του Γιάννη Φριτζαλά*Ὃταν ὁ Ἀφροαμερικανὸς πολιτικὸς Jesse Jackson διαπίστωσε πὼς «στὴν πολιτική, μία ὀργανωμένη μειοψηφία εἶναι μία πολιτικὴ πλειοψηφία» πιθανότατα δὲν θα ἀνέμενε τὶς διαστάσεις ποὺ θὰ ἐλάμβανε αὐτὴ ἡ ἀλήθεια στὴν σύγχρονη Ἑλλάδα. Ἀκόμη καὶ ὁ σφοδρότερος ἐπικριτὴς αὐτῆς τῆς ἀπόψεως θὰ τὴν ἀπεδέχετο, ἀντικρύζοντας τὴν δολίως κατεχόμενη πατρίδα μας· κατεχόμενη ἀπὸ ὀργανωμένες μειοψηφίες, ἂλλοτε ἀντιμαχόμενες καὶ ἂλλοτε ταυτιζόμενες, ἀλλὰ μὲ κοινὸ διακαῆ πόθο τὴν ἀπομύζηση τῆς χώρας. Μειοψηφία ἐπέβαλε τὴν ὀθνεία καὶ ἀνθελληνικὴ ἰδεολογία της ἀπὸ τὴν μεταπολίτευση καὶ ἐντεῦθεν· μειοψηφία λυμαινόταν γιὰ δεκαετίες τὴν δημόσια περιουσία, θέτοντας ὡς αὐτοσκοπὸ τὴν καννιβαλιστικὴ αὐτοπραγμάτωση καὶ «αὐτοαποθέωση».
Nομιμοποιώντας τὸ ἀνήθικο καὶ στερώντας σήμερα ἀπὸ τοὺς συμπολίτες τους, ποὺ εἶχαν ἐπιλέξει συνειδητῶς τὴν ὁδὸ τοὺ ἠθικοῦ καὶ πρέποντος, τὴν ἀξιοπρεπὴ διαβίωση. Καὶ ἐδῶ καὶ μία τριετία, μία ὀλιγομελὴς ὀμάδα τεχνοκρατῶν, δίχως καμμία δημοκρατικὴ νομιμοποίηση, μᾶς ἒχει ἐπιβληθεῖ μετὰ ψυχικῆς βίας, ἀναλαμβάνοντας νὰ φέρει σαδιστικῶς εἰς πέρας τὴν ἐπιχείρηση ἐκποιήσεως τῆς ἑλλαδικῆς ἐπικρατείας, μέσω μίας ἒμμεσης γενοκτονίας τοῦ ἑλλαδικοῦ Ἑλληνισμοῦ· μίας ἰδιότυπης γενοκτονίας, ποὺ θὰ ἀναγκάσει τοὺς νομικοὺς τοῦ μέλλοντος νὰ ἐπαναπροσδιορίσουν τὸν ὁρισμό της.
Δὲν πρόκειται ἀπλῶς γιὰ μία ἐνορχηστρωμένη στρατηγικὴ γεωπολιτικῆς ἐπιβολῆς σὲ ἒνα κράτος μὲ πολύτιμη δημόσια περιουσία, μεγάλα ἐνεργειακὰ ἀποθέματα καὶ ὀρυκτὸ πλοῦτο, ἀλλὰ γιὰ μία μελετημένη στρατηγικὴ χειραγωγήσεως τοῦ ἀνεξαντλήτου πνευματικοῦ πλούτου τοῦ Ἑλληνισμοῦ, σ’ ἓνα γενικότερο σχέδιο ἀλλοιώσεως τῆς παραδοσιακῆς φύσεως τῆς Εὐρώπης. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτὸ τὸ σχέδιο ἒπρεπε πρωτίστως νὰ ἐξουδετερωθεῖ ὁ αἰώνιος «βάκιλος» τοῦ πνευματικοῦ σκότους· αὐτὸς ὁ ἀδούλωτος Ἓλλην, ὁ ταυτισμένος ἐδῶ καὶ χιλιετίες μὲ τὶς ἒννοιες τοῦ ἒθνους καὶ τοῦ θρησκεύειν ὀρθοδόξως.
