ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ:Οι Πατέρες Παιδί το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις.. απόσπασμα από το ποίημα

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ

[…] Παιδί μου, το Περιβόλι μου
που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρής κι όπως το δής
να μήν το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιό βαθιά
και φράξε το πιό στέρεα
και πλούτισε τη χλώρη του
και πλάτυνε τη γή του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται
να το βεργολογήσεις,
κι άν αγαπάς τ' ανθρώπινα
και όσα άρρωστα δέν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε
τα ξωτικά να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του
μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.

Κι άν είναι
κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε
σκιαγμένα, κι όσα δεντρα,
για τίποτ’ άλλο δέ φελάν
παρα για μετερίζια,
μή φοβηθείς το χαλασμό.
Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρωσε το περιβόλι,
κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του
και ταμπουρώσου μέσα,
για πόλεμο, για μάτωμα,
για την καινούγια γένα,
π’ όλο την περιμένουμε,
κι όλο κινάει για νά ‘ρθη,
κι όλο συντρίμι χάνεται
στο γύρισμα των κύκλων.

Φτάνει μια Ιδέα να στο πή,
μια Ιδέα να στο προστάξη,
κορώνα Ιδέα, Ιδέα Σπαθί,
που θα είν’ απάνου απ’ όλα.

Κωστής Παλαμάς