ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Η χούντα Παπανδρέου καταρρέει από τους πολίτες στο Σύνταγμα



Πρωτοφανείς διαστάσεις προσλαμβάνει η σημερινή συγκέντρωση των Αγανακτισμένων πολιτών στο Σύνταγμα.

Λίγο μετά τις 9 το βράδυ είχαν κατακλυστεί όχι μόνο η Πλατεία Συντάγματος, αλλά και η Αμαλίας, η Φιλελλήνων, η Μητροπόλεως, η Πανεπιστημίου, η Σταδίου και όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στην πλατεία, η οποία κυριολεκτικά ασφυκτιά!
Περισσότεροι από 100 χιλιάδες συγκεντρωμένοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή μπροστά από τη Βουλή των Ελλήνων!

Στους παλαιότερους η συγκέντρωση θυμίζει κάτι από τις τεράστιες πολιτικές συγκεντρώσεις της δεκαετίας του ΄80 και του ΄90, τότε που τα πούλμαν που μίσθωναν τα κόμματα εξουσίας έφερναν κόσμο από όλη την Ελλάδα στο Σύνταγμα ή στο Πεδίον του Άρεως.

Αγανακτείστε ελεύθερα, κάνει καλό!

Ε, λοιπόν, έγινε! Ο λαός της φράπας (και της φάπας) σηκώθηκε από τον καναπέ. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Προς το παρόν.

Δεν είναι η πρώτη φορά – ξανάγινε στις πρώτες γενικές απεργίες, μετά το μνημόνιο, μέχρι τον περασμένο Μάιο, οπότε και η δολοφονία των υπαλλήλων της Μαρφίν, τα δακρυγόνα και το ξύλο, τα μπάχαλα και οι μολότοφ έκαναν πάλι τη δουλειά τους. Ο φετινός Μάιος, όμως, είναι διαφορετικός – δεν πατάει στη γνωστή συνταγή που αποτυγχάνει κάθε τρεις και λίγο, εδώ και τρεις δεκαετίες. «Ξυπνήσαμε», είπαν οι πρωτεργάτες και δώσανε το σύνθημα. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ», είπαν πολλοί και έσπευσαν να γεμίσουν την πλατεία. «Απολίτικο, αλλά ενδιαφέρον», είπαν κάποιοι άλλοι, και έσπευσαν να φορέσουν τη στολή του πολιτικού επιστήμονα και να ψυχαναλύσουν το πόπολο. «Χουλιγκάνοι και φεησμπουκάδες», είπαν κάποιοι ινστρούχτορες και έσπευσαν… στον καναπέ. Λίγο παράδοξο μου φαίνεται: να σηκώνεται ο λαός από τον καναπέ, και –σαν απάντηση– να κάθεται στον καναπέ η ναρκισσιστικά αυτοανακηρυχθείσα… πρωτοπορία!

Η φετινή αποκαναπεδίαση είναι ειρηνική και ακομμάτιστη. Μαζική και διαρκής. Και εκεί έγκειται η επιτυχία της. Ο ελληνικός λαός, ένα χρόνο τώρα, συλλογικοποιείται και πολιτικοποιείται. Και αυτό είναι το σημαντικότερο και πλέον ελπιδοφόρο γεγονός, ασχέτως των πολιτικών εξελίξεων. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η πρωτοβουλία αυτή έχει ήδη επιτύχει: ο λαός ξαναγίνεται λαός. Και αποφάσισε να διαδηλώσει με τον τρόπο που θεωρεί αυτός σωστό: χωρίς κομματικά λάβαρα, χωρίς γηπεδικούς διαχωρισμούς «οι αποδώ και οι αποκεί» και χωρίς βία.

Οι Έλληνες δεν ψάχνουν, πλέον, αυτά που τους χωρίζουν, αλλά αυτά που τους ενώνουν. Στέκουν κριτικά απέναντι σε κόμματα και ιδεολογίες και αναζητούν ένα νέο όραμα, μια νέα πρόταση. Πρόταση που να συνθέτει όλες τις μικρές επιμέρους αλήθειες, που κρατούσαν ως τώρα εργολαβικά τα διάφορα μαγαζάκια: αληθινή και άμεση δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, αντίσταση στην υποτέλεια τραπεζών, πολυεθνικών και λοιπών επικυριάρχων, εθνική ανεξαρτησία, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Ένα όραμα συνθετικό, που έρχεται από το μέλλον.

Και στις πλάτες αυτού του κόσμου που έρχεται από το μέλλον, έχουμε τα ρετάλια του παρελθόντος να κάνουν αυτό που πάντα ήξεραν να κάνουν: μία τρύπα στο νερό. Η Αριστερά, συνεπής στην μακρά και αγωνιστική πορεία εκτός ελληνικής πραγματικότητας που έχει διαγράψει, ασχολείται με τα –κατ’αυτήν– σοβαρά ζητήματα των ημερών: την ανάγκη απουσίας ελληνικών σημαιών σε ένα ελληνικό λαϊκό κίνημα (αντίφαση την οποία δεν αντιλαμβάνεται, λόγω των πολλαπλών ιδεολογικών εγκεφαλικών που έχει υποστεί), την αισθητική φύση των συνθημάτων («γηπεδικά» όπως τα χαρακτηρίζουν οι φιλόλογοι της πολιτικής ορθότητας), τις ενδυματολογικές επιλογές του κόσμου (καθώς το αριστερίστικο λάιφ στάιλ προβλέπει ειδικό ντρεσκόουντ για τις διαδηλώσεις), το διαιτολόγιο του κινήματος («διαδήλωση με μπύρες και σουβλάκια» κοροϊδεύουν οι ούλτρα-επαναστάτες, που εδώ και τριάντα χρόνια κάνουν συνεχώς διαδηλώσεις με μπύρες και σουβλάκια) κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Ορισμένοι εξ’ αυτών έφτασαν να χωρίσουν την πλατεία στα δύο: επάνω, στον δρόμο, οι χουλιγκάνοι, φασίστες, απολιτίκ γηπεδόβιοι και κάτω, στη συνέλευση, οι δημοκράτες, προοδευτικοί, συνειδητοποιημένοι. Απ’ ότι φαίνεται, για κάποιους, η ύπαρξη κάποιου ανεγκέφαλου, φασίστα, χειραγωγούμενου «άλλου» είναι απαραίτητο –ίσως και το μοναδικό– στοιχείο πολιτικού αυτοπροσδιορισμού…

Αν η Αριστερά θεωρεί πως ο «απολίτικος λαουτζίκος» συνιστά «υποκείμενο προς αξιοποίηση», η Δεξιά θεωρεί πως ο «απολίτικος λαουτζίκος»… είναι εξ’ ορισμού δεξιός! Ίσως επειδή η Δεξιά έχει χάσει από καιρό κάθε επαφή με την πολιτική και την ιδεολογία, νομίζει πως κάθε πολίτης που διαδηλώνει χωρίς κομματική ταυτότητα είναι… δικός της.

Όλες οι ιδεολογικές, πολιτικές ή απλώς… πνευματικές αναπηρίες που συσσώρευσε η μεταπολίτευση στην πολιτική και πνευματική ελίτ της χώρας, βγαίνουν τώρα στο φως. Φαίνεται στην αμηχανία που επιδεικνύουν απέναντι στη μαζική και ειρηνική αυτή κινητοποίηση. Βλέπεις, χρόνια τώρα, όλοι καταδίκαζαν και κατηγορούσαν τον καναπέ, αλλά –κατά πώς φαίνεται– η κατάσταση αυτή τους βόλευε. Φώναζαν να σηκωθεί ο λαός από τον καναπέ αλλά κατά βάθος το απεύχονταν. Γιατί; Γιατί τώρα που ο λαός σηκώθηκε, αποδεικνύεται η χρεοκοπία όλων αυτών των ρεταλιών της μεταπολίτευσης. Φαίνεται ξεκάθαρα η γύμνια τους. Γι’ αυτό και όλη αυτή η απαξίωση, ο σκεπτικισμός, οι γραφικές προσπάθειες καπελώματος, ως και η ανοιχτή αντίθεση. Το «ξύπνημα» του ελληνικού λαού καθιστά όλα τα κόμματα, τα μαγαζιά και τα παραμάγαζα δεινόσαυρους. Απολιθώματα του χθες, που αδυνατούν να κατανοήσουν πως η ελληνική κοινωνία μπαίνει σε μια νέα ιστορική περίοδο, στην οποία οι ίδιοι δεν έχουν θέση…

Δεν ξέρω που θα οδηγήσει και τι μορφή θα πάρει αυτή η νέα περίοδος. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δημιουργείται μια νέα κοινωνία και είναι στο χέρι μας να γίνει καλύτερη από την τωρινή.

Από Citypress και Xilapetres

ΠΗΓΗ:kostasxan.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: