Έρχεται η Χρυσή Αυγή vol2

Τον τελευταίο καιρό γίνεται σωρεία αναλύσεων και ψυχαναλύσεων σχετικά με το θέμα της Χρυσής Αυγής.

Πυρ ομαδόν δέχεται οποιοσδήποτε τολμήσει και εκφέρει θετική γνώμη για το κόμμα αυτό και το πιο παράξενο από όλα είναι ότι στον πόλεμο εναντίον της, η Χρυσή Αυγή έχει καταφέρει να ενώσει τα πιο ετερόκλητα στοιχεία της πολιτικής ζωής. Από πολιτικά κόμματα άσχετα μεταξύ τους, δήμαρχους, συνδικαλιστές, και  τρομοκράτες, μέχρι εσχάτως καλλιτέχνες.

Τί κοινό όμως έχουν όλοι αυτοί; Τί τους ενώνει στον πόλεμο εναντίον της Χρυσής Αυγής; Τί τους κάνει να μισούν, να πολεμούν, να κατακρίνουν και ενίοτε να σκοτώνουν, είτε ως φυσικοί είτε ως ηθικοί αυτουργοί στο όνομα της αντίστασης προς την Χρυσή Αυγή;

Ο κοινός παρανομαστής είναι ότι όλοι έχουν αποδεχτεί το υπάρχον περιβάλλον και έστω με παραδοχές είναι αυτό που θέλουν να συνεχιστεί. Διότι με τις αδυναμίες του, είναι ένα περιβάλλον το οποίο το ξέρουν, το διαχειρίζονται, το εκμεταλλεύονται και κυρίως σε αυτό οφείλουν την ύπαρξη και την ευμάρεια τους, σε όσους αυτή έχει απομείνει.

Στο περιβάλλον αυτό λοιπόν η Χρυσή Αυγή έχει αντίθετη πρόταση. Και σε αυτό το σημείο, πριν οι ψευτοδημοκράτες υπερθεματίσουν για να πουν ότι την υποστηρίζω, ας προσέξουμε λίγο. Έχει απλά διαφορετική πρόταση, δεν συμφωνώ μαζί της, δεν έχω τις ίδιες πολιτικές αξίες και αρχές, αλλά της αναγνωρίζω, μόνο αυτό, ότι έχει διαφορετική άποψη. Και με πολλά από αυτά που υποστηρίζει συμφωνώ.

Το ξέρω ότι με αυτό το τελευταίο δίνω μια πρώτης τάξεως ευκαιρία σε πολλούς να "αγανακτήσουν" και να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από όλα. Να ταυτίσουν με την Χρυσή Αυγή όσους διαφωνούν μαζί τους, αλλά αδιαφορώ. Αδιαφορώ κυρίως γιατί σε ελάχιστους αναγνωρίζω μεγαλύτερη δημοκρατική παιδεία από τη δική μου, αδιαφορώ διότι βαθειά μέσα μου ξέρω ότι δεν βολεύτηκα από το υφιστάμενο σύστημα και κυρίως γιατί είναι πολύ παιδική, άδικη και ύποπτη,  η πρακτική να ταυτίζεις δυο ιδεολογίες ή δυο ανθρώπους απομονώνοντας δυο φράσεις ή τοποθετήσεις τους. Είναι τόσο σαθρό και τόσο γελοίο μερικές φορές που ακούγεται σαν να λες ότι επειδή στον κύριο Κασιδιάρη αρέσει η μακαρονάδα με κιμά, σε όσους αρέσει το ίδιο φαγητό είναι Χρυσαυγίτες. Είναι τόσο φαιδρό επιχείρημα, όσο το να το αντιπαρέλθω και να πω σε έναν ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ ότι επειδή διαφωνεί κάθετα με την πολιτική της Χρυσής Αυγής είναι ενδόμυχα νεοδημοκράτης, γιατί και η Νέα Δημοκρατία διαφωνεί με την Χρυσή Αυγή.

Ελπίζω τώρα να καταλάβαμε ότι κατά την άποψη μου το μοναδικό κόμμα το οποίο επιδιώκει διαφορετική Ελλάδα είναι η Χρυσή Αυγή. Ο καθένας θα κρίνει αν αυτή είναι καλύτερη ή χειρότερη, ως σύνολο. Ο καθένας θα κρίνει αν το όραμα του για την Ελλάδα ταυτίζεται με αυτό της Χρυσής Αυγής. Με το θάρρος της γνώμης θα πω ότι η Χρυσή Αυγή είναι η φυσική συνέπεια ή οι παρενέργειες, αν κάποιος θέλει, του φαρμάκου ή του δηλητηρίου καλύτερα, που αποτελεί το σημερινό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό οικοδόμημα.

