ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα πράγματα φτάνουν στο αδιέξοδο που ζούμε τις τελευταίες ημέρες. Το θέατρο του παραλόγου με την τρόικα και τους δανειστές που απαιτούν τη λήψη μέτρων τα οποία δεν οδηγούν πουθενά έχει επαναληφθεί πολλές φορές. Κάθε φορά γίνεται επίκληση του κινδύνου της καταστροφής, τα μέτρα υιοθετούνται, η οικονομία βυθίζεται βαθύτερα στο αδιέξοδο, μεγαλώνει το τμήμα της κοινωνίας που καταλήγει στην απόγνωση και οι πολιτικοί που διαχειρίζονται τα πράγματα «καίγονται» για να δώσουν τη θέση τους στους επόμενους.

Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα δείχνουν να φτάνουν σε κάποια κρίσιμα όρια. Αρχίζει να γίνεται αισθητή η αποδόμηση βασικών τομέων που συγκροτούν μια κοινωνία.

Κρατικές δομές φθείρονται, ο ιδιωτικός τομέας αργοπεθαίνει, το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τα πράγματα απονομιμοποιείται, οι παραγωγικές δυνάμεις εξουθενώνονται, ενώ οι πολίτες μουδιάζουν πλέον από τα συνεχή χτυπήματα.

Την ίδια στιγμή, έρχονται στο φως συγκλονιστικά στοιχεία για δεκάδες χιλιάδες πολίτες που έβγαλαν στο εξωτερικό καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ, την ώρα που οι υποψίες στρέφονται και στο πολιτικό σύστημα.
Ποιος θα ελέγξει ποιον και από πού να αρχίσει κανείς;

Η μεσαία τάξη φτωχοποιείται μαζικά και συνειδητοποιεί ότι η καταστροφή δεν είναι περαστική, αλλά θα συνεχίσει για χρόνια χωρίς να μπορεί κάποιος να δώσει μια προοπτική.

Στο σχέδιο του επόμενου Προϋπολογισμού η -δραματική- επίσημη πρόβλεψη είναι ότι η ύφεση θα φτάσει το 3,8% και ουδείς το πιστεύει, καθώς μέχρι τώρα όλες οι προβλέψεις διαψεύστηκαν προς το χειρότερο. Βάσιμα μπορούμε να προβλέψουμε ότι η ύφεση θα είναι μεγαλύτερη εάν συνεχιστεί η ίδια πολιτική. Ουδείς όμως μιλάει για αλλαγή πολιτικής.  Οι δηλώσεις που έκαναν στο παρελθόν οι σημερινοί κυβερνώντες για σχέδιο εξόδου με ανάπτυξη, ή ακόμα και για «λίπος» που υπήρχε και το οποίο θα μπορούσε να κοπεί για να μη γίνουν οριζόντιες περικοπές, θυμίζουν ανέκδοτο σήμερα.

Η σημερινή κυβέρνηση προσφεύγει στην ίδια τακτική που ακολούθησαν όλες οι προηγούμενες. Περιμένει τη σωτηρία από τους εταίρους και ακολουθεί τυφλά τις οδηγίες, με την προσδοκία ότι η Ευρώπη θα εφαρμόσει μια συνολική λύση, η οποία θα περιλαμβάνει και την Ελλάδα.

Το επιχείρημα αυτό ακούγεται σταθερά τα τελευταία χρόνια, αλλά η Ευρώπη αποδείχτηκε ανίκανη να πάρει τις αποφάσεις. Οι πολίτες, παρόλο που υποφέρουν και στρέφονται κατά του εγχώριου πολιτικού συστήματος, μέχρι σήμερα φαίνεται να πείθονται από την προοπτική της ευρωπαϊκής σωτηρίας. Στην πραγματικότητα ίσως συνειδητοποιούν ότι οι πολιτικές καθορίζονται από τους ξένους δανειστές και επομένως οι εγχώριες διαμαρτυρίες δεν τους αγγίζουν.

Ομως τα περιθώρια για την ευρωπαϊκή λύση στενεύουν και στην Ελλάδα έχουμε ήδη ενδείξεις ότι η κατάσταση κινδυνεύει να βγει εκτός ελέγχου.

Αλλος ένας χρόνος με βαθιά ύφεση και συμπίεση του βιοτικού επιπέδου, με κατάρρευση των βασικών δημόσιων αγαθών και των κρατικών υποδομών και ανεργία στο 30% δεν είναι κάτι που μπορούν να δεχτούν οι πολίτες σε μια δημοκρατική κοινωνία εν καιρώ ειρήνης.

Τέτοιες καταστάσεις οδηγούν είτε σε δικτατορία είτε σε εξέγερση.                                     ΠΗΓΗ