Προ του Ρουβίκωνα

Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο ευτραφής σύζυγος της «Hillary των Καλυβίων», είπε μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Μίλησε για την αλληλουχία του πολιτικού κόσμου και της εκλογικής μάζας όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολιτευτικής τυραννίας. Έχουμε γράψει στο παρελθόν πως ο πολιτικός εσμός της μεταπολίτευσης εξασφάλιζε την ανοχή της μάζας στα σκάνδαλα, ανεχόμενος από την πλευρά του τις μικροαπατεωνιές του λαουτζίκου. Πολλοί σίγουρα αγανάκτησαν απ' αυτή την κυνική δήλωση, αλλά ωστόσο οφείλουμε να παραδεχτούμε πως είναι πέρα ως πέρα αληθινή για ένα πολύ μεγάλο τμήμα της νεοελλαδικής κοινωνικής παρακμής.
Πιστεύουμε πως με εκκίνηση αυτήν τη διαπίστωση, μπορούμε να κατανοήσουμε καλυτέρα τη φαινομενολογία της εποχής μας, η οποία δείχνει πλέον ξεκάθαρα ότι το μέλλον στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά να έχει δύο μόνο εναλλακτικές κατευθύνσεις: η μια είναι η δοκιμασμένη συνταγή της πλύσης εγκεφάλου, της παραπληροφόρησης, της ψυχολογικής τρομοκρατίας και της πολιτικής εξαπάτησης, τα οποία σε συνδυασμό με την ηττοπαθή μικροαστική θεώρηση του βίου, θα οδηγήσουν εκ νέου την κοινωνία σε έναν ηθικό, πολιτικό και κοινωνικό βάλτο, όπως άλλωστε συμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια. Με άλλα λόγια είναι πολύ πιθανό, άσχετα με την αγανάκτηση που όλοι εκφράζουν, ο λαός, υπό την προπαγανδιστική πίεση και τον εκφοβισμό των ΜΜΕ, σε συνδυασμό με τα τεχνάσματα των διαφθαρμένων πολιτικάντηδων, όχι μόνο να μην «εξεγερθεί», άλλα στο τέλος να τους πει και «ευχαριστούμε» που θα τους δώσουν ένα επίδομα αδείας! Η νοοτροπία της τουρκοκρατίας, η οποία εκφράζεται με τις γνωστές μοιρολατρικές εκφράσεις «και μη χειρότερα», ή «έχει ο Θεός», επικρατεί ακόμη σε ένα μεγάλο μέρος της μικρής «πλην τίμιας» Ελλάδας. Όσο εύκολο είναι ένας λαός να εξεγερθεί από αγανάκτηση, άλλο τόσο εύκολο είναι και να υποταχθεί ακόμη περισσότερο. Ιστορικό παράδειγμα είναι η Επανάσταση του 1821, στην οποία αρχικά ένα πολύ μικρό τμήμα κάποιων «ακραίων περιθωριακών» πήραν τα άρματα για τη λευτεριά, ενώ η πλειοψηφία έτρεμε τον βελή Γκέκα. Και όμως η μειοψηφία αυτή εκμεταλλεύτηκε το δυναμισμό της και τις συνθήκες της εποχής και κατάφερε όχι μόνο να επιβληθεί στην αδρανή πλειοψηφία, άλλα και να την πάρει με το πλευρό της.
Ο δεύτερος δρόμος που έχει να ακολουθήσει η καταρρέουσα ελληνική κοινωνία, είναι αυτός της ολικής εξέγερσης ενάντια στους πολιτικούς, οικονομικούς και τηλεοπτικούς δυνάστες, πράγμα φυσικά καθόλου εύκολο, αν και δεν είναι ιδιαίτερα σύνηθες στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Ο νεοέλληνας συνηθίζει να συμβιβάζεται όταν μπροστά του έχει την προοπτική της οικονομικής ωφελείας, το χρήμα ή την «παράπλευρη» εξυπηρέτηση. Αυτό είναι κάτι που σίγουρα το γνωρίζουν πολύ καλά οι εξουσιαστές και τα τηλεοπτικά τους φερέφωνα. Ένας λαός λοιπόν τον οποίο επί 36 χρόνια τον έμαθαν πως το μέγιστο αγαθό είναι η ικανοποίηση του ευτελούς ατομικισμού, έστω και αν χρειαστεί να πατήσει επί πτωμάτων ή να μηδενίσει την αξιοπρέπειά του, έστω και αν η πατρίδα του καταστρέφεται αρκεί να απολαμβάνει παράνομες επιδοτήσεις, παράνομους διορισμούς, παράνομα επιδόματα, ανήθικα χρήματα, εξαγοραζόμενος έτσι από τους πολιτικάντηδες, ώστε να μπορούν αυτοί να γλεντάνε «στην υγειά» των κορόιδων, έχει μοιραία δύο δυνατότητες: ή θα τρέξει να γλύψει τα επόμενα ψυχούλα που θα του πετάξουν για εξαγοράσουν τη σιωπή του, ή υπό το βάρος της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης, θα σπάσει τα δεσμά του. Πράγματι υπάρχει σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μια ολική απέχθεια προς το πολιτικό καθεστώς. Πράγματι, οι συνθήκες που επικρατούν είναι πρωτοφανείς και δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο κράτος.
Η οικονομική εξαθλίωση μεγάλου μέρους του λαού, συνδυάζεται με τη διάλυση της ποιότητας ζωής εξ αιτίας των τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών. Το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης αρχίζει να ξυπνά στον μέσο Έλληνα και αυτό δεν μπορούν να το σταματήσουν κανένα δελτίο ειδήσεων, κανένας «θεσμικός παράγοντας» και καμία προεκλογική υπόσχεση. Η αριστερά δεν είναι ικανή να εκμεταλλευτεί αυτή την κατάσταση γιατί πολύ απλά είναι ταυτισμένη με το πολιτικό καθεστώς και επιπλέον είναι ο «θιασάρχης» της πολυπολιτισμικής τραγωδίας. Ο ελληνικός λαός είναι φανερό όσο ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ιστορία ότι αναζητά ηγεσία να τον καθοδηγήσει. Η καινοφανής αυτοργάνωση και η αυτόνομη δράση των κοινωνικών ομάδων, των επαγγελματικών κλαδών και ιδίως των αθηναϊκών γειτονιών, φαίνεται να είναι κάτι που παραλύει το καθεστώς εξουσίας, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να τα ελέγξει.
Στο σημείο αυτό ό,τι προσθέτει στη γενίκευση της οργής του κόσμου, ό,τι προσθέτει στην αμφισβήτηση του καθεστώτος, στην καταγγελία και στην αποκάλυψη του πραγματικού του πρόσωπου και τελικά στην καταστροφή του, συμβάλει στον αγώνα για μια ελεύθερη πατρίδα. Ο ελληνικός λαός βρίσκεται μπροστά στο σταυροδρόμι της επιβίωσής του. Alea jacta est.

Ευάγγελος Χ. Χανιώτης                                                                                     ΠΗΓΗ:www.elkosmos.gr