Δεν σβήστηκε από τη
μνήμη μου, παρά τα χρόνια που πέρασαν, μια σκηνή από ταινία ασπρόμαυρη,
που δεν θυμάμαι καν τ’ όνομά της κι ούτε τίποτα άλλο απ’ αυτήν, παρά
μονάχα το τρομαγμένο πρόσωπο κάποιου μέσα σ’ ένα δωμάτιο κελί, οι
σιδερένιοι τοίχοι του οποίου αργά αλλά σταθερά μετακινούνταν ο ένας
απέναντι στον άλλον, με στόχο να τον συνθλίψουν. Αν ήταν να συγκρίνω
τεχνικές και τεχνάσματα βασανισμού ανθρώπων στη διάρκεια των αιώνων,
αυτό θα το τοποθετούσα στα 10 καλύτερα. Άλλο να σε παίρνει ο χάρος με
μιάς κι άλλο να σε πλησιάζει βήμα-βήμα και κατά μέτωπο.
Μετά, στην ίδια
ταινία ή μπορεί κι αλλού, ήταν εκείνος ο τύπος που τού ‘χαν κλειδώσει
στο πρόσωπο μια σιδερένια μάσκα, κι απ’ ότι θυμάμαι, δεν θα ‘ταν μακριά η
στιγμή που τα γένια καθώς θα μεγάλωναν πυκνά, θα τον τύλιγαν και θα τον
έπνιγαν. Μπορεί να ξέχασα πολλά από την υπόθεση, αλλά η γεύση του
τρόμου, κάπως ξεθυμασμένη είν’ αλήθεια από τον καιρό, δεν μ’
εγκατέλειψε. Φωλιασμένη κάπου και σε ύπνωση, ήταν η ώρα της φαίνεται να
ξαναζωντανέψει.
Δεν έβλεπα πια
κελί, αλλά μια πόλη, μια χώρα σα λαβύρινθο, με δρόμους κι εμπόδια που
μετακινούνταν, που εμφανίζονταν στα ξαφνικά εκεί που πριν από λίγο
έβλεπες πέρασμα, τοίχους που σού ‘φραζαν την έξοδο, κάθε φορά που έκανες
στροφή για ν’ αποφύγεις άλλους, και να στραφείς προς ένα καινούργιο
άνοιγμα. Μάταια, όπου και να πήγαινες κάποιος πιο γρήγορος, και πιο
πανούργος σε πρόφταινε και τα σφράγιζε. Μετά από λίγο καιρό, το ‘ξερα
πως όλες αυτές οι σκιές που έβλεπα να τρέχουν δίπλα μου, πίσω μου κι
εμπρός μου, αλαλιασμένες, με τις τρίχες ορθές, τις φουσκωμένες φλέβες
και τα μάτια δέκα πόντους έξω από τις κόγχες θα είχαν πέσει κάτω νεκρές.
Άδικα, χωρίς τουλάχιστον, ούτε ένα τοίχο να καταφέρουν ν’ ανατινάξουν.
Η κυβερνώσα τρόικα
τα έχει όλα αυτά μαζί. Έχει κάτι από τον σαδισμό του εκτελεστή που βάζει
τους τοίχους σε κίνηση, κάτι από την παραφροσύνη του κατασκευαστή της
μάσκας, κάτι από τη μισανθρωπία του τέρατος που κυριεύει την πόλη και
χτίζει με φράχτες τους δρόμους της. Ο Σαμαράς που νομίζει ότι είναι
Θεός, ο Βενιζέλος που νομίζει ότι είναι Ναπολέοντας, και ο Κουβέλης, που
νομίζει ότι είναι φιλόσοφος.
1,5 εκατομμύρια
άνεργοι, αυτοί και τα παιδιά τους, στράφηκαν προς στιγμή στους
γεννήτορες, τελευταίο καταφύγιο πριν την αυτοκτονία, για να επιβιώσουν. Ο
σαδιστής πανόπτης, μόλις το αντιλήφθηκε, έβαλε τους φρουρούς του και
τους έκλεισε το δρόμο, πριν καν απλώσουν βήμα. Έβγαλε το μαχαίρι κι
έκοψε τις συντάξεις.
11 εκατομμύρια
εγκλωβισμένοι σ’ αυτήν την τερατόμορφη χώρα, φέτος δεν θα ζεσταθούν. Από
ένστικτο στράφηκαν αλλού, στο υγραέριο. Ο ψυχασθενής πανόπτης, μόλις το
αντιλήφθηκε έβγαλε φετφά και αύξησε την τιμή. Τα ποντίκια, για να
σωθούν στράφηκαν στα ξύλα. Ο ψυχασθενής πανόπτης απαγόρευσε την
υλοτομία, και αύξησε την τιμή και την τιμωρία. Τα ποντίκια, για να
σωθούν στράφηκαν στο ρεύμα. Ο ψυχασθενής πανόπτης, μόλις το αντιλήφθηκε,
αύξησε την τιμή. Πολλοί απ’ αυτούς που θα κρυώσουν και θα μείνουν
νηστικοί, δεν θα προφτάσουν τον επόμενο χειμώνα, παρά μονάχα ανάποδα, κι
από τα κάτω.
5 εκατομμύρια
κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, για να τα καταφέρουν να επιβιώσουν αυτή
τη χρονιά και την επόμενη, που όπως πάνε τα πράγματα δεν θα ‘χουνε
δουλειά. Ο παράφρων πανόπτης, μόλις το αντιλήφθηκε, άλλαξε τους κανόνες
ώστε ν’ αρχίσουν να ξοδεύουν αυτά τα λίγα που έβαζαν στην άκρη,
τιμωρώντας τους σε περίπτωση που δεν το έκαναν, με μεγαλύτερη
φορολογία.
Οι οδηγοί που θέλησαν να ακινητοποιήσουν τα αυτοκίνητά τους για να γλυτώσουν τα τέλη, απειλήθηκαν με τέλη ακινησίας.
Οι άνεργοι που δεν είχαν τίποτε να δηλώσουν, απειλήθηκαν να φορολογηθούν ακριβώς επειδή ήταν άνεργοι.
Οι μέτοχοι που θα
δουν την περιουσία τους να κατατρώγεται από τους τραπεζίτες στο δεύτερο
κούρεμα που είναι σε εξέλιξη, δεν θα μπορέσουν ν’ αμυνθούν, γιατί οι
μισάνθρωποι πανόπτες θα τους αφαιρέσουν το δικαίωμα της προσφυγής εκεί
όπου ακόμα υπάρχει η ψευδαίσθηση της προστασίας και της δικαιοσύνης.
11 εκατομμύρια λοιπόν, στο έλεος μιας κλίκας μισάνθρωπων, σαδιστών και παραφρόνων. Κι ούτε ένα ρουθούνι ακόμα να ματώσει… ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου