Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥΤο ευτελές πολιτικό-κυβερνητικό «οικοδόμημα» που θεμελιώθηκε στις ψεύτικες υποσχέσεις και ολοκληρώθηκε μέσα από τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και την τρομοκράτηση του ελληνικού λαού, μέσα από ακραία εκβιαστικά διλήμματα, αρχίζει να καταρρέει. Έντρομοι τώρα οι κυβερνητικοί «ένοικοί» του βλέπουν ότι σύντομα θα θαφτούν κάτω από τα ερείπια μιας πολιτικής εξουσίας που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή και τους πολίτες στην απόγνωση.
Μόλις τώρα όμως απέκτησαν συνείδηση των τραγικών συνεπειών των επιλογών τους, της ψήφου τους στη Βουλή. Γι’ αυτό και αγωνιούν για την προσωπική τους τύχη, για την προσωπική πολιτική τους «καριέρα». Τώρα που δεν μπορούν να συμπεριληφθούν στη «λίστα» και είναι αναγκασμένοι να αντικρίσουν τους πολίτες, να απολογηθούν για τις δικές τους ευθύνες, για τις δικές τους «συναινετικές» επιλογές…
Γι’ αυτό και τα «έβαλαν» με τον λογιστή-διαχειριστή, τον Γ. Παπακωνσταντίνου, και εμμέσως με τον ίδιο τον «ιδιοκτήτη» της κυβερνητικής εξουσίας, τον πρωθυπουργό, αναζητώντας ένα άλλοθι, ένα πρόσχημα, ένα «υπόλοιπο πολιτικής αξιοπρέπειας», για να τα επικαλεστούν όταν βρεθούν ενώπιος ενωπίω με τους πολίτες-ψηφοφόρους τους…
Όμως δεν υπάρχουν προσωπικά «άλλοθι». Ο κάθε κυβερνητικός βουλευτής με την ψήφο του «νομιμοποίησε» το Μνημόνιο. Συναίνεσε στη συνταγματική εκτροπή περιφρονώντας την επιταγή των 180 ψήφων. Ο κάθε κυβερνητικός βουλευτής συνέβαλε, έστω και εμμέσως, στην υπογραφή της Σύμβασης που υπονομεύει την εθνική μας κυριαρχία και εκχωρεί τη δημόσια περιουσία… Πού βρισκόταν τότε η τώρα «εξεγερμένη» τους συνείδηση, οι πολιτικές και ιδεολογικές τους αρχές, η πολιτική τους διορατικότητα; ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΔΑΚΡΥΑ. Γιατί το «πολιτικό έγκλημα» συνετελέσθη συνειδητά, με πλήρη γνώση των τραγικών συνεπειών που θα επέφερε ο εγκλεισμός της χώρας και του λαού της στο «σιδερένιο κλουβί» του ΔΝΤ και των δανειστών μας.
Ο πανικός που έχει καταλάβει τα κυβερνητικά στελέχη, τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, τους «πρόθυμους συμμάχους» και τα συστημικά-μνημονιακά συμφέροντα οφείλεται στο ότι αυτήν τη φορά η όποια μεταβολή της κυβερνητικής εξουσίας δεν θα συντελεστεί με κάποιον από τους ιστορικά δεδομένους τρόπους.
Πρόκειται για μια ιστορική περίπτωση συνολικής κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος και των φορέων του. Εάν η αποχώρηση της ΝΔ και του Κ. Καραμανλή από την κυβερνητική εξουσία μπορεί να παρομοιαστεί μ’ έναν ολισθηρό και μη αντιστρέψιμο κατήφορο, η περίπτωση του Γ. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ θα μοιάζει με ΜΑΥΡΗ ΟΠΗ που εξαφάνιζε τα πάντα στον θανάσιμο στρόβιλό της.
Ως πρώτο θέμα της ιστορικής αυτής διαδικασίας καθορίστηκε η ΕΡΓΑΣΙΑ και οι εργασιακοί και κοινωνικοί θεσμοί. Σε δεύτερο στάδιο ακολουθεί η κατάρρευση των κρατικών προϋπολογισμών και η υπερχρέωση των κρατών. Σ’ αυτό το στάδιο αποδυναμώνονται και χειραγωγούνται πλήρως οι πολιτικές-κυβερνητικές εξουσίες. Στο επόμενο στάδιο ολόκληρα κράτη-έθνη ενσωματώνονται και «αποικιοποιούνται» στους μηχανισμούς της αγοράς και της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπικής δομής.
Η «δίνη» του «στροβίλου» αυτού βυθίζει τις χώρες και τους λαούς σε μια τροχιά που δεν έχει γυρισμό, που δεν είναι αντιστρεπτή… Απαιτείται μια αληθινή κοινωνική και πολιτική εξέγερση, μια σύγχρονη επαναστατική πράξη που θα μπορέσει να ξαναφέρει τους λαούς και τις χώρες στο επίπεδο της εθνικής τους κυριαρχίας και αξιοπρέπειας. Κι αυτό προϋποθέτει έναν ευρύτερο συντονισμό και μια κοινή στάση των χωρών και των λαών που οδηγούνται διαδοχικά σαν κατάδικοι στα σιδηρά δεσμά του ΔΝΤ και των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών.
Η κυβερνητική ηγετική ομάδα, οι «πρόθυμοι» συμπαραστάτες της, αλλά και τμήματα της αντιπολίτευσης θεώρησαν ότι μπορούν να διατηρηθούν στην «επιφάνεια», ότι μπορούν να διαδραματίζουν μεσολαβητικό ρόλο, όταν ολόκληρα τμήματα της παραγωγικής δομής, των κοινωνικών θεσμών, του κράτους «βυθίζονται» στη «μαύρη οπή» των νεοφιλελεύθερων μηχανισμών. Νόμισαν ότι θα μπορούν να επιβιώσουν ως «παρατηρητές» της διαδικασίας αυτής, ανανεώνοντας τον «πολιτικό τους χρόνο».
Τώρα ήρθε το τέλος των ψευδαισθήσεων αυτών. Το κυβερνητικό «σκάφος» βυθίζεται και οι «πολιτικοί ποντικοί» φωνάζουν απελπισμένα για την τύχη που τους περιμένει… Στον Άδη όμως δεν υπάρχει μετάνοια…
Ένας υπεύθυνος και διορατικός πολιτικός προλαμβάνει, χαράζει ο ίδιος τις κατευθύνσεις. Δεν έρχεται εκ των υστέρων να διαπιστώνει την καταστροφή και να κάνει αυτοκριτική, όπως συμβαίνει σήμερα με ορισμένα κυβερνητικά στελέχη… Ασφαλώς υπήρχαν άλλες επιλογές, άλλες διέξοδοι για να μην καταντήσουμε όμηροι του ΔΝΤ και των δανειστών μας.
Ο ισπανός πρωθυπουργός δεν δίστασε να δανειστεί την περίοδο αυτή από την Κίνα, με επιτόκιο βάσης μόλις 1,7%, προκειμένου να αποφύγει τον «μηχανισμό στήριξης» και τα Μνημόνια. Όταν η δική μας ηγεσία δυσφήμιζε διεθνώς τη χώρα και τον λαό, προκειμένου να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ…
Όπως αποδεικνύεται, στη σημερινή περίοδο της οξύτατης κρίσης των πολιτικών συστημάτων και των κομμάτων ακόμα και η πολιτική ανικανότητα και η εθελοδουλεία έχουν τις διαβαθμίσεις τους…
το ΠΑΡΟΝ
ΠΗΓΗ:filologos10.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου