Όσα αποκρύπτονται για την “21η Απριλίου”

Όταν άρχισα να γράφω το βιβλίο μου "Βασιλεύς και Γεώργιος Παπαδόπουλος" το οποίον κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Προσκήνιο"), διεπίστωσα ότι υπάρχουν πολλές πτυχές στο κεφάλαιο της "21ης Απριλίου", που όχι μόνον ήσαν άγνωστες, αλλά έδιναν και άλλη διάσταση σε κρίσιμα γεγονότα. Για να συγκεντρώσω το υλικό του βιβλίου, ήλθα σ' επαφή με πρόσωπα φιλικά προσκείμενα στο στρατιωτικό καθεστώς, όπως και με άλλα που αντετάχθησαν στην Επανάσταση ή Κίνημα των "Απριλιανών". Έχει λεχθεί κατ' επανάληψιν ότι η Ιστορία γράφεται από τους νικητές, οι οποίοι έχουν, φυσικά, την τάση να τονίζουν τις δικές τους αρετές και να δίνουν έμφαση στις αδυναμίες των αντιπάλων τους. Έτσι, τα περισσότερα απ' όσα εγράφησαν μεταπολιτευτικά για την περίοδο της "Επταετίας", διακρίνονται για τον φανατισμό και την εμπάθεια εκείνων που ασχολήθηκαν με το θέμα. Τίποτε δεν είναι "άσπρο" ή "μαύρο". Υπάρχουν και άλλες αποχρώσεις. Θετικά και αρνητικά. Εάν διαγράψουμε με μια μονοκονδυλιά το πρώτο ή το δεύτερο σκέλος, τότε δεν γράφουμε Ιστορία, αλλά ασκούμε προπαγάνδα. Για την "21η Απριλίου", στα σχετικά "αφιερώματα", αποκρύπτονται ή διαστρεβλώνονται κυρίως τα ακόλουθα βασικά σημεία: 1ον ) Ποίοι προκάλεσαν την επέμβαση μεγάλης μερίδας του Στρατού στην πολιτική ζωή της χώρας. 2ον) Εάν και άλλοι πλην των "Συνταγματαρχών" είχαν τα ίδια σχέδια. 3ον) Τα επιτεύγματα κυρίως στον οικονομικόν τομέα της Επαναστάσεως. 4ον) Τα πλεονεκτήματα του Συντάγματος που κατήρτισε ο Γ. Παπαδόπουλος. 5ον) Το πλάνο που είχε ο Γ. Παπαδόπουλος το οποίον προέβλεπε λήξιν της Επαναστάσεως και επιστροφήν στον Κοινοβουλευτισμόν πάνω σε νέες βάσεις, τις οποίες τώρα μόνον μπορούμε να εκτιμήσουμε, κάνοντας σύγκριση με το σημερινόν κατάντημα του πολιτικού κόσμου. Στο βιβλίο μου καταγράφω και το άγνωστο παρασκήνιον των σχέσεων μεταξύ του Βασιλέως Κωνσταντίνου με το Γεώργιον Παπαδόπουλον. Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι όλα ήσαν ρόδινα κατά την "Επταετίαν". Αλλά οι πολιτικοί - οι περισσότεροι τουλάχιστον - της Μεταπολιτευτικής περιόδου, με τον βίον και την πολιτεία τους, εδικαίωσαν στα μάτια του κόσμου την Επανάστασιν, σε σημείον που στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, να αναζητούμε κάποιον "Συνταγματάρχη". Γι' αυτόν τον λόγον, το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά δεν δικαιούνται να ολοφύρονται για το τι συνέβη τότε. Τα γεγονότα είναι εις βάρος τους. Η αδυναμία της Επαναστάσεως, εντοπίζεται στο γεγονός ότι δεν είχαν όλοι οι παράγοντες το ίδιο "σκεπτικό". Μόνον ο Γ. Παπαδόπουλος (και λίγοι συνεργάτες του) είχαν ολοκληρωμένο πρόγραμμα με αρχή, μέση και τέλος της επαναστατικής πορείας. Κι' άλλωστε, είναι γνωστό, ότι ο Παπαδόπουλος δεν ανετράπη από τους αντιπάλους του, αλλά από εκείνους που ενόμιζε δικούς του. Σε ανάλογη πλάνη υπέπεσε και ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος. Στηρίχθηκε σε ανθρώπους που αργότερα - κάποιοι απ' αυτούς τουλάχιστον - θα τον εγκατέλειπαν για ιδιοτελείς λόγους και δεν έδειξε εμπιστοσύνη στον μόνον άνθρωπο που πραγματικά υπήρξε βασιλόφρων και ήθελε να τον στηρίξει στον θρόνο, τον Γ. Παπαδόπουλο! Άλλη θα ήταν η εικόνα της χώρας σήμερα, εάν τότε Βασιλεύς και Αρχηγός της Επαναστάσεως είχαν συνεργαστεί. Στο βιβλίο μου, καταγράφεται όλο το άγνωστο παρασκήνιο των προσπαθειών του Γ. Παπαδοπούλου να πείσει τον Βασιλέα να μην προχωρήσει σε αντικίνημα. Κι όταν αυτό εκδηλώθηκε την 13ην Δεκεμβρίου 1967, ο Γ. Παπαδόπουλος κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες να μην κλονισθεί ο θεσμός της Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Βρισκόταν όμως μέσα σε Συμπληγάδες. Από την μια μεριά αντιμετώπιζε την εχθρότητα των κατωτέρων αξιωματικών κατά του Στέμματος και από την άλλη, είχε την δυσπιστία και καχυποψία του Κωνσταντίνου. Ρόλον διαμεσολαβητού μεταξύ Αθηνών - Ρώμης, διεδραμάτισε κυρίως ο μεγάλος δημοσιογράφος Σάββας Κωνσταντόπουλος. Προσπάθησε να πείσει τον Βασιλέα για τις προθέσεις και το σχέδιον του Παπαδόπουλου να υπερνικήσει τις εσωτερικές αντιδράσεις, ώστε να επιστρέψει ο Κωνσταντίνος στον θρόνο του. Στο βιβλίο μου αποκαλύπτεται για πρώτη φορά, η τελική πρότασις του Παπαδόπουλου στον Βασιλέα για λύση του αδιεξόδου.
Ο αρχηγός της Επαναστάσεως έστειλε συνεργάτη της εμπιστοσύνης του στο σπίτι του Χριστόφορου Στράτου, στην Γλυφάδα. Ο "απεσταλμένος" είπε στον Στράτο, ότι ο Παπαδόπουλος επρότεινε να συμφωνήσουν μαζί με τον Κωνσταντίνο τα πρόσωπα μιας νέας κυβερνήσεως, η οποία θα προχωρούσε σε εκλογές, εντός τακτής προθεσμίας. Έτσι, ο Βασιλεύς θα μπορούσε να επιστρέψει στην Ελλάδα και θα έσβηναν οι πικρίες του παρελθόντος. Η σημασία της προτάσεως Παπαδοπούλου έχει μεγαλύτερη αξία, αν σκεφθεί κανείς την πλήρη αντίδραση που αντιμετώπιζε ο ίδιος για το θέμα του Βασιλέως, όχι μόνον από τους κατώτερους αξιωματικούς, αλλά ακόμη και από τον Μακαρέζο. Ο Χριστόφορος Στράτος εμφανίσθηκε μουδιασμένος. Ο Κωνσταντίνος, επηρεαζόμενος - προφανώς - από τον Μάκη Αρναούτη, έδωσε αρνητική απάντηση. Ο Γ. Παπαδόπουλος, με έκδηλη απογοήτευση, αντελήφθη πλέον ότι ο Βασιλεύς είχε λάβει ολέθρια απόφαση για τον ίδιο και την Δυναστεία. Είχε ανατινάξει την τελευταία γέφυρα επιστροφής του. Η ανταρσία στο Ναυτικό με το "Βέλος" που θα ακολουθούσε - μια κίνηση που είχε χάσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, αφού ήταν γνωστή στην Κυβέρνηση - ανετίναξε κυριολεκτικά το θέμα της Βασιλείας στην Ελλάδα. Το στρατιωτικό καθεστώς τον είχε ξεγράψει, ενώ άλλοι που εμφανίζονταν φίλοι του Βασιλέως θα τον επρόδιδαν αμέσως μετά την Μεταπολίτευση. Καραμανλής -Μακαρέζος
Το είπαμε και στην αρχή ότι το κεφάλαιον της "Επταετίας" έχει πολλές πτυχές. Και κάποιες απ' αυτές έμειναν άγνωστες για πολύ καιρό. Πέπλος σιγής είχε επιβληθεί στις επαφές του Κ. Καραμανλή με τον Νικ. Μακαρέζο. Κατά το διάστημα των επτά ετών, ο ιδρυτής της ΕΡΕ είχε προβεί σε αραιές δηλώσεις ή με επιστολές προς συνεργάτες του, διετύπωνε σωστές επισημάνσεις για τα αίτια της Επαναστάσεως. Τα δύο υπομνήματα που έστειλε στον Νικ. Μακαρέζο θα έμεναν άγνωστα, εάν δεν τα απεκάλυπτε ο πρώην υφυπουργός και ευρωβουλευτής Αριστείδης Δημόπουλος. Διότι ο Καραμανλής επρότεινε να του αναθέσει το Στρατιωτικό καθεστώς την Προεδρίαν της Δημοκρατίας και εκείνος θα εστήριζε σαν πρωθυπουργό τον Νικ. Μακαρέζο , για τον οποίον διετύπωνε πολύ κολακευτικά σχόλια. Μοναδικός όρος του ήταν να μείνει εκτός των εξελίξεων αυτών ο Γ. Παπαδόπουλος! Για όλα αυτά, θα έπρεπε να πεισθεί βεβαίως και ο ισχυρός παράγων της εποχής, ο Δημ. Ιωαννίδης. Πιθανόν, τα πράγματα να ακολουθούσαν αυτήν την οδόν, εάν δεν εστήνετο το "Πολυτεχνείον" και εάν ο αμερικανικός παράγων δεν προωθούσε διαφορετικό σενάριο, το οποίο ευνόησε τον Καραμανλή. Το "φινάλε" της "Επταετίας", με αχρηστευμένο τον Γ. Παπαδόπουλο, συνδέεται με την τραγωδία της Κύπρου. Αυτό το τελευταίο κεφάλαιο είναι πολύ σκοτεινό. Ουδείς έχει διάθεση να ανοίξει ο περιβόητος "Φάκελλος της Κύπρου". Και τούτο, διότι εμπλέκονται πολύ γνωστά ονόματα τα οποία κρύβουν ένα παρασκήνιο, το οποίον εάν έλθει στο φως, τότε θα πρέπει να ξαναγραφεί η νεοτάτη Ιστορία μας. Ας αφήσουν λοιπόν οι σημερινοί κυβερνώντες τους κομπασμούς και τα μεγαλόστομα "μηνύματα" κατά της 21ης Απριλίου. Καλλίτερα να σιωπήσουν και να προβληματιστούν από τα μαθήματα της Ιστορίας. Με τον βίον και την πολιτείαν τους πολλοί από τον σημερινόν πολιτικόν κόσμον, ίσως καθίσουν στα εδώλια κάποιου ειδικού δικαστηρίου με βαρειές κατηγορίες. Οι κ. κ. Καρατζαφέρης και Σαμαράς το ετόνισαν και προσφάτως: το μεταπολιτευτικόν πολιτικόν σύστημα απέτυχε. Κι' αυτό, αποτελεί μια πικρή αλήθεια. Γι' αυτό, ΠΑΣΟΚ και Αριστερά, ας περιορίσουν τις "δημοκρατικές ευαισθησίες" τους και τα "αναθέματα" κατά της "21ης Απριλίου". Πρόκειται για θέατρο κακής ποιότητας. Ειδικότερα, ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι αυτός που μας παρέδωσε στην χειρότερη δικτατορία: εκείνην του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της "Goldman Sachs" και της παγκοσμιοποίησης.

Γεώργιος Α. Λεονταρίτης ΠΗΓΗ:www.elkosmos.gr