όλα τα επίπεδα, η στελέχωσή της με ...........
ικανούς και έμπειρους βαθμοφόρους, η άρτια εκπαίδευση των ανδρών της μοίρας, καθως και η πρωτοκαθεδρία της στα αποτελέσματα των ασκήσεων που συμμετείχε, είναι μόνο μερικά αλλά αρκετά για να συνειδητοποιήσουμε ποια ήταν η συνεισφορά της στην άμυνα της Κύπρου.
Κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος, η μοίρα διατάχθηκε να κινηθεί από το μέρος που στρατοπέδευε στο Τρίκωμο, προς την Λευκωσία, με σκοπό την ενίσχυση των πραξικοπηματιών. Τα γεγονότα όμως πρόλαβαν την 181 ΜΠΒ πριν αυτή εμπλακεί στις αδελφοκτόνες συγκρούσεις μιας και οι πραξικοπηματίες κατάφεραν να έχουν τον έλεγχο της Λευκωσίας πριν πάρει θέσεις μάχης η μοίρα. Ετσι διατάχθηκε στα μισά της διαδρομής να επιστρέψει στο στρατόπεδό της.
Στο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στο πραξικόπημα και και την εισβολή, η 181 ΜΠΒ είχε προχωρήσει σε προπαρασκευαστικές ενέργειες, μιας και ο διοικητής της Αντισυνταγματάρχης Στυλιανός Καλμπουρτζής, ΑΝΕΜΕΝΕ ΕΙΣΒΟΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ (!), έτσι ώστε η μονάδα να βρισκόταν στους χώρους διασποράς σε μικρότερο χρόνο από τον προβλεπόμενο.
Όπως προαναφέραμε όλες αυτές οι ενέργειες οφείλονταν σε προσωπική απόφαση του διοικητή της 181 ΜΠΒ, ο οποίος πέρα από τη διαίσθησή του, είχε και πληροφορίες πως ήταν θέμα χρόνου πλέον η εισβολή των Τούρκων.
Οι φόβοι του αυτοί δεν άργησαν να επαληθευτούν, παρά μερικά 24ώρα αργότερα. Το ξημέρωμα της 20ης Ιουνίου 1974, βρήκε τη μοίρα πανέτοιμη. Με τη θέα των τουρκικών μαχητικών και τα μαύρα σύννεφα καπνού που υψώνονταν προς τον ουρανό κατάλαβαν πως η εισβολή είχε αρχίσει. Αμέσως ο της Αντισυνταγματάρχης Καλμπουρτζής δίνει διαταγή η μοίρα να αναπτυχθεί στους χώρους διασποράς και μέσα σε μισή ώρα τα πυροβόλα της 181 βρίσκονταν σε θέση μάχης. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως η διαταγή για ανάπτυξη από το Γενικό Επιτελείο της Εθνικής Φρουράς (ΓΓΕΦ) ήρθε μετά από 4 ώρες και ενώ η μοίρα έβαλε με τα πυροβόλα της!
Ετσι, η 181 ΜΠΒ παίρνοντας το στίγμα του εχθρού από τις εθνικές δυνάμεις που μάχοντας στην πρώτη γραμμή, άρχισε με τα πυροβόλα της να «ξερνά» καυτό ατσάλι στην πλευρά των Τούρκων από την περιοχή του Συγχαρί όπου ήταν ο χώρος διασποράς της. Τα πυρά ανασχέσεως ήταν τόσο καίρια και συντριπτικά που μέσα σε λιγότερο από 20 λεπτά, οι τουρκικές δυνάμεις εισβολής άρχισαν να υποχωρούν άτακτα, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες νεκρούς και κατεστραμμένα άρματα μάχης.
Όπως μάλιστα χαρακτηριστικά αναφέρεται στον «Φάκελο της Κύπρου» από κατάθεση ελληνοκυπρίου αξιωματικού: «Οι βολές τους ήταν λες και τις έστελνε ο Θεός κατευθείαν επάνω στους Τούρκους. Γύρισα και είπα στο διοικητή μου: Καλά, το πυροβολικό θέλει να κερδίσει μόνο του τον πόλεμο;»
Δεύτερη ημέρα της σύρραξης. Η δράση της 181 ΜΠΒ συνεχίζεται αμείωτη και καταιγιστική. Πληροφορούμενος τα αποτελέσματα της δράσης της, ο διοικητής των τουρκικών δυνάμεων αποβάσεως στρατηγός Ντεμιρέλ, δίνει διαταγή στην τουρκική αεροπορία να την καταστρέψει τάχιστα. Αδικα όμως. Τα αποτελέσματα αυτών των επιδρομών ήταν πενιχρά. Το «κυνήγι» της τουρκικής αεροπορίας στοίχισε στην 181 ΜΠΒ μόλις 2 νεκρούς.
Την τρίτη ημέρα, συνεχίστηκαν οι συγκρούσεις από το χάραμα μέχρι το μεσημέρι, οπότε έφθασε σήμα από το ΓΕΕΦ που ειδοποιούσε τις μονάδες πως από τις 22:00 της ίδιας ημέρας έμπαινε επίσημα σε εφαρμογή η κατάπαυση του πυρός. Οι διοικητές των μονάδων που βρίσκονταν στην περιοχή δέχθηκαν με ανακούφιση αλλά και με σκεπτικισμό την απόφαση, γνωρίζοντας ποιος είναι ο αντίπαλός τους. Το βράδυ πέρασε σχετικά ήσυχα χωρίς να προκληθούν επεισόδια μεταξύ των εθνικών δυνάμεων και των Τούρκων.

Και ξημερώνει η αποφράδα ημέρα. Το ημερολόγιο έδειχνε 23η Ιουλίου 1974…
Νωρίς το πρωί και ενώ υπήρχε εκεχειρία, τούρκοι καταδρομείς είχαν προσπαθήσει να διεισδύσουν στις ελληνικές γραμμές με σκοπό τη δολιοφθορά ενάντια στην 181 ΜΠΒ. Εγιναν όμως αμέσως αντιληπτοί από τους σκοπούς και ξέσπασε μια λυσσαλέα μάχη μεταξύ των ανδρών της μοίρας πυροβολικού και των τούρκων καταδρομέων. Τα αποτελέσματα για την ελίτ των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων ήταν ολέθρια. Αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν άρον-άρον, αφήνοντας πίσω τους 40 νεκρούς και 60 τραυματίες ενώ η ελληνική πλευρά μετρούσε 1 νεκρό και 3 τραυματίες. Μετά από 3 ώρες οι τούρκοι καταδρομείς προσπάθησαν να διεισδύσουν από άλλο σημείο. Πάλι γίνονται αντιληπτοί και υποχωρούν αμέσως χωρίς να εμπλακούν.
Αυτές οι ενέργειες των Τούρκων είχαν ανβησυχήσει σοβαρά τους διοικητές των μονάδων στην περιοχή και άρχισαν να στέλνουν σήματα προς το ΓΕΕΦ ζητώντας είτε αποδέσμευση βαρέων όπλων, είτε απαγκίστρωση από τη ζώνη ανάπτυξης. Στάλθηκαν δύο σήματα όπως αναφέρεται στον «φάκελο της Κύπρου». Και στα δύο η απάντηση ήταν αρνητική!
Όπως αναφέρεται στο σχετικό φάκελο, στον «φάκελο της Κύπρου» για το συμβάν, «παρά το γεγονός πως τα τουρκικά UH-1 του τουρκικού στρατού,καταγέγραφαν τας θέσεις των εληνικών δυνάμεων, ο υπεύθυνος συνταγματάρχης στο ΓΕΕΦ αρνήτο να δώσει τας απαραίτητας εντολάς απαγκιστρώσεως λέγοντας εις τους εκεί αξιωματικούς πως ήτο ελικόπετρα του ΟΗΕ και να μην ανησυχούν περί των κινήσεών τους»!
Λίγη ώρα μετά, ετοπίζονται τουρκικά ελικόπτερα μέσης μεταφοράς UH-1 Huey να πλησιάζουν τις θέσεις των μονάδων και να καταγράφουν τις θέσεις τους. Οι προθέσεις των Τούρκων ήταν πια ξεκάθαρες.
Στέλνονται άλλα τρία σήματα με αίτημα απαγκίστρωσης. Μετά από αρκετή ώρα το ΓΕΕΦ δίνει στις 14:00 το «πράσινο φως» για την απαγκίστρωση.
Με τη γνωστοποίηση της διαταγής άρχισαν αμέσως οι απαραίτητες ενέργειες για την απαγκίστρωση. Όμως λόγω του όγκου, των υλικών και των πυρομαχικών που διέθετε η 181 ΜΠΒ, και κυρίως λόγω της απαραίτητης προετοιμασίας μεταφοράς των πυροβόλων που ήταν χρονοβόρα, καθυστέρησε αρκετά να ανασυνταχθεί. Πέραν όμως των προβλημάτων του περιορισμένου χρόνου που αντιμετώπιζε η μονάδα για την απαγκίστρωσή της, όπως αναφέρουν τα σχετικά έγγραφα, η 181 ΜΠΒ είχε λάβει και ειδική διαταγή να ακολουθηθεί άλλος δρόμος και όχι ο κεντρικό που συνέδεε την περιοχή του Συγχαρί, όπου βρισκόταν, με τη Λευκωσία.
Προσπαθώντας να διαφύγουν από εναλλακτικό δρόμο, ο διοικητής της Αντισυνταγματάρχης Καλμπουρτζής αποφασίζει να ελέγξει αυτή την οδό. Παίρνοντας ένα τζιπ και τον οδηγό, με κίνδυνο της ζωής τους αρχίζουν να ανιχνεύουν πότε με τα πόδια πότε με το όχημα. Όμως ο δρόμος ήταν αδιάβατος σε πολλά σημεία και υπήρχε κίνδυνος εγκλωβισμού της φάλαγγας. Εφόσον δεν υπήρχε άλλη λύση, αποφασίζεται να ακολουθηθεί η κεντρική οδική αρτηρία που οδηγούσε στη Λευκωσία.
Τα τουρκικά ελικόπτερα παρατήρησαν τις κινήσεις της πυροβολαρχίας και μεταδίδουν τα ευρήματά τους προς το επιτελείο των τουρκικών δυνάμεων εισβολής. Αμέσως δίνεται η διαταγή σε τούρκους καταδρομείς να μετακινηθούν αθόρυβα στους πρόποδες του βουνού από τα οποία θα μπορούσαν να ελέγξουν δια πυρός την οδό.
Η φάλαγγα της 181 ΜΠΒ ξεκινάει και μπαίνει σιγά-σιγά στο δρόμο, με πρώτο το τζιπ του Ελλαδίτη διοικητή. Από πίσω ακολουθούν τα φορτηγά με τους στρατιώτες, τα πυρομαχικά και τα πυροβόλα.
Η φάλαγγα δεν είχε προχωρήσει 300 μέτρα, όταν άρχισε να δέχεται μπαράζ βλημάτων όλμων μετατρέποντας το μέρος σε κόλαση.
Το π΄ρωτο φορτηγό είχε ήδη πληγεί. Οι στρατιώτες μας άρχισαν να πηδάνε έξω από τα φορτηγά και να παίρνουν θέσεις μάχης, πίσω από πέτρες, κάτω και δίπλα από τα οχήματα και σε οποιοδήποτε μέρος του παρείχε κάλυψη, προσπαθώντας να εντοπίσουν τον εχθρό που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν αόρατος.
Μετά τα πυρά των όλμων άρχισαν οι τακτικές ανταλλαγές πυρών. Τα πολυβόλα των Τούρκων άρχισαν να εξαπολύουν το θανατηφόρο φορτίο τους γαζώνοντας όσους από τους στρατιώτες μας δεν είχαν προλάβει να καλυφθούν.
Με την υποστήριξη των πολυβόλων, οι Τούρκοι άρχισαν να κατεβαίνουν όλο και περισσότερο προς τις θέσεις των ανδρών της 181 ΜΠΒ. Οι Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι στρατιώτες ανταπέδωσαν τα πυρά ανακάμπτοντας την επέλαση των τούρκων στρατιωτών οι οποίοι καλύφθηκαν επίσης πίσω από από πέτρες και δέντρα ξεκινώντας μια μάχη εκ του συστάδην.
Ο σημαντικά υπέρτερος όμως αριθμός των τούρκων, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο. Το δεύτερο κύμα της επίθεσης δεν κατέστει δυνατό να αναχαιτισθεί. Ετσι οι Ελληνες έβαλαν στα όπλα τους ξιφολόγχες δίνοντας μάχη σώμα με σώμα με τους τούρκους καταδρομείς, θυμίζοντας τον Λεωνίδα και τους 300 με τους Πέρσες. Μετά από δυόμιση ώρες σκληρής μάχης, οι Τούρκοι κατάφεραν να λυγίσουν την αντίσταση των ανδρών της 181 ΜΠΒ, πληρώνοντας όμως βαρύ τίμημα.
Όπως αναφέρει στην κατάθεσή του ο έφεδρος αξιωματικός της 181 ΜΠΒ Γ.Λ.: «Όταν τελείωσε η μάχη, ήρθαν σαν τα κτήνη και ξεκοίλιασαν τους τραυματίες μας και μετά γέλαγαν και μας έβριζαν. Ζητήσαμε να τους θάψουμε και αυτοί μας είπαν: ``να τους φάνε τα σκυλιά``. Οσοι παραδοθήκαμε και μπορούσαμε να κινηθούμε, μας πήγαν σε φορτηγά και μας βάραγαν με τους υποκόπανους των όπλων. Μας πήγαν σε ένα στατόπεδο με πολύ κόσμο. Στρατιώτες και πολίτες. Ολοι αιχμάλωτοι. Ημουν μαζί με τον διοικητή μου, μέχρι που μας χώρισαν. Εμένα με πήγαν στην Αττάλεια και με τις ανταλλαγές αιχμαλώτων επέστρεψα. Τον διοικητή μου δεν τον ξαναείδα. Και όπως ξέρω θεωρείται αγνοούμενος».
Για τους Τούρκος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ετσι ο αντικειμενικός στόχος τους είχε εκπληρωθεί με τον πιο άνομο τρόπο. Η αποδυνάμωση του ελληνικού πυροβολικού.
Από εκείνη τη στιγμή, άλλη μια σελίδα δόξας είχε προστεθεί στην ελληνική ιστορία, με τίτλο: 181 ΜΠΒ.
Πέρα όμως από τις ηθικές συνιστώσες αυτού του εγκλήματος, υπάρχει και η νομική πλευρά των παραβιάσεων που έκαναν οι Τούρκοι, πριν, κατά και μετά την ιταμή τους επίθεση και οι οποίες είναι:

1. Παραβίαση του άρθρου 48 του ΟΗΕ, διότι η Τουρκία δεν σεβάστηκε ως μέλος του τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, υπ΄ αριθμόν 353 και 354 περί κατάπαυσης του πυρός.
2. Χρήση βίας και παραβίαση γραμμής ανακωχής.
3. Κατάφορη παραβίαση της Οικουμενικής Διακήρυξης των δικαιωμάτων των Ανθρώπων και του Δικαίου του Πολέμου.
4. Εγκλημα πολέμου και αδικαιολόγητη χρήση βίας εναντίον στρατιωτών αντίπαλης παράταξης, χωρίς αυτοί να αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια του επιτιθέμενου, βάσει του δικαίου του πολέμου.
5. Αρνηση του κράτους του οποίου οι στρατιωτικοί διέπραξαν έγκλημα πολέμου, να τους εκδώσει για να δικαστούν από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή να τους ασκήσει ποινική δίωξη με τους ίδιους όρους βάσει του ποινικού κώδικα της Τουρκίας περί μαζικών εγκλημάτων κατά συρροή εκ προθέσεως.
6. Αρνηση να δοθεί κατάλογος των στραιτωτικών που θεωρούνται αιχμάλωτοι πολέμου και των οποίων αγνοείται η τύχη,
7. Αρνηση να δοθεί κατάλογος αιχμαλώτων που απεβίωσαν κατά την αιχμαλωσία τους, με όλες τις αναγκαίες πληροφορίες για τις συνθήκες του θανάτου τους, για εξακρίβωση από ανεξάρτητο διεθνή οργανισμό.
8. Αρνηση να δοθούν πληροφορίες για τον αριθμό και τον τόπο των τάφων που ενταφιάστηκαν οι πεσόντες στρατιώτες του αντιπάλου, χωρίς προηγουμένως να έχει εξακριβωθεί η ταυτότητά τους.
9. Μη σεβασμός προς τα ήθη, έθιμα και τη θρησκεία του πολιτισμού ενός κράτους, αφού αμφισβητείται από τους Τούρκους η σημασία που έχει για την ελληνική κοινωνία από αρχαιοτάτους χρόνους μέχρι σήμερα ο τρόπος ταφής των νεκρών.
10. Χρησιμοποίηση όπλων και πυρομαχικών του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για επιθετικούς σκοπούς, ενώ αυτά παραχωρούνται σε μια χώρα-μέλος μόνο για την άμυνά της, σύμφωνα τόσο με το καταστατικό της βορειοατλαντικής συμμαχίας, όσο και βάσει των κανόνων FMS (Foreign Military Sales) των ΗΠΑ.
Και σε αυτή την περίπτωση, οι Τούρκοι για μια ακόμη φορά έβγαλαν τις μάσκες του «ειρηνοποιού», σφαγιάζοντας σε περίοδο εκεχειρίας, μια στρατιωτική μονάδα, χωρίς να τιμωρηθούν ποτέ.
Οι ηρωϊκοί στρατιώτες μας στην Ελλάδα και την Κύπρο, αυτοί που επέζησαν, οι νεκροί, οι δολοφονημένοι, οι αγνοούμενοι της 181 ΜΠΒ, μαζί με άλλους χιλιάδες απαιτούν την τιμωρία αυτών των ανθρωπόμορφων τεράτων, των βάρβαρων συγγενών του Τσέγκινς Χαν.
Το συγκεκριμένο έγκλημα των Τούρκων είναι αποδεδειγμένο. Δεν υπάρχει οδός διαφυγής για αυτούς. Μάλιστα είχαν και το θράσσος μέχρι και στα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα να δώσουν εικόνες από τη σφαγή της 181 ΜΠΒ, για να δείξουν δήθεν το θρίαμβό τους έναντι των Ελλήνων, κάτι για το οποίο είμαστε σίγουροι πως το γνωρίζουν οι διπλωματικές υπηρεσίες της χώρας μας.
Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει τόσα χρόνια. Καιρός η ελληνική διπλωματία από το ρόλο του αμυνόμενου να βρεθεί στη θέση του επιτιθέμενου και με κοινές κινήσεις με την Κυπριακή Δημοκρατία να κάνει την καθοριστική κίνηση ματ και να σύρει την Τουρκία στα διεθνή φόρα και δικαστήρια, ενώ παράλληλα να της στείλει ποικιλοτρόπως το μήνυμα: «Ως εδώ!»
Και όχι να περιμένει πως, πότε και αν «ελεήσει ο Αλλάχ» οι Τούρκοι δώσουν στοιχεία.
Γιατί χθες ήταν η Κύπρος, αργότερα τι;

«Τα βουνά βλέπουν τον Μαραθώνα. Και ο Μαραθώνας βλέπει τη θάλασσα: Και ρεμβάζοντας εκεί μόνος για μια ώρα, ονειρεύτηκα ότι η Ελλάδα, θα μπορούσε ακόμη να είναι ελέυθερη»
Λόρδος Βύρων                                                                                                                                       ΠΗΓΗ:kafeneio-gr.blogspot.com

Δέσμιος του σημιτικού παρελθόντος του, ο Ρέππας…


Γράφει ο Μαγια
Ο Δ. Ρέππας, δεν είναι σκιτζής πολιτικός. ούτε μαθητευόμενος μάγος της πολιτικής. Ο υπουργός Υποδομών κλπ είναι γνήσιος εκφραστής του σημιτικού ψευτοεκσυγχρονισμού. Και απ΄ ότι, φαίνεται δεν προσπάθησε σε αυτά τα έξι χρόνια να …ράψει καινούργιο κοστούμι. Προσέξατε πως λειτούργησε στο θέμα της «απελευθέρωσης» των περίφημων Αδειών φορτηγών εμπορευματικών μεταφορών και βυτιοφόρων; Σαν σαλονάτος λογιστής. Αλαζόνας, αλλά και κουτοπόνηρος.
Στο «πικ» της τουριστικής περιόδου ανακοίνωσε ένα νοµοσχέδιο για το οποίο όφειλε να γνωρίζει τι είδους αντιδράσεις θα προκαλέσει και ποιες συνέπειες θα έχουν. Από πλευράς πολιτικού χρόνου δεν υπήρχε πιο άκαιρη στιγμή για να βρεθεί η κυβέρνηση στα µαρµαρένια αλώνια µε µιά πολύ σκληρή συντεχνία. Πίστεψε ότι, θα τον βγάλουν ασπροπρόσωπο στους Τροικανούς, οι Μίχαλοι και ο ρατσισμός του «κοινωνικού αυτοματισμού»!
Δεν µπορούσε ο Ρέππας, να περιµένει ένα μήνα ακόµη; Ετσι κι αλλιώς το νοµοσχέδιό του δεν πρόκειται να ψηφιστεί πριν από το φθινόπωρο!...
Η ουσία είναι ότι, ο υπουργός Ρέππας, άνοιξε το µέτωπο, που έβαλε σε κίνηση τον µηχανισµό παράλυσης της οικονοµίας.
Ολόκληρη η χώρα έχει τεθεί υπό.........
περιορισμό ελέω έλλειψης βενζίνης! Μεγάλο «θύμα» των απεργιών των ιδιοκτητών φορτηγών δημόσιας χρήσης ο Τουρισμός και μάλιστα λίγες ώρες προτού ξεκινήσει η μεγάλη έξοδος των διακοπών του Αυγούστου.
Η αγορά «στέγνωσε». Αλλες επαγγελματικές ομάδες άρχισαν να διαμαρτύρονται και η κυβέρνηση κατέφυγε στο ακραίο μέτρο της επιστράτευσης. Αμέσως μετά κάλεσε τους απεργούς σε... διάλογο. Κανονικά θα έπρεπε να πράξει αντιστρόφως. Να εξαντλήσει κάθε περιθώριο διαλόγου και μετά να πάρει μια τόσο απεχθή απόφαση.
Εύλογο το ερώτημα: Δεν πρέπει οι πολιτικοί να πληρώνουν για τις επιλογές και αποφάσεις τους, που ζημιώνουν το κοινωνικό σύνολο και την Οικονομία; Και δεν εννοούμε, φυσικά, δια της αποπομπής τους από την κυβέρνηση…
Οσο για τον κυβερνητικό εκπρόσωπο (λέμε τώρα) θα ήταν προτιμότερο να πάει στην παραλία να παίξει με τα κουβαδάκια του…                                                                                                            ΠΗΓΗ:kafeneio-gr.blogspot.com

90 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ

Ίωνας Δραγούμης- Πολιτικός, Διπλωμάτης


«Δεν δουλεύω για την κυβέρνηση, δουλεύω για τον Ελληνισμό. Δεν αγαπώ την κυβέρνηση, αγαπώ τον Ελληνισμό. Σιχαίνομαι την κυβέρνηση, δεν σιχαίνομαι τον Ελληνισμό. Άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση πέφτω, σηκώνομαι όταν νοιώθω τον Ελληνισμό. Πονώ για τον Ελληνισμό, για την κυβέρνηση μου έρχεται καταφρόνια. Για να ζήσω περισσότερο πρέπει να συνδεθώ με το Έθνος μου. Συνδέομαι με το Έθνος μου, όταν προσπαθώ να το δυναμώσω, διοχετεύοντας όλες τις δυνάμεις μου εκεί, δηλαδή σ΄ αυτόν τον σκοπό.»


Λευκή ας βαλθεί όπου έπεσες κολώνα - πως έπεσες γραφή να μην το λέει - λευκή με της πατρίδας την εικόνα μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει, βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει".
Κωστής Παλαμάς

Καταγόμενος από το Βογατσικό της Καστοριάς, γιος του Στεφάνου Δραγούμη, γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε νομικά και το 1899 μπήκε στο διπλωματικό σώμα.
Το 1902, ως Γενικός Γραμματέας του ελληνικού προξενείου Μοναστηρίου, οργάνωσε την "Εθνική Αμυνα" και αλυσίδα επιτροπών σε πόλεις και χωριά της Δυτικής Μακεδονίας. Εθελοντής στους Βαλκανικούς πολέμους, ύψωσε την ελληνική σημαία στο προξενείο Θεσσαλονίκης την 26η Οκτωβρίου του 1912.
Θύμα των πολιτικών παθών κατά τον εθνικό διχασμό, δολοφονήθηκε στην Αθήνα, τον Αύγουστο του 1920.
 
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ: ο οραματιστής του Ελληνισμού
"Μου αρέσει να ζω μέσα στο έθνος μου για τον εαυτό μου κι ακουμπώντας επάνω του να γίνομαι πιο άνθρωπος, δηλαδή κάτι περισσότερο ή τελειότερο από τον άνθρωπο. Ο καθένας γεννήθηκε σωτήρας του έθνους του. Λίγοι όμως ξέρουν πως γεννήθηκαν τέτοιοι, δηλαδή πως αυτοί θα το σώσουν, αν θέλουν. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνο εξαρτάται η σωτηρία του έθνους. Και αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα ήταν κανένας άλλος που να το σώσει. Ή να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι πως μόνο εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας".

Λανθασμένα λέγεται πως ο Παύλος Μελάς ήταν ο αρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα, στην πραγματικότητα ο Ίωνας Δραγούμης ήταν ο άτυπος αρχηγός του Αγώνα -που σημειωτέον, πρωθυπουργός της Ελλάδας τότε ήταν ο άτολμος Κωλλέτης που μαζί με τον Αργύρη Ζάχο, Θεόδωρο Μόδη, Θεόδ. Καπετανόπουλο, Δημ. Καλαποθάκη, Στέφανο Δραγούμη και ο Παύλος Μελάς ανάμεσά τους, χρηματοδότησαν τον Αγώνα ιδιωτικά, χωρίς καμία στήριξη από το διεφθαρμένο ελληνικό κράτος.
Εξάλλου, ο Ίωνας Δραγούμης ήταν σφόδρα αντίθετος στον καταστροφικό βυζαντινό μεγαλοϊδεατισμό του Κωλλέτη, η Μεγάλη Ιδέα γι αυτόν είχε ρίζες στην αρχαία Ελλάδα, όχι στο Βυζάντιο. Γι αυτόν ακριβώς τον ιδεαλισμό που δεν ταίριαζε με το σωβινισμό του Κωλλέτη, ο Δραγούμης δολοφονήθηκε το 1920.
Στις 30 Ιουλίου του 1920 γίνεται στο Παρίσι δολοφονική απόπειρα εναντίον του Ελευθερίου Βενιζέλου. Το απόγευμα της επομένης 31 Ιουλίου ο βουλευτής και μακεδονολάτρης Ίων Δραγούμης, που πήγαινε από το σπίτι της Μαρίκας Κοτοπούλη στην Κηφισιά στα γραφεία του περιοδικού του «Πολιτική Επιθεώρηση», συλλαμβάνεται από τα βενιζελικά τάγματα χωροφυλακής του Γρυπάρη και εκτελείται.
Η πολιτική δολοφονία του σοκάρει τον πολιτικό κόσμο και στερεί την Ελλάδα ένα λαμπρό υποψήφιο αρχηγό του Έθνους.
 Όμως ποιος υπήρξε ο Ίων Δραγούμης και γιατί είναι σημαντικός σήμερα για τους Έλληνες Εθνικιστές;
Ο Ιωάννης ή Ίων Δραγούμης καταγόμενος από το “Βογατσικό” Δυτικής Μακεδονίας του Νομου Καστοριάς,γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Σεπτεμβρίου 1878.
Ο πατέρας του ήταν δικαστικός και μετέπειτα Πρωθυπουργός της Επανάστασης στο Γουδί, Στέφανος Δραγούμης.
 Ο νεαρός Ίων μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που πίστευε στα εθνικά ιδεώδη και εμπνεόταν από ένθερμο πατριωτισμό.
 Οι ρίζες της εθνικιστικής ιδεολογίας του θα πρέπει να αναζητηθούν στο οικογενειακό του περιβάλλον και την ελληνοκεντρική του ανατροφή. Ήταν η εποχή που η Ελλάδα εδονείτο από την Μεγάλη Ιδέα, την απελευθέρωση των αλύτρωτων πατρίδων και των υποδούλων Ελλήνων, ενώ υψωνόταν η απειλή της Μεγάλης Βουλγαρίας και του Πανσλαβισμού.
Την ίδια εποχή επηρεάζεται από την σκέψη του Νίτσε και του Μπαρρές. Θα σπουδάσει νομικά και θα καταταγεί εθελοντής στον ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Με τον πόλεμο του ‘97 η Ελληνική κυβέρνηση θα θεωρήσει την Μεγάλη Ιδέα ένα μεγάλο ψέμα και θα απεμπολήσει το ιδανικό της απελευθέρωσης των υπολοίπων τμημάτων του Ελληνισμού.

Γράφει στον Ελληνικό Πολιτισμό «Οι Ελλαδίτες πολιτικοί κατάντησαν να συναντήσουν με το νου τους κράτος και έθνος ή καλλίτερα μη μπορώντας να φτάσουν στην γενικότητα του «έθνους»
έκαμαν την ανικανότητά τους θεωρία.

Το κράτος δεν ήταν πιο πρόσκαιρο, δεν είχε δημιουργηθεί για να περιμαζέψει το έθνος γύρω του δεν ήταν σταθμός παρά τέλος. Συνέβηκε τούτο το παράδοξο, τούτοι, οι εξωμερίτες, περίμεναν την Ελλάδα να τους γλιτώσει και η Ελλάδα περίμενε μήπως τύχη και σηκωθούν μοναχοί τους να γλιτώσουν τον εαυτό τους».
Αυτό το γραικυλικό κράτος των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών, που πολλά κοινά έχει με το σημερινό κράτος των Αθηνών, στηλιτεύτηκε τόσο από τον Ίωνα Δραγούμη όσο και από τον συνοδοιπόρο και φίλο του Περικλή Γιαννόπουλο, που αυτοκτόνησε το 1910.
Αφότου η κυβέρνηση δεν ήθελε να σώσει το Έθνος τότε ο Δραγούμης αναλαμβάνει να σώσει τον Ελληνισμό στην Μακεδονία με μυστική δράση. Το 1902 ως πρόξενος στο Μοναστήρι Ίωνας και με την συνεργασία του πατέρα του και του γαμβρού του Παύλου Μελά δημιουργεί την Οργάνωση Αγώνα στην Μακεδονία, για να σώσει την Μακεδονία από τις ορδές των Βουλγάρων κομιτατζήδων που λυμαίνονταν την περιοχή.
Ο ίδιος γράφει «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνον εξαρτάται η σωτηρία του έθνους. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας». Και προσθέτει «Δουλεύω για τον Ελληνισμό.
Δουλεύοντας για τον Ελληνισμό δουλεύω για τον εαυτό μου.
Γιατί μήπως είμαι εγώ διαφορετικός από τον ελληνισμό μου;» Και εκφράζοντας την απέχθεια για την γραικυλική κυβέρνηση «Δεν δουλεύω την κυβέρνηση, δουλεύω για τον Ελληνισμό. Σιχαίνομαι την κυβέρνηση, δεν σιχαίνομαι τον Ελληνισμό. ‘Αμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση πέφτω, σηκώνομαι όταν νοιώθω τον Ελληνισμό. Οι ενεργητικοί άνθρωποι δεν μπορεί παρά να είναι εθνικισταί».
Έδινε έτσι τον ορισμό του τόσο περιφρονημένου ελληνικού εθνικισμού. Το 1904 σκοτώνεται ο γαμπρός και ίνδαλμα του Παύλος Μελάς. Γράφει στο «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα» απευθυνόμενος στην Ελληνική νεολαία που καλούσε να ασχοληθεί με τα εθνικά θέματα
«Φτάνουν πια οι Μάρτυρες. Χρειάζονται τώρα ήρωες. Γενείτε ήρωες. Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει».
Όμως η τακτική του Δραγούμη δεν άρεσε στην κυβέρνηση των Αθηνών και μετατίθεται κατά σειρά στα προξενεία Πύργου Βουλγαρίας, Φιλιππούπολης, Αλεξάνδρειας και Αλεξανδρούπολης, τότε Δεδέαγατς.
Στα 1907-1908 δουλεύει στο Ελληνικό Προξενείο της Κωνσταντινουπόλεως και συναντά τον άλλο μεγάλο συνοδοιπόρο του, τον αξιωματικό Αθανάσιο Σουλιώτη-Νικολαΐδη. Την περίοδο αυτή καταγράφει στο «Όσοι Ζωντανοί». Μαζί δημιουργούν την Οργάνωση Κωνσταντινούπολης για υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Ελλήνων και αυτονομία στον Πόντο, στην Καππαδοκία, τα παράλια της Μικράς Ασίας.
Μαζί οραματίζονται το Ανατολικό ιδανικό όπου θα ενώνονταν όλοι οι λαοί της Ανατολής, και οι Έλληνες ως γνήσιοι κληρονόμοι του Βυζαντίου θα γινόταν σιγά-σιγά κυβερνήτες ή συγκυβερνήτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εις βάρος των Τούρκων. Αυτό προϋπόθετε εναντίωση στην επιρροή των Μεγάλων Δυνάμεων που ήθελαν διάλυση της Αυτοκρατορίας.
Όμως η εξέλιξη του Νεοτουρκικού κινήματος θα διαλύσει τα οράματα των δύο φίλων όπου ο
Μέγας Αλέξανδρος συναντούσε το όραμα του Ρήγα Φεραίου.
 Το 1909 ξεσπά η Επανάσταση στο Γουδί με προσωρινό πρωθυπουργό τον Στέφανο Δραγούμη, αλλά πραγματικό κυβερνήτη αργότερα τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος υπήρξε φιλελεύθερος, ενώ ο Δραγούμης εθνικιστής.
 Έτσι η σύγκρουση των δύο πολιτικών, όπως θα δούμε, θα είναι αναπόφευκτη. Προς το παρόν ο Δραγούμης μεθάει από το κρασί των Βαλκανικών αγώνων και συντάσσει το πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης.
Το 1914 με την απαρχή του Πρώτου παγκόσμιου Πολέμου ο Δραγούμης αρχικά αμφιταλαντεύεται αλλά καταλήγει ανταντόφιλος γιατί φοβόταν κυριαρχία των Ρώσων στην Κωνσταντινούπολη και τα Στενά. Στο μεταξύ κυκλοφορεί το βιβλίο του «Ελληνικός Πολιτισμός» όπου καθορίζει τους στόχους του ελληνικού έθνους.
Κατ’ αρχήν θα έπρεπε να υπάρξει πολιτική ένωση όλης της φυλής. Δεύτερος ο σκοπός του έθνους είναι η δημιουργία πολιτισμού.
 Πολιτισμού όμως που βασίζεται σε τρισχιλιετή παράδοση και όχι μίμηση ξένων προτύπων. Αντίθετα οι ηγέτες της αριστοκρατίας του έθνους «θα πρέπει να λουστούν στα φεγγερά και διάφανα νερά της λαϊκής ψυχής» για να συνταράξουν τον λαό και να τους ακολουθήσει.
Γι αυτό πιστεύει στο κτύπημα της σχολαστικής παράδοσης, στην μελέτη της δημοτικής παράδοσης και την επιβολή της δημοτικής ως γνήσιας γλώσσας του λαού. Ο δημοτικισμός όμως του Δραγούμη δεν συνδεόταν με τα εθνοδιαλυτικά ιδεώδη της πόλης των τάξεων και του σοσιαλισμού.
 Ακόμα και αυτόν τον σοσιαλισμό τον ήθελε χωρίς πάλη των τάξεων και όσο του το επέτρεπε ο βυζαντινός κοινοτισμός του και χωρίς κρατικό παρεμβατισμό.
 Η σύγκρουση με τον Σκληρό έχει μείνει κλασσική. Και εδώ ερχόμαστε σε μια άλλη σημαντική πλευρά της σκέψης του Δραγούμη: την πίστη στην αναβίωση του ελληνικού κοινοτισμού, της διοίκησης των αυτονόμων κοινοτήτων του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας, βασισμένη στο κοινοβιακό ιδεώδες της Ορθοδοξίας. Γράφει:
«Όταν έγινε κράτος η Ελλάς, δεν ήταν ανάγκη, δεν έπρεπε να καταστρέψουν τις κοινότητες και να κάμουν δήμους. Οι κοινότητες ήταν αποτέλεσμα ζωής ελληνικής πολλών ετών, ήταν τύπος ελληνικής υπάρξεως. Χαλνώντας τις κοινότητες χαλάσαμε κάτι στερεό, κάτι που ζούσε, κάτι που ήταν φυσικό».
Ο Δραγούμης πίστευε στην οικονομική και διοικητική αυτονομία με το Κράτος να ασχολείται με τα γενικότερα εθνικά θέματα. Ο Κοινοτισμός όμως δεν μπορούσε να υπάρξει δίχως Ορθοδοξία. Γι’ αυτό γράφει:
«Υποστηρίζω την θρησκεία μας, επειδή είναι αχώριστη από την ιστορία μας, είναι η Ιστορία μας, είναι η συνέχεια της Ιστορίας του γένους».
Μέσα λοιπόν από τον Κοινοτισμό και την Ορθοδοξία προσπαθούσε να ελληνοποιήσει τον σοσιαλισμό ή καλύτερα την σοσιαλδημοκρατία. Και αυτή την σοσιαλδημοκρατία την έβλεπε πάντα σε συνδυασμό με εθνικισμό, αντιδυτικισμό και το ανατολικό ιδεώδες της δυαδικής ελληνο-οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Πιστεύει ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να επιτεθούν στο κοινό τους σπίτι, την Ανατολή. Αυτός είναι ο λόγος που επιτίθεται στην φιλελεύθερη πολιτική του Βενιζέλου, αλλά και την Μικρασιατική εκστρατεία. Τελικά και η Μεγάλη Ιδέα και το Ανατολικό Ιδεώδες θα πνιγούν στο λιμάνι της Σμύρνης.
 Ο Δραγούμης εξορίζεται το 1920 στην Κορσική και εκεί απεχθάνεται τον Δημήτρη Γούναρη και τον κρατικό σοσιαλισμό του, ενώ κάνει παρέα με τον μαθητή του Ιωάννη Μεταξά. Από το 1915 που πολιτευόταν ο Δραγούμης ήταν ο υποσχόμενος επόμενος αρχηγός της Ελλάδος.
 Η πολιτική δολοφονία στέρησε τον μοναδικό άνθρωπο που θα απέτρεπε την Μικρασιατική Καταστροφή. Ο θεωρητικός του λαϊκού εθνικισμού έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του μεγαλοαστικού οικονομικού κατεστημένου του Βενιζέλου και του Μπενάκη.
Ο κόσμος του ατομικισμού και των ταξικών συμφερόντων δολοφονούσε ένα από τους τελευταίους οραματιστές του Ελληνικού Κοινοβίου.
Τα διδάγματα του πέρασαν στον εθνικισμό του Μεταξά, και τον κοινοτισμό του Κώστα Καραβίδα, του Κωνσταντίνου Χατζηπατέρα και του Δημήτρη Τσάκωνα, καθώς και σε θεωρητικό μόνο επίπεδο στον αυτοδιαχειριστικό σοσιαλισμό του Ανδρέα Παπανδρέου.
Το πιο σημαντικό όμως ήτανε ότι το ανεθνικό Βυζαντινό Ιδεώδες του Κωνσταντίνου Σοκόλη και του βιβλίου του Αυτοκρατορία, καθώς και η θεωρία της ενδιάμεσης περιοχής του Δημήτρη Κιτσίκη, χρωστάνε πολλά στο δραγουμικό Ανατολικό Ιδανικό.
Όσο για μας τους Εθνικιστές πιστεύουμε ότι τα διδάγματα του Δραγούμη είναι αναγκαία σε μια περίοδο που η Βόρειος Ήπειρος, η Ίμβρος και η Τένεδος είναι ξεχασμένες, η κυβέρνηση μειοδοτεί στα εθνικά θέματα, οι διανοούμενοι είναι Ευρωλιγούρηδες και η νεολαία αποχαυνώνεται με το ΜΤV, αντί να μας δίνει Μελάδες και Σολωμού.
Ας δούμε τι λέει ο Ίωνας Δραγούμης, για την Νεοελληνική ταυτότητα:
«…Οι γραμματιζούμενοι είδαν πως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είχε πέραση στην Ευρώπη και την έκανε να βοηθή τους Ρωμιούς για χάρη τον προγόνων τους. Οι Φιλέλληνες Ευρωπαίοι κάτι ψίχουλα τους πετούσαν. Και φαντάστηκαν οι γραμματιζούμενοι να μεταμορφώσουν τους Ρωμιούς σε αρχαίους Ελληνες με μουτσούνες Περικλήδων, με ξύλινα δόρατα και τόξα, με χάρτινες ασπίδες και χλαμύδες, για να παίρνουν πάντα ψίχουλα από την Ευρώπη.Μα ήρθε καιρός που οι Ευρωπαίοι τους κατάλαβαν τους μασκαράδες Γκραβαρίτες. Τώρα, κομματιάστηκε η Ρωμιοσύνη. Αφότου έγινε το ελλαδικό βασίλειο, πολιτική ενότητα έχει λιγότερη, παρά τον καιρό που την όριζε σχεδόν ολόκληρη ο Τούρκος (….) Έπειτα γίνηκαν τα σκολειά κι αυγάτισαν οι μισογραμματισμένοι.
Τα γράμματα αυτά τους αποχάλασαν, γιατί χαλάρωσαν μέσα τους την κλονισμένη πίστη στην εθνική παράδοση της Αυτοκρατορίας, που ονομάστηκε μεγάλη ιδέα.
Από τότε γενικεύθηκε η αρχαία ιστορία, σαν παράδειγμα για τους νέους Ελληνες, και η αρχαία γλώσσα σαν πρότυπο. Σχολαστικοί, ψευτοκλασικοί, και ψευτοπρογονολάτρες οι δάσκαλοι έπλασαν κούφιους, ξερούς, μαραντζιασμένους τους νέους Έλληνες, την αγάπη μας (…)Την ελευτεριά τους, τη ζωντανάδα τους, τη θέλησή τους, τις έχουν πλακώσει ανωφέλευτα βάρη, που τους εζάρωσαν το νου και τους εμίκραιναν την ψυχή γεμίζοντάς την με μια αρρωστιάρικη ανησυχία: για το πως θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα. Μ’ αυτή την ανησυχία, χωρίς αυτοπεποίθηση, βγαίνουν από το σκολείο και αντικρίζουν την κοινωνία.
 Και οι περισσότεροι σκύβουν και γίνονται σκλάβοι εκείνου που θα τους παρασταθή για να απολάψουν μια θεσούλα.(…) Λοιπόν, η τωρινή παιδεία στην Ρωμιοσύνη ολάκερη … ισοπεδώνει και αφομοιώνει τους Ελληνες μόνο στην ταπείνωση, στο στένεμα της ψυχής, και σε έναν ψευτοκλασικισμό και δεν τους συνδέει με κανέναν ηθικό δεσμό αναμεταξύ τους.» [Οσοι ζωντανοί, 1911]

Ο Ίων Δραγούμης ήταν ο ηγέτης του Μακεδονικού Αγώνος
. Ως Πρόξενος στο Μοναστήρι οργάνωσε την Ελληνική αντίσταση απέναντι στους Βούλγαρους κομιτατζήδες, εξόπλισε τα Ελληνικά ανταρτικά σώματα και καθοδήγησε τον γαμβρό του - τον Παύλο Μελά.
 Ο Δραγούμης ήταν πολέμιος της «παγκοσμιοποιήσεως» από το 1907! Γράφει στο «Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες»:Ο Ίων Δραγούμης μπορεί να δολοφονήθηκε, οι ιδέες του όμως παραμένουν και σήμερα ζωντανές. Η Ναταλία είναι το πρώτο από τα 11 παιδιά του Στέφανου Δραγούμη και της Ελισάβετ, κόρης του Ιωάννη Κοντογιαννάκη, τραπεζίτη και επίτιμου γενικού προξένου της Ελλάδας στην Πετρούπολη.
Ο Στέφανος Δραγούμης σπούδασε νομικά στη Γαλλία και η ανοδική του πολιτική σταδιοδρομία συνδέθηκε αρχικά με τον στενό του φίλο Χαρίλαο Τρικούπη, ενώ στη συνέχεια πολιτεύτηκε ως ανεξάρτητος. Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών και Εσωτερικών (1886 - 90, 1892 - 93), πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών (1910), Γενικός Διοικητής Κρήτης και Μακεδονίας (1912 - 13) και, τέλος, υπουργός Οικονομικών (1915 - 16).
Ευαίσθητος στα εθνικά θέματα, δραστηριοποιήθηκε κυρίως στο μακεδονικό ζήτημα και υπήρξε βασικός συντονιστής στην προετοιμασία και τη διεξαγωγή του Μακεδονικού αγώνα (1903 - 9). Ο Iων (1878 - 1920) σπούδασε νομικά στην Αθήνα και σταδιοδρόμησε ως διπλωματικός υπάλληλος του υπουργείου Eξωτερικών το 1902 διορίζεται υποπρόξενος στο γενικό προξενείο Μοναστηρίου, το 1907 - 8 γραμματέας στην πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη και το 1914 πρέσβης της Ελλάδας στην Πετρούπολη. Eχοντας πίσω του την ισχυρή, οικογενειακή, πολιτική παράδοση και την καταγωγή των Δραγούμηδων από το Βογατσικό της Μακεδονίας αφιερώνει την ζωή του στην ενεργό πολιτική δράση, καταρχήν, μέσα από τον Mακεδονικό aγώνα και αργότερα, μέσα από τη μαχητική του εμπλοκή στο γλωσσικό ζήτημα, διαγράφοντας με σαφήνεια τα επιχειρήματα των εθνικιστών - δημοτικιστών.
Ο Iων Δραγούμης υπήρξε τροφοδότης της αντιβουλγαρικής προπαγάνδας και υποστηρικτής της σύμπραξης με τους Τούρκους για τη δημιουργία ενός αντισλαβικού μετώπου στην aνατολή. Διατηρούσε πολύ στενές σχέσεις με τον Π. Μελά μέσα από τους διαύλους της Εθνικής Εταιρείας και του Μακεδονικού Κομιτάτου.
Ο βουλευτής και μακεδονολάτρης Ίων Δραγούμης, που πήγαινε από το σπίτι της Μαρίκας Κοτοπούλη στην Κηφισιά στα γραφεία του περιοδικού του «Πολιτική Επιθεώρηση», συλλαμβάνεται από τα βενιζελικά τάγματα με επι κεφαλής τον αστυνόμο Παύλο Γύπαρη χωροφυλακής του Γρυπάρη και εκτελείται στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας εκεί όπου ήταν άλλοτε οι στρατώνες του πεζικού κι όπου στήθηκε αναμνηστική στήλη. Η πολιτική δολοφονία του σοκάρει τον πολιτικό κόσμο και στερεί την Ελλάδα ένα λαμπρό υποψήφιο αρχηγό του Έθνους.
Μετά τη δολοφονία του, το 1920, ενεργοποιήθηκε πολιτικά ο μικρότερος αδερφός του Φίλιππος, ο οποίος πολιτεύτηκε ως ανεξάρτητος, άλλοτε συνεργαζόμενος με τους αγροτικούς και άλλοτε με τους λαϊκούς.Ο Φίλιππος Σ. Δραγούμης (1890 - 1980) εμπνεύστηκε από φιλελεύθερες και εκσυγχρονιστικές ιδέες και επέδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα εθνικά προβλήματα Αναφερόμενος στο θάνατο του Παύλου Μελά και απευθυνόμενος στην Ελληνική Νεολαία ο Ίων Δραγούμης έλεγε:
 
Να ξέρετε πως αν τρέξουμε και σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει”.
Και επεξηγούσε: “Θα μας σώσει από τη βρώμα όπου κυλιόμαστε, θα μας σώσει από τη μετριότητα κι από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε”
.
«Λευκή ας βαλθεί όπου έπεσες, κολώνα, (πώς έπεσες, γραφή να μη το λέει…)
λευκή, με της πατρίδας την εικόνα.

Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει»,
Έγραψε ο Κωστής Παλαμάς στη «Νεκρική Ωδή» που αφιέρωσε για το τραγικό θάνατο του Ίωνα Δραγούμη


Ο Ίων Δραγούμης αντιπροσωπεύει τη συμμετοχή του πνευματικού κόσμου στην προσπάθεια να σηκωθεί ο τόπος απ’ το γονάτισμα του 1897 για να φτάσει ως την περήφανη εξόρμηση του 1912.
ΕΡΓΑ :
ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΑΙΜΑ, 1907
ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ, 1908
ΟΣΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ, 1911
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, 1914
ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΜΑ, 1918
Άφησε επίσης μερικά έργα ημιτελή και ανέκδοτα (όπως το «Ημερολόγιό» του και το μυθιστόρημα «Οι τρεις φίλοι»).
Παρακάτω παρατίθεται ένα απόσπασμα για τον Μακεδονικό αγώνα. Το απόσπασμα αυτό μιλά για τον Παύλο Μελά .
-Φεύγοντας από τα σύνορα έγραφε στη γυναίκα του :
«Αναλαμβάνω αυτόν τον αγώνα με όλην μου την ψυχήν και με την ιδέαν ότι είμαι υποχρεωμένος να τον αναλάβω.»
-Άλλοτε όμως τον συνέπαιρνε η ιδιαίτερη τρυφερότητα της αγάπης του για τη γυναίκα και τα παιδιά του.
«Κλαίω ακόμη καμιά φορά, αλλά μην ανησυχείς, θα περάση γρήγορα και αυτό… Όλους τους πόνους θα τους συνηθίσω πριν φθάσω εκεί… Δια σε και τα παιδιά μου αισθάνομαι τρυφερότητα, την οποίαν δεν μπορώ να περιγράψω». Και πάλι έγραφε: «Πού και που κανένα δάκρυ και αμέσως μία Μεγάλη Ιδέα και έτσι στεγνώνει το δάκρυ».
Εκεί τώρα πια, στην "εξορία" των Ουρανών, ο Ίων βουτάει ακούραστα το φτερό του σε μελάνι κόκκινο από το αίμα του και γράφει. Γράφει για την Κύπρο! Για τη συνεχή υποχωρητικότητά μας στο Αιγαίο! Για τις εθνικές ταπεινώσεις! Για τη Θράκη! Για αυτό που καίει τους Μακεδόνες που τόσο αγάπησε και τόσο αγωνίστηκε. Για την παραχάραξη και το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας!
Δυστυχώς, ο Ιων έφυγε νωρίς...

 
πηγήelliniko-fenomeno.gr
πηγή;e-grammes
πηγή ;rwmania.greatnow                                                                                                                                                                                  
ΠΗΓΗ:www.computer.gr

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

31-07-1920:Η Δολοφονία του Ίωνος Δραγούμη

Με τον Δημήτριο Γούναρη, και πλήθος άλλων αντι-βενιζελικών, εξόριστο η αντιπολίτευση έβλεπε στο πρόσωπο του Ίωνα Δραγούμη τον άνθρωπο που θα μπορούσε "επιτέλους" να δώσει τέλος στην κυριαρχία των Φιλελευθέρων. Σχετικά νέος στην πολιτική, με μεγάλη δράση όμως στους μακεδονικούς αγώνες, ο Δραγούμης είχε τεθεί απο το 1917 με το πλευρό του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ διαφωνώντας με την εκδίωξη του τελευταίου.

Η διαφωνία του βέβαια δεν περιοριζόταν μόνο στο πρόσωπο του Βασιλιά αλλά και στη γενικότερη πολιτική του Βενιζέλου έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η εκδίωξη όμως του Κωνσταντίνου και η απροκάλυπτη ανάμειξη των ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά του κράτους προκάλεσε την έντονη αντίδρασή του αποστασιοποιημένου, ως ένα βαθμό, απο την ενεργή πολιτική σκηνη Δραγούμη. Με άρθρο του στις 16 Ιουνίου 1917 στο περιοδικό "Πολιτική Επιθεώρησις" που εξέδιδε ο ίδιος εξαπέλυσε δριμεία επίθεση εναντίον της Ανταντ και του Βενιζέλου. Το άρθρο αυτό, που εξόργισε τον Γάλλο γερουσιαστή Ζονάρ, στάθηκε η αφορμή για να συμπεριληφθεί και ο Δραγούμης στη λίστα με τους ανεπιθύμητους και να εξοριστεί αρχικά στην Κορσική και αργότερα στη Σκόπελο.

Έτσι λοιπόν το 1919 επέστρεψε στην Ελλάδα και γρήγορα, εν απουσία του Γούναρη, αναδείχθηκε σε ηγέτη της αντιπολίτευσης. Στις 30 Ιουλίου 1920 πραγματοποιήθηκε δολοφονική απόπειρα κατά του Βενιζέλου στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λιόν. Δράστες ήταν δύο απόστρατοι αξιωματικοί του στρατού, ο Γεώργιος Κυριάκης και ο Απόστολος Τσερέπης. Ως συνήθως τα νέα για το περιστατικό παραποιήθηκαν με αποτέλεσμα να διαδοθεί στον κοσμό η πληροφορία οτι ο Βενιζέλος δολοφονήθηκε. Ένα νέο κύμα τρομοκρατίας εξαπολύθηκε.
Ο Δραγούμης έμαθε τα νέα στο σπιτι που διέμενε με την Μαρίκα Κοτοπούλη στην οδό Ξενίας στις 31 Ιουλίου. Έμαθε επίσης οτι οι βενιζελικοί είχαν επιτεθεί στο θέατρο Κοτοπούλη καθώς και σε αντι-βενιζελικές εφήμερίδες (Καθημερινή κ.α.). Για μεγαλύτερη ασφάλεια ο Δραγούμης θεώρησε αναγκαίο να πάνε στο σπίτι του στην Κηφισιά.

Στη συμβολή Αλεξάνδρας και Κηφισίας (απέναντι απο την έπαυλη Θωπ) ο Παύλος Γύπαρης, μέλος της προσωπικής φρουράς του Βενιζέλου και επικεφαλής στρατιωτικού τάγματος, στάματησε το αυτοκίνητο του Δραγούμη. Ύστερα απο διαβουλεύσεις που κράτησαν αρκετή ώρα τους επετράπηκε να φύγουν. Αφου έφτασε σπίτι, και παρα τις αντιρρήσεις της Κοτοπούλη, ο Δραγούμης έφυγε αμέσως για τα γραφεία του περιοδικού του "Πολιτική επιθεώρησις". Παρα τις συμβουλές τις συντρόφου του, Κοτοπούλη, ο Ίωνας επέλεξε να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο με πριν, αν και γνώριζε οτι το τάγμα ασφαλείας είχε παραμείνει στο ίδιο σημείο.

Το σκηνικό επαναλήφθηκε. Το τάγμα ασφαλείας σταμάτησε το ford του Δραγούμη και τον κατέβασαν κάτω. Ύστερα απο κάποιες διαβουλεύσεις στις οποίες -τραγική ειρωνία- πήρε μέρος ο Εμμανούηλ Μπενάκης, πατέρας της Πηνελόπης Δέλτα και Βενιζελικός, ο Δραγούμης οδηγήθηκε συνοδεία στρατιωτικού αποσπάσματος στη συμβολή των οδών Παπαδιαμαντόπουλου και Κηφισίας. Εκεί τουφεκίστηκε απο το απόσπασμα γύρω στις 4 το μεσημέρι.

Αυτόπτης μάρτυρας ήταν ο Ρώσος στρατιωτικός Ιγκόρ Λεμπέντιεφ ο οποίος αναφέρει μεταξύ άλλων: "την προσοχήν μου επέσυρεν ομάς στρατιωτικών αγόντων εν συνοδεία έναν πολίτην καλού παρουσιαστικού και βαδίζοντος μετά πολλής αξιοπρέπειας [...] οι στρατιώτες επυροβόλησαν [...] Ουδέν πρόσταγμα ηκούσθη. Ο πυροβοληθείς πολίτης κατέπεσεν άπνους χωρίςνα βγάλει κραυγήν, χωρίς να πεί τι." Οι συγγενείς του Δραγούμη πληροφορήθηκαν το γεγονός αποκρύπτοντάς το απο την Μαρίκα Κοτοπούλη, λόγω του ευαίσθητου χαρακτήρα της. Ο Βενιζέλος καταδίκασε την ενέργεια και απέστειλε συλλυπητήριο τηλεγράφημα στον πατέρα του Ίωνα, Στέφανο Δραγούμη. Παράλληλα οι φιλοβενιζελικές εφημερίδες ασχολούντουσαν με την απόπερια δολοφονίας του Βενιζέλου χωρίς να αναφερθούν στη δολοφονία του ηγέτης της αντιπολίτευσης. Αλλά και όταν αναφέρθηκαν το χρονικό της δολοφονίας σκόπιμα παραποιήθηκε. Χαρακτηριστικά η εφημερίδα "Καιροί" γράφει: "Καθ'ον η φρουρά αυτή φόνευσε τον Δραγούμην, διότι ηθέλησε να δραπετεύσει". Οι αντι-βενιζελικές εφημερίδες μετά απο μέρες ασχολήθηκαν με το θέμα αφού οι καταστροφές που είχαν προκληθεί στα τυπογραφεία τους άργησαν να διορθωθούν.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ρέπουλης διέταξε ανακρίσεις και οδηγήθηκαν ως κατηγορούμενοι οι Παύλος Γύπαρης, Εμμανουήλ Μπενάκης, Βούλγαρης και Γεωργαντάς. Ο Γύπαρης φωτογράφισε ως ηθικό αυτουργό τον Μπενάκη. Όλοι τους αθωώθηκαν και οι ευθύνες τελικά καταλογίστηκαν στο τάγμα ασφαλείας. Αναμφίβολα όμως ο Μπένακης, που αποδειγμένα συνάντησε 1-2 ώρες πριν την εκτέλεση τον Γύπαρη, και ο Ρέπουλης, ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έχουν σοβαρές ευθύνες για αυτή την εξέλιξη.

Με τη δολοφονία του Δραγούμη, η Ελλάδα έχασε έναν μεγάλο πολιτικό, ο οποίος σύντομα θα γινόταν και πρωθυπουργός, αν λάβουμε υπόψιν μας το αποτέλεσμα των εκλογών του Νοεμβρίου. Αν και οι πολιτικές του απόψεις άγγιζαν τα όρια του εθνικισμού, ο πολιτικός του λόγος ήταν γόνιμος και δεν θύμιζε καθόλου την στείρα αντιπολίτευση που ασκούσαν συνήθως οι βενιζελικοί ή οι αντι-βενιζελικοί. Οι διαφωνίες του ήταν καθαρά ιδεολογικές και σε καμία περίπτωση δεν γινόνταν απο εμπάθεια για τον αντίπαλό του. Η εκτέλεση του Δραγούμη ήταν μια ψυχρή πράξη αντεκδίκησης για την απόπειρα δολοφονιας του Βενιζέλου και ίσως αποτελεί το αποκορύφωμα του Εθνικού Διχασμού. Σήμερα στο σημείο όπου δολοφονήθηκε, απέναντι απο το ξενοδοχείο Hilton, υπάρχει μαρμάρινη στήλη, έργο του Αριστοτέλη Ζάχου.                                                                                                                                   ΠΗΓΗ:istorika-8emata.blogspot.com

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ: ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ


“Οι Έλληνες είμεθα ολιγαρχικοί και όχι δημοκρατικοί… Να διοικηθή στρατιωτικά η Ελλάδα. Κάθε νομός να έχει Ταγματάρχη για Νομάρχη. Κι’ έτσι όλα θα μπουν σε τάξη…” Ποιος ήταν ο Ίων Δραγούμης, ποιες οι Πολιτικές του Ιδέες; Σε απάντηση όλων αυτών που διαστρεβλώνουν το ιδεολογικό και πολιτικό πιστεύω

Τα "Ιουλιανά" του 1920 μέσα από αποσπάσματα του επισήμου κατηγορητηρίου της Εισαγγελίας Αθηνών το 1921 για την δολοφονία Δραγούμη

  Αύριο είναι η θλιβερή επέτειος από την δολοφονία του Ίωνος Δραγούμη. Το πολιτικό και συναισθηματικό μέγεθος της στυγνής αυτής πολιτικής δολοφονίας συσκοτίζει (κακώς) τις βιαιοπραγίες που σημειώθηκαν νωρίτερα από βενιζελικούς παρακρατικούς εις βάρος των περιουσιών και της σωματικής ακεραιότητας πολιτών γνωστών για την αντίθετη πολιτική τους τοποθέτηση. Τα επεισόδια αυτά ήταν αρκετά εκτεταμένα και έγιναν υπό την διακριτική παρουσία των αστυνομικών Αρχών που όχι μόνο δεν προστάτεψαν τα θύματα των επιθέσεων αλλά σε κάποιες φορές βοήθησαν το έργο των αυτουργών.

Τα δραματικά αυτά γεγονότα, που έμειναν στην Ιστορία με την ονομασία "Ιουλιανά", τελείωσαν το απόγευμα όταν ξεκίνησε η δοξολογία στην Μητρόπολη Αθηνών για την σωτηρία του Βενιζέλου. Ένα σημαντικό τεκμήριο των επεισοδίων αυτών αποτελεί το παρακάτω απόσπασμα από το αποτέλεσμα των ανακρίσεων για την δολοφονία του Δραγούμη που λόγω χρονικής απόστασης και συμμετοχής κατηγορούμενων περιλαμβάνει μαρτυρίες που ρίχνουν φως στα τραγικά γεγονότα. Να σημειωθεί ότι η σχετική δικογραφία "χάθηκε" μυστηριωδώς επί των ημερών της "Επανάστασης του 1922" που άλλωστε έσπευσε να κλείσει την υπόθεση.

Διατηρήθηκε ο αυθεντικός γλωσσικός τύπος που χρησιμοποίησε ο συντάκτης τόσο για λόγους Ιστορικής ακρίβειας αλλά και για λόγους γλωσσικής ευαισθησίας.



"....Η δολοφονική κατά του Βενιζέλου απόπειρα ήτο, ως ερρέθη γνωστή εις την Κυβέρνησιν από τις 10 π.μ. της 30 Ιουλίου 1920 εις το εν τη επαύλει Θων εδρεύον τάγμα Ασφαλείας εγνώσθει την 10 π.μ. της 31 Ιουλίου το οποίον και αμέσως σήμανε συναγερμόν, ενώ εν τη πόλει και ανά τα κέντρα αυτής πάντα, διεδόθη την 12ην μεσημβρινήν ώραν της ίδιας ημέρας. Την δεκάτην πρωινήν ώραν ασυνήθης παρατηρείται κίνησις εις το Υπουργείο Εξωτερικών εν τω οποίω το μεσονύκτιον είχον συνεδριάσει τα φερόμενα ως αποτελούντα την υπό του Αντιπροέδρου της κυβερνήσεως χαρακτηρισθείσαν ως παρακυβέρνησιν μέλη μεταξύ των οποίων αυτός ο Εμμανουήλ Ρέπουλης και οι Νεγρεπόντης, Σίμος, Τσιριμώκος, Γεωργαντας, Κακουλίδης, Ζυμβρακάκης, Πραντούνας, Τσιμικάλης, Κουλουμβάκης, Τσερούλης, Κούνδουρος, Φατσέας κτλ προς λήψιν αποφάσεων κατά των αντιφρονούντων, προτίστη των οποίων καθά κατατίθεται, ήτο η συνοπτική εκκαθάρισις των εξεχόντων μελών της Αντιπολιτεύσεως καταρχόμενη από του φόνου του Σκουλούδη και του Δραγούμη.

Εξαιρετική επίσης παρατηρείται κίνησις εν τη Διευθύνσει της Αστυνομίας, τω υπουργείω των Στρατιωτικών και εν τη οικία Βενιζέλου, ένθα πολλοί παλαιοί αξιωματικοί της Αμύνης συνεδριάζοντες ηπείλουν θάνατον κατά των δεκαέξι της Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως. Ο κατηγορούμενος Γύπαρης ετέρωθεν ευρίσκετο, μέχρι της επανόδου στο τάγμα του, εις διαρκή και πυρετώδη κίνησιν περιφερόμενος ανά τα Υποργεία των Εξωτερικών και Στρατιωτικών και το Φρουραρχείον. Ο κατηγορούμενος Βασίλειος Αντωνιάδης υποπρόξενος απεσπασμένος εις το υπουργείον Εξωτερικών υπό τον Κυριάκον Βενιζέλον,προσεκάλει δι΄ιδίων ανθρώπων άφιξιν αφοσιωμένων φίλων μεταξύ των οποίων τους επίσης κατηγορούμενους Χατζόπουλον και Μπέλλον, διότι ως έλεγε, σοβαράν έμελλεν να διαδραματιστούν γεγονότα.

Ολίγον μετά την 12ην μεσημβρινήν εν τη αυλή του Υπουργείου τούτου ενώπιον των συνελθόντων αγορεύοντες οι κατηγορούμενοι Μελιγκουνάκης και Αντωνιάδης έλεγον "πρέπει να τους καύσωμεν, να τους σκοτώσωμεν και τους 16 διότι από εδώ θα είναι η σπηρουνιά να σκοτώσουν τον Πρόεδρον". Περί την 1ην μεταμεσημβρινήν ώραν ο κατηγορούμενος Χατζόπουλος έκρουε τους κώδωνας του Ναού της Μητροπόλεως. Αγορεύων δε προς τον συγκεντρωθέντα κόσμο έλεγε "πρέπει να τους φάμε τους αντιβενιζελικούς", προσεπάθησε δε όπως διεγείρη Κρήτας τινάς ίνα επιτεθώσι κατά του εγγύς κείμενου καταστήματος του Δ. Κυριακόπουλου.
(....)ένθα το πυρ ελυμαίνετο ήδη την οικίαν και τα τυπογραφεία του Γιάνναρου, τα γραφεία της "Νέας Ημέρας" και γενική ήρξατο η επίθεσις υπό ομάδος εμμίσθων οργάνων και υπό την αρχηγίαν των ανδρών της Χωροφυλακής και του Σώματος Γύπαρη πανόπλων και εν στολή κατά πασών των αντιφρονουσών εφημερίδων και των επιφανών αντιπολιτευόμενων. Προ των καιομένων δε γραφείων της "Νέας Ημέρας" συναντάται ο Αντωνιάδης μετά των κατηγορουμένων Χατζοπούλου και Μελιγκουνάκη επιβαίνουσι πάντες ούτοι του αυτοκινήτου των αδερφών Αγαγιώτη, παραλαμβάνουσι τον Γύπαρη και κατευθύνονται προς την έπαυλη Θων......

Πηγές

Περιοδικό "Λαβύρινθος" του Δ. Κούκουνα ενώ σύμβουλοι έκδοσης είναι οι Γιώργος Λεονταρίτης και Χρ. Γκητάκος                                                                                                                                         ΠΗΓΗ:istorikathemata.blogspot.com

Η κρατικοδίαιτη ολιγαρχία διεκδικεί τα εισοδήματα από τα κλειστά επαγγέλματα


Ναι στην απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων, κανείς δεν λέει όχι. Είναι κάτι που έπρεπε, όχι να είχε γίνει από χρόνια, αλλά να μην είχε υπάρξει ποτέ σαν φαινόμενο στη χώρα μας.
Επειδή όμως τώρα έγινε της μόδας το μνημόνιο, το ΔΝΤ και άλλες εσκεμμένες από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δουλείες στις οποίες έβαλε τη χώρα μας και μας ταϊζει, μαζί με τα ΜΜΕ της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας, «χάπια» για να κοιμηθούμε, θέλουμε να πούμε....
και δυο πράγματα τα οποία κανείς δεν σκέφτεται.
1) Αυτό το σύστημα των κλειστών επαγγελμάτων αυτή τη στιγμή, κρατάει στην επαγγελματική ζωή όλες αυτές τις χιλιάδες των συμπολιτών μας που η ίδια η Πολιτεία έβαλε σ’ αυτά τα επαγγέλματα και ανάγκαζε τον υπόλοιπο λαό να τους ζει. Αν δεν υπήρχαν ποτέ τα κλειστά επαγγέλματα, τότε δεν θα υπήρχαν και οι υπεράριθμοι απασχολούμενοι σ’ αυτά. Τα κλειστά επαγγέλματα έγιναν μια δημοσιουπαλληλία με άλλη μορφή. Δηλαδή υπάρχουν κάποιοι υπεράριθμοι επαγγελματίες που πρέπει η λαός να τους ζήσει, όπως ζει και τους δημοσίους υπαλλήλους. Εννοείται βέβαια ότι δεν ευθύνονται τα κλειστά επαγγέλματα για την χρεοκοπία της χώρας. Μην μασάμε σ' αυτή την προπαγάνδα.
Σκέφτεστε όμως τι ανεργία θα παρουσιαστεί όταν ανοίξουν ξαφνικά αυτά τα επαγγέλματα; Πόσες χιλιάδες επιστήμονες που η ίδια η Πολιτεία έχει παράξει και πόσες χιλιάδες επαγγελματίες που έχουν επενδύσει και περιουσίες, θα μείνουν χωρίς πελάτες και χωρίς δουλειά;;;
2) Κατά τη γνώμη μας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και μάλιστα τόσο βίαια, δεν είναι τόσο αθώα υπόθεση. Η κρατικοδίαιτη ολιγαρχία που ελέγχει και το πολιτικό σύστημα της χώρας, έχει αντιληφθεί ότι στενεύουν και γι’ αυτήν τα περιθώρια κέρδους από τα κρατικά ταμεία. Θα πρέπει λοιπόν να βρει από αλλού έτοιμα έσοδα, αφού ποτέ της  δεν έχει παράξει τίποτα. Μια έτοιμη λοιπόν πηγή εσόδων είναι τα κλειστά επαγγέλματα, όπου θα δημιουργηθούν από τους κρατικοδίαιτους ολιγάρχες μεγάλες εταιρίες οι οποίες θα απορροφήσουν τα εισοδήματα που είχαν μέχρι τώρα οι επαγγελματίες των χώρων αυτών, οι δε επαγγελματίες των χώρων αυτών θα σπρωχτούν στην ανεργία και στην καλύτερη περίπτωση στο υπαλληλίκι ή στην μετανάστευση.
Μετά τους φορτηγατζήδες τους οποίους, όπως φαίνεται κατατροπώνει οσονούπω το ΠΑΣΟΚ, θα έρθει η σειρά των ταξιτζίδων, των δικηγόρων, των φαρμακοποιών κ.λ.π.
Γι’ αυτό λέμε ότι, αντί η μία κοινωνική τάξη να αντιμάχεται την άλλη, όπως επιθυμεί η κυβέρνηση, θα πρέπει όλοι να αντιληφθούμε πως πρώτα πρέπει να καταρρεύσει το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και μετά θα βρούμε εμείς τα νέα σημεία ισορροπίας μας ως κοινωνία.                                                                                                                                               ΠΗΓΗ:hassapis-peter.blogspot.com