Συμπληρώνονται 61 χρόνια από την τελευταία μάχη εναντίον των κομμουνιστών, 61 χρόνια από την νίκη του Εθνικού Στρατού, από το τέλος του συμμοριτοπολέμου. Κάποιοι θα πουν Εμφυλίου. Ας τον πουν όπως θέλουν. Αν και ο σωστός όρος ήταν, είναι και θα είναι συμμοριτοπόλεμος, κάτι που υποστήριζε και στο περίφημο βιβλίο του "Φωτιά και Τσεκούρι" ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ένας αστός πολιτικός.Πέρασαν 61 χρόνια, από τότε που ο κομμουνισμός δεν κατάφερε να επικρατήσει στρατιωτικά στην Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν είχε την κατάληξη που είχαν οι πρώην κομμουνιστικές χώρες. Και ενώ παντού, μα παντού στον κόσμο την Ιστορία την γράφουν οι νικητές, σε μία παγκόσμια πρωτοτυπία στην Ελλάδα, την Ιστορία την έγραψαν οι ηττημένοι.
Για να μην περάσει ο κομμουνισμός, αγωνίστηκαν άνθρωποι πολλοί.
Άνθρωποι που κανένας από τους πολιτικούς και γραφειοκράτες της αντικομμουνιστικής πλευράς δεν κατάλαβε τίποτα από τον αγώνα τους. Από τότε μέχρι σήμερα. Οι καταδρομείς στο Γράμμο, οι χωροφύλακες των ακριτικών τμημάτων, τα μέλη των εθνικών οργανώσεων, οι απλοί κάτοικοι των χωριών και των πόλεων που δεν πτοήθηκαν από την κόκκινη λαίλαπα. Οι μανάδες που κράταγαν με δύναμη τα παιδιά τους να μην τους τα αρπάξουν οι συμμορίτες στο παιδομάζωμα. Οι δασκάλες που κράταγαν το φρόνημα των παιδιών ψηλά. Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι του τότε..
Ο αγώνας όμως που ίσως ήταν πιο έντονος και πιο φορτισμένος, δεν ήταν μόνο ο αγώνας των ανθρώπων της περιόδου εκείνης. Ήταν ο αγώνας από την στιγμή που ο κομμουνισμός μπαίνει στο πολιτικό τοπίο της χώρας, με κύριο εκφραστή του το ΚΚΕ και με άλλα αριστερά και αριστερίστικα σχήματα και ομάδες.
Η "απέναντι πλευρά" ήταν αδύνατη, χωρίς όραμα, χωρίς παλμό. Έτσι η αριστερά επικρατεί σε μεγάλο ποσοστό της νεολαίας, ελέγχει πλήρως τα γράμματα, τις τέχνες, τον πολιτισμό και τη διανόηση. Και όλα αυτά γιατί οι πολιτικοί της "δεξιάς", ποτέ τους δεν είχαν ούτε πολιτική σκέψη και αντίληψη, αλλά κυρίως ποτέ τους δεν πίστεψαν, όπως έλεγε ο Χοσέ Αντόνιο.
Δεν πίστεψαν. Αυτός ίσως είναι ο πιο κατάλληλος χαρακτηρισμός. Έτσι άφησαν ελεύθερο το ιδεολογικό πεδίο στην αριστερά, δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν ιδεολογικό ανάχωμα.
Από το 1974 και μετά λοιπόν στην κυριαρχία της αριστεράς σε όλα τα επίπεδα, αρχίζει η πραγματική μάχη, η ιδεολογική αντίσταση. Σε πανεπιστήμια, σχολεία μαζικούς χώρους, σε χώρους δουλειάς, κάποιοι σηκώνουν κεφάλι και τα βάζουν με το αριστερό κατεστημένο. Γίνονται εχθροί, γίνονται περιθώριο και είναι υπό διωγμό. Μέσα από εθνικιστικά και πατριωτικά κόμματα και οργανώσεις, αλλά και μεμονωμένα. Τους είπαν φασίστες, τους χαρακτήριζαν σαν περιθωριακούς. Μπορεί να είχαν μεταξύ τους ιδεολογικές διαφορές, όμως αντιστάθηκαν στην αριστερά και τις μεθοδεύσεις της. Φοιτητές που δεν μπόρεσαν να πάρουν ποτέ πτυχίο, υπάλληλοι που αναγκάζονταν να αλλάζουν υπηρεσίες, μαθητές που δεν στέριωναν σε κανένα σχολείο. Επεισόδια, ξύλο, ένταση και βία, άνθρωποι σε νοσοκομεία, μέσα σε εντατικές, άνθρωποι κατάκοιτοι από το ξύλο, ακόμα και νεκροί και ας μην φοβούνται κάποιοι να το πουν.
Νέοι άνθρωποι που κατέβαιναν με μία σημαία στο Μακρυγιάννη, στο Μελιγαλά, στο Γράμμο και στο Βίτσι, τη στιγμή που κάποιοι κρύβονταν και το έπαιζαν αδιάφοροι. Δεν έχει σημασία σε ποια οργάνωση ή κόμμα μπορεί να ήταν ο κάθε ένας τους. Έκαναν το ιδεολογικό και αγωνιστικό τους καθήκον, αυτό που δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν ακόμα να κάνουν κάποιοι "δεξιοί" πολιτικοί. Αντιστάθηκαν στους ηττημένους του Γράμμου, στους απόγονους των κατσαπλιάδων που και σήμερα ακόμα κάνουν κουμάντο σε αυτόν τον τόπο.
Στεκόμαστε με περισυλλογή και τιμούμε όσους αγωνίστηκαν για να μείνει η Ελλάδα πραγματικά Ελεύθερη από τον κόκκινο εφιάλτη.
Δεν τους ξεχνούμε, όπως δεν τους ξεχάσαμε ποτέ.
Ας σταθούμε όμως στην κυριολεξία προσοχή, σε αυτούς που πάλεψαν ενάντια στο αριστερό κατεστημένο, με όποιες δυνάμεις και αν είχαν και όπου και αν ανήκαν.
Σε αυτούς τους άλλους. Στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας, στους αγωνιστές της διπλανής πόρτας. Που δεν έσκυψαν κεφάλι, δεν ζήτησαν ανταλλάγματα, που εξακολουθούν και να αγωνίζονται και δυστυχώς και να προδίδονται..
Άλλο αν οι αγώνες και οι θυσίες τους δεν αναγνωρίστηκαν όσο και όπως έπρεπε. Εκείνοι πάντα, θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, ενάντια στην πνευματική ψώρα που λέγεται κομμουνισμός, όπως έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης, αλλά και σε κάθε νεοταξική και διεθνιστική απειλή για την πατρίδας μας.
Γιατί απλά, έτσι έχουν μάθει... ΠΗΓΗ:elkosmos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου