Χθες το βράδυ έζησα μια απρόσμενη έκπληξη.
Βρίσκομαι σε ένα ξενοδοχείο εδώ στη Θεσσαλονίκη, όπου φιλοξενείται και μια ομάδα στελεχών του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, της Επιτροπής Περιφερειακής Ανάπτυξης. Βρίσκονται εδώ για να… βοηθήσουν. Έτσι δεν λένε;
Η Επιτροπή θέλει να επιβλέψει τις προσπάθειες των Ελλήνων να βγουν από τη κρίση χρέους, και να σιγουρευτούν πως οι άποροι της χώρας θα δεχτούν τη στήριξη που χρειάζονται.
Το ρεστοράν του ξενοδοχείου είχε γεμίσει από αυτά τα γλοιώδη παράσιτα, μια ολόκληρη αίθουσα γεμάτη από ανθρώπους με συμπλέγματα ανωτερότητας, που θεωρούν ότι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να αποφασίζουν για τις ζωές και τις περιουσίες άλλων.
Έτρωγαν και έπιναν το ακριβό κρασί τους, παραγγέλνοντας steak tartare, και εκστομίζοντας μεγαλεπήβολες δηλώσεις περί των αρετών της ξένης οικονομικής βοήθειας, της δημοκρατικής διαδικασίας, και τη τεράστια πρόοδο των μέτρων λιτότητας που εφαρμόζει η Αθήνα.
Τελείως συμπτωματικά, σε απόσταση τριακοσίων μέτρων περίπου από το ξενοδοχείο, έχουν στηθεί αντίσκηνα για τους οικονομικούς πρόσφυγες, τη πρώην μεσαία τάξη της Θεσσαλονίκης, που η κρίση εξολόθρευσε. Μερικά παιδάκια πέρασαν από το υπαίθριο εστιατόριο ζητιανεύοντας για ψιλά. Οι «αξιωματούχοι» της ΕΕ τα έδιωξαν με συνοπτικές διαδικασίες, ρουφώντας το κρασί τους.
Τι ειρωνεία! Η τέλεια εικόνα της σημερινής δήθεν δημοκρατίας, ακριβώς εδώ στη γενέτειρά της.
Η σημερινή δημοκρατία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ψευδής απολυταρχική διακυβέρνηση εκ μέρους μιας ελίτ ολίγων, που την εφαρμόζει μια ολόκληρη στρατιά παραπλανημένων τζαμπατζήδων, που έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι οι γραφειοκρατικοί ρόλοι που κατέχουν είναι απαραίτητοι και αξιότιμοι….
Παράλληλα, οι ρόλοι αυτοί αποτελούν σκαλοπάτι για την επόμενη δουλειά τους, που κι αυτή θα είναι ακόμη πιο «απαραίτητη και αξιότιμη»!
Με κάθε διαδοχική ανάδυσή τους στη γραφειοκρατική κλίμακα, αυξάνεται και η εξουσία τους, όπως και τα προνόμιά τους, μέχρι που απαιτούν να αποκαλείς και τους ίδιους «αξιότιμε κύριε», «εντιμότατε», κλπ.
Στο δικό μου λεξικό, μεταξύ άλλων ορισμών, το λήμμα «τιμή» έχει να κάνει με την αρετή κάποιου, κάτι που αμφιβάλλω αν ισχύει στη περίπτωση της πολιτικής καθεστηκυίας τάξης.
Ένας άλλος ορισμός, αναφέρει τους όρους διάκριση, ή «βράβευση για γενναιότητα και επιτυχία».
Στην Αμερική, μάλλον έχουν μπερδέψει τον όρο επιτυχία με τη καταστροφή της οικονομίας και του πολιτισμού της πρώην πιο ισχυρής χώρας του πλανήτη. Ο πρόεδρος Ομπάμα είναι τόσο αξιότιμος που ούτε καν μπαίνει σε διαπραγματεύσεις για το ζήτημα του χρέους, ισχυριζόμενος πως δεν θα το έκανε ούτε ο Ρέιγκαν. Πιο πολύ τον απασχολεί το κύρος του, παρά η μελανή εικόνα της οικονομίας.
Παράλληλα, στο Καπιτώλιο, ο σύντροφος Bernanke (σ.μ. πρόεδρος της αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας) έριξε το δολάριο στα τάρταρα για μια ακόμη φορά. Το ίδιο συμβαίνει και στη ευρωζώνη με το ευρώ.
Μόλις λοιπόν άνοιξε το στόμα του, το δολάριο βούτηξε… αποδεικνύοντας πως οι επενδυτές προτιμούν να ρισκάρουν με το ευρωπαϊκό χρέος παρά με τον ίδιο.
Είναι θλιβερό, αλλά αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα της δήθεν δημοκρατίας που έχουμε σήμερα. Ένας μη εκλεγμένος αξιωματούχος, ελέγχει τη προμήθεια του χρήματος κατά το δικό του δοκούν…
Ως συνήθως, όλα αυτά θα καταλήξουν στους φορολογούμενους. Οι γραφειοκράτες θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα δείπνα τους και να αδιαφορούν για τις λαϊκές μάζες. Οι πολιτικοί θα συνεχίσουν να περηφανεύονται για τα αξιώματά τους. Οι κεντρικοί τραπεζίτες θα συνεχίσουν να χορηγούν άτοκα δάνεια στους κολλητούς τους, καταστρέφοντας τα νομίσματα. Και όλοι εμείς θα μείνουμε με τα απόβλητα.
Στο τέλος, οι κυβερνήσεις θα μιλήσουν για την ανάγκη εθνικής ασφάλειας, και πατριωτισμού, σιγουρεύοντας πως θα κάνουμε το εθνικό μας καθήκον, πληρώνοντας ακόμη πιο πολλά από το πενιχρό εισόδημά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου