ΑΥΤΟΚΤΟΝΩ ΚΙ ΕΓΩ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ

Γιατί? Γιατί αυτοκτονεί ο κόσμος ρε παιδιά? Γιατί κύριε 82 ετών έβαλες τέλος στην ζωή σου έτσι? Εσύ πέρασες από δύο πολέμους, πέρασες την φτώχια στο μεγαλείο της μετά τον πόλεμο που τρώγατε τηγανητό αλεύρι, και ψωμί με λάδι και αλάτι. Τι σε έκανε να δώσεις τέλος στην ζωή σου?

354 απόπειρες αυτοκτονίας σε 30 ημέρες στην Αθήνα! 1300 αυτοκτονίες σε 6 μήνες είναι δυνατόν! Και τα κανάλια λένε ότι ανέβηκαν 40% μόνο! Σε σχέση με τι είναι αυτό το 40%? Σε σχέση με πέρυσι που είχε ανέβει άλλο ένα 40 με πρόπερσι. Κάπως έτσι δεν βγαίνουν οι στατιστικές? Έπεσε ο τζίρος των καταστημάτων λέει 20% φέτος. Ναι αλλά σε σχέση με πριν τρία χρόνια έχει πέσει 80%. Βάλατε στόχο την μικρή Ελλάδα μας αλήτες, θέλετε να μας εξοντώσετε, και εν μέρει τα έχετε καταφέρει. Προς το παρόν το σχέδιο σας πάει μια χαρά.

Σάμπως και αυτοί που φεύγουν στο εξωτερικό, τυπικά δεν αυτοκτονούν?

Αφού οι μισοί δεν θα γυρίσουν ποτέ ξανά πίσω. Άρα θα λείπουν από τον πληθυσμό της Ελλάδας  μας. Γιατί πόσοι είναι αυτοί που δεν θα κάνουν άλλα παιδιά η και καθόλου? Κοπρίτες του κερατά, δεν βλέπεται τίποτα μπροστά σας, μόνο το χρήμα. Είστε άθλιοι σας σιχαίνομαι όπως την κουτσουλιά στο σακάκι μου, όπως το σκατό κάτω από παπούτσι μου.

Σας μισώ θανάσιμα και εύχομαι να πάθετε τα χειρότερα, να έχετε φρικτούς πόνους πριν πεθάνετε, και ότι άλλο χειρότερο μπορεί να πάθετε που δεν μπορώ να το εκφράσω μέσα από μια κόλλα χαρτί.

Σας μισώ που με αναγκάσατε και εμένα να ξενιτευτώ , που μου στερείτε το χαμόγελο του παιδιού μου, την ομορφιά των δέκα χρόνων του, που δεν θα δω την  εφηβεία  του και δεν θα είμαι εκεί να τον συμβουλεύω  όταν θα με έχει ανάγκη, σας μισώ που μου στερείτε τους γονείς τα αδέρφια μου και τους φίλους μου, που μου διαλύσατε την επί 20ετίας οικογένεια, και  με αναγκάζετε και εμένα να αυτοκτονήσω δια της φυγής μην έχοντας άλλη λύση από την πραγματική αυτοκτονία. Εσάς σας μισώ και τους άλλους τους λυπάμαι.

Λυπάμαι αυτούς που δεν μάθανε τίποτα από την ιστορία μας.  Λυπάμαι αυτούς που αρκούνται στο να δέχονται τα πάντα χωρίς ίχνος αντίδρασης, που έχουν γίνει μαριονέτες ενός κωλοσυστήματος  και ενός ωχαδερφισμού που δεν έχει προηγούμενο, που έχουν μάθει να παραπονιούνται μόνο για όλα τα δεινά που τους συμβαίνουν  χωρίς να πάνε καν να ψηφίσουνε, να δείξουν ότι δεν συμφωνούν βρέ αδερφέ με το υπάρχον σύστημα, η ότι συμφωνούν στο τέλος τέλος, για να καταλάβουμε και εμείς οι άλλοι ότι κάνουμε εμείς το λάθος τελικά.

Σας σιχάθηκα και εσάς και εκείνους που ζούνε σαν σκουλήκια που σέρνονται από καναπέ σε καναπέ και μέχρι την κουζίνα. Διαλέγω και εγώ λοιπόν τον αναγκαστικό δρόμο της άτυπης αυτοκτονίας με την φυγή μου, προσπαθώντας να σταθώ ξανά στα πόδια μου.

Μα να θυμάστε!  

Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.              ΠΗΓΗ