Η φωτογραφία δίπλα είναι από την επίσκεψη του Μίκη Θεοδωράκη στην Κερατέα. Όπως βλέπετε έχει υψωμένη την γροθιά του και φορά κόκκινο πουκάμισο… «Στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα»! Όπως τότε που την κοπάνισε από την Μακρόνησο με δήλωση μετανοίας, αποκηρύσσοντας τον κομμουνισμό. Αργότερα έγινε βουλευτής του ΚΚΕ και σύμβολο της αριστεράς… Παρακολουθούμε με προσοχή τους ύμνους που γράφουν για τον κόκκινο Μίκη τα διάφορα υποτιθέμενα ή αυτοαποκαλούμενα εάν θέλετε «πατριωτικά» ιστολόγια και καταλαβαίνουμε πολύ καλά ΕΜΕΙΣ ΟΙ «ΦΑΣΙΣΤΕΣ» ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ γιατί δεν μπορούμε να έχουμε την οποιαδήποτε σχέση με όλους αυτούς τους περίεργους τύπους, που θυμήθηκαν τα εθνικά θέματα τώρα που η Ελλάδα χάνεται. Ο Μίκης όμως εκεί με το κόκκινο πουκάμισο… για να κηρύξει την επανάσταση, την επανάσταση του τίποτε, του αποπροσανατολισμού, της σύγχυσης.
Φταίει ο γιαλός που είναι στραβός ή μήπως στραβά αρμενίζουμε; Φταίει που οι Έλληνες ξέχασαν τη σημαίνει πολιτική, δεν έχουν μυρουδιά τι εστί Ιδεολογία και άγονται και φέρονται σαν το φτερό στον άνεμο πίσω από κάθε σημαία ευκαιρίας. Ο Μίκης, λοιπόν, σαν σύμβολο «αντίστασης» θα ήταν ανέκδοτο εάν δεν έδειχνε την απελπισία ενός ολόκληρου λαού και την απόλυτη ιδεολογική του ένδεια.
Μία παρένθεση για να λέμε αυτά που είναι σωστά. Ο Μίκης Θοδωράκης είναι ένας μεγάλος μουσικός και όποιος σε αυτό έχει αντίρρηση είναι εμπαθής. Πολιτικά όμως και χρησιμοποιώντας την ανάδειξή του ως μεγάλου μουσικού υπήρξε ένας διαρκής πολιτικός προβοκάτορας.
Όπως ήταν το 1974, που έσπευσε να στηρίξει τον Καραμανλή, τον Καραμανλή που είχε πει το «η Κύπρος είναι μακριά», αφήνοντας την Κύπρο μας στα νύχια του Αττίλα μονη και αβοήθητη. Τότε ο Μίκης είχε στηρίξει τον Καραμανλή με την περίφημη φράση του “ή Καραμανλής ή τανκς”. Στην συνέχεια υπήρξε ο πρωτομάστορας της ελληνοτουρκικής «φιλίας» και οργάνωνε συναυλίες για αυτήν με τον Λιβανελί, με το αίμα των παλληκαριών μας, που δολοφόνησε ο Αττίλας στην Κύπρο, ακόμα νωπό. Στην συνέχεια ανέλαβε ειδική αποστολή από τον Ανδρέα Παπανδρέου, πάλι για την… ελληνοτουρκική «φιλία». Έχει βραβευθεί και με το βραβείο Ιπεκτσί, μήπως δεν το γνωρίζουν αυτό οι τουρκοφάγοι «πατριώτες» χειροκροτητές του;
Φταίει ο γιαλός που είναι στραβός ή μήπως στραβά αρμενίζουμε; Φταίει που οι Έλληνες ξέχασαν τη σημαίνει πολιτική, δεν έχουν μυρουδιά τι εστί Ιδεολογία και άγονται και φέρονται σαν το φτερό στον άνεμο πίσω από κάθε σημαία ευκαιρίας. Ο Μίκης, λοιπόν, σαν σύμβολο «αντίστασης» θα ήταν ανέκδοτο εάν δεν έδειχνε την απελπισία ενός ολόκληρου λαού και την απόλυτη ιδεολογική του ένδεια.
Μία παρένθεση για να λέμε αυτά που είναι σωστά. Ο Μίκης Θοδωράκης είναι ένας μεγάλος μουσικός και όποιος σε αυτό έχει αντίρρηση είναι εμπαθής. Πολιτικά όμως και χρησιμοποιώντας την ανάδειξή του ως μεγάλου μουσικού υπήρξε ένας διαρκής πολιτικός προβοκάτορας.
Όπως ήταν το 1974, που έσπευσε να στηρίξει τον Καραμανλή, τον Καραμανλή που είχε πει το «η Κύπρος είναι μακριά», αφήνοντας την Κύπρο μας στα νύχια του Αττίλα μονη και αβοήθητη. Τότε ο Μίκης είχε στηρίξει τον Καραμανλή με την περίφημη φράση του “ή Καραμανλής ή τανκς”. Στην συνέχεια υπήρξε ο πρωτομάστορας της ελληνοτουρκικής «φιλίας» και οργάνωνε συναυλίες για αυτήν με τον Λιβανελί, με το αίμα των παλληκαριών μας, που δολοφόνησε ο Αττίλας στην Κύπρο, ακόμα νωπό. Στην συνέχεια ανέλαβε ειδική αποστολή από τον Ανδρέα Παπανδρέου, πάλι για την… ελληνοτουρκική «φιλία». Έχει βραβευθεί και με το βραβείο Ιπεκτσί, μήπως δεν το γνωρίζουν αυτό οι τουρκοφάγοι «πατριώτες» χειροκροτητές του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου