αφού η αριστερά στην Ελλάδα, ζει, βασιλεύει και μας κρατάει ακόμα στον πάτο της αδράνειας...
Εντάξει, συμφωνώ, ότι ο Σαββόπουλος δεν εννοούσε εξορίες και ξερονήσια. Πρότεινε όμως ένα σχέδιο αντιμετώπισης, καθόλου ρεαλιστικό και εν τέλει, είπε λόγια του αέρα. Μίλησε εκ των υστέρων και θεωρώ εκ του ασφαλούς. Και στο τέλος της απάντησής του, που φυσικά απέστειλλε στην Ελευθεροτυπία, και όχι κάπου αλλού, κατέληγε : "Στοχοποιούνται πλέον άνθρωποι. Από πού προέρχεται άραγε αυτό; Προέρχεται πάλι από τον πανικό και τον φόβο αρκετών ανθρώπων δίπλα μας, που ταυτοχρόνως, όμως, δεν θέλουν να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους και μες στη βαθιά απογοήτευσή τους κατασκευάζουν εχθρούς. Κι ύστερα πάλι αυτοί οι ίδιοι αναρωτιούνται: "Μα γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι;"».
Θέτει ευατόν ως διανοούμενο και τελικά αυτοαναιρείται. Γιατί ο διανοούμενος, τουλάχιστον με την έννοια που κληρονόμησε σε όλους η γαλλική επανάσταση, προσδιορίζεται από την συνολική του δράση και στάση ζωής. Είναι παρών, σε όλη την πορεία του, ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης και διαδραστικά επιρρεάζει τις εξελίξεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με τον τρόπο που ο Σαρτρ υπέδειξε, στρατευμένος στην ιδεολογία του μέχρι τέλους. Αυτός κ. Σαββόπουλε, ήταν διανοούμενος. Τα υπόλοιπα, είναι παραμύθια της αριστερής υποκουλτούρας στην Ελλαδίτσα.
Οπότε, αν και εκτιμώ τόσο το έργο του Σαββόπουλου, όσο και του κ. Μούτση, δεν θεωρώ πως αρμόζει να κρίνουν, να μιλούν και να καταδικάζουν, ο καθένας από την πλευρά του, όταν τόσα χρόνια, σιωπούν. Στο σημείο που έχουμε φτάσει, τα λόγια τους ηχούν σαν σπασμωδικές φωνές, χωρίς νόημα. Γιαυτό εισπράτουν τόση άρνηση από τον κόσμο. Δεν πείθουν κανέναν.
Και τελικά, λυπάμαι πολύ, που η μοναδική αυθεντική ζωή του Μίκη Θεοδωράκη, γελοιοποιείται από πολλούς, συκοφαντείται και αποδοκιμάζεται, σαν προϊόν "ξεμωράματος". Τέτοιες στιγμές θυμάμαι πάντα τον Πανούση (τον Τζιμάκο)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου