Η ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

1.Το σύνδρομο του μπαμπούλα

Οι ανθρώπινες μάζες είναι σαν τα μικρά παιδιά.
Για να καταπιούν αμάσητα ότι τους σερβίρουν, χρειάζονται τον μπαμπούλα τους.
Στη δεκαετία του '50 μπαμπούλες ήσαν οι κουκουέδες.
Σήμερα, είναι οι χρυσαυγίτες.

Και στο μεταξύ, το καθεστώς [όλο το καθεστώς, από Ανταρσυα, ίσαμε Τζήμερον] έχει πέσει με τις κουτάλες, να διαμοιράζει τις μίζες και τα οφίτσια, ενώ το τηλεχαυνωμένο πόπολο καθοδηγείται να ξορκίζει τον «φασισμό!»
Καθότι, ο καλύτερος τρόπος για να μην αγγίξει η οργή του πλήθους την πάσαν εξουσία, είναι να κατευθυνθεί προς έναν κατασκευασμένο στόχο, ο οποίος θα τραβάει απάνω του το ανάθεμα, όπως κάποτε φορτώνονταν τα κρίματα της κοινότητας, οι αρχαίοι φαρμακοί και οι μεσσαιωνικές μάγισσες.

Ωστόσο, καμιά προπαγανδιστική κατασκευή δεν μπόρεσε ποτέ να πιάσει γερά στο θυμικό των μαζών , αν δεν στηρίζονταν στους πιο αρχέγονους, συλλογικούς τρόμους μιας κοινωνίας.

Η δαιμονοποίηση της Χρυσής Αυγής, που φτάνει ίσαμε τα πρόθυρα μαζικής υστερίας,  δεν μπορεί να ερμηνευθεί αποκλειστικά με πολιτικά ή με κοινωνικά κριτήρια.
Εδώ μιλάμε για βαθιά ριζωμένες ψυχωτικές παθογένειες, που ανάγονται στον ίδιο τον πυρήνα της νεοελληνικής κοινωνίας, από τον καιρό της συστάσεως της.
Ο νέος μπαμπούλας, που λανσάρει το καθεστώς, είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μιας σχεδόν ψυχωσικής μετανεωτερικής κοινωνίας, που διαμορφώθηκε ουσιαστικά στο περιθώριο του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι και συνεχίζει να υφίσταται παρασιτικά, κάτω από τη μύτη της ιστορίας.
Τα παπαγαλάκια του καθεστώτος πατάνε απάνω σε συγκεκριμένα φοβικά σύνδρομα του νεοέλληνα, ώστε να φορτώνει στους χρυσαυγίτες όλα τα προσωπικά του αδιέξοδα, ενώ την ίδια ώρα λαμόγια και δοσίλογοι, τρωγοπίνουν ανενόχλητοι, εις βάρος των κορόιδων.
Στην ουσία, αν δεν υπήρχε η Χρυσή Αυγή, το καθεστώς θα έπρεπε να την εφεύρει…


2.Το φοβικό σύνδρομο του ναζισμού

Δεν χωράει αμφιβολία ότι η ναζιστική κατοχή άφησε πίσω της βαθιές τραυματικές εμπειρίες, που καταγράφηκαν στο συλλογικό ασύνειδο του νεοέλληνα.
Η παιδική παχυσαρκία ας πούμε στην Ελλάδα, άρχεται από τις τραυματικές μνήμες της μεγάλης πείνας, όπου ο καλοζωισμένος άνθρωπος, ταυτίζονταν με τον παχιό άνθρωπο, εφόσον ο λαουτζίκος λιμοκτονούσαν.
Όλες εκείνες οι φρικαλέες μνήμες, των βασανιστηρίων της γκεστάπο, των ομαδικών εκτελέσεων, των Καλαβρύτων και των Διστόμων, εγγράφηκαν στα κύτταρα του νεοέλληνα και πέρασαν από μαμά σε κόρη κι από πατέρα σε γιο.
Έτσι ο νεοέλληνας διακατέχεται από φοβικά σύνδρομα απέναντι στον ναζισμό, όπως αντίστοιχα ο Ουκρανός, ο Πολωνός, ο Λευκορώσος ή ο Φινλανδός, διακατέχονται από φοβικά σύνδρομα απέναντι στον κομμουνισμό [αυτό άλλωστε εξηγεί εν μέρει και το γιατί είναι τόσο διαδεδομένος ο νεοναζισμός σ’ αυτές τις χώρες…]  

Αλλά για ποιους νεοναζί μιλάμε εδώ στην Ελλάδα και που τους βρήκαμε?
Εξόν και αν φορτώνουμε τον Χίτλερ στους χρυσαυγίτες, επειδή έχουνε αντιγράψει το «Ζιγκ Χαϊλ» και τον χαιρετισμό της προτεταμένης δεξιάς.
Αλλά αν το πρόβλημα ήταν το «Ζήτω η Νίκη» και η ναζιστική χαιρετούρα, τότε πως συμβαίνει και οι αφιονισμένες ορδές των «αντίφα» αφήνουν στο απυρόβλητο, κάτι άλλα σκατόπαιδα της εξουσιαστικής ελίτ, που στα νιάτα τους κυκλοφορούσανε με τσεκούρια και σβάστικες?
Δηλαδή, είναι ναζί ο Παναγιώταρος και δεν είναι ο Βορίδης?

Άσε που το να ονοματίσεις ναζήδες, ανθρώπους που πιστεύουν ότι το πρώτο χνάρι του παγκόσμιου πολιτισμού, αποτυπώθηκε εδώ, στην Ελλάδα, δείχνει πλήρη άγνοια του τι εστί ναζισμός και ποιοι ήσαν οι κύριοι άξονες της ιδεολογίας του.

Διότι, ναζισμός χωρίς την πίστη στα οράματα του Γκίντο φον Λιστ ή στη μεσσιανική εταιρεία της Θούλης ή στην αρχέγονη μυθολογία των βορείων λαών  και προπαντός χωρίς την Βαγκνερική  τελεολογία της καταγωγής και του προορισμού του Αρείου υπεράνθρωπου, απλώς δεν νοείται.
Κι ούτε φυσικά μπορεί να γίνει λόγος για ναζιστική ιδεολογία, όταν πρώτη-πρώτη διακηρύσσεται στα μανιφέστα της Χρυσής Αυγής, η πίστη στον αυτόχθονα και ανάδελφο πολιτισμό των Ελλήνων, που απέχει από τον άρειο μυστικισμό του Βάγκνερ και του Χίτλερ, όσο απέχει και ο καφές από το ρεβυθόζουμο…

Θα μου πεις και καλά, εσύ πιστεύεις τώρα πως ο κάθε λογής αντίφα, διαθέτει το νιονιό να εννοήσει τι παναπεί ναζισμός και τι ήταν η εταιρεία  της Θούλης?
Προφανώς, όχι.
Τα κρατικοδίαιτα ρουφιανόπουλα των συριζαϊκών συνιστωσών, που αλυχτάνε στις αντιφασιστικές πορείες ότι «θα σπάσουνε χέρια και πόδια των φασιστών», απλώς δεν έχουν ιδέα ούτε τι ήταν ο φασισμός, ούτε τι ήταν ο ναζισμός, ούτε τι είναι η Χρυσή Αυγή.
Έτσι τους κουρδίσανε, αυτά κραυγάζουν.

Άλλοι είναι αυτοί που καθορίζουν την ατζέντα του τρόμου και την πασάρουν στις μάζες, προκειμένου να τις κρατάνε αιχμάλωτες, στις οθόνες τους και στα εργοστάσια τους.
Είναι όλα αυτά τα αετόπουλα της κοινωνικοοικονομικής ελίτ, που εδώ και κάτι χρόνια θησαυρίζουν εις βάρος του ανθρώπινου μόχθου, πετώντας ένα ξεροκόμματο σε μισθωτούς σκλάβους κι από την άλλη έχουν το θράσος να το παίζουνε παιδιά του λαού και κεχαγιάδες των προλετάριων.
Είναι οι παρέες και οι συμμορίες της παγκοσμιοποίησης, που η αναδυόμενη ιδεολογία του νεοεθνικισμού, τους χαλάει τη σούπα, επειδή δεν τους επιτρέπει να εγκαθιδρύσουν απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη μια παγκόσμια αυτοκρατορία, που θα αποτελείται από μισθωτούς σκλάβους, χωρίς ταυτότητα, χωρίς εθνότητα, χωρίς συλλογική συνείδηση, χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον.

Η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστικό μόρφωμα μοναχά γι αυτούς που εκμεταλλεύονται το πόπολο.
Κι αν την τρέμουνε, είναι επειδή γνωρίζουν καλά, πως αν τυχόν ξεψαρώσει ο λαός και τηνε φέρει στην εξουσία, όλα αυτά τα βρωμόσκυλα θα πρέπει να βρούνε σπηλιές να κρυφτούνε…

3.Το φοβικό σύνδρομο της βίας

Ο τρόπος που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ τις ακτιβιστικές δραστηριότητες της Χρυσής Αυγής, χειραγωγεί τον νου του τον τηλεθεατή, ώστε να πιστέψει ότι εδώ τάχα μου, μια στυγερή παραστρατιωτική ομάδα μπράβων, γαμάει και δέρνει αθώους μετανάστες!
Χρησιμοποιώντας την πειθώ της στημένης εικόνας, οι μηχανικοί των μυαλών, λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που λειτούργησαν άλλοτε οι προπαγανδιστές του πατρός Μπους, προβάλλοντας έντεχνα τις μεταχρονολογημένες εικόνες των πετρελαιωμένων κορμοράνων.

Στα δελτία των οκτώ, οι προφέσορες της μαζικής χειραγώγησης, δείχνουν τη μισή όψη του κάδρου και αποκλειστικά εκείνη όπου οι χρυσαυγίτες φαίνονται να λειτουργουν σαν οργανωμένο στρατιωτικό σώμα, φορώντας ομοιόμορφες στολές και τραγουδώντας στρατιωτικά εμβατήρια.

Φυσικά δεν δείχνουν το υπόλοιπο της εικόνας, όπου εκατοντάδες χιλιάδων βαριά οπλισμένοι λαθρομετανάστες καραδοκούν στις γωνίες για να εκτελέσουν εν ψυχρώ αθώους μεροκαματιάρηδες, ούτε τις οργανωμένες συμμορίες των Αφγανών, των αλβανών ή των μαροκινών μπράβων, που βαστάνε τσίλιες για να γίνεται απρόσκοπτα η διακίνηση της πρέζας, ούτε τα γιούρια σε διαμερίσματα ανύποπτων πολιτών,  που τους γδύνουν κυριολεκτικά και τους βασανίζουν έως θανάτου, για να τους αποσπάσουν πενήντα ευρόπουλα, ούτε τις απειλές εναντίον μαγαζατόρων που επιμένουν να κρατάνε τα μαγαζιά τους στα γκέτο των λαθροεισβολέων, ούτε τους καθημερινούς βιασμούς και τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις εναντίον των θηλυκών πάσης φύσεως και ζωικού είδους, ούτε τις σφαγές των σκύλων και των γάτων, που καταλήγουν κεμπάπια σε πακιστανικά φαστ φουνταδικα, ούτε… ούτε… ούτε…
Κι έτσι το πόπολο, έχοντας τη μισή μόνον εικόνα της αλήθειας, χάσκει μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες, απορώντας πως δεν κάνει κάτι το κράτος για να μαζέψει αυτούς τους «φασίστες»

Λες και θα μπορούσαν ποτέ να πάνε να εφαρμόσουν το δίκαιο  στις λαθρεποικισμένες γειτονιές, άνθρωποι που θα βαστούσαν στο ένα χέρι τον σταυρό και στο άλλο ένα μπουκέτο γαρίφαλα!

Τα Σεπόλια, τα Πατήσια, του Γκύζη, το μεταξουργείο, τα Εξάρχεια, η Νεάπολη [για να μιλήσω γι αυτά που γνωρίζω προσωπικά] είναι πλέον εμπόλεμες ζώνες και για να πεις ότι μπαίνεις εκεί μέσα για να βοηθήσεις τον Έλληνα που κυριολεκτικά κυνηγιέται, ασφαλώς και χρειάζεσαι και στρατιωτική πειθαρχία και σχέδιο δράσης και ψυχή και πίστη και καλή εκπαίδευση.
Αλλιώς θα σου κάνουνε τον κώλο σαν της μαϊμούς…

Το φοβικό σύνδρομο της βίας, δεν θα μπορούσε όμως να προκαλέσει τέτοιου είδους μαζικές υστερικές αντιδράσεις, αν δεν συνδυάζονταν με μια άλλη ψυχογενή παράμετρο, που αναπτύχθηκε εσχάτως σε μια μεγάλη μερίδα της νεοελληνικής κοινωνίας.
Μια σχεδόν φετιχιστικού τύπου μεταναστολαγνεία, που οδηγεί εκατομμύρια νεοέλληνες [και των τριών φύλων] να μισούν την ίδια την ελληνικότητα τους, απέναντι στη φαντασιωτική imago του «φτωχού λαθρομετανάστη»

4.Το σύνδρομο της μεταναστολαγνείας

Το πιο σοβαρό ίσως από τα μαζικά σύνδρομα εξαιτίας των οποίων δαιμονοποιήθηκε η Χρυσή Αυγή, είναι το σύνδρομο της μεταναστολαγνείας – ή, αλλιώς η ακατανίκητη έλξη, που νιώθει ο μέσος νεοέλληνας για το φαντασιακό πρότυπο του αλβανού και του μουσουλμάνου λαθρομετανάστη, που επαναφέρει στο ελληνικό παρόν, την σχεδόν λησμονημένη ηθική/κοινωνική τάξη της αυστηρής πατριαρχικής οικογένειας.

Οι κουρασμένες κυρίες της σημερινής μικροαστικής τάξεως, φαίνεται ότι φορτώθηκαν όλα τα βάρη του φεμινισμού και της ανεξάρτητης, εργαζόμενης γυναίκας, χωρίς ομως να ξεφορτωθούν και τα ήδη υπάρχοντα βάρη της οικογένειας.
Η Ελληνίδα του σήμερα συνήθως αναλαμβάνει εργολαβικά όλες τις υποχρεώσεις του σπιτιού και του μεγαλώματος των παιδιών και ταυτόχρονα μπορεί να εργάζεται πλήρες οκτάωρο!
Κι ενώ για τον άντρα είναι θεμιτό να γυρνάει από τη δουλειά του, να φοράει την παντούφλα και να την αράζει μπροστά στην τηλεόραση [ή να πηγαίνει για τάβλι στον καφενέ] η γυναίκα όσο κουρασμένη και αν επιστρέψει στο σπίτι, έχει την υποχρέωση να βάνει πλυντήριο, να σιδερώσει, να μαγειρέψει, να πλύνει τα πιάτα, να «διαβάσει» τα παιδιά κι από πάνω να ακούσει και τη γκρίνια του συζύγου επειδή τάχα μου τα δικά της γεμιστά δεν είναι τόσο νόστιμα όσο ήταν της μαμάς του!

Απ την άλλη, ο άντρας νιώθει πια ευνουχισμένος μέσα σ αυτόν τον κόσμο των «ανεξάρτητων» γυναικών, όπου ο λόγος του δεν είναι πια προσταγή και οι επιθυμίες του δεν αποτελούν ημερήσια διαταγή.
Για να μην πω ότι δεν του αναγνωρίζεται καν το πατρογονικό δικαίωμα στην πολυγαμικότητα, ώστε αυτός να βγαίνει και να πηδάει όποια ρωσίδα βρει μπροστά του, ενώ η σύζυγος να μένει στο σπίτι και να τον περιμένει σαν πιστή Πηνελόπη.

Σε αντίθεση με όλα αυτά τα ευρωαμερικάνικα πρότυπα, που είχαν αρχίσει να κουράζουν αφόρητα τη μικροαστική τάξη της μεταπολιτευτικής ψωροκώσταινας, ήρθε να προβάλλει ο ξεκάθαρος, πατριαρχικός και αμείλικτος κώδικας αξιών της αλβανομουσουλμανικής οικογένειας, όπου ο άντρας «γαμάει και δέρνει» ενώ η γυναίκα μένει στο σπίτι και άμα λάχει, σκύβει και το κεφάλι για να φάει τις μάπες της.

Ο κόσμος της αυστηρής πατριαρχικής οικογένειας είναι ένας ξεκούραστος κόσμος, όπου τα πάντα και οι πάντες έχουν τη θέση τους.
Οι άντρες είναι άντρες και οι γυναίκες είναι γυναίκες.
Κι αυτή η ανακουφιστική στέρηση της ελευθερίας, που απαλλάσσει τον καθένα, άντρα ή γυναίκα, να αποφασίζει κάθε στιγμή για την πάρτη του, ασκεί υποσυνείδητη έλξη στις κουρασμένες μάζες της δύσεως, που φορτωθήκανε όλα τα στραβά της σεξουαλικής και οικογενειακής απελευθέρωσης, χωρίς να απολαύσουν όμως και τα καλά της!

Έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια, στη γειτονιά μου, πως επέδρασε η αλβανική «αντρίλα» στο «ευνουχισμένο» αρσενικό της δυτικής φεμινιστικής κοινωνίας, που έβλεπε περίλυπο τον αλβανό να πίνει μπύρες στην πλατεία, ενώ η γυναίκα του ξενόπλενε σκάλες, για να φέρει μεροκάματο στο σπίτι.
Και ταυτόχρονα συλλογιζόταν το δικό του χάλι, που έτσι και τόλμαγε να πει μια κουβέντα παραπάνω, οι γκόμενες τον παιρνανε από τα μούτρα, την ίδια ώρα που οι μαντηλοφορεμένες μουσουλμάνες αποκαλούσαν τους άντρες τους «πασά μου κι αφέντη μου!»
Και έτσι έμαθε κι αυτός σιγά-σιγά να υψώνει το χέρι στη γυναίκα, επαναφέροντας το ρητό των προγόνων του ότι δηλαδή, για να «μαλακώσει το θηλυκό χρειάζεται τις σφαλιάρες του…»
 
Η ελληνική κοινωνία είναι μια κουρασμένη κοινωνία, που δεν κατάφερε ποτέ της να ενσωματώσει τα δυτικά πρότυπα κι απλώς τα αντέγραφε, όπως ένας κακός μίμος αντιγράφει ένα ακατανόητο πρότυπο.
Η επαφή των νεοελληνικών μαζών με τα στίφη των λαθρεποίκων, δημιούργησε ένα είδος πολιτισμικού σοκ, που στην εξέλιξη του, οι νεοέλληνες αφομοιώνονται από τους εισβολείς, αντί να τους αφομοιώσουν, όπως έπρατταν σε άλλες περιόδους.

Η έλευση της Χρυσής Αυγής, τους εξαναγκάζει να βγουν από τη νιρβάνα μιας τάχα μου επιστροφής στα γνωστά παραδοσιακά πρότυπα της πατριαρχικής οικογένειας και να αντικρύσουν κατάματα, το πόσο γελοίοι ήσαν ουσιαστικά σε όλο αυτό το «προτσές» που ονομάζανε πρόοδο αλλά που δεν ήταν παρά μια πολύ κακή απομίμηση ξενόφερτων προτύπων.

Αν προσθέσεις σ’ ετούτα εδώ και τα σεξουαλικά αδιέξοδα, τους εγκλωβισμούς και τις συναισθηματικές ελλείψεις των νεοελληνίδων, που ούτε σωστές φεμινίστριες κατάφεραν να γίνουν αλλά ούτε και παρέμειναν υποταχτικές νοικοκυρές, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα του πόσο ελκυστικός είναι στα θολά τους μάτια ο «μελαμψός καβαλάρης» που θα τις ξανακάμει να νιώσουν θηλυκά…

5.Το σύνδρομο του πατερούλη

Αυτό που ονομάζεται κατ ευφημισμόν: «κοινοβουλευτισμός» στην νεοελληνική κοινωνία, έχει τόση σχέση με τη δημοκρατία, όση και η οικογένεια Παπανδρέου με τον σοσιαλισμό.

Από την πρώτη μέρα ίδρυσης του, το νέο Ελληνικό κράτος, ήταν δέσμιο του πελατειακού συστήματος, της ξενοκρατίας και του αρχοντοχωριάτικου πιθηκισμού.

Μέρα δεν πέρναγε, που να μην έχουν μαζευτεί φουστανελοφόροι έξω από την οικία του Κωλέττη ή φραγκολεβαντίνοι έξω από το σεκρέτο του Τρικούπη για να ζητήσουν ότι μπορεί να βάνει ο νους του ανθρώπου.
Απ’ το να τους διορίσουν μιαν ανιψιά, ίσαμε το να συλληφθεί ο κόκορας του γείτονα!

Η εξουσία στο συλλογικό φαντασιακό του νεοέλληνα, ήταν πάντα το υποκατάστατο της αρχέγονης πατριάς.
Η προστατευτική μήτρα, το εικονοείδωλο του Πατερούλη, η τρομερή αλλά και ασφαλής αγιογραφία του Παντοκράτορος, που έβλεπε χαραγμένη στο θόλο των εκκλησιών του και στο πίσω μέρος της συνείδησης του.
Ο πολιτικός, δεν ήταν απλώς ένας διαχειριστής των κοινων. Ήταν ο «δικός μας άνθρωπος», ο νουνός των παιδιών μας, ο κουμπάρος, ο «σύντροφος» που είχε κάτσει να συμφάει μαζί μας και μας είχε τάξει ότι για χάρη μας θα εξέτρεπε ακόμα και τον Αχελώο!
Οι αμέτρητοι μαυρογιαλουροι του συστήματος, είτε εκ δεξιών, είτε εξ αριστερών, δεν έχαναν ευκαιρία να τονίζουν στο πόπολο, ότι τάχα μου: «Εδώ είμαι εγώ…» ώστε να καταπραΰνουν τους αρχέγονους τρόμους ενός δύσμοιρου πληθυσμού, για τον οποίον σε όλη τη νεώτερη ιστορία του, συμμετοχή στα κοινά σήμαινε: «μαζί στον αγώνα και στη μάσα χωριστά!»

Ο νεοέλληνας μεγάλωσε σε ένα προστατευτικό, από πολιτικής πλευράς περιβάλλον, στο οποίο ο πατέρας/αφέντης του κόμματος, τον απάλλασσε τόσο από το βάρος των ενοχών του, όσο και από το άχθος της ελευθερίας του, αποφασίζοντας αυτός για πάρτη του.
Το πολιτικό σύστημα δηλαδή ανέλαβε να παίξει τον ρόλο της διαλυμένης πατριάς, όπου το κάθε μέλος εναπόθετε την ελευθερία της επιλογής στον τρομερό και συνάμα λατρευτό, Πατερούλη.
Οποιοσδήποτε θα έρχονταν να κλονίσει ουσιαστικά αυτό το αρχέγονο πρότυπο, θα συγκέντρωνε μοιραία την μήνιν της μάζας.

Η Χρυσή Αυγή αμφισβήτησε το πολιτικό σύστημα εν τω συνόλω.
Όχι το τάδε ή το δείνα κόμμα αλλά όλα τα κόμματα. Όχι τον ένα ή τον άλλον μαυρογιαλουρο αλλά όλους τους πολιτικάντηδες.
Στο πρόγραμμα της ξεκαθαρίζει ωμα ότι σκοπεύει να  αναθεωρήσει το σύνταγμα, να καταργήσει την ασυλία των υπουργών, να χτυπήσει ανελέητα τη διαφθορά, να μειώσει τον αριθμό των βουλευτών, να αλλάξει τον τρόπο εκλογής του πρόεδρου της δημοκρατίας και το χειρότερο όλων – να εξαφανίσει οριστικά το πελατειακό κράτος, θεσμίζοντας μάλιστα το ασυμβίβαστο μεταξύ βουλευτή και υπουργού!

Για τον μέσο νεοέλληνα ψηφοφόρο, που έχει μάθει να τρέχει στον τοπικό κομματάρχη για να διοριστεί στο δημόσιο και να νομιμοποιήσει το αυθαίρετο, αυτά και μόνο αρκούν για να μετατρέψουν τη Χρυσή Αυγή σε ένα κίνημα δαιμόνων, που ενεργοποιεί τους πιο αρχέγονους φόβους του.
Και προπαντός τον φόβο ότι θα μείνει «απροστάτευτος!»

Η βαθιά ασύνειδη ανάγκη του βουλευτή/πατερούλη και ο αρχετυπικός ρόλος του κομματάρχη/προστάτη, είναι οι πρώτες ευαίσθητες ψυχικές χορδές του νεοέλληνα μικροαστού, που απείλησε να σπάσει η Χρυσή Αυγή.
Γι αυτό και δεν λειτουργεί στις μάζες ως πολιτική πρόταση, που επιδέχεται λόγο και αντίλογο αλλά ως «σατανική πρόκληση», που μετά από αυτήν ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ πια όπως ήταν.
Κι ως γνωστόν το αδοκίμαστο, το ανοίκειο και το απ’ αλλού φερμένο, ισοδυναμεί στο συλλογικό ασύνειδο των μαζών, με τον πιο αποκρουστικό μπαμπούλα.

Για να μην πούμε για όλες εκείνες τις αναπτερωμένες ελπίδες του αριστερού πόπολου, που αναμένει πως και πώς να «ξανάρθουνε τα συντρόφια» στη εξουσία, για να ξαναβρεί τα χαμένα προνόμια του, τα δώρα του, τις ΜΚΟ του, τα επιδόματα του, τις μάσες του και τη βολή του.
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απλώς το πολιτικό κόμμα που θα του σταθεί εμπόδιο στις ορέξεις αλλά μια ξορκισμένη πολιτική μάγισσα, μια οργάνωση οξαποδώ, που απειλεί να του πάρει τη μπουκιά από το στόμα και μαζί μ’ αυτό, να στείλει τους μέχρι σήμερα «κουμπάρους», «νονούς» και πατερούληδες στους σκουπιδότοπους της ιστορίας, αφήνοντας ολότελα μόνο τον τρομαγμένο ραγιά/ψηφοφόρο, στο έλεος της πολιτικής του ελευθερίας.
Πώς να αντέξει κανείς το τρομακτικό βάρος να κτίζει ο ίδιος τη μοίρα του και τη προκοπή του, μακριά από οποιονδήποτε κομματάρχη ή λαοπλάνο, του υπόσχεται μια ρέμπελη και καλοπληρωμένη ζωή στον ήλιο του δημοσίου?
Γι αυτό και ο μέσος νεοέλληνας, ακούει για χρυσαυγίτες και κάμει τον σταυρό του[ή την επίκληση στον Μαρξ]
-Μακριά από τον κώλο μας, κι όπου θέλει ας είναι…

Και την καλύτερη απόδειξη για τούτα εδώ, τηνε δίνει ο ίδιος ο ριζοσπάστης, σε άρθρο του όπου κλαίγονται οι καθοδηγητές επειδή οι έλληνες εργάτες στρέφονται προς τη Χρυσή αυγή, αντί να κάθονται και να υποστηρίζουν τα συμφέροντα των μπαγκλαντεσιανών λαθροεισβολέων, που κανακεύει ο σύντροφος Κουτσούμπας με τα κνιτάκια του…
[βλ. κι εδώ…]

Εν ολίγοις, η Χρυσή Αυγή δεν είναι ένα συστημικό κόμμα, που θα μπορούσε ούτως ή άλλως να αντιμετωπιστεί από το καθεστώς με παραδοσιακά πολιτικά μέσα.
Κι ούτε θα ήταν δυνατόν να ελπίζουνε οι κάπο ντι τούτι κάπι των διαπλεκόμενων συμμοριών, ότι θα τη βάζανε στο λούκι της συνδιαλλαγής, παρότι το προσπάθησαν και μάλιστα με πολύ μεγάλα ποσά αλλά στο τέλος φάγανε τα μούτρα τους.
Τους έμενε συνεπώς να την δαιμονοποιήσουν και, ει δυνατόν, να την εξαφανίσουν.
Τα προσπαθούν και τα δυο.

Και μέχρι να τους βγει το δεύτερο, αρκούνται στο να ενσπείρουν τον τρόμο στον κοσμάκη, εκμεταλλευόμενοι με τα πιο σύγχρονα μέσα μηχανικής των ψυχών, όλα εκείνα τα φοβικά σύνδρομα, που κάμουν τον ξεζουμισμένο νεοέλληνα να ακούει «χρυσαυγίτης» και να φωνάζει ευθύς, τη μαμά του…
ΠΗΓΗ