Νέοι λοιπόν κυρίως άνθρωποι σκέφτονται ότι "ας αλλάξει". Σκέφτονται ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό οπότε ας αλλάξει. Πόσο δίκιο ή άδικο έχουν ας το σκεφτούμε.

Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πολιτικά κόμματα; Ο πρωθυπουργός της χώρας έκανε μια τραγική εμφάνιση στην πρόταση μομφής και αντί να μιλάει σαν πρωθυπουργός μιλούσε σαν κανένας πιτσιρικάς που τσακώνεται στα μπιλιάρδα αν το δικό του παπάκι είναι καλύτερο από του φίλου του. Στράβωνε και τον ώμο για να γύρει το κεφάλι και να δείχνει πιο large.  Μας μιλάει για ένα success story που δεν λέει να έρθει και σίγουρα φαίνεται πολύ μακρινό όταν διαβάζει κανείς τα νούμερα της ανεργίας, τα ποσοστά φτώχειας, ή τα προσωπικά και οικογενειακά δράματα ανθρώπων που οι πολιτικοί δημιούργησαν με παροιμιώδη αναισθησία.  Μιλάει ο πρωθυπουργός της χώρας για δημοκρατία όταν στις τάξεις του κόμματος του έχει πολιτικούς που καμία σχέση δεν έχουν με την δημοκρατία. Ανθρώπους σαν τον κύριο υπουργό δημόσιας υγείας που μου θυμίζει αφάνταστα τον Χίτλερ σε στιγμές παράκρουσης. Νομίζω ότι μόνο το μουστακάκι του λείπει για να είναι ένας σωσίας. Ακόμα και η φράντζα με τον ίδιο τρόπο "πέφτει" όταν κοπανιέται. Ανθρώπους σαν τον κύριο Βορίδη. Όχι τόσο για τα ρόπαλα που κρατούσε παλιά. Όχι , όχι για αυτό. Όσο για αυτά που τώρα λέει, που βγαίνει στην τηλεόραση με ένα σοβαρό και μετριοπαθές ύφος και μπροστά σε ανθρώπους που ωρύονται ότι δεν μπορούν να πληρώσουν διότι είναι άνεργοι, απαντά ότι οι φόροι πρέπει να πληρωθούν και μάλιστα προτείνει αν δεν έχουν να πληρώσουν, να βρουν μικρότερο σπίτι και να νοικιάσουν το δικό τους, ώστε με την διάφορα να πληρώσουν τους φόρους. Πού ζεις κύριε Βορίδη μου; Πού ζεις άραγε;

Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πολιτικά κόμματα, όταν ένα κόμμα στα όρια της διάλυσης, έχει λόγο και ο πρόεδρος του θέση αντιπροέδρου στην κυβέρνηση; Το ΠΑΣΟΚ έχει πεθάνει εδώ και πολύ καιρό και παρόλα αυτά ο πρόεδρος του πεισματικά το αρνείται και κατακεραυνώνει όποιον του το λέει. Και έχει πεθάνει γιατί είναι ένας από τους κύριους αυτουργούς της κατάστασης που βιώνουμε. Όχι για τα μνημόνια, ούτε για τα οικονομικά μέτρα. Όσο για την πολιτική παιδεία που πέρασε στους Έλληνες. Τον ατομικισμό και το βόλεμα. Κατά την διάρκεια που το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε, στρατιές πρασινοφρουρών βολεύτηκαν. Έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι, έβγαλαν λεφτά, πήραν θέσεις. Γέννησε ένα από τα μεγαλύτερα εκτρώματα της Ελλάδας, τον συνδικαλισμό. Γέννησε, μέσα από την υπερπλήρωση του δημοσίου και την ανάγκη δικαιολόγησης των προσλήψεων που έκανε, την γραφειοκρατία. Και παρόλα αυτά ο πρόεδρος και τα μέλη του, ακριβώς επειδή δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσαν στην Ελλάδα, θεωρούν ότι μπορούν και πρέπει να έχουν θέση και γνώμη για την πολιτική.

Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα όταν η αξιωματική αντιπολίτευση είναι του επιπέδου του ΣΥΡΙΖΑ; Ένα κόμμα βόθρος που μάζεψε ο,τι πιο παλαιοκομματικό έφυγε από το ΠΑΣΟΚ και το συνέθεσε με ο,τι πιο άχρηστο και σάπιο έχει να επιδείξει η σημερινή προοδευτική νέα γενιά. Ένα κόμμα στο οποίο βρήκαν θέση και στέγη πολιτικοί σαν την κυρία Κωνσταντοπούλου και τον κύριο Τατσόπουλο. Που το μόνο που η κοινοβουλευτική του ομάδα μπορεί να κάνει, είναι να γελάει όταν ο πρόεδρος της λέει "ναι", αφού έχει συνηθίσει να λέει όχι σε όλα. Ένα κόμμα που σε μια χώρα που καταστρέφεται, οι αναζητήσεις των μελών του ξεκινούν και σταματούν στο αν πρέπει να κλείσει η ΥΕΝΕΔ, αν ο ήρωας του 1821 ήταν gay , αν οι μετανάστες πρέπει να φέρουν και τις οικογένειες τους και αν πρέπει να αναγνωρισθεί ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου.  Τελευταία, ακριβώς λόγω του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η σύνθεση του αποσυντεθημένου, άρχισαν και οι καυγάδες. Άρχισαν να βγαίνουν και από εκεί λίγα άπλυτα. Η κόντρα του Τατσοπουλου με το στέλεχος της Αυγής, του φερέφωνου του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει ότι και εκεί το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα λειτουργεί μια χαρά.

Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πολιτικά κόμματα όταν η μετριοπαθής αριστερά εκφράζεται μέσα από ένα κόμμα σαν την ΔΗΜΑΡ. Πόσο οξύμωρο είναι ένα κόμμα να δηλώνει αριστερό και από την άλλη η ιστορία να γράφει ότι ο πρόεδρος του έχει βάλει αρκετές φορές την υπογραφή του σε μέτρα που συνετέλεσαν στην σημερινή κατάσταση της Ελλάδας;  Πόσο ένα κόμμα μπορεί να δηλώνει προοδευτικό αριστερό και μετριοπαθές όταν στις τάξεις του έχει ανθρώπους σαν την κυρία Ρεπουση;

Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πολιτικά κόμματα όταν τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα είναι απόπαιδα των προηγούμενων, με στελέχη αποτυχημένους που έφυγαν από αυτά;  Πόσο γελώ με τα πανό που έστησαν έξω από την ΕΡΤ τα μικρά αυτά κόμματα.

Για να συντηρηθεί όμως ένα τέτοιο άθλιο πολιτικό σύστημα χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις. Οι κυριότερες από αυτές είναι η τροφοδότηση με νέο αίμα, η αποκατάσταση των στελεχών που θα φεύγουν και βεβαίως ο φόβος για κάποιο αντίπαλο δέος.

Η πρώτη προϋπόθεση είναι λοιπόν η τροφοδότηση με νέο αίμα. Νέοι, άεργοι γόνοι πολιτικών, των οποίων το βιογραφικό έχει μόνο σπουδές και άντε και καμία δουλειά σε κάποια τράπεζα, κυρίως του εξωτερικού, τροφοδοτούν το πολιτικό κατεστημένο. Όσο ικανός ή ανίκανος, έμπειρος η άσχετος και αν είναι κάποιος, με το κατάλληλο επίθετο παίρνει επάξια θέση στην πολιτική σκηνή. Επιπλέον υπάρχει και το προστάδιο για την στελέχωση της "ομάδας". Τα τσικό που δεν είναι άλλα από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Όποιος έχει αντίρρηση, μπορεί να μελετήσει ποιοί ήταν πρόεδροι της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, της ΟΤΟΕ και πόσοι από αυτούς εξαργύρωσαν τις υπηρεσίες τους στο πολιτικό σύστημα με μια βουλευτική έδρα ή με μια τοποθέτηση τουλάχιστον.

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η αποκατάσταση. Έτσι στελέχη που "κάηκαν" και αποσύρθηκαν από τα κόμματα δεν λένε να πεθάνουν (πολιτικά πάντα) ποτέ. Ή θα τοποθετηθούν διευθυντές σε κάποια υπηρεσία, ή θα δοθούν σαν ποδοσφαιρικά σαπάκια στα μικρότερα κόμματα ή θα αναλάβουν θέσεις σε οργανώσεις του εξωτερικού. Πρόσφατα στην τηλεόραση είδα ότι πρώην πολιτικός και συνδικαλιστής μέχρι και στην Unisef κατάφερε να επιβιώσει και να βγάζει το ψωμάκι του.

Τέλος, έχουμε την προϋπόθεση του φόβου του αντιπάλου. Την τρομοκρατία. Μέχρι και αυτή όμως παρήκμασε μαζί με το πολιτικό σκηνικό. Από εκεί που είχαμε τρομοκρατικές οργανώσεις σαν την 17 Νοέμβρη  που στοιχειοθετούσαν τις πράξεις τους, λέγοντας ότι σκοτώσαμε τον βασανιστή ή προσπαθήσαμε να σκοτώσουμε τον x πολιτικό για την συμμετοχή του στα σκάνδαλα, τώρα έχουμε τρομοκράτες που δεν σκοτώνουν πολιτικούς αλλά υποστηρικτές των πολιτικών. Και από εκεί που βλέπαμε προκηρύξεις με κάποια πολιτική ιδεολογία, όσο και αν διαφωνούσε κανείς μαζί της, τώρα βλέπεις ότι ο γράφων μάλλον έχει πάθει κάποιο πρόβλημα από το πολύ Internet. Σε κάθε περίπτωση, είτε παλιά είτε νέα, η τρομοκρατία προσέφερε θαυμάσιες υπηρεσίες στο πολιτικό σύστημα καθώς η ύπαρξη της και μόνο αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να μεγαλώσει το έλλειμμα δημοκρατίας, είτε μέσω ψήφισης αντιδημοκρατικών αντιτρομοκρατικών νόμων, είτε μέσω της κατεύθυνσης της μάζας.

Όσο και αν διαφωνεί κάποιος λοιπόν, η Χρυσή Αυγή αυτοπροβάλλεται ως το διαφορετικό απέναντι σε όλα τα παραπάνω. Και από την άλλη, όσο πεισματικά αρνούμαστε να καταλάβουμε πως η δυναμική της είναι αποτέλεσμα όλων αυτών, τόσο θα δυναμώνει.

Μέχρι τώρα η Χρυσή Αυγή στο πολιτικό επίπεδο χρησιμοποιεί ρεαλιστικά επιχειρήματα στα οποία τα υπόλοιπα κόμματα μόνο αλαλαγμούς έχουν να δείξουν. Για αυτό και όσο την πολεμούν θα δυναμώνει.

Ξέρω, ξέρω επειδή συμφωνώ και εγώ με κάποια από αυτά που λέει είμαι, για εσάς, φασίστας.

Προσοχή όμως, διάβασα ότι ο Μιχαλολιάκος δεν έφαγε το σπανακόρυζο στην ΓΑΔΑ. Οπότε σε όποιον δεν του αρέσει το σπανακόρυζο είναι και αυτός φασίστας. Ας το προσέξει.

Στους υποστηρικτές της συμπολίτευσης που εξοργίζονται με τα γραφόμενα, εν είδει ψυχοθεραπείας να τους θυμίσω δύο τρία ονόματα: Καλτεζάς, Μελίστας, Σταθόπουλος, Τσούρας, Λυκουρέζος. Λίγα χρόνια πριν τα δάκρυα για τη δολοφονία του Φύσσα, ένα άλλο παιδί, δεκαπέντε χρονών, έπεφτε νεκρό από τις σφαίρες του αστυνομικού Μελίστα. Επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ λοιπόν δολοφονημένος, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ η πρώτη άρση ασύλου στο Πολυτεχνείο από τον τότε πρύτανη και μετέπειτα υπουργό, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ η αθώωση του αστυνομικού με συνήγορο του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας.

Στους υποστηρικτές της αντιπολίτευσης που εξοργίζονται με τα γραφόμενα, εν είδει ψυχοθεραπείας να τους θυμίσω την τελευταία ρίμα από το μαύρο γάτο του Παπακωσταντίνου, έτσι γιατί είναι διαφορετικό το στυλ.

Τσανούσης Στάμος.
ΠΗΓΗ