Στον Δ. ΖαφειρόπουλοΓια πολλούς στην Ελλάδα, ο Μίκης Μάντακας είναι ένας μύθος. Ένας νεκρός χωρίς βιογραφικό, χωρίς παρελθόν, χωρίς ιστορία. Ξέρουμε όλοι για το θάνατό του αλλά δεν μάθαμε ποτέ το ποιός ήταν ο ίδιος, γιατί βρέθηκε τη συγκεκριμένη ώρα στη θέση του μάρτυρα και το ποιες ήταν οι ιδέες του. Στη Ρώμη φέτος, ο "ΕΚ" είχε την ευκαιρία να μιλήσει με την τότε σύντροφο του Μίκη Μάντακα, τη Σαμπρίνα, η οποία δέχτηκε για πρώτη φορά, ίσως διότι είμαστε συμπατριώτες του, να αναφερθεί στον άνθρωπο Μάντακα και σε κάποιες λεπτομέρειες της ζωής και του θανάτου του.
Θα μας πείτε τι θυμάστε από την γνωριμία σας με τον Μίκη;
Δεν ήμουνα εκεί την ημέρα του θανάτου του Μίκη. Ήμασταν ζευγάρι έξι μήνες. Εγώ ήμουν γραμματέας του προέδρου του FUAN (η φοιτητική οργάνωση του MSI) La Franco. Ο οποίος με συγκίνησε κάνοντάς μου την τιμή να ονομάσει το δεύτερο παιδί του, Μίκη. Εγώ τότε δεν είχα πολιτικές ιδέες, ήμουν μόνο 17 χρονών αλλά ο καθημερινός συσχετισμός μου με τους ανθρώπους του MSI και με τα όσα βιώνανε τότε, με έκανε να αποκτήσω πολιτικές ιδέες. Βρισκόμασταν πάντα σε μια πολιορκία τόσο πολιτική όσο και σε καθημερινό επίπεδο, με συνεχείς επιθέσεις κατά των γραφείων μας και των ανθρώπων που σύχναζαν σε αυτά.
Τον Μίκη τον γνώρισα τον Σεπτέμβριο του 1974. Μόλις είχε πάρει μεταγραφή από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια όπου έμαθα, χωρίς να μου το πει ο ίδιος ότι είχε δεχθεί κάποιες επιθέσεις από αριστερούς, καθώς η Μπολόνια ήταν τότε το άντρο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας και γι' αυτό ήλθε στη Ρώμη. Εκείνο τον χρόνο, το FUAN είχε σαν στόχο να κατέβει σε όλες τις σχολές. Κινητήριος μοχλός αυτής της προσπάθειας ήταν μια ομάδα φοιτητών από την Καλαβρία, οι οποίοι είχαν μαζί τους και πολλούς Έλληνες. Ο Μίκης ήταν ένας από αυτούς και αυτό που τον ξεχώρισε ήταν ότι μας έφερε δεκάδες υπογραφές Ελλήνων πρωτοετών φοιτητών, οι οποίοι στήριζαν τις θέσεις και το δικό μας ψηφοδέλτιο.
Με αυτό που μας λέτε, καταλαβαίνουμε ότι ο Μίκης ήταν ιδιαίτερα συμπαθής στον χώρο των Ελλήνων φοιτητών και ιδιαίτερα κοινωνικός...
Το αντίθετο, θυμάμαι ότι ήταν πολύ ντροπαλός. Τον θυμάμαι πάντα να κάθεται σε μια γωνία στα γραφεία του FUAN μαζί με έναν άλλο Έλληνα, ο οποίος ξεχώριζε για το ύψος του, νομίζω Σάκη τον λέγανε, δεν μιλούσε πολύ και δεν ήταν ο άνθρωπος που συμμετείχε σε επεισόδια. Εξάλλου, ήταν φοιτητής στην Ιατρική Σχολή, όπου οι περισσότεροι φοιτητές κοιτούσαν το πώς θα πάρουν το πτυχίο τους, σε αντίθεση για παράδειγμα με την Νομική, η οποία ήταν πάντα το κέντρο των ταραχών και των επεισοδίων μεταξύ φοιτητών. Αυτό με τράβηξε στο Μίκη. Η ηρεμία του και γι' αυτό τα βρήκαμε.
Εκείνο το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου, τι πραγματικά συνέβη;
Σας είπα και προηγουμένως ότι ο Μίκης δεν ήταν άνθρωπος που συνήθιζε να μπλέκει σε επεισόδια. Και ίσως αυτό ήταν η αιτία του θανάτου του. Επί τρεις ημέρες η Ρώμη καιγόταν εξαιτίας της δίκης που γινόταν για το θάνατο των αδελφών Ματέι (σ. σ. τα δύο παιδιά ενός στελέχους του MSI τα οποία είχαν καεί ζωντανά σε εμπρηστική επίθεση εναντίον του σπιτιού του από κομμουνιστές). Εικάζω, χωρίς να το γνωρίζω, ότι τον προκαλέσανε οι φίλοι του FUAN και του είπαν ότι εμείς επί τρείς ημέρες παίζουμε ξύλο και εσύ δεν είσαι μαζί μας.
Επειδή ήταν άνθρωπος του φιλότιμου, προφανώς το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου βρέθηκε στα δικαστήρια και στα επεισόδια τα οποία συνέβησαν εκεί. Γύρω στις 11 με παίρνει τηλέφωνο στα γραφεία του FUAN και μου λέει ότι τον έχουν χτυπήσει. Εγώ του λέω να έλθει σε μένα, παίρνοντας ένα λεωφορείο ή ένα ταξί. Δεν ήλθε ποτέ. Ενδεχομένως, οι άλλοι συναγωνιστές του που ήταν εκεί, του είπαν να πάνε στο Prati και από εκεί με κάποιο αμάξι να τον έφερναν σε εμένα, στα γραφεία. Στο Prati λοιπόν συνέβησαν τα γνωστά επεισόδια και ο Μίκης σκοτώθηκε. Θα μπορούσε να έχει συμβεί στον καθένα.
Θα μπορούσατε να μας σκιαγραφήσετε λίγο τον χαρακτήρα του;
Σας είπα και προηγουμένως ότι ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος. Ήθελε να σπουδάσει, να πάρει το πτυχίο του και μου είχε αναφέρει έναν συγγενή του ο οποίος ήταν διευθυντής σε κάποια κλινική στην Ρώμη. Γι' αυτό ήθελε να σπουδάσει γιατρός. Για να πάει να δουλέψει μαζί του. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι ποτέ δεν αναφερόταν στους γονείς του, παρά μόνο στον μικρό αδελφό του. Είχαμε κανονίσει το καλοκαίρι του '75 να πηγαίναμε στην Ελλάδα, όπου ενδεχομένως να γνώριζα και τους γονείς και το σπίτι του. Βέβαια, είναι δύσκολο να σκιαγραφήσω τον Μίκη, γιατί πρέπει να λάβετε υπ' όψιν σας ότι τότε ζούσαμε στο 1975. Οι γονείς μου, εάν αργούσα μετά τις 11 και πέντε με κλείνανε έξω από το σπίτι. Παρ' όλα αυτά, στους λίγους μήνες που ήμασταν μαζί, αυτό που ένιωσα ήταν ότι ο Μίκης ήταν συμπαθής σε όλους. Αγαπούσε την Ελλάδα, μου μιλούσε συνέχεια για τις διαφορετικές παραδόσεις που είχε η χώρα του και με πήγαινε συνέχεια σε ένα ελληνικό εστιατόριο. Μετά τον θάνατό του, οι γονείς μου με πήραν μακριά από τα γραφεία του MSI και για κάποιους μήνες πήγαινα σε ψυχολόγο. Αυτό που μου δίδαξε ο θάνατος του Μίκη, ήταν το να πάψω να φοβάμαι το θάνατο.
Τελικά ο θάνατος του Μίκη και όλων των παιδιών της εποχής εκείνης, είχε κάποιο νόημα ή πήγε χαμένος;
Πραγματικά δεν ξέρω αν το αίμα τους απέδωσε σε κάτι. Εγώ σήμερα ζω στην πολιτική αλλά δεν αγαπώ την πολιτική. Τα δύο παιδιά μου, χωρίς να τους έχω μιλήσει ποτέ για τα γεγονότα αυτά δεν έχουν θελήσει ποτέ να ασχοληθούν με την πολιτική, γιατί αυτή σήμερα δεν έχει τα ιδανικά που υπήρχαν τότε. Μιλώντας πολιτικά, το μόνο που έχω να πω είναι ότι χωρίς να υπάρξει ο Μπερλουσκόνι και αυτό σας το λέει μία που δεν συμπαθεί τον Μπερλουσκόνι, οι άνθρωποι της Δεξιάς δεν θα έφθαναν ποτέ στην εξουσία. Αισθάνομαι ότι όταν ο Μπερλουσκόνι φύγει - και ενδεχομένως σύντομα - από την εξουσία, αυτοί οι άνθρωποι θα γυρίσουν και πάλι στο περιθώριο.
Σας ικανοποιεί που κάθε χρόνο γίνεται το Presente για τον Μίκη και υπάρχουν άνθρωποι που τον θυμούνται;
Φυσικά και χαίρομαι που γίνεται αυτό. Και με ικανοποιεί περισσότερο αυτό που μου είπατε ότι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Φέτος μάλιστα στενοχωρήθηκα που είδα λιγότερες αφίσες σε σύγκριση με παλαιότερες χρονιές. Ίσως να έφταιγε και η βροχή... ΠΗΓΗ:www.elkosmos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου