ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ

Το παρακάτω κείμενο του Greg Johnson, παρά το ότι έχει γραφτεί με αφορμή περιστατικά βίας που έλαβαν χώρα πριν λίγα χρόνια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, είναι εξαιρετικά εύστοχο και επίκαιρο για την ελληνική πραγματικότητα και πιο συγκεκριμένα για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται και αντιμετωπίζουν οι Έλληνες εθνικιστές την ύπαρξη της βίας και την σύνδεσή της με την πολιτική, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα των τελευταίων μηνών.

Το νόθο ερώτημα της βίας

(...) Δεν πιστεύω πως είναι σωστό για τους Λευκούς εθνικιστές να απαντούν σε κατηγορίες περί βίας από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, με δηλώσεις αθωότητας και νομικίστικες αποποιήσεις της βίας στις ιστοσελίδες τους.

Αυτοί οι εθνικιστές καταδικάζουν τη βία ακριβώς επειδή γνωρίζουν την τρομερή δύναμη του κράτους στο να επιβάλλει τη δική του εξουσία μέσω της βίας. Θέλουν να αποτρέψουν αυτήν την πιθανότητα βίαιης επιβολής από τη μεριά του κράτους αποκρινόμενοι: “Δεν έχετε τίποτε να φοβάστε από εμάς. Είμαστε ακίνδυνοι και χαριτωμένοι. Είμαστε κούτσουρα που θα υπακούν πιστά στους νόμους τους οποίους δημιούργησαν και επιβάλουν αυτοί που επιδιώκουν την εξόντωσή μας. Δεν πιστεύουμε πως η βία είναι απαραίτητη για να βγάλουμε τον λαό μας από την πορεία προς την εξαφάνιση. Πιστεύουμε πως οι πολιτικές γενοκτονίας κατά των λευκών αποτελούν μία φρικτή παρεξήγηση. Είμαστε όλοι άνθρωποι με καλή θέληση, το ίδιο και οι κυβερνήτες μας. Πιστεύουμε πως οι άνθρωποι που θέτουν αυτές τις πολιτικές σε ισχύ θα παραδώσουν την εξουσία κάποια μέρα, μέσω ψηφοφορίας. Και φυσικά, εάν ποτέ πάρουμε την εξουσία, δεν θα τους κάνουμε να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους. Θα τους σφίξουμε το χέρι και θα τους ευχηθούμε καλύτερη τύχη για την επόμενη φορά”.

Όταν οι άνθρωποι στο κίνημά μας κατηγορούνται αδίκως για τρομοκρατία, το ένστικτο μάς υπαγορεύει να υπερασπιστούμε τους συναγωνιστές μας επισημαίνοντας το αβάσιμο των ισχυρισμών και την κραυγαλέα αντί-λευκή μεροληψία στα ΜΜΕ και στην επιβολή του νόμου. Εάν όμως το ένστικτο κάποιου υπαγορεύει το να δηλώσει πως είναι ενάντια στη βία, αυτή η προσπάθεια διαφοροποίησης είναι τελείως εγωιστική. Οι δηλώσεις αθωότητας όταν δεν κατηγορείσαι για τίποτα δίνουν την αίσθηση μίας ένοχης συνείδησης, η οποία δέχεται διακριτικά τη νομιμότητα της επίθεσης. Αυτό δεν είναι ηγεσία. Αντί να αμύνονται, οι ηγέτες πρέπει να περνούν στην αντεπίθεση.

Ποτέ δεν πρέπει να επιτρέπεις στον αντίπαλο να ελέγχει το πως παρουσιάζεται ένα γεγονός. Εάν επιτρέψεις να τεθεί η ερώτηση για το αν “υπερασπίζονται τη βία οι Λευκοί εθνικιστές” δεν έχει σημασία ποια θα είναι η απάντηση, διότι θα έχεις χάσει έτσι κι αλλιώς.

Η σωστή τακτική είναι να αλλάξεις την ερώτηση, να επαναπροσδιορίσεις το πλαίσιο και να βάλεις τον αντίπαλο στη δοκιμασία: “Γιατί τα μέσα ενημέρωσης και οι άνθρωποι του νόμου έχουν μία προκατάληψη ενάντια στους φυλετικά συνειδητοποιημένους λευκούς ανθρώπους και αναπαράγουν αβάσιμες κατηγορίες συνδέοντάς τους με τη βία και χρεώνοντάς τους εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί από αριστερούς”; Οτιδήποτε λιγότερο δίνει την αίσθηση της ηθικής αδυναμίας και της αβεβαιότητας.

Το εύλογο ερώτημα της βίας

Το θέμα περιπλέκεται από το γεγονός ότι η βία αποτελεί ένα εύλογο ζήτημα για την πολιτική θεωρία και στρατηγική, χωρίς να έχει σημασία ποιος θέτει το ερώτημα. Ωστόσο, στο πλαίσιο μιας εχθρικής κοινωνίας, θα πρέπει να είμαστε εμείς αυτοί που θέτουν το ερώτημα και καθορίζουν τις παραμέτρους της συζήτησης και όχι οι δημαγωγοί των μέσων ενημέρωσης.

Όπως το βλέπω εγώ, η πολιτική είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη δύναμη και η δύναμη είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη βία ή την απειλή της βίας. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει αξιόπιστη πολιτική κίνηση που μπορεί να αποκηρύξει τη βία, επειδή η αποκήρυξη της βίας ισοδυναμεί με την παραίτηση της ίδιας της πολιτικής.

Αυτό ισχύει ακόμα και αν κάποιος φιλοδοξεί απλώς να συμμετέχει στο πολιτικό σύστημα επιδιώκοντας να κυβερνήσει με την ισχύ του νόμου, μέσω νομίμων διαδικασιών, όπως η συμμετοχή στις εκλογές για την αντικατάσταση των ατόμων στις θέσεις εξουσίας. Ο νόμος μπορεί να προβλέπει την ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας αλλά ποιος εξασφαλίζει ότι αυτοί που έχουν την εξουσία θα σεβαστούν το νόμο και δεν θα σκίσουν το Σύνταγμα όταν τους περιορίζει; Στην τελική ανάλυση, ο μόνος που μπορεί να διασφαλίσει την ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας είναι ο φόβος της νομίμου ή της εκτός νόμου τιμωρίας, δηλαδή η βία.

Άστοχα επιχειρήματα κατά της βίας

1. Είναι ανήθικη η βία από μόνη της;
Προφανώς όχι. Οι περισσότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν περιπτώσεις που η βία είναι δικαιολογημένη, και η αυτοάμυνα ενάντια στη γενοκτονία είναι η καλύτερη δικαιολογία από όλες. Απλώς κοιτάξτε το κράτος του Ισραήλ και τους Εβραίους σε όλο τον κόσμο. Λίγο πολύ οι Εβραίοι έχουν μία ηθικά λευκή επιταγή για την χρήση εκφοβισμού και επιθετικότητας στο όνομα της αυτοάμυνας. Εν τω μεταξύ, η απλή λεκτική υπεράσπιση των λευκών συμφερόντων χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως μίσος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή οι Εβραίοι έχουν δύναμη, η οποία μεταφράζεται σε βία ή στην απειλή βία, ενώ εμείς δεν έχουμε.

Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν κάποιου είδους έμφυτο ηθικό κριτήριο, αλλά το ηθικό κριτήριο του κόσμου δεν είναι ανεξάρτητο της επιρροής της εξουσίας. Οι άνθρωποι, σε μεγάλο βαθμό, υιοθετούν τις ηθικές κρίσεις αυτών που κρατούν το μαστίγιο. Αν οι σχέσεις εξουσίας και δύναμης ήταν αντεστραμμένες θα μπορούσαν να αλλάξουν άνετα και οι ηθικές ευαισθησίες των ανθρώπων.

2. Είναι κακή η βία επειδή είμαστε υπέρ του “κράτους δικαίου” ενάντια στη βαρβαρότητα της πολιτικής εξουσίας;

Αυτή η άποψη είναι αφελής. Ο λαός υπόκειται στους νόμους, αλλά η κυβέρνηση προφανώς όχι. Νομοθετούν αυτοί που μας εξουσιάζουν. Και αυτοί που μας εξουσιάζουν έχουν δημιουργήσει, μέσω της νομοθεσίας, εχθρικές συνθήκες για τη μακροπρόθεσμη επιβίωση της φυλής μας.

Ο νόμος δεν είναι ανεξάρτητος από την ισχύ της εξουσίας, που σημαίνει βία ή απειλή βίας. Οι άνθρωποι που έχουν δύναμη νομοθετούν. Οι άνθρωποι που δεν έχουν δύναμη υπακούν στους νόμους. Εάν οι Λευκοί εθνικιστές κατακτήσουν την εξουσία θα δημιουργήσουν νέους νόμους. Έως τότε, υπακούμε στους νόμους τους επειδή έχουν περισσότερη δύναμη απ' ότι εμείς.

3. Είναι κακή η βία επειδή θα στρέψει τον λαό ενάντια σε όποιον την χρησιμοποιεί;

Και πάλι, αυτή η άποψη είναι αφελής. Όπως ανέφερα, οι άνθρωποι μπορεί να έχουν κάποιο έμφυτο ηθικό κριτήριο, αλλά οι περισσότερες από τις ηθικές κρίσεις που βγαίνουν από το στόμα τους και κατευθύνουν τις δράσεις τους διαμορφώνονται από τους ανθρώπους στην εξουσία.

Οι άνθρωποι δεν είναι εκ φύσεως ενάντια στη βία. Καταδικάζουν τη βία ενάντια στους μη λευκούς επειδή τους το υπαγορεύουν οι εφημερίδες και η τηλεόραση. Δεν χάνουν όμως τον ύπνο τους στο γεγονός ότι κατά μέσο όρο κάθε ημέρα στις ΗΠΑ βιάζονται εκατό λευκές γυναίκες από μαύρους άνδρες, είτε επειδή αγνοούν το γεγονός είτε επειδή έτσι κι αλλιώς θα κρατούσαν το στόμα τους κλειστό για να μην κατηγορηθούν ως “ρατσιστές”.

Οι ηθικές ευαισθησίες του λαού κατασκευάζονται από τους εξουσιαστές και η εξουσία μεταφράζεται σε βία ή σε απειλή βίας. Εάν οι Λευκοί εθνικιστές ήταν στην εξουσία είναι προφανές ότι θα αντέστρεφαν την προπαγάνδα και οι ηθικές ευαισθησίες των ανθρώπων θα ακολουθούσαν.

4. Είναι κακή η βία επειδή μπορεί να φέρει αρνητική δημοσιότητα;
Πρόκειται απλώς για μια παραλλαγή του προηγούμενου επιχειρήματος. (σημ. μτφρ. Ακολουθεί σύντομη αναφορά σε συγκεκριμένα περιστατικά στις ΗΠΑ, η οποία κρίθηκε σκόπιμο να μην συμπεριληφθεί στη μετάφραση)

Δεν έχει σημασία το τι κάνουμε, δεν έχει σημασία το πόσο ωραίοι είμαστε, δεν πρόκειται ποτέ να λάβουμε θετική δημοσιότητα από τα ΜΜΕ που ελέγχονται από τους αντιπάλους μας. Η δημοσιότητα δεν είναι ανεξάρτητη από την εξουσία και όλοι γνωρίζουμε σε τι μεταφράζεται η εξουσία. Οι εξουσιαστές είναι σε θέση να ψεύδονται εναντίον μας χωρίς συνέπειες. Το διαδίκτυο βέβαια έχει αποδυναμώσει τη δύναμη του ελέγχου, αλλά πιστεύετε πραγματικά ότι όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο οι εξουσιαστές θα επιτρέψουν έτσι εύκολα τη διαγραφή τους από την κεντρική σκηνή της ιστορίας;

Οι Λευκοί θα αποκτήσουν θετική δημοσιότητα μόνο όταν αποκτήσουν τη δύναμη να ελέγξουν τα ΜΜΕ. Και όλοι γνωρίζουμε σε τι μεταφράζεται η δύναμη.

5. Είναι η χρήση βίας κακή ιδέα επειδή το κράτος θα μπορούσε να συλλάβει ή να σκοτώσει όσους την χρησιμοποιούν;

Δηλαδή δεν θα πρέπει ποτέ να χρησιμοποιούμε βία επειδή μπορεί να πληγωθούμε; Όσοι σκέφτονται έτσι είναι γεννημένοι σκλάβοι. Οι εξουσιαστές μας είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν βία ακόμα κι αν πρόκειται να πληγωθούν οι ίδιοι ή, συχνότερα, οι υφιστάμενοί τους, διότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος κατακτά και διατηρεί την εξουσία.

Εάν οι Λευκοί εθνικιστές σκέφτονται σοβαρά να κατακτήσουν την εξουσία, τότε και αυτοί που μας εξουσιάζουν έχουν φτάσει στο λογικό συμπέρασμα ότι κι εμείς είμαστε διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουμε την χρήση βίας. Οι εξουσιαστές μας δεν πρόκειται να ξεγελαστούν από τις νομικίστικες αποποιήσεις της βίας που τοποθετούμε στις ιστοσελίδες μας.

Επιπλέον, η κυβέρνηση συλλαμβάνει και φυλακίζει ακτιβιστές οι οποίοι δεν υποστηρίζουν τη βία ούτε έχουν διαπράξει πράξεις βίας (σημ. μτφρ. Σύντομη αναφορά στις υποθέσεις των Mat Hale και Edgar Steele). Άρα λοιπόν, εάν αυτό φαντάζει τρομακτικό για εσάς, καλό θα ήταν να πάψετε άμεσα να ασχολείστε.

Αυτά που μάθαμε μέχρι στιγμής

Μας καθησυχάζουν με ευσεβείς αυταπάτες για περιορισμένη (ελεγχόμενη) διακυβέρνηση, κράτος δικαίου και ίσες ευκαιρίες. Μας ντοπάρουν με θρησκεία, σεξ και τηλεόραση. Αλλά τελικά, αυτό που μας κυβερνάει είναι η βία και η απειλή της χρήσης βίας.

Αν πιστεύεις ότι το σύστημα πρέπει να αντικατασταθεί ή να αναθεωρηθεί ριζικά, ή απλώς αν πιστεύεις ότι πρέπει να ξεφορτωθούμε τους μπάσταρδους που τρέχουν τα πράγματα, τότε οι εξουσιαστές θα προσπαθήσουν να σε σταματήσουν επειδή γνωρίζουν ότι κανένα από αυτά τα πράγματα δεν πρόκειται να συμβεί, εκτός πάνω από τα πτώματά τους. Κι αυτό επειδή πιστεύουν ότι αυτές οι σκέψεις και οι φιλοδοξίες, ακόμα κι αν βρίσκονται απλώς μέσα στο μυαλό σου, φέρουν τους σπόρους της βίας εναντίον τους.

Θα ξεκινήσουν με ήπια μέτρα: Υπεκφυγή, κοροϊδία, εργασιακές διακρίσεις και τα σχετικά. Αλλά, αν διαπιστώσουν επιμονή και την ύπαρξη αξιόπιστης απειλής, τότε θα συνεχίσουν με σκληρότερα μέτρα. Έτσι γινόταν πάντα: Οι ΗΠΑ ιδρύθηκαν με τη βία, επεκτάθηκαν με τη βία, κρατήθηκαν ενωμένες με τη βία, κυβερνώνται με τη βία και εξάγουν τη βία σε όλο τον κόσμο.

Το να είσαι αφελής ή απλώς να προσποιείσαι ότι είσαι αφελής, σχετικά με τη φύση της πολιτικής και των ανθρώπων που κυβερνούν, δεν θα σε σώσει. Η αφέλεια, κατά πάσα πιθανότητα, θα σου δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα.

Μία αξιόπιστη αποκήρυξη της βίας

Η απλή λεκτική αποποίηση της βίας είναι ανόητη και άσκοπη. Εάν οι οργανώσεις των Λευκών εθνικιστών θέλουν να αποκηρύξουν τη βία με αξιόπιστο τρόπο, τότε πρέπει να καθαρίσουν τις τάξεις τους από άτομα με ψυχικές ασθένειες, όπως αυτά τα άτομα που ξεφεύγουν και βγαίνουν έξω με σκοπό να εκτονωθούν.

Οι Λευκοί εθνικιστές, παρά τον θεωρητικό ελιτισμό, τείνουν να είναι πολύ επιεικείς απέναντι στις ψυχικές ασθένειες. Ίσως επειδή το σύστημα μας χαρακτηρίζει όλους ως τρελούς, έτσι γινόμαστε απρόθυμοι στο να κάνουμε διακρίσεις. Όμως μπορούμε και πρέπει να κάνουμε διακρίσεις. Θα ήταν αφύσικο να μην πέφτουμε σε κατάθλιψη από καιρό σε καιρό, γνωρίζοντας σε τι καταθλιπτική κατάσταση ζούμε, όμως ένα σοβαρό κίνημα δεν μπορεί να βασίζεται σε ανθρώπους με σοβαρές ψυχικές ασθένειες και διαταραχές προσωπικότητας όπως η σχιζοφρένεια, η μανιοκατάθλιψη, η παράνοια, ο ναρκισσισμός και άλλες.

Μπορεί να αισθανόμαστε συμπόνοια ή συμπάθεια γι' αυτούς τους ανθρώπους. Μπορεί να είναι ταλαντούχοι και να έχουν χρήματα. Μπορεί να θέλουν να κάνουν το καθήκον τους για τον σκοπό. Δεν χρειάζεται να είμαστε κακοί απέναντί τους. Όμως, δεν έχουμε την πολυτέλεια να εξαρτώμαστε από αυτούς, πόσο μάλλον να τους τοποθετούμε σε θέσεις εμπιστοσύνης και ευθύνης.

Γιατί η χρήση βίας είναι κακή ιδέα για τους Λευκούς εθνικιστές

Οι φίλοι μου, χωρίς αμφιβολία, θα ερμηνεύσουν τα παρακάτω ως μία προσπάθεια εξορθολογισμού της παθολογικής υπερευαισθησίας ενός ανθρώπου που εξακολουθεί να καλύπτει τα μάτια του όταν κάτι βίαιο συμβαίνει στην οθόνη. Παρ' όλα αυτά παρακολουθήστε τα επιχειρήματά μου. Νομίζω ότι είναι βάσιμα.

1. Η βία είναι μάταιη

Αφήνοντας στην άκρη όλα τα ζητήματα περί ηθικής και νομιμότητας, και υπολογίζοντας απλώς σε επίπεδο δυνάμεων και δυνητικών αποτελεσμάτων, η βία ενάντια στο σύστημα είναι εντελώς ανώφελη. Ναι, οι ελεύθεροι άνθρωποι αναλαμβάνουν κινδύνους. Αλλά μόνο οι ανόητοι παίρνουν μέρος σε μάχες που ποτέ δεν μπορούν να νικήσουν.

Όπως ποτέ δεν σταματώ να υπενθυμίζω, οι Λευκοί εθνικιστές αποτελούν μία μικρή, χωρίς φωνή, ανίσχυρη και περιφρονημένη μειονότητα. Είμαστε ελλιπώς χρηματοδοτούμενοι, κακώς οργανωμένοι και με αδύναμες ηγεσίες. Οι αντίπαλοί μας ελέγχουν τα μεγαλύτερα μέσα προπαγάνδας και εξαναγκασμού στην ιστορία. Δεν μπορούμε να τους νικήσουμε με τη βία. Στην πραγματικότητα, επιδιώκουν το να μας εξαναγκάσουν να χρησιμοποιήσουμε βία. Τρέφονται με τη βία και γι' αυτό παράγουν βία ώστε να μας κατηγορήσουν.

Η βία είναι μάταιη όχι μόνο επειδή οι αντίπαλοί μας μπορούν να συλλάβουν και να τιμωρήσουν τους δράστες αλλά, κυρίως, επειδή μπορούν να ελέγξουν το πως αντιλαμβάνεται και αντιδρά ο κόσμος στη βία. Έχουν τη δύναμη να χαρακτηρίσουν ηθικά τις πράξεις μας. Δεν πρόκειται να μας παρουσιάσουν ως μαχητές της ελευθερίας, ρομαντικούς παράνομους ή ηρωικούς μάρτυρες. Θα μας παρουσιάσουν ως σαδιστές, μηδενιστές και τρομοκράτες.

Έχουμε ήδη αρκετούς μάρτυρες. Δεν χρειαζόμαστε άλλους. Η θυσία δεν πετυχαίνει τίποτα όταν ο αντίπαλος καθορίζει το νόημά της. Ο θάνατος του Μισίμα σήμαινε κάτι στην Ιαπωνία, όταν η παράδοση των Σαμουράι ήταν ακόμα ζωντανή. Εδώ θα είχε χαρακτηριστεί απλώς ως αποτυχημένος.

2. Ευτυχώς, η βία δεν είναι απαραίτητη

Η πολιτική έχει να κάνει με την κατάκτηση της εξουσίας και η εξουσία μεταφράζεται σε βία ή στην απειλή της βίας. Αλλά τί γίνεται όταν είναι πολύ νωρίς για πολιτική; Συγκεκριμένα, τί γίνεται όταν είναι πολύ αργά για να μεταρρυθμιστεί το σύστημα και πολύ νωρίς για να αντικατασταθεί;

Σ' αυτή την περίπτωση οι Λευκοί εθνικιστές χρειάζεται να επικεντρωθούν στη μεταπολιτική. Συγκεκριμένα α) στην πνευματική ανάπτυξη και πολιτιστική διάδοση της κοσμοθεωρίας μας και β) στην οικοδόμηση μίας Λευκής εθνικιστικής κοινότητας – μίας ευημερούσας, ισχυρής και ανθεκτικής κοινότητας, αφιερωμένη στην τελειοποίηση και ενδυνάμωση των μελών της που θα μπορέσει να αποτελέσει το θεμέλιο της μελλοντικής Πολιτείας.

Αυτή η προσέγγιση ισχύει ακόμα και αν το σημερινό σύστημα αναμένεται να παραμείνει ισχυρό για το άμεσο μέλλον. Σ' αυτή την περίπτωση, η κοινότητα θα πρέπει να γίνει πολύ μεγάλη και πολύ ισχυρή για να αποτελέσει μελλοντική πολιτική πρόκληση για το σύστημα. Ευτυχώς όμως, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι το σύστημα εξουσίας βρίσκεται σε φάση απότομης και μη αναστρέψιμης παρακμής. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, ειδικά σε μια κοινωνία που παραβιάζει όλους τους νόμους της φύσης. Δεν ξέρω πότε θα καταρρεύσει το σύστημα, αλλά σχεδόν σίγουρα αυτό θα συμβεί μέσα στη διάρκεια ζωής των περισσότερων ανθρώπων που διαβάζουν αυτό το κείμενο. Ειλικρινά, είναι κάτι που θα μπορούσαν να κάνουν οι Λευκοί εθνικιστές καλύτερα, για να καταστρέψουν το σύστημα, από αυτά που κάνουν οι τωρινοί εξουσιαστές; Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι το σύστημα θα καταρρεύσει πολύ σύντομα, αρκετά πριν γίνει ισχυρή η κοινότητά μας.

Είμαστε λίγοι, διάσπαρτοι, χωρίς φωνή και ανίσχυροι. Το σύστημα είναι μεγάλο και ισχυρό, αλλά αυτοκαταστρέφεται. Ο χρόνος μας μπορεί να είναι σύντομος. Μπορεί να έχουμε μόνο λίγες δεκαετίες. Γι' αυτό πρέπει να επικεντρώσουμε το χρόνο μας, την ενέργειά μας και τους πόρους μας όχι στο να καταστρέψουμε το σύστημα αλλά στο να δημιουργήσουμε ένα εναλλακτικό. Αυτό όμως απαιτεί την πειθαρχία να μην σπαταλούμε τη ζωή και τους πόρους μας σε πρόωρες και μάταιες αντιπαραθέσεις με το σύστημα σε πλήρη ισχύ.

3. Η εξουσία δεν είναι το παν

Σε όλο αυτό το δοκίμιο έχω τονίσει την σημασία της εξουσίας. Στην πολιτική, η εξουσία είναι πιο σημαντική από τη νομιμότητα, την κοινή γνώμη ή τις ηθικές ευαισθησίες, επειδή εκείνοι που έχουν την εξουσία δημιουργούν τους νόμους και σχηματοποιούν τις απόψεις των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων και των ηθικών απόψεων. Αυτοί έχουν την εξουσία, εμείς όχι. Όσο αυτή η κατάσταση συνεχίζεται, θα είναι σε θέση να κάνουν ό,τι θέλουν μαζί μας.

Όμως η εξουσία δεν είναι το παν. Έχει σημασία και η αλήθεια. Υπάρχουν ηθικές απόψεις και υπάρχει ηθική αλήθεια. Υπάρχουν οι νόμοι των ανθρώπων και υπάρχουν οι νόμοι της φύσης. Αν και ο Μακιαβέλι είχε δίκιο όταν παρατηρούσε ότι οι άοπλοι προφήτες πάντα αποτυγχάνουν, μόνο οι ένοπλοι προφήτες έχουν πετύχει.

Ως παραδοσιοκράτης, πιστεύω ότι η αλήθεια είναι τελικά η πηγή της εξουσίας, ότι η αλήθεια εξουσιοδοτεί και το ψέμα αποδυναμώνει. Ένας πολιτισμός αναπτύσσεται όταν είναι σε αρμονία με την αλήθεια, την πραγματικότητα, τη φύση και τη δύναμη της ζωής. Ένας πολιτισμός παρακμάζει όταν ξεφεύγει από αυτά. Όπως επισημαίνει ο Σπένγκλερ, μία κοινωνία, όπως ένα άτομο, κατακτά το μέγιστο εξωτερικό πλούτο και δύναμη όταν βρίσκεται στην κορυφή και η δύναμη της ζωής πεθαίνει μέσα του.

Έχουμε την αλήθεια αλλά δεν διαθέτουμε εξουσία. Έχουν την εξουσία, αλλά όχι την αλήθεια. Όμως η δύναμη της ζωής ξεχύνεται μέσα μας καθώς υποχωρεί σε αυτούς επειδή έχουν απομακρυνθεί από τον δρόμο της φύσης. Η ισχύς μας αυξάνεται όσο η δύναμή τους ελαττώνεται. Μέχρι που θα φτάσει μία ημέρα που θα επανεξετάσουμε το ζήτημα της βίας. Σήμερα όμως, αυτή η υπόθεση είναι κλειστή.

Μετάφραση Χ.Δ.Κ.
ΠΗΓΗ