Ψάχνοντας το αρχείο μου, έπεσε στα χέρια μου μία παλιά εθνικιστική αφίσα με θέμα τα Δεκεμβριανά. Τότε που οι γιορτές που γίνονταν, είχαν μία μαζικότητα, τότε που μαζευόταν κόσμος αρκετός. Γνωστή σε πολλούς ίσως αυτή η αφίσα. Είχε το σύνθημα «ΘΥΜΑΣΑΙ Ή ΚΟΙΜΑΣΑΙ;». Κάποιοι μπορεί να γυρίσουν και να πουν πως εν έτει 2010, με τόσα που συμβαίνουν καθημερινά, εσύ ασχολείσαι με τα Δεκεμβριανά; Ναι, ασχολούμαι. Όταν η αριστερά στήνει αγάλματα του Βελουχιώτη στη Λαμία, μνημεία για το ΔΣΕ στο Γράμμο και για τον Δεκέμβρη του ‘44 στην Αθήνα, δεν δικαιούμαστε να ξεχνάμε... Στο Μακρυγιάννη κρίθηκε η τύχη της πρωτεύουσας. Και ίσως όχι μόνο. Οι έγκλειστοι του Μακρυγιάννη, σαν νέοι Σουλιώτες, άντεξαν τα πολλαπλά κτυπήματα. Πολέμησαν ηρωικά και νίκησαν και δεν άφησαν να γίνει "κόκκινη" η Αθήνα. Όπως δεν άφησαν και κάποιοι άλλοι, από το 1946 έως και το 1949, όπου με τις επιχειρήσεις στο Γράμμο και το Βίτσι, οι κομμουνιστές ηττήθηκαν τελειωτικά, έχοντας εγκαταλειφθεί και από τον ίδιο τον Στάλιν στη μοίρα τους.Και εδώ έρχεται το παράδοξο, το οποίο μάλλον μόνο στην ελληνική πραγματικότητα έχει συμβεί: οι ηττημένοι στο πεδίο της μάχης να είναι ουσιαστικά νικητές σε επίπεδο καθημερινό. Οι θύτες να αναγορευτούν σε θύματα. Οι σφαγείς, έγιναν κατήγοροι ενός ολόκληρου Έθνους. Οι ηγεσίες της υποτιθέμενης Δεξιάς, έχασαν στην ειρήνη όλα όσα κάποιοι κέρδισαν με το όπλο στο χέρι. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι αστοί πολιτικοί ακολούθησαν μία πολιτική προς την αριστερά, η οποία ακολουθείται και σήμερα, την οποία την κατευθύνει ένα φοβικό σύνδρομο. Έτσι, ενώ σε όλο τον κόσμο η κομμουνιστική ιδεολογία έχει βρεθεί στο περιθώριο, στην Ελλάδα, η αριστερά, είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους, καθοδηγεί όχι μόνο τα πολιτικά πράγματα, αλλά και την επιστήμη, την τέχνη, ακόμα και την οικονομία. Και όλα αυτά γιατί εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, οι δεξιοί πολιτικοί στην πατρίδα μας ήταν πάντα πολύ πίσω σε πολλά ζητήματα, ανίκανοι να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Στο Μακρυγιάννη άλλωστε, αυτοί που πολέμησαν, δεν ήταν οι συντηρητικοί, μίζεροι «δεξιοί». Ήταν αυτοί που πάντοτε στα δύσκολα έσωζαν αυτόν τον τόπο: οι Εθνικιστές. Σήμερα, ο αγώνας του Μακρυγιάννη και η ηρωική θυσία των νεκρών του "κόκκινου" αυτού Δεκέμβρη του ‘44, φαντάζει περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Και τώρα υπάρχει ένας αγώνας σε άλλα τα επίπεδα. Στο καθημερινό, στο ιδεολογικό, παντού.
Εκτός από την αριστερά, που για μας ήταν, είναι και θα είναι πάντα ιδεολογικός αντίπαλος, εκτός από τους κομμουνιστές που ποτέ τους δεν είπαν μία λέξη συγγνώμης, αποδεικνύοντας την περίφημη ρήση ότι «αυτός που μετανιώνει για ένα έγκλημα λέγεται άνθρωπος, αυτός που δεν μετανιώνει λέγεται κομμουνιστής», ο αγώνας συνεχίζεται και ενάντια στην νεοταξική λογική, τον ισοπεδωτισμό, την παρακμή, τη λαθρομετανάστευση, την εγκληματικότητα και την αλλοτρίωση. Συνεχίζεται στις γειτονιές της Αθήνας, που χάνονται μέρα με τη ημέρα. Στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Κυψέλη, στην Πανόρμου, στον Κολωνό. Συνεχίζεται ο αγώνας ενάντια στην αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας, στη διάλυση του κοινωνικού και πολιτισμικού μας ιστού. Τιμούμε τους ηρωικούς νεκρούς μας του Δεκέμβρη του ‘44. Λέμε ναι στη συμφιλίωση, στο να βαδίσουμε όλοι μπροστά και ενωμένοι. Θα πούμε όμως όχι στη λήθη. Και έναντι σε όλους αυτούς που συνειδητά χρόνια τώρα κοιμούνται, εμείς πάντα θα θυμόμαστε...
Τάσος Δημητρακόπουλος ΠΗΓΗ:elkosmos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου