Για μια «Νέα Δεξιά»

Πολιτικά αντιφιλελεύθερη, οικονομικά εθνοκεντρική, κοινωνικά συντηρητική, πνευματικά ανορθολογική

γράφει ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος Γράφοντας στο προηγούμενο φύλλο του «ΕΚ» για τον φιλελευθερισμό ως ιδεολογία και την διασύνδεση αυτού με τις διάφορες εκφάνσεις της κεντροδεξιάς στην χώρα μας, θεωρήσαμε ότι γράφαμε για ένα αντικείμενο γνωστό και γενικά αποδεκτό από τους παροικούντες του πατριωτικού χώρου. Οι αντιδράσεις όμως που είχαμε, σε επίπεδο συζητήσεων και φιλικών σχολίων, απέδειξαν το έλλειμμα ιδεολογικής κατάρτισης που υπάρχει σε αυτόν ακριβώς τον χώρο. Γιατί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης, ένα πατριωτικό κίνημα σε καμία περίπτωση δεν θα συζητούσε την έστω και θεωρητική διασύνδεση του φιλελευθερισμού μαζί του. Στην Ελλάδα όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι... Και επειδή θεωρούμε σε αυτή την εφημερίδα ότι ο σκέτος αρνητισμός δεν προσδίδει τίποτα, κρίνουμε σωστό σε αυτό το φύλλο να αναφέρουμε έστω και σχηματικά τις θέσεις αυτού που θεωρούμε "πατριωτικό κίνημα" και για λόγους πολιτικής οικονομίας, θα το ονομάσουμε "νέα δεξιά".
Μία διευκρίνηση όμως πρώτα: ο γράφων θεωρεί ότι το δίπολο δεξιάς - αριστεράς είναι ένας τεχνητός διαχωρισμός που δημιούργησε η Γαλλική επανάσταση και ο φιλελευθερισμός της για να διασπάσει τα έθνη με κριτήρια κοινωνικά και ταξικά. Ως εκ τούτου, είναι απορριπτέο, γιατί αντιτίθεται στην αντίληψή μας για μια υπερταξική, εθνική ιδεολογία. Στην εποχή μας όμως, ο διαχωρισμός αυτός έχει πάψει να υπάρχει. Και αυτό γιατί οι ίδιες οι κοινωνικές συνθήκες, έχουν διαμορφώσει μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, μεταξύ των ελαχίστων που κατέχουν το χρήμα και όλων των υπολοίπων, οι οποίοι βρίσκονται απέναντί τους. Αυτοί ακριβώς οι υπόλοιποι ανήκουν στο σύνολο των παλαιότερων κοινωνικών τάξεων, οι οποίες σιγά-σιγά εξαφανίζονται, δημιουργώντας στην ουσία μια ενιαία κοινωνική ομάδα, με πολύ κοινά οικονομικά, πνευματικά αλλά και κυρίως πολιτικά χαρακτηριστικά. Γι' αυτό και λοιπόν μιλάμε για μια «νέα δεξιά».
Μία «νέα δεξιά», που πολιτικά είναι αντιφιλελεύθερη, καθώς απέναντι στη θεοποίηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του φιλελεύθερου πολίτη που έχει μόνο δικαιώματα, χωρίς υποχρεώσεις, αλλά και στερείται κάθε εθνικού και πολιτισμικού χαρακτηριστικού, τοποθετεί το σύνολο, το εθνικό σύνολο. Απέναντι στον ανταγωνισμό των μονάδων, βάζει τον πλουραλισμό των εθνών, θεωρώντας την εθνική ομάδα ως τη βάση του πολιτικού γίγνεσθαι και όχι το άτομο - πολίτη. Μια «νέα δεξιά» που στην εποχή της οικονομικής παγκοσμιοποίησης και της διαχείρισης του πλούτου από υπερατλαντικές χρηματιστηριακές πολυεθνικές, επαναφέρει το αίτημα για οικονομική αυτάρκεια κάθε έθνους. Και απέναντι στο φεντεραλιστικό ισοπεδωτισμό μιας γραφειοκρατικής Ευρώπης, τοποθετεί το έθνος-κράτος με τις όποιες κοινοτικές του ιδιοπροσωπείες.
Μία «νέα δεξιά» που στέκεται απέναντι στην ελευθεριότητα των φιλελεύθερων και των νεοαριστεριστών και που εκ των πραγμάτων, είναι συντηρητική στις κοινωνικές σχέσεις, θέλοντας να προασπίσει αξίες όπως η οικογένεια και η κοινότητα. Απέναντι στην αθεΐα και στην απο-ιεροποίηση της καθημερινής ζωής, η "νέα δεξιά" δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο πλευρό των δυνάμεων που εμπεριέχουν την υπερβατικότητα και το θρησκευτικό πιστεύω, στην ουσία τους και στην κοινωνική τους έκφραση.
Ο φιλελεύθερος άνθρωπος, ο άνθρωπος της "νέας εποχής", είναι αυτός που πιστεύει σε μια μεσσιανική θεωρία διαρκούς προόδου και έχει την αυταπάτη ότι τα πάντα μπορούν να εξηγηθούν από τη λογική και την επιστήμη. Ο άνθρωπος της "νέας δεξιάς", πιστεύει ότι η ιστορία διαρκώς επαναλαμβάνεται, με τις όποιες ιστορικές της εκφάνσεις και ερμηνεύει την πραγματικότητα με βάση αξίες, οι οποίες σίγουρα δεν περιορίζονται από τους μηχανιστικούς κανονισμούς οποιασδήποτε επιστήμης. Η ίδια η επιστήμη, με τις διαρκείς αυτοαναιρέσεις της, μέσω των διαρκών ανακαλύψεων «δεδομένων», περιορίζει τον άνθρωπο απέναντι στη σπουδαιότητα της υπερβατικής δημιουργίας.
Ο άνθρωπος της "νέας δεξιάς" δεν είναι υλιστής, μαρξιστικών ή φιλελεύθερων προδιαγραφών. Είναι ιδεαλιστής και ξέρει να εκτιμά τα πράγματα, όχι με ποσοτικούς συμβολισμούς, αλλά με βάση αξίες οι οποίες χάνονται στην ιστορία και στην αρχαιότητα της βιολογικής του καταβολής. Ιδέες που έχουν την βάση στην ίδια την οργανική δομή του DNA του.
Φυσικά όλα αυτά είναι πολύ λίγα για να δώσουν την πραγματική ιδεολογική διάσταση αυτού του πολιτικού πλέγματος που στέκεται απέναντι σε όλες τις εκφράσεις της παγκοσμιοποίησης. Κάτι το οποίο δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια αυτού του κειμένου, το οποίο θεωρούμε και ελπίζουμε να γίνει απλά η μαγιά μιας συζήτησης για βασικές πολιτικές, οικονομικές και πνευματικές αναζητήσεις στον πατριωτικό χώρο. Έναν πατριωτικό χώρο, ο οποίος έχει ανάγκη ακριβώς αυτού του διαλόγου και της παραγωγής ιδεών, ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει στους προβληματισμούς της σύγχρονής μας εποχής. Μιας εποχής με συγκεκριμένα πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα, όπως η «μνημονιοποίηση» της πατρίδας μας, ο κίνδυνος αφελληνισμού της καθημερινότητάς μας και κυρίως της εθνολογικής και πολιτισμικής μας καταστροφής. Καθώς το μέγιστο πρόβλημα των καιρών μας είναι η διάλυση της χώρας μας, από την παρουσία ορδών αλλοφύλων λαθρομεταναστών και κάθε συζήτηση είτε αυτή είναι περί μνημονίου, είτε περί κεντροδεξιάς, είτε περί πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών, οφείλει να έχει την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος, ως πρώτιστο μέλημά της.
Η Ελλάδα ως ιστορική οντότητα, υπήρξε ακόμη και με απώλεια εδαφών. Ακόμη και με μικρότερα εδαφικά όρια από τα σημερινά. Υπήρξε επίσης και με πλήρη πολιτική και οικονομική υποδούλωση σε ξένους δυνάστες. Συνέχισε όμως να υπάρχει ο Ελληνισμός ως βιολογική πραγματικότητα, η οποία λόγω αυτού του δεδομένου μπόρεσε να παράξει πολιτισμό, οικονομία και ο,τιδήποτε άλλο. Αυτή την πραγματικότητα μας καταστρέφουν σήμερα και αυτή οφείλουμε να υπερασπιστούμε με κάθε μέσο και τρόπο.                                                                                                                                                       ΠΗΓΗ:www.elkosmos.gr