Ἀπορία προκαλεῖ ἀκόμη καὶ σήμερα τὸ γεγονὸς ὃτι τὰ κρίσιμα ζητήματα, ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἐπιβίωση τοὺ Ἑλληνισμοῦ, ἀναλύονται σὰν αὐθύπαρκτα, μὲ μία «μυωπικὴ» ἀντιμετώπιση ἀπέναντι στὶς εὐρύτερες διαστάσεις τῆς ἐθνικῆς μειοδοσίας. Δὲν μποροῦμε νὰ προβάλλουμε ὁράματα καὶ ἐθνικὲς στρατηγικές, παραβλέποντας ἐπιμελῶς τὴν μνημονιακὴ ὑποταγή. Δὲν μποροῦμε νὰ ἀναφερόμαστε σὲ ἐνεργὸ ρόλο τῆς Ἑλλάδος στὰ τεκταινόμενα τῆς Αν. Μεσογείου, παραβλέποντας τὴν ἀπαξίωση τῶν Ἐνόπλων μας Δυνάμεων. Δὲν μποροῦμε νὰ πανηγυρίζουμε γιὰ μία νίκη τακτικῆς κατὰ τοῦ τουρκισμοῦ στὴν Θράκη, ἐνῶ ταυτοχρόνως παραβλέπουμε πὼς οἱ πολιτικὲς ποὺ υἱοθετοῦνται στὴν περιοχὴ (π.χ. κατάργηση ἢ μετεγκατάσταση νευραλγικῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν) θὰ ἐπιβάλλει ἀργὰ ἢ γρήγορα τὴν συμπίεση τοῦ χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ πρὸς τὶς πόλεις, μὲ συνέπεια τὴν ἒμμεση παράδοση τῆς θρακικῆς γῆς στὴν ἀνίερη συμμαχία γερμανικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ και νεοθωμανικοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ.
Ἡ πολιτικὴ μειοψηφία ποὺ ἐπεβλήθη στὴν πατρίδα μας ὡς ἡ πιὸ ἰκανὴ κατοχικὴ συγκυβέρνηση, ἒχοντας ἀναγάγει σὲ ἐπιστήμη «τὸ γλιχόμενον τοῦ ζῆν ἐγκαταλιπεῖν αὐτήν»1, ἀπλῶς προσπαθεῖ νὰ παρατείνει τὴν παραμονή της στὴν ἐξουσία, μέσῳ πρακτικῶν ποὺ κάποτε θὰ προκαλοῦσαν τὴν γενικὴ κατακραυγή· τώρα ὃμως στὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοεγκλωβισμοῦ μας στὴν ἣσσονα προσπάθεια περνοῦν ἀπαρατήρητες. Ἂλλωστε, «ἡ ἐντιμότητα στὴν πολιτικὴ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς δυνάμεως, ἐνῶ ἡ ὑποκρισία ἀποτέλεσμα τῆς ἀδυναμίας» (Β. Λένιν)· καὶ ἡ ἀδυναμία περισσεύει στοὺς σύγχρονους Ἡρόστρατους.
Πόσο γελοῖο καὶ συνάμα θλιβερὸ εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς ἐνῶ ἐκποιοῦνται ἐκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δασικῆς ἐκτάσεως πρὸς ὂφελος τῆς Eldorado Gold, ἐνῶ «ἀπηλλάγημεν» ἀπό τὴν ἐθνική μας κυριαρχία, μὲ τὴν ψήφιση τοῦ Φ.Ε.Κ. 240 ἀπὸ τὸ «ἑλληνικὸ κοινοβούλιο», ἐνῶ πρώην μέλος τῆς ΕΛΣΤΑΤ ὁμολογεῖ τὶς μεθοδεύσεις τοῦ εἰδεχθοῦς οἰκονομικοῦ ἐγκλήματος ποὺ συντελεῖται στὴν πατρίδα μας κι ἐνῶ ἡ ἀνομία, ἡ ἐγκληματικότητα καὶ οἱ ἐθνικὲς ἀπειλὲς πολιορκοῦν τὴν ψυχὴ τῆς Ἑλλάδος, ἐμεῖς ἐπιμένουμε αὐτοβούλως νὰ εἰσερχόμαστε καθημερινῶς στὸ ἐρεβῶδες σκότος τῆς ἐθνικῆς λήθης, ἀναμασώντας τὶς ἠλιθιότητες περί λίστας Λαγκάρντ, ἐπανεμφανίσεως τῆς τρομοκρατίας, διαχωρισμοῦ κράτους - Ἐκκλησίας καὶ τῆς μάχης κατὰ τοῦ φαινομένου τῶν μακροχρονίων καταλήψεων. (Ἒξυπνο τὸ ἐπικοινωνιακὸ τέχνασμα, μὲ τὴν ἂμεση κινητοποίηση τοῦ «κατασταλτικοῦ μηχανισμοῦ», ἀλλὰ ὑποπτευόμαστε πὼς πίσω ἀπὸ τὸ παραπέτασμα κάποιος ἒχει πλειοδοτήσει γιὰ τὰ κτήρια τῆς Viila Amalia καὶ τῆς «Λέλας Καραγιάννη»).
Μὲ τὴν εὐχὴ νὰ διαψευσθοῦμε, ἡ κυνικὴ ὁμολογία στελεχῶν τοῦ ΔΝΤ γιὰ τοὺς λανθασμένους ὑπολογισμοὺς στὴν πολιτικὴ λιτότητος - ἐθνοκτονίας - ποὺ ἐπεβλήθη στὴν Ἑλλάδα, ἐνδέχεται νὰ ἀποτελεῖ προάγγελο τῆς ἀνακοινώσεως μίας de jure ἑλληνικῆς χρεωκοπίας, λόγῳ μὴ βιωσιμότητος τοῦ συνεχῶς διογκουμένου χρέους. Σὲ μία τέτοια περίπτωση, τόσο ἡ δημόσια ὃσο καὶ ἡ ἰδιωτική μας περιουσία θὰ χρησιμοποιηθοῦν ὡς ἐμπράγματα ἀνταλλάγματα, γιὰ τὴν ἀποπληρωμὴ ἑνὸς χρέους, ἀπὸ τὸ ὁποῖο δὲν πρόκειται νὰ ἀπαλλαγοῦμε ποτέ, ὃσο παραμένουμε ἐπιλήσμονες καὶ ἀπαθεῖς.
Ἂς εἲμαστε ἐπιτέλους εἰλικρινεῖς. Ἒχουμε πλέον εἰσέλθει στὴν τελικὴ φάση τῆς ὁλοκληρωτικῆς ὑποθηκεύσεως τῆς χώρας καὶ τοῦ κατακερματισμοῦ της σὲ ἐπιμέρους τομεῖς ἐπιρροῆς. Εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐνεργεῖ μία ἀνίερη συμμαχία, μὲ ἃρμα τὴν «ἀδιάφθορη τιμωρὸ» Γερμανία, μία χώρα - Α.Ε., ἡ ὁποία, ἐν ὀνόματι τῶν νοσηρῶν ἐγκεφάλων ποὺ ἐξυφαίνουν τὸν ἱστὸ τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἒχει ἀναλάβει τὴν ἀποεθνικοποίηση τῆς Εὐρώπης στὸν βωμὸ τῆς «ἐπιτακτικῆς» πολιτικῆς ἑνωποιήσεως τῆς Ε.Ε. Τὸ πολυεθνικὸ κεφάλαιο τῶν ἐθνοαποδομητικῶν καὶ ἀορίστων ἀγορῶν, ποὺ ἐμφανίζουν τάσεις αὐτονομήσεως καὶ ξεφεύγουν ὁλοένα καὶ περισσότερο ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινο ἒλεγχο [ἂς σκεφτοῦμε μόνο πὼς ἡ ἀσύλληπτη, γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ἀντίληψη, ταχύτητα τῶν ἡλεκτρονικῶν διαπραγματεύσεων στὰ μεγάλα χρηματιστήρια (κοντεύει νὰ ἀγγίξει τὰ 7 Χ 10-8 sec.) μπορεῖ νὰ προκαλέσει flash crashes μὲ ἀπρόβλεπτες συνέπειες] εἶναι αὐτό ποὺ κυβερνᾶ, βασισμένο σὲ χῶρες μὲ ἂκρατη ἀλαζονικὴ νοοτροπία καὶ αὐτοκρατορικὲς ὀνειρώξεις, ὃπως τὸ μεγάλο καὶ διαχρονικὸ ὑποχείριο τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ ποὺ ὀνομάζεται Γερμανία. Τὸ τίμημα τῆς γερμανικῆς ἀλαζονείας θὰ τὸ πληρώσουν καὶ πάλι οἱ λαοὶ τῆς «πασιφάης» Εὐρώπης, οἱ ὁποῖοι παραδίδονται ἢδη στὴν λαίλαπα τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ τοῦ ἀναγκαίου ἐργαλείου της ποὺ ὀνομάζεται Ἰσλάμ.
Οἱ μαῦρες ὀπές, λοιπόν, γιὰ να ὑπάρξουν πρέπει νὰ ἀπομυζήσουν τὸ φῶς. Ἡ Ἑλλὰς ἒχει τιμωρηθεῖ οὐκ ὀλίγες φορὲς στὴν ὑπερχιλιόχρονη ἱστορία της γιὰ τὴν «ἀνυπακοή» της στὸ σκότος. Παρόλα αὐτά, ὃσο καὶ ἂν οἱ ἐνορχηστρωτὲς τῆς παγκοσμιοποιήσεως θεωροῦν πὼς ἒχουν προβλέψει στὸ ἀκέραιο τὴν ὁριστικὴ τιμωρία καὶ συντριβὴ τοὺ Ἑλληνισμοῦ, λησμονοῦν πὼς οἱ πρόγονοί μας γέννησαν τὴν τραγωδία γιὰ νὰ μᾶς μάθουν πὼς τόσο ἡ Νέμεσις, ὃσο καὶ ὁ ἀπὸ μηχανῆς θεὸς πάντοτε ἐνεργοῦν, ἒστω καὶ καθυστερημένα.
Ὃντως, «εἶναι πιὸ σκοτεινὰ ὃταν ἓνα φῶς σβήνει, ἀπ’ ὃτι θὰ ἦταν ἂν δὲν εἶχε λάμψει ποτέ» (J. Steinbeck). Αὐτὴ ἡ συσκότιση θὰ γίνεται ἀκόμη πιὸ αἰσθητὴ στὴν οἰκουμένη, ὃσο θὰ ἀντιλαμβάνεται πὼς πλησιάζει ἡ ὣρα γιὰ νὰ ἀφήσει τὴν τελευταία της πνοή, ἐκπνέοντας, σύμφωνα μὲ τὸν Jean Richepin, τὴν λέξη ΕΛΛΑΣ. Τότε, θὰ κυριαρχήσει τὸ αἲσθημα τῆς οἰκουμενικῆς αὐτοσυντηρήσεως καὶ τῆς ἐπιστροφῆς στὸν σωτήριο «ὀμφαλὸ» τῆς γῆς. Αὐτὸ θὰ εἶναι καὶ τὸ ἒναυσμα γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς τὸ φῶς ζεῖ τελικῶς μέσα ἀπ’ τὸ σκοτάδι. Ἀκόμη κι ἂν ἡ λαίλαπα τῆς παγκοσμιοποιήσεως καίει αὐτὴ τὴν στιγμὴ τὴν πατρίδα μας, οἱ Ἓλληνες θὰ ὁρίσουμε καὶ θὰ χαράξουμε ἀτραποὺς δόξης καὶ κλέους ἀκόμη καὶ πάνω στὶς στάχτες ποὺ θὰ μᾶς ἀπομείνουν ὃταν σβήσει ἡ πυρκαγιά· ἀρκεῖ νὰ ἀνοίξουμε διάπλατα τὰ ὂμματα τῶν ψυχῶν μας εἰς ἓνα φῶς ποὺ δὲν χειραγωγεῖται, δὲν ἀπορροφᾶται, παρὰ μόνο βιώνεται· ἀρκεῖ νὰ ἐπιλέξουμε τὴν ἀτραπὸ τοῦ μοναδικοῦ μας συμμάχου· καὶ Αὐτός, ὡς γνωστόν, δὲν βρίσκεται ἐπὶ τῆς γῆς...
Τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος.
Σημ. 1: Ὑπὲρ Πατρίδος ἀποθνήσκειν σεμνότερόν ἐστι, ἢ γλιχόμενον τοῦ ζῆν ἐγκαταλιπεῖν αὐτήν. (Νόμος τοῦ Χαρώνδα)
* Γεωπολιτικός - Ἱστορικὸς ἀναλυτής ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου