Αλας, το συντηρητικό του DNΑ!

Μπορεί να μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, βγαλμένο από τη σειρά «Τζουράσικ Παρκ», αποτελεί ωστόσο απτή πραγματικότητα: Διεθνής ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής ερευνητές του Πανεπιστημίου Νταλχάουζι στο Χάλιφαξ του Καναδά ανακάλυψε το αρχαιότερο γνωστό DΝΑ το οποίο εκτιμάται ότι έχει ηλικία 419 εκατομμυρίων ετών! Για την ακρίβεια, εντοπίστηκαν μέσα σε αρχαίες εναποθέσεις αλατιού στη γεωλογική λεκάνη του Μίσιγκαν στις ΗΠΑ, έξι άθικτα τμήματα γενετικού υλικού τα οποία ανήκουν σε βακτήρια που «λατρεύουν» το αλάτι. Σύμφωνα με τους επιστήμονες οι πρόγονοι αυτών των βακτηρίων ανήκαν πιθανότατα στις πρώτες μορφές ζωής που εμφανίστηκαν στη Γη. Παρόμοιο γενετικό υλικό είχε εντοπιστεί και στο παρελθόν στην ίδια γεωλογική λεκάνη, ωστόσο είχε τόσες ομοιότητες με το DΝΑ των σύγχρονων μικροβίων ώστε πολλοί επιστήμονες πίστευαν ότι τα δείγματα που είχαν εντοπιστεί ήταν επιμολυσμένα.

Αυτή τη φορά ωστόσο το πανάρχαιο DΝΑ φαίνεται ότι είναι αυθεντικό! Οι ερευνητές με επικεφαλής τον Γουόνγκ Σου Παρκ ανακάλυψαν έξι δείγματα ταυτόσημου DΝΑ τα οποία ήταν άγνωστα στην επιστήμη, όπως σημειώνουν στο τεύχος Δεκεμβρίου του επιστημονικού εντύπου «Geobiology». «Συλλέξαμε τις αλληλουχίες DΝΑ από όλα τα γνωστά βακτήρια που αρέσκονται στο αλάτι και τις συγκρίναμε με τα δείγματα γενετικού υλικού που ανακαλύψαμε» σημείωσε ο Ράσελ Βρίλαντ από το Πανεπιστήμιο Γουέστ Τσέστερ στην Πενσυλβανία που συμμετείχε στη μελέτη. «Είδαμε ότι τα έξι δείγματα που είχαμε στα χέρια μας ήταν μοναδικά».

Ενα από τα βακτήρια που είχε εντοπιστεί στη λεκάνη του Μίσιγκαν ήδη από τη δεκαετία του 1930, το Ηalobacterium salinarum, είχε θεωρηθεί αρχικώς ότι αποτελεί σύγχρονο είδος. Ωστόσο η νέα μελέτη της διεθνούς ομάδας έδειξε ότι το Η. salinarum αποτελεί έναν πολύ στενό γενετικώς συγγενή οργανισμών που έζησαν πριν από 121-419 εκατομμύρια έτη. Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα πρώτα Η. salinarum ζούσαν επί εκατομμύρια χρόνια μέσα σε κρυστάλλους άλατος περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να... κάνουν δυναμική εμφάνιση χάρη σε έξωθεν δυνάμεις- στη συγκεκριμένη περίπτωση ο εξωτερικός αυτός παράγοντας ήταν ο άνθρωπος.

«Υπάρχουν ολοένα περισσότερες ενδείξεις σχετικά με το ότι αυτοί οι οργανισμοί μπορούν με κάποιον τρόπο να επιβιώσουν για απίστευτα μεγάλα χρονικά διαστήματα και να επαναποικήσουν τις τεράστιες λεκάνες εναπόθεσης αλατιού της Γης, όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες» εξήγησε η Μέλανι Μόρμιλ από το Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας του Μισούρι που έλαβε μέρος στην έρευνα.

Σύμφωνα με τον Βρίλαντ, τα βακτήρια που ζουν στο... αλάτι έχουν καταφέρει να επιβιώσουν από πολλές μαζικές εξαφανίσεις και καταστροφές που έχουν συμβεί στον πλανήτη. «Αποτελούν το τέλειο παράδειγμα σχετικά με τις ικανότητες επιβίωσης που έχουν διαφορετικοί οργανισμοί αλλά και η ίδια η Γη» υπογράμμισε ο ερευνητής.