ΣΥΝΕΝΟΧΟ ΣΤΟ ΦΟΝΟ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΕΧΕΤΕ

Όταν η τρόικα σε υποχρεώνει να αποσύρεις τροπολογίες που είναι κατατεθειμένες προς ψήφιση στη Βουλή, τότε αυτή η χώρα δεν κυβερνάται από τους Έλληνες αλλά από τους ξένους δανειστές της. Υπ’ αυτή την οπτική, εκτός από το πρόταγμα της διεξόδου από την οικονομική κρίση, υπάρχει και το πρωταρχικό αίτημα της ελευθερίας της χώρας. Παραδόξως, η σκλαβιά και η απώλεια των ατομικών και των πολιτικών ελευθεριών αποκρύπτονται με ποικίλες προσομοιώσεις και παραστάσεις, όπου κάποιοι εκ των Ελλήνων έχουν αναλάβει να παραστήσουν ότι δήθεν κυβερνούν και άλλοι να πείσουν πως οι πολίτες αυτές της χώρας είναι ελεύθεροι. Οι τελευταίοι κατηγορούν για «λαϊκισμό» όσους μιλούν για την πραγματικότητα που βιώνει η πλειονότητα των Ελλήνων. Έτσι, όταν διαπιστώνει κανείς τη φτώχεια και την απελπισία γύρω του κι εντός του, αυτό θεωρείται λαϊκισμός! Όταν μιλά για τις ουρές στη ΔΕΗ, στην εφορία, στον ΕΟΠΥΥ, ανθρώπων που έχουν απολέσει την αξιοπρέπειά τους και το πρόσωπό τους, τότε λαϊκίζει! Όταν κάποιος αναφέρεται στα 55.000 νέα λουκέτα σε επιχειρήσεις μέχρι τον Ιούνιο και στις 195.000 χαμένες θέσεις απασχόλησης(σύμφωνα με επιστημονική έρευνα), τότε είναι λαϊκιστής! Γι’ αυτό λέω πως όσοι αποκρύπτουν την απάνθρωπη πραγματικότητα δεν είναι απλώς κυνικοί και «μαύροι» χειραγωγοί των συνειδήσεων αλλά και συνεργοί στο φόνο αθώων ψυχών. Είναι οι ίδιοι που επιτέθηκαν σ’ ένα δάσκαλο που διέδωσε το γράμμα των πεινασμένων μαθητών του. Είναι οι κυνικοί με τη βασάλτινη καρδιά, που θα πουν το ίδιο για τη δασκάλα(διευθύντρια) του Δημοτικού Σχολείου Γόμφων στα Τρίκαλα, Κατερίνα Νικολαΐδου, η οποία έγραψε μία επιστολή-κραυγή για τους μικρούς υποσιτισμένους μαθητές, ακούστε τη παρακαλώ: «…Αδιαφορούν για τα σχολειά που κρυώνουν. Για τους μισθούς πείνας…» γράφει η δασκάλα, επισημαίνοντας πως «Εδώ και λίγες μέρες ενημερώθηκα από φίλη Νηπιαγωγό για το οικογενειακό δράμα που παίχτηκε και παίζεται στην τάξη της, τη θέα ενός σκελετωμένου μικρού παιδιού, ηλικίας 6 χρόνων, που μετά από απουσία πολλών ημερών εμφανίστηκε στο Νηπιαγωγείο σε άθλια κατάσταση. Αδυνατισμένο, καχεκτικό, με τρέμουλο σε όλο του το σώμα. Οι γονείς αυτού του μικρού παιδιού είναι άνεργοι. Ζουν σε μια τρώγλη. Τους λείπει ακόμη και το ψωμί. Κυριολεκτικά πεινούν. Το διαπίστωσα και η ίδια μετά από επίσκεψη στο σπίτι τους. Όμως δεν είναι μόνο αυτό το παιδί που υποσιτίζεται. Πολλά ακόμη παιδάκια που φοιτούν σε σχολεία και νηπιαγωγεία, κυρίως του κέντρου των Τρικάλων, ζουν κάτω από δραματικές συνθήκες […] Δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε άλλο πια. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο πια. Είμαστε δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Θα επιτρέψουμε να καταστραφούν αυτά τα παιδιά; Θα επιτρέψουμε να χαθεί το μέλλον της πατρίδας μας; Θα αδιαφορήσουμε;». Η δασκάλα θα κατηγορηθεί, ενδεχομένως, για λαϊκισμό από τους γνωστούς ψιττακούς του καθεστώτος, αλλά αυτή δεν απευθύνεται σ’ αυτούς, ούτε δεν μένει στη διαπίστωση, προτείνει κιόλας λέγοντας πως «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ όμως, οργανωμένα, μπορούμε να φτιάξουμε ένα πετυχημένο και αποτελεσματικό δίκτυο παροχής, φροντίδας και συναισθηματικής στήριξης αυτών των παιδιών». Η δασκάλα, λοιπόν, δεν απευθύνεται στους «πάνω», ξέρει ότι δεν ακούει κανείς από την ψηλό πύργο της εξουσίας του, γι’ αυτό η έκκλησή της απευθύνεται στους συναδέλφους της, στους «κάτω», προτείνοντας μία διακριτική, αγωνιστική αλληλεγγύη, και αντιτείνοντας απέναντι στον κυνισμό, στο μίσος και στην απανθρωπιά την ιδέα μιας ανθρωπότητας που βιώνει τη συμπάθεια και την Αγάπη. ΠΗΓΗ