«Δος μοι τόπο να σταθώ και τα γαν κινήσω»
«Δώσε μου τόπο να σταθώ και τη γη θα μετακινήσω» (Αρχιμήδης)
Πολλές φορές, οι περισσότεροι –αν όχι όλοι- από εμάς αναρωτιόμαστε: Και πως θα γίνει να επανέλθει η χώρα; Πώς θα μπορέσουμε να αλλάξουμε όλα αυτά τα εγκληματικά που επιβάλλονται στην πατρίδα μας; Πώς θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την ροή των καταστροφικών εξελίξεων;
Οι απαντήσεις όσο εύκολες και αν προβάλλονται, στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστούν μέσα από την υπάρχουσα πολιτική σκηνή, η οποία στο σύνολό της έχει επί μακρόν συναινέσει στην κατάπτωση των πάντων προκειμένου να μην γίνεται αντιληπτό ότι η πολιτική και οι πολιτικοί βρίσκονται πίσω από την κοινωνία, πίσω από τις εξελίξεις και μακράν από όλα όσα θα έπρεπε να έχουν δρομολογηθεί για την πορεία της Ελλάδας προς τα εμπρός. Η ίδια πολιτική σκηνή, έχοντας νομιμοποιήσει την δική της ανικανότητα, την συνύπαρξή της και την διαπλοκή της με τα οικονομικά συμφέροντα και την εν γένει διαφθορά, έχοντας εξασφαλίσει την ατιμωρησία της, συνεχίζει ακάθεκτη το καταστροφικό της έργο, υπογράφοντας τα πάντα εις βάρος της χώρας και των πολιτών προκειμένου να εξασφαλίσει την επόμενη δόση παραμονής της στην εξουσία, την επόμενη μετάλλαξή της, την επόμενη ισοπεδωτική παρουσία της…
Το πρόβλημα που βιώνει η χώρα είναι πολιτικό και όχι οικονομικό. Ο πραγματικός ασθενής είναι η πολιτική και οι πολιτικοί που δημιούργησαν (ή επέτρεψαν να δημιουργηθεί) ένα νοσηρό οικονομικό περιβάλλον, που αρκέστηκαν στο να υπάρχουν στους θώκους, αντί να εργάζονται για να δημιουργούν συνθήκες ανάπτυξης. Και αντί να αντιμετωπισθεί βαριά ασθένεια του πραγματικού ασθενή, εξασφαλίστηκε η μετάβαση των ευθυνών και των βαρών στα συνήθη υποζύγια, στους πολίτες της χώρας. Οι κομματικοί μηχανισμοί εξασφάλισαν την επί της ουσίας άνευ διαμαρτυρίας εγκληματική αυτή τακτική.
Έτσι, φτάσαμε στο αγωνιώδες σήμερα και διερωτόμαστε όχι το «τις πταίει», αλλά το πώς θα μπορέσουμε να επανέλθουμε στην φυσική μας κατάσταση και να γίνουμε ευπρεπείς πολίτες μιάς αξιοπρεπούς χώρας. Αν και τα ζητήματα που υπάρχουν μέχρι στιγμής είναι πάρα πολλά, κοινή συνισταμένη είναι πως πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα και όχι από αυτούς που χθες ή και σήμερα (ή εκείνους που έχουν προγραμματιστεί για το αύριο) τα έχουν διαχειριστεί(;) με τον πλέον ανορθόδοξο και ακατάλληλο τρόπο.
Πρέπει, λοιπόν, να συμβεί κάτι. Κάτι ουσιώδες. Κάτι μεγάλο. Κάτι που θα βρεθούμε όλλοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο και όχι απέναντι όπως τώρα μας έχουν... Πρέπει να συμφωνήσουμε, επιτέλους, πως στην φτώχεια και στην εξαθλίωση (που ζούμε ή και που ακόμη εντονότερα πρόκειται να ζήσουμε ακόμη περισσότεροι) το μόνο που μπορεί να μας ενώσει είναι η ανάγκη της επαναφοράς στην αξιοπρέπεια και στη νομιμότητα που προκύπτει από το Σύνταγμα, το οποίο έχει καταπατηθεί οριζοντίως και καθέτως και κατ’ επανάληψη.
Για να συμβεί, όμως, αυτό το «κάτι», θα πρέπει να βρούμε τον κοινό τόπο και όχι μόνο ιδεολογικά. Θα πρέπει, δηλαδή, να βρεθούμε να μετρηθούμε και να ανακοινώσουμε στους εγκληματικά διακυβερνώντες την χώρα, πως ο λαός τους καταργεί και δεν αναγνωρίζει καμία τους συμφωνία, αφού είναι απατεώνες που εξαπάτησαν επανειλημμένως τους πολίτες και λειτουργούν κατά των συμφερόντων της χώρας.
Ο τόπος, που όλοι καλούμαστε να σταθούμε, η αφετηρία για την δημιουργία της πραγματικής δημοκρατίας, έχει ορισθεί. Ο τόπος όπου όλοι θα σταθούμε ως ίσοι προς ίσο και από όπου θα κάνουμε το πρώτο σημαντικό βήμα απέναντι στο πραγματικό μας χρέος, την ελευθερία μας, μας περιμένει. Και σαν θα γίνει αυτό το πρώτο βήμα, κανείς δεν θα μπορεί να αλλάξει την ροή της, κανείς δεν θα μπορεί να γλιτώσει τους σύγχρονους εφιάλτες από τη νομοτελειακή τους τιμωρία.
Ας ετοιμάσουμε, λοιπόν, όλοι μαζί, τον αυριανό «χάρτη λειτουργίας» της πατρίδας μας. Από εμάς εξαρτάται…
Υπάρχει πολύ κακό στον κόσμο. Αυτό δεν οφείλεται σε όσα άσχημα κάνουν κακοί άνθρωποι, αλλά στα όσα δεν κάνουν οι υπόλοιποι…
---------------------------
...Χιλιάδες μίλια πέρα, αιώνες πίσω,
φτηνά το κρέας πουλιέται τ' ανθρωπίσο.
Ξέν' οι λαοί στον
τόπο τους και δούλοι,
δεν έχουνε πατρίδα, οχτροί και μούλοι!
Οπου να πας, ξένος και δούλος, κι όπου
σταθείς, θα χάνεις κάθε αξία τ' ανθρώπου.
Αλλού να γεννηθείς κι αλλού να πας,
παντού θα σε χτυπούν, αν δε χτυπάς!
Πουθενά δε θα μείνεις. Κάθε λίγο
θα παίρνεις το δισάκι σου: "Θα φύγω!"
Οι αλυσίδες σου στο 'να το σακί,
στ' άλλο ο τάφος σου - κι ώρα σου κακή!
Τι τα θέλεις φτερά και πλοία κι οδό;
Ο "ελεύθερός σου κόσμος" είν' εδώ.
Κόσμος θανάτου, απάτης και φαλλού!
Ολα τα 'χεις, γιατί να πας αλλού;
Αν ζητάς ανθρωπιά και δίκιο νόμο,
δεν είν' εκεί που πας. Ν' αλλάξεις δρόμο!»
Κώστας Βάρναλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου