Η ΤΟΞΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ της Σώτης Τριανταφύλλου

Στην πορεία της Ιστορίας, κατέστρεψε εκατομμύρια ανθρώπους και λαούς ολόκληρους.


Το ΠΑΣΟΚ επισημοποίησε την αριστερή ηγεμονία η οποία αναδύθηκε γύρω στο 1974 ως μια μορφή ρεβανσισμού. Στον πολιτισμό, η αριστερά είχε επικρατήσει ακόμα νωρίτερα, αλλά το ΠΑΣΟΚ σφράγισε αυτή την επικράτηση επιβάλλοντας τη δημοτική γλώσσα, μεταρρυθμίζοντας το εκπαιδευτικό σύστημα και προωθώντας εκσυγχρονιστικούς νόμους. Παρά τα αντιδεξιά συνθήματα –Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά– ο παπανδρεϊσμός δεν δίχασε τους Έλληνες περισσότερο από όσο ήταν διχασμένοι: η λαϊκιστική πολιτική και ρητορεία επέτρεψε στον χρόνο να αμβλύνει τις αιχμηρές γωνίες· εξάλλου, η δεξιά, προκειμένου να μην εξαφανιστεί, υιοθέτησε παρόμοια πολιτική και ρητορεία. Οι διαφορές ανάμεσα στα κόμματα περιορίστηκαν στην καταγωγή τους: η δεξιά καταγόταν από βασιλόφρονες ή συντηρητικούς φιλελευθέρους· η αριστερά από το λεγόμενο προοδευτικό κέντρο και τον κομμουνιστικό χώρο με τις ποικιλίες του. Η μακρά διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της πασοκοποιημένης δεξιάς έστρεψε την Ελλάδα σε λανθασμένη κατεύθυνση: αν και ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία και τη μοναδική δύναμη –ευρεία και ενθουσιώδη δημοτικότητα, σχετικά ευνοϊκή οικονομική συγκυρία– να αναμορφώσει τη χώρα σύμφωνα με τα πρότυπα του πολιτισμένου κόσμου, εφάρμοσε αντιδυτική πολιτική, συχνά κραυγαλέα δημαγωγική, κολακεύοντας ταυτοχρόνως το ΚΚΕ. Αντί να αποκαλύψει την εγκληματική του μυθολογία, ακολούθησε πολιτική κατευνασμού, ενισχύοντας αυτή τη μυθολογία: το ΚΚΕ είχε σχετικά μικρή εκλογική βάση αλλά τεράστια ακτινοβολία και δυνατότητες επιρροής που θεμελιώνονταν σε ιστορικά ψεύδη και σε συνωμοσία σιωπής.


ΤΟ ΠΑΣΟΚ δεν θέλησε να εξελιχθεί σε ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα· ο αστικός πολιτισμός που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 βούλιαξε στη λαϊκότητα, σε αμφίβολες ηθικές και αισθητικές αξίες. Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνέχεια του ΠΑΣΟΚ· η συνεργασία του με το κόμμα των ΑΝΕΛ, αν και αναγκαστική –τραβάτε με κι ας κλαίω– αποκαλύπτει το διπλό του πρόσωπο. Μολονότι πιστεύει ότι είναι η πρώτη αριστερή κυβέρνηση, δεν είναι παρά μια παραλλαγή του ΠΑΣΟΚ· όχι επειδή πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά διότι εκφέρει τον ίδιο λόγο και κραδαίνει την ίδια ιδεολογία. Την κραδαίνει απειλητικά οξύνοντας τις αντιθέσεις μεταξύ των Ελλήνων και διασπείροντας κοινωνικό μίσος, φθόνο, μικροψυχία. Το φαινόμενο εντείνεται από την ανέχεια, καθώς κι από την ενηλικίωση μιας γενιάς σε περιβάλλον οικονομικής κρίσης: εκατοντάδες χιλιάδες νέοι μεγαλώνουν στο καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και, όπως συμβαίνει συνήθως, γίνονται φορείς και εκφραστές του Zeitgeist.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς προέρχεται από το ΚΚΕ αλλά συνδέεται επίσης με τον τροτσκισμό και τον αναρχισμό, εμφανίζει τους νοσογόνους παράγοντες όλων των κύκλων που βρίσκονται αριστερότερα του κέντρου. Και καθώς, εξαιτίας της συγκυρίας, δεν μπορεί να εφαρμόσει αριστερό πρόγραμμα στην οικονομία –εφόσον έχει κλείσει η στρόφιγγα του ξένου χρήματος–πασχίζει να εφαρμόσει αριστερό πρόγραμμα στο εποικοδόμημα και να προβάλει αριστερή ρητορική· κάτι εκ φύσεως ανέξοδο. Verba volant.

Η αριστερά ευαγγελίζεται έναν καλύτερο κόσμο, αλλά συντίθεται –εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα– από ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Εκτός του ότι η ουτοπία την οποία περιγράφουν ως πολιτική τους προοπτική είναι μια κατασκευή από απαξίες, πιστεύουν, περιέργως, ότι είναι καλύτεροι από εμάς τους υπολοίπους. H αλήθεια είναι ότι, στην πορεία της Ιστορίας, η αριστερά κατέστρεψε εκατομμύρια ανθρώπους και λαούς ολόκληρους ξεκινώντας πολέμους, εξαναγκάζοντάς τους σε εξαντλητικό ακτιβισμό και παραγκωνίζοντας το δικαίωμά τους να ζήσουν τη ζωή τους. Σήμερα, η θρησκευτικότητα του ΚΚΕ συναντιέται με τη θρησκευτικότητα των αναρχικών, οι οποίοι, ενώ φαίνονται αυθόρμητοι παραβάτες, στην πραγματικότητα συμμετέχουν σε υπερ-αυταρχικές δομές όπου απαγορεύεται η διαφωνία και στηλιτεύεται η ανυπακοή. Μέσα από αυτόν τον συνδυασμό βγαίνουν στην επιφάνεια τα χειρότερα ανθρώπινα γνωρίσματα τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως αρετές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα πλοκάμια του –νεοΚνίτες και αναρχοφασίστες– επιδίδονται σε ένα είδος ακτιβισμού που ενισχύει την ήδη ενιαία σκέψη η οποία διαμορφώθηκε επί ΠΑΣΟΚ. Βρισκόμαστε μπροστά σε εκβαρβαρισμό της πολιτικής ζωής: η πελατοκρατία δεν ήταν ποτέ τόσο απροκάλυπτη και έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που εφαρμοζόταν επισήμως η τακτική του οστρακισμού. Παραλλήλως, ο εκβαρβαρισμός προωθείται μέσω της παιδείας και της ειδικής μεταχείρισης του εγκληματικού περιθωρίου στο οποίο αποδίδονται πολιτικές επιδιώξεις αριστερού τύπου. Υπενθυμίζω ότι οι κομμουνιστές κρατούμενοι στην εποχή των αντικομμουνιστικών διώξεων διεκδικούσαν το να μη μοιράζονται την ίδια πτέρυγα με τους ποινικούς. Σήμερα, η αριστερά πιστεύει ότι οι ποινικοί –τρομοκράτες, βάνδαλοι, εμπρηστές–εμφορούνται από ανθρωπιστική, επαναστατική ιδεολογία. Και όπως ξεστόμισε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ «δικά μας είναι κι αυτά τα παιδιά». Βεβαίως είναι δικά σας. Να τα χαίρεστε. Πλην όμως, δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο: οι τρομοκράτες είχαν επαφές με την αριστερά και η αριστερά τούς έδειχνε συμπάθεια στη διάρκεια ολόκληρης της πασοκικής περιόδου. Όσο για το ΚΚΕ, μέσω ενός από τους συνηθισμένους λογικούς ακροβατισμούς, πίστευε και πιστεύει ότι οι τρομοκράτες είναι πράκτορες της CIA και άλλων σκοτεινών δυνάμεων. Το ότι αυτό δεν αποδεικνύεται, φαίνεται αδιάφορο· έτσι κι αλλιώς, η πραγματικότητα είναι αδιάφορη για την αριστερά.


Κλίκες, ιεραρχίες, παιχνίδια ισχύος, προπαγάνδα, αστυνόμευση, δυσφήμιση των εχθρών, ιδεολογική τυραννία, κοινωνική πίεση, ψευδολογία: αυτός είναι ο κόσμος της αριστεράς. Αυτός ήταν ανέκαθεν· προστίθεται περισσότερο θράσος, βαθύτερη άγνοια, μαγκιές, τσαμπουκάδες, αλαζονική περιαυτολογία, έλλειψη κοινωνικής αγωγής. Στην προ-πασοκική αριστερά υπήρχαν άνθρωποι με μόρφωση και ευγενή αισθήματα: το ΚΚΕ τούς έκλεψε τη ζωή· μερικοί διαμαρτυρήθηκαν, άλλοι ανέλαβαν την προσωπική ευθύνη του σφάλματος, σιώπησαν, πέθαναν πικραμένοι. Σήμερα, τέτοιοι άνθρωποι μοιάζουν αόρατοι – η αριστερά είναι η μικρογραφία του καθεστώτος που επιθυμεί να εγκαταστήσει: αυταρχισμός από τη μία πλευρά, οχλοκρατία από την άλλη.

ΠΗΓΗ

USURA ( Το Γιουρούσι της Τοκογλυφίας)

 
Με την τοκογλυφία κανείς δεν έχει σπίτι πέτρινο
Με κάθε πέτρα να σμιλεύεται σωστά και τέλεια να δένει
Έτσι ώστε ένα σχέδιο να είναι δυνατό να περαστεί πάνω στην πρόσοψη του
Με την τοκογλυφία
Κανείς δεν έχει ένα παράδεισο ζωγραφιστό
Στους τοίχους του ναού του
Άρπες και φλάουτα
Ή την παρθένο εκεί που δέχεται το μήνυμα
Κι η άλως να προβάλλεται απ’ την χαραματιά
Με την τοκογλυφία
Κανείς δεν βλέπει τον Γκοντσάγκα
με τους διαδόχους και τις παλλακίδες του
καμιά ζωγραφική δεν γίνεται να διαρκέσει ή να ζήσει ,
γίνεται μόνο για να πουληθεί,
και μάλιστα στο άψε-σβήσε,
με την τοκογλυφία, αμάρτημα κατά της φύσης,
είν’ το ψωμί σου ακόμα πιο μπαγιάτικο
είν’ το ψωμί ξερό σαν να’ ταν χάρτινο,
χωρίς πληθώρα από στάρι, χωρίς αλεύρι δυνατό
Με την τοκογλυφία γίνεται η γραμμή τραχιά
με την τοκογλυφία δεν υπάρχει σύνορο καθάριο
κανείς δεν  βρίσκει μέρος για να κατοικήσει.
Ο λιθοξόος κρατιέται μακριά από την πέτρα του
κι ο υφαντής από τον αργαλειό του
ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ
δεν έρχεται μαλλί στην αγορά
τα πρόβατα δεν φέρνουν κέρδος
Είναι πανούκλα η τοκογλυφία,
αμβλύνει τη βελόνα στης κοπελιάς το χέρι
βάζει φραγμό στου υφαντή την τέχνη.
Ένας Πέτρο Λομπάρδο
δεν μας προέκυψε ποτέ από την τοκογλυφία
και ένας Ντούτσιο δεν έγινε ποτέ από τοκογλυφία
ούτε Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα
ούτε Μπελλίνι γίνανε ποτέ από τοκογλυφία,
ούτε και ζωγραφίστηκε ποτέ η «Συκοφαντία».
Ένας Αντζέλικο δεν μας προέκυψε από την τοκογλυφία
Ουτ ’ ο Αμπρόντζιο ντε Πρέντις
Ουτ ’ εκκλησιά με χαραγμένο το «Αδάμ εποίη».
Ούτε ο Σαιντ Τροφίμ από τοκογλυφία.
Ούτε ο Σαιντ Ιλάρ από τοκογλυφία.
Διάβρωσε την σμίλη η τοκογλυφία.
Διάβρωσε και τέχνη και τεχνίτη.
Ροκάνισε το νήμα τ’ αργαλειού
Καμμιά δεν έμαθε να πλέκει το χρυσόνημα
με το πατρόν της
Το γαλανό πιάνει μελίγκρα απ’ την  τοκογλυφία,
και η πορφύρα μένει ακέντητη
Και το σμαράγδι δεν συναντά κανένα Μέμλινκ
Σκοτώνει το παιδί στην μήτρα η τοκογλυφία
Του νέου το φλερτάρισμα σταματά
Έφερε την παραλυσία στο κρεβάτι, ξαπλώνει
ανάμεσα στην νεαρή φύση και τον άντρα της
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ
Φέρανε πόρνες για την Ελευσίνα
Πτώματα στήθηκαν στο δείπνο
Κατ’ εντολή της τοκογλυφίας».

Μετάφραση Χρήστου Γούδη

 

 Ezra Pound reciting Canto XLV, the Usura Canto, recorded at Harvard, 1939. In the prelude Pound distinguishes usury from interest. The prelude, where he defines "usury" was recorded in 1958 after his release from St. Elizabeth’s Hospital, Washington D.C. where he was held for over a decade on the conviction of treason. He was opposed to US involvement in WWII and broadcast his opinions over the radio from Italy during the war. 

 

Ο τάφος του Παύλου Μελά – Ιστορική φωτογραφία του μεγάλου Καστοριανού φωτογράφου Λεωνίδα Παπάζογλου

Ο τάφος του Παύλου Μελά στην Καστοριά. 113 χρόνια πριν….Η ιστορική φωτογραφία του μεγάλου Καστοριανού φωτογράφου, Λεωνίδα Παπάζογλου.

Χρονολογικά η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε περίπου ένα μήνα μετά τη μυστική ταφή του ακέφαλου σώματος του Μελά.
Ο τάφος βρισκόταν στον περίβολο του ναού των Ταξιαρχών, απέναντι από τη Μητρόπολη όπως θα δείτε στην ιστορική φωτογραφία του aboutkastoria.gr που ακολουθεί.
(ψηφιοποίηση/επιμέλεια: Χρυσούλα Κυρατζή)

Σήμερα συμπληρώνονται 113 χρόνια από το θάνατο του Παύλου Μελά

Σαν σήμερα, 13 Οκτωβρίου 1904, ο Πάυλος Μελάς, πρωτεργάτης και σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα, έπεφτε νεκρός από τα πυρά τουρκικού αποσπάσματος που πολιόρκησε το χωρίο Στάτιστα (μετέπειτα Παύλος Μελάς προς τιμήν του).
Ο Παύλος Μελάς ήταν αξιωματικός πυροβολικού του ελληνικού στρατού, γιος του Μιχαήλ Μελά και γαμπρός του Στέφανου Δραγούμη.
Γεννήθηκε στη Μασσαλία της Νότιας Γαλλίας, αλλά η καταγωγή της οικογένειάς του ήταν από τον Παρακάλαμο Πωγωνίου της Περιφερειακής Ενότητας Ιωαννίνων. Μετά τη μετακίνηση της οικογένειας στην Αθήνα, σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων απ’ όπου αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός υλικού πολέμου το 1891. Φέροντας τύψεις για την έκβαση του πολέμου του 1897 συμμετείχε από τους πρώτους στο ιδρυθέν το 1900 Μακεδονικό κομιτάτο για την εμψύχωση του απογοητευμένου ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας και σε αντίδραση στη δράση των Βουλγάρων κομιτατζήδων.
Στις 18 Αυγούστου 1904 ο Παύλος Μελάς με το επιχειρησιακό όνομα Καπετάν Μίκης Ζέζας, επικεφαλής σώματος εκ 35 μόλις ανδρών, που το αποτελούσαν Μακεδόνες, Μανιάτες και Κρητικοί, ανέλαβε την αρχηγία του Μακεδονικού αγώνα ενάντια στους Βούλγαρους και εισήλθε ένοπλα στα Μακεδονικά εδάφη με την εντολή να ασκεί καθήκοντα αρχηγού και στις μικρότερες ομάδες που δρούσαν εν τω μεταξύ στη περιφέρειες Μοναστηρίου και Καστοριάς. Πληροφορηθέντες οι Τούρκοι από διάφορους καταδότες περί της εισόδου και της δράσης του Παύλου Μελά έθεσαν προς καταδίωξή του πολυάριθμο τουρκικό απόσπασμα. Παρά τις συνεχείς διώξεις του Οθωμανικού στρατού ο Παύλος Μελάς άρχισε ν΄ αποδεκατίζει τις βουλγαρικές ομάδες με βάση τα χωριά Λιγκοβάνη και Λίχυβο.

Η φωτογραφία αποτελεί ψηφιακή απεικόνιση της Αυθεντικής φωτογραφίας του τάφου του Παύλου Μελά από τον μεγάλο Καστοριανό φωτογράφο, Λεωνίδα Παπάζογλου και αποτελεί ιστορικό κειμήλιο, μεγάλης ιστορικής και συναισθηματικής αξίας.

ΠΗΓΗ 

Σπουδαία ανακάλυψη: Στην Κρήτη τα πρώτα ίχνη βάδισης του ανθρωπίνου είδους (φωτο)

Σε μία σημαντική ανακάλυψη προέβησαν οι επιστήμονες από το πανεπιστήμιο της Ουψάλα: Το ανθρώπινο είδος φαίνεται ότι βάδισε για πρώτη φορά στην Κρήτη.

Οι επιστήμονες εντόπισαν ίχνη ηλικίας 5,7 εκατομμυρίων ετών στην περιοχή του Καστελίου στα Χανιά. Συγκεκριμένα, τα εντόπισε τυχαία το 2002 ο Πολωνός Παλαιοντολόγος Gerard Gierlinski και στη συνέχεια ο μαθητής του Grzegorz Niedzwiedzki άρχισε να τα μελετά συστηματικά και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πιθανόν ανήκουν σε πρόγονο του ανθρώπου.
Η σκυτάλη της έρευνας πέρασε στην ομάδα του πανεπιστημίου της Ουψάλα που δημοσίευσε τα ευρήματα στο περιοδικό του οίκου Elsevier. Η έρευνα της ομάδας του πανεπιστημίου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για δίποδη βάδιση κάποιου άγνωστου προγονικού είδους του ανθρώπου, που ζούσε πριν 5,7 εκατ. χρόνια. Έτσι, τα εν λόγω ίχνη θεωρούνται πλέον τα παλαιότερα που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα.

Επίσης, τα ίχνη αυτά έχουν έναν ιδιαίτερο σχήμα το οποίο διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα ζώα της στεριάς. Οι επιστήμονες ανέφεραν ότι ο συνδυασμός του μακριού πέλματος με πέντε δάκτυλα -ένα εκ των οποίων είναι μεγαλύτερο- και χωρίς γαμψά νύχια είναι μοναδικός.




ΠΗΓΗ

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ:Τα γενέθλια είναι αμαρτωλά !!!!! ΕΛΕΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ "ΕΛΛΗΝΑ"...
ΞΥΠΝΑ ΚΑΙ ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΒΡΑΙΚΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ


Ερώτησις:
Πάτερ πρέπει εμείς οι Ορθόδοξοι να γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας ή όχι;

Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου γενέθλια δικαιούνται να γιορτάζουν μόνον σε όσους ο Θεός τα προανήγγειλεν όπως π.χ. η γέννησις του Χριστού, η Γέννησις της Παναγίας και του Ιωάννου του Προδρόμου.
Αυτά είναι Θεάρεστα  γενέθλια. Τα των λοιπών ανθρώπων τα γενέθλια είναι αμαρτωλά, διότι κάθε παιδί συλλαμβάνεται με πορνικά παιχνίδια.

Εάν τα γενέθλια δεν ήταν αμαρτωλά δεν θα βάπτιζαν τα βρέφη. Όποιοι γιορτάζουν τα γενέθλιά τους, γιορτάζουν την σαρκικήν τους αμαρτίαν.

Ο Θεός θέλει, να γιορτάζωμε τα Πνευματικά μας γενέθλια και πνευματικά γεννιέται ο άνθρωπος που βαπτίζεται. Και από αμαρτωλός που ήταν γίνεται αναμάρτητος, δηλαδή ψυχικά και σωματικά καθαρός.
Και καλόν είναι αυτοί που σέβονται τον Θεόν να γιορτάζουν την ονομαστικήν  τους εορτήν που λέγεται Πνευματική αναγέννησις.

Όλα τα δυτικά Παπικά κράτη, που γιορτάζουν τα γενέθλιά τους είναι σιχαμερά στα μάτια του Θεού, διότι γιορτάζουν τα πορνικά και αμαρτωλά παιχνίδια της συλλήψεώς των.

Όταν ο Ηρώδης γιόρτασεν τα αμαρτωλά γενέθλια, βρήκεν αφορμήν η Σατανάς και τον έβαλεν και έκοψεν το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή, που ολόκληρος ο κόσμος ήταν κατώτερος της κεφαλής αυτής.

Επειδή τα έργα των δυτικών είναι πονηρά, αρέσκονται να γιορτάζουν τα βρώμικα γενέθλιά τους.

Από το βιβλίο: Ιερέως Φωτίου Νικολαΐδη

 «Ερωτήσεις και Απαντήσεις
Απορίες και Διευκρινίσεις
σε θέματα:
Θρησκευτικά, πολιτικά, οικονομικά, περιβαλλοντολογικά, στρατιωτικά, διαπλανητικά και ηθικά που είναι χρήσιμα για κάθε άνθρωπο»
ΚΑΣΤΟΡΙΑ 1998
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

 

 

 

Ο ΕΝΦΙΑ δεν είναι φόρος. Είναι φονικό εργαλείο!

Τον ΕΝΦΙΑ δεν τον έφερε ο πελαργός, αλλά οι ημέτερες δυνάμεις. Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος κάρφωσαν ένα μαχαίρι στην καρδιά της μεσαίας τάξης. Από τότε έχουν έρθει με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ άλλοι πέντε ΕΝΦΙΑ. Γι αυτό δεν γεννάται συζήτηση. Αλλά εκείνο που πόνεσε ήταν ο πρώτος, ο αυθεντικός.
Ήταν ένας… καθαρά κομμουνιστικός φόρος.

Ο ΕΝΦΙΑ έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μανία της τότε κυβέρνησης για «δίκαιους φόρους» άνοιξε το δρόμο στον Αλέξη Τσίπρα. Ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν δίκαιοι φόροι, αλλά υψηλοί φόροι. Ο ΕΝΦΙΑ ήταν η αρχή του τέλους για τη μεσαία τάξη. Ήταν η πρώτη άμυνα που έσπασε. Όσα συμβαίνουν σήμερα με τον ΕΦΚΑ και τους άλλους φόρους, έχουν την μήτρα τους στον ΕΝΦΙΑ.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν που δημιούργησε στο εξωτερικό την αίσθηση ότι οι Έλληνες δεν πληρώνουν φόρους κι ότι ο ελληνικός λαός είναι ένας διεφθαρμένος λαός. Η διαφθορά στην Ελλάδα δεν είναι περισσότερη από εκείνη που συναντάται σε άλλες δυτικές χώρες, όπως η Γερμανία. Δεν το λέμε εμείς, αλλά διεθνείς και γνωστές για την εγκυρότητά τους έρευνες. Επίσης, οι Έλληνες πληρώνουν περισσότερους φόρους από οποιονδήποτε άλλον. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν και εκείνοι που δεν πληρώνουν. Όσοι ακριβώς υπάρχουν και σε άλλες χώρες.
Η Ελλάδα δεν είναι το βασίλειο της φοροδιαφυγής. Είναι μία χώρα με τοξικό περιβάλλον για τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα, εξαιτίας της υψηλής φορολογία. Ο πολιτικός κόσμος δεν θέλησε να κόψει τις δαπάνες του δημοσίου. Προτίμησε τον ΕΝΦΙΑ και όλους τους άλλους φόρους που ακολούθησαν. Δεν έτυχε, δεν συνέβη κατά λάθος. Μεταξύ της μείωσης των δαπανών και της εξόντωσης της μεσαίας τάξης, επέλεξαν το δεύτερο…
Ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ και τελικά τον αύξησε! Να μην σταθούμε σε αυτό. Δεν ήταν το πρώτο ψέμα του Αλέξη, ούτε και το μοναδικό. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι το γεγονός ότι υπήρξαν άνθρωποι που τον πίστεψαν. Αλλά κι αυτή είναι μία άλλη συζήτηση. Το σημαντικό είναι ότι ο ΕΝΦΙΑ αφαίρεσε από τον χώρο της κεντροδεξιάς το δικαίωμα να μιλάει για μείωση φόρων.
Ο κόσμος έμαθε ότι τα σπίτια δεν τα παίρνουν μόνο οι κομμουνιστές, αλλά και οι Δεξιοί. Αν αυτό δεν είναι ένα σπουδαίο πολιτικό σφάλμα, ποιο άλλο μπορούμε να ονομάσουμε ως τέτοιο;
Μετά από τόσο καιρό έχει σημασία να ξαναδούμε τι έχει συμβεί και πόσο αυτό έχει επηρεάσει τις συμπεριφορές μας. Αν η Νέα Δημοκρατία θέλει να μιλήσει και πάλι στην μεσαία τάξη, θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική της. Να δει που έσφαλε, για να μπορέσει να διακρίνει και το πώς θα πείσει. Οι γενικές εξαγγελίες περί μείωσης των φόρων δεν πείθουν. Λόγω του ΕΝΦΙΑ; Ναι, λόγω του ΕΝΦΙΑ. Επειδή είναι ο πιο χυδαίος φόρος που έχει ποτέ ανακαλυφθεί από το ελληνικό δημόσιο σε βάρος των ιθαγενών – υπηκόων του. Είναι ένας φόρος κατοχής που οδηγεί σε πολλές περιπτώσεις σε δήμευση της περιουσίας. Είναι τόσο «δίκαιος» που υποχρεώνει ακόμη και ιδρύματα, όπως το χαμόγελο του παιδιού, να «γονατίζουν» κάθε χρόνο για να πληρώσουν το χαράτσι.
Το μόνο που μπορούμε να συζητήσουμε για τον ΕΝΦΙΑ είναι η κατάργησή του.
Δεν είναι ένας «δίκαιος φόρος». 
Δεν υπάρχουν δίκαιοι φόροι. 
Αλλά αν πρέπει να μιλήσουμε για Δικαιοσύνη, ο ΕΝΦΙΑ είναι ο κατηγορούμενος για εγκληματική δράση σε βάρος της μεσαίας τάξης.
Στην πραγματικότητα δεν είναι φόρος. 
Είναι ένα εργαλείο εξόντωσης των νοικοκυραίων.

ΠΗΓΗ 

«Χαρτογιακάδες» σαν τον Μακρόν, μου φέρνουν εμετό…

Και να μην θέλεις να ασχοληθείς με τις εκλογές στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία, τις ΗΠΑ κοκ δεν μπορείς. Από τη στιγμή που εδώ και επτά χρόνια μας έχουν αναγκάσει να ζούμε με την παλάμη ανοικτή, ζητιανεύοντας από όλα αυτά τα «κοράκια», οφείλεις να ασχοληθείς με το ποιος βγήκε, βγαίνει ή θα βγει…

Ελπίζοντας ότι κάποιος, κάπου, κάποτε θα σεβαστεί κάτι περισσότερο από την τσέπη του και θα δώσει ξανά το δικαίωμα σε αυτόν τον λαό να πατήσει στα πόδια του. Ειδικά από τη στιγμή που οι εδώ… ηγέτες, έχουν αποφασίσει ότι θα μετατρέπονται σε «γιουσουφάκια» της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Ντάισεμπλουμ και όποιου άλλου αποφασίζει και θα αποφασίζει για την Ελλάδα στο μέλλον. Από την περασμένη Κυριακή και μετά διαπιστώνω μία ανακούφιση από τον… μισό πλανήτη, που ένας χαρτογιακάς, ένας απόλυτος «τίποτας», ένα πουκάμισο αδειανό, πιόνι του συστήματος πάει επικράτησε στις γαλλικές εκλογές και πάει ολοταχώς για Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Μιας… Δημοκρατίας βέβαια που οι ψήφοι στη Λεπέν μετριούνται περίπου ως «τανκς» και όχι ως δείγμα ελεύθερης βούλησης κάποιων Γάλλων που δεν συμφωνούν με την πολιτική του τίποτα και τα «θέλω» των Τραπεζών. Δεν επιθυμούν να θυσιάσουν τους ανθρώπους για να βγουν οι αριθμοί και φυσικά από το να επιλέξουν την πολιτική του «ναι σε όλα» Μακρόν, επέλεξαν –καλώς ή κακώς- την άκρα δεξιά της Λεπέν, με ότι αυτό εκφράζει…

Σε μια προσπάθεια μάλιστα μην τυχόν και πέσει η εξουσία σε ακατάλληλα χέρια και διακοπεί η πορεία του πλανήτη προς το απόλυτο «τίποτα» που πρεσβεύουν οι διάφοροι «Μακρόν» του «Καμία πατρίδα, καμία θρησκεία» αλλά μόνο «κέρδος», δαιμονοποιούν τη Λεπέν, προσφέροντας της ουσιαστικά το μεγαλύτερο δώρο που μπορούν να της κάνουν.
Όπως συνέβη στις ΗΠΑ με τον Τραμπ έναντι της… καθωσπρέπει και πάνω απ’ όλα δημοκράτισσας Κλίντον, της οποίας ο σύζυγος μεταξύ άλλων ισοπέδωσε και 3-4 χώρες στο (δημοκρατικό) πέρασμα του από την προεδρία των ΗΠΑ.

Γιατί «οk», ψυχάκιας ο Τραμπ και τέρας η Λεπέν αλλά στα χρόνια που κυβερνούν οι διάφοροι «Μακρόν» αυτόν τον πλανήτη, να με συμπαθάτε, δεν βλέπω και πολλή δημοκρατία… Κεφαλαιοκρατία ναι, δημοκρατία όχι.
Πόσο μάλλον δε όταν η περίφημη Ευρώπη των λαών και του πολιτισμού δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση στη σύγχρονη Ιστορία της από τις στρατιές των ψυχάκηδων που στο όνομα του Αλλάχ παίρνουν ζωές ή χώρες όπως η δική μας καταδικάζουν 4-5 γενιές στο βωμό του κέρδους… Εκτός κι αν κάποιος συνεχίζει να πιστεύει ότι… σωζόμαστε από όλους αυτούς τους τύπους.

Τώρα θα μου πεις αυτά είναι λεπτομέρειες, παράπλευρες απώλειες, το θέμα είναι να πηγαίνουν οι δουλειές καλά... Τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε στην πορεία… Μακρόν να υπάρχουν μόνο να λένε «Ναι σε όλα» και να βγάζουν τους αριθμούς, ξεπουλώντας τους ανθρώπους… Πάντα δημοκρατικά, πάντα με το χαμόγελο, πάντα με την… ψήφο του λαού, που φοβάται το κακό και ψηφίζει το χειρότερο. Ή φοβάται το χειρότερο και ψηφίζει το κακό… Ανάλογα με το πώς το βλέπει ο καθένας. Αν το βλέπει ακόμα…

ΠΗΓΗ 

ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 1944: Μια μεθοδευμένη Σφαγή

Οι αναρχικοί για τα Δεκεμβριανά

Τα γεγονότα το Δεκέμβρη του 1944 αποτελούν την πλέον αιματοβαμμένη στιγμή της μετα-απελευθερωτικής Αθήνας, αν λάβουμε υπ’ όψη το περιορισμένο χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκε και την ένταση με την οποία εκδηλώθηκε.

Κάποιοι τον χαρακτήρισαν «κόκκινο», εμπνευσμένοι, ίσως, από το αίμα που χύθηκε ή για να του δώσουν έντονη κομμουνιστική απόχρωση.

Άλλοι τον ονομάτισαν «Μεγάλο», θεωρώντας ενδεχομένως πως οι 17.000 νεκροί και τραυματίες μιας σφαγής είναι μεγαλείο. Το ζήτημα που τίθεται είναι: για ποιους;

Ορισμένοι το είπαν επανάσταση. Ξέχασαν, όμως, πως μια επανάσταση που έχει σκοπό την ανατροπή μιας κατάστασης για την επιβολή
μιας άλλης παρόμοιας ή και χειρότερης, δεν σημαίνει τίποτα. Γιατί η επανάσταση είναι μέσο κι όχι σκοπός.

Και βέβαια ο προσδιορισμός εκείνων των ημερών σαν «Μάχη της Αθήνας», δεν προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο εκτός από μια αναφορά γεωγραφικού και στρατιωτικού χαρακτήρα.

Μέσα από αυτές ή ανάλογες διατυπώσεις χαρακτηρίζεται ή προσδιορίζεται μια κορύφωση καταστάσεων και συνθηκών, οι οποίες οδήγησαν σε μια σφαγή.

Όλα όσα έχουν γραφτεί κάτω από το πρίσμα μιας μαρξιστικής, αριστερής, αριστερίστικης ή «ντούρας» καθεστωτικής σκοπιάς, βαρύνονται με την σκοπιμότητα και την προπαγάνδα. Πρόκειται για τις συνηθισμένες περιπτώσεις όπου γράφονται πάρα πολλά για να ειπωθούν πολύ λίγα και για να κρυφτούν τα περισσότερα από αυτά που συνέβησαν.

Ο υποκειμενισμός και ο καλλιεργημένος φανατισμός, έδωσαν μια εικόνα αποσπασματική και διαστρεβλωμένη. Αλλά η αποσπασματικότητα που προβάλλει ξεχωρισμένα τα γεγονότα της μιας χρονικής περιόδου από άλλα που —μολονότι φαίνονται μακρινά— έχουν ουσιαστική σύνδεση μεταξύ τους, οδηγεί στην χρησιμοποίησή τους σαν εργαλεία σκοπιμοτήτων και πολιτικών χειρισμών ή στην αποσιώπηση.

Αυτές οι σκόπιμες και αθέλητες (σε ελάχιστες περιπτώσεις) αποσιωπήσεις αφήνουν ανοιχτό το πεδίο για την προσφυγή σε μεταφυσικές αναγωγές («ανεξήγητο», «ακατανόητο», «λάθος») και άλλα παρόμοια.

Η αλληλουχία γεγονότων και καταστάσεων, χαμένη μέσα στην αποσπασματικότητα, την περιπτωσιολογία, την ιδιοτέλεια, τη σκοπιμότητα και τον υποκειμενισμό, είναι ένα δάσος που επιχειρείται δεκάδες χρόνια τώρα να χαθεί πίσω από μικρούς και κακοφυτεμένους θάμνους.

Δεν θεωρούμε πως υπάρχει το κλειδί που αλάθητα και απρόσκοπτα ανοίγει τις πόρτες της κοινωνικής ιστορίας, της απόλυτης δηλαδή γνώσης των κοινωνικών αγώνων.

Μπορούμε, όμως, να συμβάλλουμε στην κατεύθυνση του ξεκαθαρίσματος κάποιων ουσιαστικών δεδομένων έτσι ώστε να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα για την ανάπτυξη των κοινωνικών απελευθερωτικών προσπαθειών συλλογικοτήτων και ατόμων. Των προσπαθειών που καταβάλλουν όλοι όσοι θεωρούν πως η άθλια καταπιεστική πραγματικότητα, που έχει επιβληθεί και οφείλεται σε συγκεκριμένους παράγοντες, μπορεί να ανατραπεί με τον εμπλουτισμό των εμπειριών, το ξεκαθάρισμα από τις σκόπιμες και μισαλλόδοξες καταγραφές και την συνεχή και αδιαπραγμάτευτη αντικρατική κοινωνική δράση.

Οι καταγραφές αυτού του συνταρακτικού συμβάντος κινούνται και ξετυλίγονται κάτω από μια εξουσιαστική και κρατιστική οπτική και λογική. Από τις πλέον «μετριοπαθείς» μέχρι και τις πιο «ακραίες», όλες τους προσπαθούν να περιπλέξουν τα ζητήματα αντί να τα ξεδιαλύνουν. Από τους λυσσαλέους εχθρούς του «αναρχοκομμουνιστοσυμμοριτισμού» μέχρι και τους κάθε απόχρωσης κομμουνιστές (δογματικούς, διαφωνούντες ή μη με το ΚΚΕ), αριστερούς και από τις υποκειμενικές καταγραφές αγωνιζόμενων ανθρώπων, καπεταναίων, πολιτικών κ.λπ. στήνεται με διάφορους τρόπους ένα τεράστιο δίχτυ μέσα στο οποίο έχει εμπλακεί ο κοινωνικός χώρος και οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι για περισσότερο από εξήντα χρόνια. Ένα δίχτυ από ψέματα και προσπάθειες να αποσεισθούν ή να επιρριφθούν ευθύνες σε πρόσωπα.

Μέσα απ’ όλες αυτές τις τοποθετήσεις ένα είναι δεδομένο.

Πως πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει μια πραγματικότητα. Αυτή είναι που οδήγησε σε ασάφεια μέχρι σήμερα. Αυτή είναι που αποδεικνύει πως όλα τα αντιφατικά και πολλές φορές ψεύτικα συμπεράσματα και γεγονότα θέλουν να συγκαλύψουν ένα τεράστιο έγκλημα. Ένα έγκλημα που έγινε με την κοινή δράση όλων των συνασπισμένων ή ανταγωνιστικών δυνάμεων που είχαν σαν στόχο την κατάληψη ή ανακατάληψη της εξουσίας.

Αυτοί που πίστεψαν στην αριστερά και την απελευθέρωσή τους, εξαπατήθηκαν και σύρθηκαν με δόλο στη σφαγή του Δεκέμβρη, αλλά και μετέπειτα.

Εκείνοι που μεθόδευσαν αυτή τη σφαγή δεν άφησαν κανένα περιθώριο, καμία πιθανότητα επιτυχίας στους καταπιεσμένους.

Οι αγωνιζόμενοι για δικαιοσύνη και λευτεριά άνθρωποι ήθελαν και μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό κόσμο. Άλλωστε, τα τελευταία είκοσι χρόνια είχαν επιδείξει ένα δυναμισμό, που έκανε το κράτος να στήνει απανωτές δικτατορίες για να συγκρατήσει την κοινωνική ορμή. Οι φυλακίσεις, οι εξορίες, οι βασανισμοί και οι εξοντώσεις χιλιάδων ανθρώπων μέσα σε συνθήκες «ειρήνης» και πολέμου δεν τους έκαμψαν.

Οι κοινωνικοί αγώνες, όταν δρουν αχειραγώγητα, μπορούν να κατορθώσουν πράγματα που δεν είναι ικανός να τα φανταστεί ο ανθρώπινος νους, ιδιαίτερα όσων είναι πλημμυρισμένος από την εξουσιαστική σαβούρα.

Όμως εδώ είχαμε ένα προμελετημένο έγκλημα εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας. Ένα έγκλημα το οποίο εφαρμόστηκε σε δύο φάσεις. Η πρώτη ήταν τα «δεκεμβριανά».

Είναι αποδειγμένο πως το προμελετημένο σχέδιο καταστροφής για εξουσιαστικούς και μόνο σκοπούς είχε ξεκινήσει από πολύ πιο πριν.

Τότε που οι ανυπότακτοι —που είχαν ανέβει στα βουνά— εξοντώθηκαν με συστηματικό και δόλιο τρόπο(1), γιατί ήταν επικίνδυνοι για τους εξουσιαστικούς σχεδιασμούς της συνασπισμένης υπό το ΚΚΕ αριστεράς —κι όχι μόνο. Γιατί, η ένοπλη αντίσταση ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις δεν θα έπρεπε να αρνείται τον κρατισμό, αλλά να τον αντικαθιστά και να τον ενισχύει με αριστερές και κομμουνιστικές φανφάρες.

Οι ίδιοι που γέμιζαν την «Πηγάδα» στο Μελιγαλά, ήξεραν πολύ καλά τον ποταμό αίματος που θα ακολουθούσε. Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, εξαπολύθηκε μια τεράστιας έκτασης εκκαθαριστική επιχείρηση στην Πελοπόννησο εναντίον των ταγμάτων ασφαλείας, όπου ο ΕΛΑΣ υφίσταται τόσες απώλειες, όσες δεν είχε υποστεί σ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής. Ανοίχτηκε, έτσι, ένας νέος κύκλος μίσους, αίματος, αλληλοσφαγών, βασανιστηρίων και λεηλασιών και από τις δύο πλευρές. Έναν κύκλο που συντηρούσαν αμφότεροι σ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής.

Πως είναι δυνατόν οι αριστεροί, αφού είχαν παραδώσει τον κοινωνικό χώρο, του οποίου κατείχαν σημαντικό μέρος, στους παραδοσιακούς κρατιστές, μετά να ζητούν να τον πάρουν πίσω; Όταν βάζεις τον αντίπαλο από την πόρτα, δεν ξέρεις ότι θα σε βγάλει από το παράθυρο; Είχαν υπογράψει και εφαρμόσει συμφωνίες παράδοσης στους «αντιπάλους» σε εφαρμογή των συμφωνιών των «Μεγάλων».

Η τελευταία πράξη αυτής της παράδοσης επιβεβαιώθηκε με τη συμφωνία Στάλιν – Τσώρτσιλ στη Μόσχα, τον Οκτώβριο του 1944.

Σαν αποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας (9 Οκτωβρίου 1944) που αφορούσε τον χώρο των Βαλκανίων και μετά από απαίτηση των Άγγλων μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου του 1944 τα βουλγαρικά στρατεύματα αποσύρθηκαν από τις περιοχές Μακεδονίας και Θράκης. Το ΚΚΕ, σε αντιστάθμισμα, ζήτησε από το Βουλγαρικό Κομμουνιστικό Κόμμα την αποστολή μεγάλης ποσότητας όπλων και πυρομαχικών, για να λάβει αρνητική απάντηση στις 21 του ίδιου μήνα. Το αιτιολογικό ήταν οι κίνδυνοι διεθνών επιπλοκών αλλά και η έλλειψη όπλων.

Σε σχετική, μάλιστα, εισήγηση του Γκεόργκι Δημητρώφ προς τον Μολότωφ, που κινήθηκε στο ίδιο πνεύμα, αναφερόταν η ανάγκη «ηθικής στήριξης μέσω καταλλήλων δημοσιευμάτων στον Σοβιετικό Τύπο».(2) Αλλά όπως θα δούμε ούτε και αυτό έγινε.

Εγνώριζαν, λοιπόν, οι αριστεροί και ιδιαίτερα το ΚΚΕ πως δεν υπήρχε καμία περίπτωση να έχουν κάποια βοήθεια από τη Ρωσία ή τα γειτονικά κομμουνιστικά κόμματα. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η απέχθεια των ρώσων συντρόφων για αυτούς, που έδειχναν ξεκάθαρα πως δεν θα ανέχονταν εύκολα την εξουσία της αριστεράς και του ΚΚΕ στην περίπτωση που επικρατούσε.

Ο Λήπερ σε τηλεγράφημά του προς τον Ήντεν αναφέρει στις 22/11 πως ένα «μέλος της ρωσικής αποστολής είπε εμπιστευτικά σ’ ένα βρετανό αξιωματικό στη Μακεδονία ότι, αν και η Ρωσία δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα, ο ίδιος βρίσκεται σε απορία να καταλάβει ένα πράγμα: πώς μπορούν οι βρετανοί να ανέχονται επί τόσο πολύ καιρό αυτόν τον όχλο».(3)

Συνεπώς το «Δεκεμβριανό Κίνημα» δεν εξυπηρετούσε τα «συμφέροντα του λαού» όπως ισχυρίζονταν οι αριστεροί. Ούτε καν την απαλλαγή του από τον «μοναρχοφασισμό», αφού η συντριβή αυτής της κοινωνικής δυναμικής, που υπήρχε, άνοιγε διάπλατα τον δρόμο για την επιστροφή του βασιλιά και την ισχυροποίηση του παραδοσιακού κρατισμού. Και ενώ στις διακηρύξεις μιλούσαν για εθνική ανεξαρτησία, άφηναν στην Κάζα να περάσει ανενόχλητο ένα ολόκληρο σύνταγμα Άγγλων που επιτέθηκε στη συνέχεια στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Όσο για τον ανεφοδιασμό των Άγγλων και των κυβερνητικών από τον Πειραιά μέσω της Λ. Συγγρού γινόταν συνεχώς και απρόσκοπτα.

Όλος αυτός ο κόσμος, λοιπόν, ήταν η καύσιμη ύλη για την εδραίωση των καθεστώτων της Αλβανίας, Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας, αλλά και για την συναίνεση και τη σιωπή στην εγκαθίδρυση λαϊκοδημοκρατικών καθεστώτων, εκεί όπου δεν υπήρχαν ξεκάθαρες διευθετήσεις (π.χ. Πολωνία). Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Άλλωστε, ο Λένιν ήταν γνήσιος αδελφός του Νετσάγιεφ. Και οι επίγονοι και συνεχιστές του «έργου» τους, ακόμα χειρότεροι.

Αυτή, λοιπόν, η δυναμική που υπήρχε στην κοινωνία του ελλαδικού χώρου παραμένει επικίνδυνη για κάθε εξουσιαστή. Γι’ αυτό, ακόμα κι αν την χαλιναγωγήσει σε μεγάλο βαθμό, δεν νοιώθει ικανοποίηση, αν δεν την εξαφανίσει.

Πώς λοιπόν μεθοδεύτηκε όλα αυτό το σχέδιο σφαγής μπορεί να γίνει αντιληπτό αν κάποιος παρακολουθήσει, έστω και εν συντομία, τη διαδικασία καταστροφής κάθε απελευθερωτικής δυνατότητας, με έναν τρόπο συστηματικό και απάνθρωπο.

Την ίδια στιγμή που ο Σιάντος αναλαμβάνει αρχιστράτηγος μετά την ανασύσταση της Κ.Ε. του ΕΛΑΣ προετοιμάζοντας τον «κόκκινο Δεκέμβρη», ένα άσκοπο κυνηγητό του Ζέρβα (με 14.000 μάχιμους αντάρτες) ελάμβανε χώραν στην Ήπειρο. Αυτός ήταν ένα εύσχημος λόγος για να αφήσουν έκθετους στις δυνάμεις του καθεστώτος και των αγγλικών στρατευμάτων, όσους μάχονταν στην Αθήνα.

Κι ενώ η πρόταση του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ στις 6 και 7 Δεκέμβρη ήταν «να κτυπήσει παντού και να εξουδετερώσει τις βρετανικές δυνάμεις που βρισκόντουσαν στην Ελλάδα» η ΚΕ του ΕΛΑΣ έδινε «αυστηρές οδηγίες να μην πυροβολεί κανείς κατά των Άγγλων, αλλά μόνο να αμύνεται».(4)

Γι’ αυτό, οι γενικές προτάσεις «έξω από το χορό» γίνονταν μόνο για τα μάτια, αφού οι αποφάσεις είχαν σημασία. Κι αυτές παίρνονταν από άλλους και αλλού…

Έτσι, το 2ο Σύνταγμα της 2ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ υπό τον Δημ. Δημητρίου (Νικηφόρο) αιχμαλωτίζεται στην Φιλοθέη από τους Άγγλους. Προηγούμενα, ο Νικηφόρος στέλνεται στην Κηφισιά για να αφοπλίσει τον σταθμό χωροφυλακής, ενώ αν ήταν παρών δεν θα είχε αιχμαλωτιστεί το 2ο Σύνταγμα. Η αιχμαλωσία αποτελούσε μέρος ενός σχεδίου που απέβλεπε στην παράδοση δυνάμεων του ΕΛΑΣ στους Άγγλους.(5)

Έτσι, θεωρητικά, για τη «Μάχη της Αθήνας» προετοιμάζουν 13.000 μαχητές (οι οποίοι θα μειωθούν και ποιοτικά μετά την αιχμαλωσία και τον αφοπλισμό του 2ου συντάγματος), εναντίον 18.000 καλά εξοπλισμένων αντιπάλων, που τις αμέσως επόμενες μέρες θα αυξηθούν σε 28.000, με τον ερχομό, επί πλέον, 10.000 αγγλικών στρατευμάτων.

«Μια επίθεση στο Γουδί εναντίον της Ταξιαρχίας του Ρίμινι αποτυγχάνει με μεγάλες απώλειες. Το Σύνταγμα Χωροφυλακής του Μακρυγιάννη βάλλεται, αλλά δεν επιχειρείται η κατάληψή του. Έτσι περνάνε οι μέρες με την αγωνία και την πείνα του πληθυσμού. Η μόνη δραστηριότητα του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, αλλά προ πάντων στην Αθήνα ήταν τα γεμάτα λύσσα και κτηνωδία πογκρόμ εναντίων των διεθνιστών επαναστατών, των τροτσκιστών και των αρχειομαρξιστών και άλλων παλιών μελών του ΚΚΕ που είχαν κάποτε διαφωνήσει. Έρευνες στα σπίτια, συλλήψεις και εκτελέσεις, αυτό ήταν το καθημερινό έργο του ΕΛΑΣ.

Όταν εξαπολύεται η τελική επίθεση του Σκόμπυ από ξηράς, θαλάσσης και αέρος, ο ΕΛΑΣ καταρρέει και τροχάδην εγκαταλείπει την Αθήνα τραβώντας μαζί του χιλιάδες ομήρους και μέσα σ’ αυτούς πολλούς γέρους, γυναίκες, παιδιά και άρρωστους. Πολλοί πεθάνανε από το κρύο του Γενάρη και πολλούς εκτελούσανε στο δρόμο. Η εκκένωση της Αθήνας ήταν τόσο γρήγορη και τόσο κανονική ώστε αναμφισβήτητα ήταν από προηγούμενα μελετημένη και προγραμματισμένη. Και αναμφισβήτητα θα την δέχτηκαν με ανακούφιση. Και τα παιδιά που σκοτώθηκαν ή πιο σωστά δολοφονήθηκαν; Ε, αυτό πολύ λίγη σημασία είχε γι’ αυτούς».(6)

Τα Χριστούγεννα του 1944 έφτασε στην Αθήνα ο Τσώρτσιλ και κατέλυσε στο Ξενοδοχείο της Μ. Βρεταννίας, όπου βρισκόταν και η σκιώδης κυβέρνηση, καθώς και ο Σκόμπυ με το επιτελείο του. Ένα ουλαμός Ελασιτών κατόρθωσε συρόμενος μέσα στο βούρκο των υπονόμων να φτάσει κάτω από το ξενοδοχείο και να τοποθετήσει έναν τόνο δυναμίτιδα. Αλλά δεν τον πυροδότησαν, με αποτέλεσμα, να ανακαλυφθεί το πρωί της επόμενης. Η ανατίναξη αυτή είναι σίγουρο πως θα άλλαζε την ροή των γεγονότων. Κι έτσι, οι διαφημιστικές κινήσεις και τα «δοσίματα» δεν συναντήθηκαν στο ελάχιστο με το πάθος των ανθρώπων για λευτεριά.

Ο Τσώρτσιλ, μάλιστα, δεν παραλείπει να επαινέσει τη στάση της Σοβιετικής Ένωσης: «Ο Στάλιν εκράτησε αυστηρά και πιστά την συμφωνία μας του Οκτωβρίου και ούτε η «Πράβντα» ούτε η «Ισβέστια» διατύπωσαν το παραμικρό παράπονο όλες τις εβδομάδες που πολεμούσαμε εναντίον των κομμουνιστών στους δρόμους της Αθήνας».(7)

«Ο κόκκινος Δεκέμβρης», στην ουσία ήταν η συνέχεια άπειρων εγκλημάτων που προηγήθηκαν από τους αριστερούς.

«Σκότωναν φτωχές γυναίκες γιατί πλένανε ρούχα ιταλών ή γερμανών στρατιωτών. Θανάσιμο έγκλημα, επαίσχυντη αντιπατριωτική πράξη. Από πόσο πατριωτικό πάθος να φλέγονταν αυτός ο λεβέντης για να σκοτώσει μια μάνα, που έπλενε ρούχα για ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά της;

Σκοτώσανε εργάτες γιατί δούλευαν σε γερμανικές επιχειρήσεις. Στους ομαδικούς τάφους που ανοίξανε στο Περιστέρι, μπροστά στην αντιπροσωπεία από τα αγγλικά εργατικά συνδικάτα, όλα τα πτώματα φορούσαν μπαλωμένα κουρέλια και τα χέρια τους ήταν χέρια εργατών…

…Σκότωσαν γυναίκες γιατί από την πείνα ή για να σώσουν τα παιδιά τους δόθηκαν για μια πανιότα ή για μια κονσέρβα σε ιταλούς ή γερμανούς στρατιώτες».(8)

Μέχρι τις 25 Δεκέμβρη ο αριθμός των συλληφθέντων από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ φθάνει τις 8.000, οι οποίοι με την αποχώρησή τους από την Αθήνα ξεπερνούν τις 15.000 ομήρους.

Το εγκληματικό όργιο στο οποίο αποδύθηκαν οι αριστεροί στις μέρες των Δεκεμβριανών ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η Κυψέλη, το Περιστέρι, η Ούλεν στο Γαλάτσι, το Μπαρουτάδικο στο Αιγάλεω, το Γ΄ Νεκροταφείο και οι υπόλοιπες συνοικίες περισσότερο ή λιγότερο ή μία από την άλλη, έγιναν οι χώροι όπου κορυφώθηκε η εξουσιαστική κτηνωδία με την αριστερή της εκδοχή. Με κονσερβοκούτια, τσεκούρια και σκεπάρνια εξόντωναν ανυπεράσπιστους ανθρώπους διαγράφοντας το μέλλον που ετοίμαζαν στην περίπτωση που επικρατούσαν. Αυτό το εγκληματικό όργιο έφερε αρνητικά αποτελέσματα για τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αφού ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού άρχισε να απομακρύνεται από τους «απελευθερωτές».

Η «αναμόρφωση» των ελλαδιτών και η υποταγή τους θα πραγματοποιηθεί δια πυρός και σιδήρου από τις αντιμαχόμενες εξουσιαστικές μερίδες.

Η συμφωνία της Βάρκιζας εξασφάλισε την αμνήστευση μόνον των στελεχών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αλλά άφησε ανοιχτό το έδαφος για τα «εγκλήματα ποινικού δικαίου» με βάση τα οποία θα διώκονταν όλοι οι υπόλοιποι. Ένα άγριο κυνηγητό θα ξεκινήσει από την αντίθετη πλευρά, αυτή τη φορά.

Οι αγριότητες όχι μόνο δεν σταμάτησαν, αλλά με μεθοδικότητα ετοιμαζόταν η συνέχειά τους από τους μεγάλους τραγωδούς της απέραντης κτηνωδίας…

Συσπείρωση Αναρχικών

———————————–
1. Δ. Μπαλλή, Ο ΕΛΑΣ στη Θεσσαλία, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1981.
2. Ιορντάν Μπάεφ, Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα. Διεθνείς διαστάσεις, εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα 1997.
3. Γιάννη Ανδρικόπουλου, 1944 Κρίσιμη Χρονιά, τόμος Β΄, έκδοση Διογένης, Αθήνα 1974.
4. Ιορντάν Μπάεφ, όπ.π.
5. Σόλωνος Γρηγοριάδη, Ιστορία της Συγχρόνου Ελλάδος, τόμος Β΄.
6. Άγι Στίνα, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ, έκδοση Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1984.
7. Τσώρτσιλ, Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, τόμος 4, Εκδοτικός Οργανισμός Μορφωτικής Εστίας.
8. Άγι Στίνα, όπ.π.

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 78, Δεκέμβριος 2008

ΠΗΓΗ 

ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ – ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ

Οι αναρχικοί λένε την αλήθεια για τις δολοφονίες στα Δεκεμβριανά

Όλες οι εξουσίες, με όποιο πρόσωπο κι αν εμφανίστηκαν, έχουν βουτηχτεί μέσα στο αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα κόμματα, τα κομμουνιστικά κινήματα έχουν κι αυτά κατά καιρούς αφοσιωθεί στην εξόντωση των αντιφρονούντων, προκειμένου να εδραιώσουν την εξουσία τους, τόσο στο εσωτερικό τους, όσο και στην κοινωνία. Το κομμουνιστικό καθεστώς των σοβιέτ χρειάστηκε να σφάξει χιλιάδες αναρχικούς, εξεγερμένους ή απλώς διαφωνούντες, προκειμένου να επιβάλλει τον τρόμο που θα του επέτρεπε να οδηγήσει τους εξουσιαζόμενους ανθρώπους στο σημερινό χάλι, μετά από την γκλάστνοστ (διαφάνεια) και την περεστρόϊκα (μεταστροφή), την επανενοποίηση δηλαδή των δύο συστημάτων καταπίεσης κι εκμετάλλευσης πάνω στον πλανήτη.

Κι αυτή η μάσκα του εκφραστή των λαϊκών συμφερόντων γινόταν δυστυχώς πιστευτή ακόμα κι από τους συγγενείς αυτών που δολοφονούνταν. Έτσι, στο όνομα του να μην δοθούν αφορμές κι επιχειρήματα στην αντίδραση, αποσιωπούνταν τα εγκλήματα. Άλλοτε πάλι ο τρόμος που απλωνόταν ήταν που σφράγισε στόματα και έσβησε μνήμες.

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο θα σταθούμε σ’ ένα από τα πλέον σκοτεινά και αιματηρά κεφάλαια της «επαναστατικής» πορείας του ΚΚΕ. Είναι αυτό που αφορά τόσο την ανασυγκρότησή του κατά τη διάρκεια της κατοχής, (αφού όπως είναι γνωστό στην περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά το ΚΚΕ είχε ουσιαστικά διαλυθεί και μετατραπεί σε φερέφωνο της ασφάλειας), όσο και την μετέπειτα περίοδο. Είναι σημαντικό να επισημάνουμε, πως με την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ (Τυρίμος, Μανωλέας, Μόσχος), που ελέγχονταν πλήρως από τον Μανιαδάκη, είχαν συνταχθεί οι: Ζαχαριάδης, Σιάντος, Παρτσαλίδης, Ιωαννίδης, Γκρόζος, Ζωγράφος, Βαφειάδης, Ακριτίδης. (Βλέπε σχετικά και εδώ).

Όταν μάλιστα συγκροτήθηκε και η Νέα Κεντρική Επιτροπή από δραπέτες μέλη του ΚΚΕ και πάλι εισχώρησε σ’ αυτή ένας πράκτορας, ο Ανδρέας Τσίπας.

Αλλά και στους υπόλοιπους μηχανισμούς του ΕΑΜ και ΕΛΑΣ δεν έλειψαν οι χαφιέδες και οι πράκτορες των εγγλέζων, όπως ο φημισμένος «Κόκκινος Συνταγματάρχης» Ευριπίδης Μπακιρτζής, για τον οποίο ο Κρις Γουντχάουζ (επικεφαλής της βρετανικής στρατιωτικής αποστολής στην Ελλάδα το 1943-’44) θα γράψει στο βιβλίο του «Το μήλον της Έριδος»: «Στο πρόσωπο του Ευριπίδη Μπακιρτζή βρήκαμε ένα από τους καλύτερους πράκτορές μας».

Το ιδεολογικό υπόβαθρο, η πολιτική αντίληψη και πρακτική του ΚΚΕ, σε συνδυασμό με την συμμετοχή χαφιέδων, αποτέλεσε και αποτελεί το αντικοινωνικό κι ανταγωνιστικό, σε κάθε απελευθερωτική άποψη και δράση, μίγμα.

Είναι επόμενο, λοιπόν, η συγκρότηση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ να συνοδευτεί με την κατασκευή ενός ακόμη μηχανισμού, που θα πραγματοποιούσε «εκτελέσεις εχθρών του λαού» και θα προστάτευε τους «λαϊκούς αγωνιστές». Άλλωστε η δολοφονία αγωνιστών έχει προϊστορία: Στα τέλη του 1926, ο Ζαχαριάδης μαζί με τους Σακαρέλο, Θωμάζο και άλλους επιτίθενται στους αρχειομαρξιστές Γεωργοπαπαδάκο και Σταφυλάτο, μαχαιρώνοντας θανάσιμα τον Γεωργοπαπαδάκο, που πέθανε μετά από μια βδομάδα. Ένα χρόνο αργότερα το μέλος του ΚΚΕ Φλαράκος δολοφονεί τον υποδηματεργάτη Θοδωρή Λαδά!

Στην πραγματικότητα η Ο.Π.Λ.Α. (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) αποτελούνταν από δολοφόνους και βασανιστές στην υπηρεσία του ΕΑΜ και των κρατιστικών επιδιώξεων του κομματικού μηχανισμού του ΚΚΕ. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις τριών απ’ αυτούς τους αρχιδήμιους, ενός Παρασκευά στην Καισαριανή, του ονομαζόμενου Μπάρμπα (Γιώργου Κοζάνη) στον Πειραιά και του Β. Μπαχάρα ή Πιέρο που πέρασαν με την μεγαλύτερη άνεση, μετά την ήττα του ΕΑΜ, στην Ασφάλεια για να συνεχίσουν από εκεί την ίδια δουλειά.

Οι σφαγές απλών αγωνιστών άρχισαν πριν την απελευθέρωση, κορυφώθηκαν στη διάρκεια του «Κόκκινου Δεκέμβρη» [Βλ. σχετικά και ΕΔΩ] και συνεχίστηκαν. Για να μπορέσει να εξαπολυθεί αυτό το πογκρόμ εναντίον τροτσκιστών, αρχειομαρξιστών, αναρχικών αλλά και διαφωνούντων με το ΚΚΕ, χρειάστηκε να προετοιμαστεί το έδαφος στον ιδεολογικό και προπαγανδιστικό τομέα. Η επιθετικότητα, με την οποία αντιμετώπιζε η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ τις τροτσκιστικές οργανώσεις και η χαφιεδολογία είναι χαρακτηριστικές: «Χωρίς το ξεκαθάρισμά τους θα ’ταν αδύνατο στη σοβιετική εξουσία και τον Κόκκινο στρατό να παρουσιάσουν το σημερινό μεγαλείο της κοσμοϊστορικής αντίστασης και της συντριβής του χιτλερισμού…» [ΚΟΜΕΠ, φ.11, Μάρτιος 1943]

Να ξεκαθαριστούν ποιοι; Μα φυσικά αυτοί που δυο χρόνια πριν την παράδοση του ελλαδικού χώρου στους Άγγλους και τους απόδημους εξουσιαστές και κρατιστές έγραφαν: «Σαν έρθουνε οι αγγλοαμερικάνοι θα ’ρθούνε για να βοηθήσουν τη σύμμαχή τους ελληνική μπουρζουαζία, που τόσο πολύτιμες υπηρεσίες τους πρόσφερε στη σημερινή σύγκρουση, να πάρει στα χέρια της την κρατική εξουσία, για να επιδοθούν ύστερα μαζί της στην εκμετάλλευση των εργαζόμενων μαζών της χώρας συντροφικά».[Προλετάριος, φ.2, Γενάρης 1943]

«Ξέρανε ότι ήταν επαναστάτες και γιατί ήταν επαναστάτες τους σκότωναν», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Στίνας στο βιβλίο του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ -ΟΠΛΑ. Η δολοφονία πάλι των παλιών στελεχών ήταν ένα σαφές μήνυμα: Η διαφωνία είναι έγκλημα και τιμωρείται με θάνατο. Εν όψει λοιπόν, της παράδοσης του ελλαδικού χώρου, το έδαφος έπρεπε να μείνει «καθαρό». Αυτό που δεν πρόλαβε ή δεν μπόρεσε να κάνει η Χ του Γρίβα ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν τα αποβράσματα που είχαν ενταχθεί στην ΟΠΛΑ, με τις οδηγίες και κατευθύνσεις του κόμματος. Ο Μπαρτζιώτας, μέλος τότε του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, καυχιόταν ότι «σκοτώσαμε περισσότερους από 800 τροτσκιστές», βαφτίζοντας προφανώς οποιονδήποτε διαφωνούντα έβγαζαν από τη μέση σαν τροτσκιστή.

Σύμφωνα με τον Περικλή Χουλιάρα, πολλοί Αρχειομαρξιστές στην περιοχή Φθιώτιδας και Τριχωνίδας, που ανήκαν ενεργά στο ΕΑΜ και είχαν καταταγεί στον ΕΛΑΣ, δολοφονήθηκαν λίγο πριν από την απελευθέρωση από τη γερμανική κατοχή. Εκατοντάδες Αρχειομαρξιστές αγωνιστές πολέμησαν στις γραμμές του ΕΛΑΣ, με την ψευδαίσθηση της μετατροπής του σε «πραγματικό λαϊκό στρατό στην υπηρεσία της προλεταριακής υπόθεσης». Ανταμείφθηκαν με το στιλέτο, το ρόπαλο και τις σφαίρες των ΟΠΛΑτζήδων.

Φυσικά δεν αμφισβητείται πως εκτελέστηκαν και κάποιοι από το «αντίπαλο» στρατόπεδο (χαφιέδες, συνεργάτες των Γερμανών κ.λπ). Όμως κι εδώ η υπερβολή έφτασε στο σημείο να έχουν ξεπεραστεί κατά πολύ τα όρια ανάμεσα στην «απόδοση δικαιοσύνης» και την ανεξέλεγκτη τρομοκρατία των πιστολέρο του κόμματος.

Μερικά ονόματα δολοφονημένων αγωνιστών από την ΟΠΛΑ (σε αγκύλη αναφέρονται οι πηγές-μαρτυρίες):

1.- Γιάννης Αθανασάκης. Δολοφονήθηκε στην Πάτρα, [«Εργατικό Μέτωπο» 30.4.45].

2.- Κώστας Σπέρας. Αναρχικός τσιγαράς. Δολοφονήθηκε στη Μάνδρα Αττικής. Τον έσφαξαν και τον έριξαν σ’ ένα πηγάδι. Στέλεχος του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, πριν από την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Από τους πρωτεργάτες της εξέγερσης των μεταλλωρύχων στη Σέριφο τον Αύγουστο του 1917. Συμμετείχε στο 1ο και 2ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, εκπροσωπώντας τους αναρχοσυνδικαλιστές εργάτες. Όταν το ΚΚΕ επικράτησε στο συνδικαλιστικό τομέα, διέκοψε κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Το 1943 άρχισε να προετοιμάζεται για να δράσει και πάλι, ενώ ήδη είχε προχωρήσει την συγγραφή της «Ιστορίας του Εργατικού Κινήματος». Στις 14 -9-1943 φεύγει από το σπίτι του στον Κολωνό. Συλλαμβάνεται στην Μάνδρα Αττικής από τον αιμοσταγή καπετάν Ορέστη.

3.- Ν. Αποστολίδης. Τυπογράφος. Δολοφονήθηκε στην Αργαλαστή του Βόλου, [«Εργατικό Μέτωπο» 30.4.45].

4.- Νίκος Αραβαντινός. Αγωνιστής γνωστός σ’ όλη την Κεφαλονιά, με πλούσια συμμετοχή σε αγροτικούς και εργατικούς αγώνες. Δολοφονήθηκε στην Αθήνα (Οδός Λιοσίων και Μεταξά) στις 17 Δεκέμβρη 1944. Τον πατέρα του, που ήταν δάσκαλος, τον είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί, [«Εργατική Πάλη» 30.6.45, γραπτή μαρτυρία Θ. Αραβαντινού].

5.- Γιώργης Αρνιωτάκης. Δολοφονήθηκε στο Περιστέρι, αρχές Δεκέμβρη 1944, [Γραπτή μαρτυρία Γ. Δαλαβάγγα].

6.- Θύμιος Αδραμυτίδης. Δολοφονήθηκε στην Αθήνα, στις 3 Δεκεμβρίου 1944, μέσα στον Ευαγγελισμό, πυροβολημένος από τους ένοπλους συμμορίτες της ΟΠΛΑ, σε ηλικία 55 χρόνων. Ανήκε στην ομάδα του Α. Στίνα, [«Εργατικό Μέτωπο» 30.4.45].

7.- Θανάσης Οικονόμου. Φοιτητής και μέλος της ΕΠΟΝ Γκύζη, που πέρασε με το μέρος των διεθνιστών, δολοφονήθηκε αφού προηγουμένως τυφλώθηκε από τους ΟΠΛΑτζήδες, [Μαρτυρία Α. Στίνα].

8.- Ν. Μούσκας. Γκαρσόνι, [Μαρτυρία Α. Στίνα].

9.- Γ. Αναγνώστου. Τροτσκιστής σερβιτόρος. Δολοφονήθηκε στο Βύρωνα και πετάχτηκε σ’ ένα πηγάδι στον Υμηττό, [Μαρτυρία Κ. Αναστασιάδη].

10.- Σπύρος Αχαρνιώτης. Δολοφονήθηκε στη Δ. Φθιώτιδα, λίγο πριν την απελευθέρωση, [Προφορική μαρτυρία Π. Χουλιάρα].

11.- Σταύρος Βερούχης. Ανάπηρος πολέμου, τυφλωμένος από αέρια που χρησιμοποιούνταν ευρύτατα κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου μακελειού. Γραμματέας της «Ομοσπονδίας αναπήρων και θυμάτων Πολέμου». Ίδρυσε στην περιοχή των Αμπελοκήπων (Πανόρμου) ένα είδος κοινόβιου, όπου ζούσαν και τρέφονταν 1000 περίπου ανάπηροι πολέμου που δεν είχαν πόρους και ανθρώπους να τους στηρίξουν. Το 1934 συμμετείχε στην τροτσκιστική οργάνωση «Μπολσεβίκος». Το 1936 επέστρεψε στο Πλατανιστό της Εύβοιας (όπου είχε γεννηθεί). Αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση μετάνοιας και οι αρχές μπροστά στην έντονη αντίδραση των κατοίκων υποχώρησαν και δεν προχώρησαν σε μέτρα εναντίον του. Στην κατοχή εντάχθηκε στο ΕΑΜ του χωριού του. Αν και δεν ήταν υποψήφιος εκλέχτηκε από τους συγχωριανούς του εθνοσύμβουλος στην ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) τη γνωστή και ως «κυβέρνηση του βουνού». Σε λίγες μέρες τον πήραν για δήθεν σύσκεψη της ΠΕΕΑ. Στο δρόμο τον αποκεφαλίσανε, τον Μάιο του 1944, [Μαρτυρία Γ. Βερούχη, «Εργατική Πάλη» Ιούλιος 1945].

12.- Δημήτριος Βογιατζής. Δολοφονήθηκε στη Δ. Φθιώτιδα, λίγο πριν την απελευθέρωση, [Προφορική μαρτυρία Π. Χουλιάρα].

13.- Δημοσθένης Βουρσούκης. Ανήκε στην ομάδα του Α. Στίνα. Δολοφονήθηκε στα Καμίνια του Πειραιά στις 5 Οκτώβρη 1944. Όταν συνελήφθη ο Βουρσούκης, μια επιτροπή (ανάμεσά τους και ο Στίνας) πήγε στον Τσιριμώκο (υπουργό της Εθνικής Κυβέρνησης) να διαμαρτυρηθεί. Αυτός πανικόβλητος τους είπε: «Δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Φυλαχτείτε!», [«Εργατικό Μέτωπο» 9.4.45. Μαρτυρία Κ. Αναστασιάδη, Α. Στίνα].

14.- Γιάννης Βενάρδος. Δολοφονήθηκε στον Πειραιά, τις ημέρες των Δεκεμβριανών, [Μαρτυρία Θ. Πίστη: «Στα κρατητήρια της Εθνικής Πολιτοφυλακής», εκδ. Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, «Εργατικά Νέα», 21.4.45].

15.- Νίκος Βενετσάνος. Δολοφονήθηκε στο Περιστέρι το Νοέμβριο του 1944, [«Εργατική Πάλη» 3.6.45].

16.- Κώστας Δαμαλάς. Τσαγγάρης, [Α. Στίνας].

17.- Γιάννης Γραμμένος. Δολοφονήθηκε στην Αθήνα τις ημέρες των Δεκεμβριανών, [«Εργατική Πάλη» 25.12.45].

18.- Ζαχ. Γραμματικόπουλος. Στον Πειραιά, τις ημέρες των Δεκεμβριανών, [Θ. Πίστη «Στα κρατητήρια της Εθνικής Πολιτοφυλακής»].

19.- Θεόφιλος Δημητριάδης. Στον Πειραιά, στις 3 Δεκέμβρη 1944, [«Εργατική Πάλη» 7.9.45].

20.- Γιώργος Δόξας. Εργάτης ελαιοχρωματιστής. Δολοφονήθηκε στην Καλλιθέα, μετά την απελευθέρωση, [«Εργατική Πάλη» 27.9.45].

21.- Αλέκος Ευθυμίου. Στη Δ. Φθιώτιδα, λίγο πριν την απελευθέρωση, [Προφορική μαρτυρία Π. Χουλιάρα].

22.- Νίκος Ζησιμόπουλος. Στο Αγρίνιο (τοποθεσία Χάνι Λιέλου) στις 5 Αυγούστου 1944, [«Πάλη των Τάξεων» 1.7.46].

23.- Γιώργης Ζούρης. Στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 1944, [«Πάλη των Τάξεων» 23.8.45].

24.- Δημήτρης Θέμελης. Στον Πειραιά, [Θ. Πίστη «Στα κρατητήρια της Εθνικής Πολιτοφυλακής», «Εργατικά Νέα» 11.4.45].

25.- Κατσίμπρας. Δολοφονήθηκε στην Υπάτη την περίοδο των Δεκεμβριανών, [Προφορική μαρτυρία Περικλή Χουλιάρα].

25.- Κ. Καλογεράκης και Γιάννης Καπετανάκης. Στο Αγρίνιο, λίγο πριν από τον Δεκέμβρη, [«Πάλη των Τάξεων» 20.11.44].

27.- Γ. Κωνσταντινίδης (Ασημίδης). Δολοφονήθηκε στην περιοχή Γκύζη πιθανόν στις 11-12-44. Από τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ. Διορίστηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή στην Κ.Ε. του ΚΚΕ το 1931. Διαφώνησε με τον Ζαχαριάδη και αποχώρησε από το κόμμα. Στη διάρκεια της κατοχής, ως δικηγόρος, υπεράσπισε πολλούς κατηγορούμενους στα γερμανικά δικαστήρια.

28.- Εμμανουήλ Καβαλιέρος. Στο Περιστέρι, τις ημέρες των Δεκεμβριανών, [Μαρτυρία Κ. Αναστασιάδη].

29.- Γιώργος Βοΐλης-«Κατσαμπρώκος». Δολοφονήθηκε στο Βύρωνα, τις ημέρες των Δεκεμβριανών, [Γραπτή μαρτυρία Ρ. Ντόκου, «Εργατικά Νέα» 11.4.1945].

30.- Γιάννης Κουβρουζής. Δολοφονήθηκε στον Πειραιά, τις ημέρες των Δεκεμβριανών, [Θ. Πίστη «Στα κρατητήρια της Εθνικής Πολιτοφυλακής»].

31.- Θ. Καραγκούνης. Στον Πειραιά, τις ημέρες των Δεκεμβριανών, [Θ. Πίστη, «Στα κρατητήρια της Εθνικής Πολιτοφυλακής»].

32.- ΑΛΜΠΕΡ. Αρχειομαρξιστής που δολοφονήθηκε μαζί με άλλους 7 ομήρους, από τον ΕΛΑΣ στα Κρώρα Βοιωτίας στις 6 Ιανουαρίου 1945. Μαρτυρία του ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου, που ήταν παρών, όμηρος κι αυτός του ΕΛΑΣ.

33.- Κ. Λαδάς. Στο Αγρίνιο, πριν από τα Δεκεμβριανά, [«Πάλη των Τάξεων» Κ. Αναστασιάδης 20.11.44].

34.- Γ. Μάγειρας. Στο Αγρίνιο, πριν από τα Δεκεμβριανά, [Πάλη των Τάξεων» 20.11.44].

35.- Κώστας Μάγγος. Το Σεπτέμβριο του 1944, [«Εργατική Πάλη» 7.6.46].

36.- Μήτσος Μελιάδης. Στον Πειραιά, στις 4 Δεκεμβρίου 1944, [«Εργατική Πάλη» 30.6.45, Κ. Αναστασιάδης].

37.- Δημήτρης Μπελιάς. Στην Αθήνα (Παγκράτι), στις ημέρες των Δεκεμβριανών, [«Εργατικά Νέα» 11.4.45, μαρτυρία Κ. Αναστασιάδη].

38.- Πάνος Μπανίκας. Στην περιφέρεια Τριχωνίδας, καλοκαίρι 1944, [Γραπτή μαρτυρία Γ. Παπαλάκης, Γ. Γιαννούτσος, Βάγιας Κουκουλάς].

39.- Νικόλαος Μούσκας. Στην Αθήνα στις 19 Σεπτέμβρη 1944, [«Εργατική Πάλη» 18.3.46, μαρτυρία Μ. Σούλας].

40.- Νικόλαος Ξανθόπουλος. Αγρίνιο, πριν από το Δεκέμβρη του ‘44, [«Πάλη των Τάξεων» 20.11.44, Κ. Αναστασιάδης].

41.- Νίκος Παγώνης και Γιάννης Παναγιωτίδης. ΣτηΤριχωνίδα, το καλοκαίρι 1944, [Γραπτή μαρτυρία Γ. Παπαλάκης, Γ. Γιαννούτσος, Βάγιας Κουκουλάς].

42.- Στέλιος Παπάζογλου. Στο Βύρωνα το καλοκαίρι του 1944. Γραπτή μαρτυρία Ρ. Ντόκου.

43.- Νάκος Πανόπουλος. Προφορική μαρτυρία Περικλή Χουλιάρα. Λίγο πριν από την Απελευθέρωση.

44.- Σπύρος Πηλίτσης. Στη Θήβα, 20 Μαρτίου 1944, [«Εργατική Πάλη» 15.6.45].

45.- Γ. Πονηρός. Στη Δ. Φθιώτιδα, λίγο πριν την απελευθέρωση, [Προφορική μαρτυρία Περικλή Χουλιάρα].

46.- Θωμάς Παπαδόπουλος. Δολοφονήθηκε στην Ήπειρο, το Γενάρη του 1944, [Π. Νούτσος «Η σοσιαλιστική σκέψη στην Ελλάδα» τ. 3, σ. 528].

47.- Βασίλης Ράπτης. Περιφέρεια Τριχωνίδας, Αύγουστος 1944, [Γραπτή μαρτυρία Γ. Παπαλάκης, Γ. Γιαννούτσος, Βάγιας Κουκούλας].

48.- Νίκος Σακελλαρίου. Στο Βύρωνα, καλοκαίρι 1944, [Γραπτή μαρτυρία Ρωμύλ. Ντόκου].

49.- Στρατής Σπανέας. Αθήνα (Παγκράτι), Ιούνιος 1944, [«Διεθνιστής» 20.6.44].

50.- Ευάγγελος Στάης (Καρβούνης). Δολοφονήθηκε στον Πειραιά, τις ημέρες του Δεκέμβρη, [«Εργατική Πάλη» 25.12.45].

51.- Στέργιος Στεργίου. Καπνεργάτης. Δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 23 Νοεμβρίου 1944, [«Εργατική Πάλη» 15.11.45].

52.- Σπύρος Στεφάνου. Δολοφονήθηκε στην Αθήνα, τις ημέρες του Δεκέμβρη, [«Εργατική Πάλη» 29.11.45].

53.- Γιάννης Σωτηράκης. Στην περιφέρεια Τριχωνίδας, καλοκαίρι του 1944, [Γραπτή μαρτυρία Γ. Παπαλάκης, Γ. Γιαννούτσος, Βάγιας Κουκούλας].

54.- Δημήτρης Τάτσης. Δολοφονήθηκε στη Νάουσα, 5 Μαΐου 1944, [«Εργατική Πάλη» 27.9.45].

55.- Παναγιώτης Τσιγκέλης. Εργάτης, δραπέτης από τα νησιά. Δολοφονήθηκε στο Περιστέρι, τις ημέρες του Δεκέμβρη (σύμφωνα με τον Α. Στίνα τον έσφαξαν στη περιοχή της πλατείας Βάθης), [«Εργατική Πάλη» 15.8.1945].

56.- Γ. Τεριτζής. Στον Πειραιά, τις ημέρες του Δεκέμβρη, [Θ. Πίστη «Στα κρατητήρια της Εθνικής Πολιτοφυλακής»].

57.- Ν. Φλώρος. Στο Αγρίνιο, λίγο πριν από το Δεκέμβρη, [μαρτυρία Κ. Αναστασιάδη].

58.- Κοσμάς Χαριτωνίδης. Στον Πειραιά, τις ημέρες του Δεκέμβρη, [«Εργατική Πάλη» 15.11.1945].

59.- Παντελής Δαμασκόπουλος. Δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1944. Γεννήθηκε το 1896 στον Πύργο της Ηλείας. Το 1930 γίνεται μέλος του ΚΚΕ και το 1936 γίνεται μέλος της Κ.Ε. Διαγράφεται, κατηγορούμενος ως πράκτορας της ασφάλειας. Αποκαταστάθηκε το 1981.

60.- Γρηγόρης Σκαφίδας. Εργάτης. Μέλος του Πολιτικού γραφείου του ΚΚΕ από το 1938. Συλλαμβάνεται το 1939 και κάνει δήλωση μετάνοιας κατόπιν εντολής του Ζαχαριάδη. Το 1944 τον καλούν από τη Μεσσηνία, όπου κατοικεί, στο Καρπενήσι «για να του ανατεθεί δουλειά στο ΕΑΜ». Δολοφονείται το καλοκαίρι του 1944, [Β. Νεφελούδης, Ντοκουμέντα, σελ.233].

61.- Γιάννης Καλογερίδης. Εργάτης. Μαζί με άλλους εργάτες σκότωσε την πρωτομαγιά του 1931 τον αστυφύλακα Γυφτοδημόπουλο. Καταδικάστηκε σε πολλά χρόνια. Όταν αποφυλακίστηκε έπιασε δουλειά σ’ ένα μαγέρικο στον Πειραιά. Εκεί τον βρήκαν και τον δολοφόνησαν, επειδή πριν από πολλά χρόνια είχε διαφωνήσει με τον Τυρίμο. (Ο Τυρίμος ήταν μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ, βουλευτής και γραμματέας της Π. Ε. Αθήνας. Πέρασε στην Ασφάλεια και ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που καθοδηγούνταν από την Ασφάλεια του Μεταξά. Στην κατοχή ήταν με τους ταγματασφαλίτες του Ράλλη), [Μαρτυρία Α. Στίνα].

62.- Στέλιος Αρβανιτάκης. Εργάτης τσιγαράς. Θεωρείται ως ο κύριος εκπρόσωπος της επαναστατικής αριστεράς στον ελλαδικό χώρο. Ήταν ο μόνος που διαμαρτυρήθηκε για την σφαγή της Κρονστάνδης τον Μάρτη του 1921. Στο διάστημα 1923-24 ήταν από τους ηγέτες της Κομμουνιστικής Ένωσης του Πειραιά (μιας από τις πιο μαχητικές οργανώσεις, που αποχώρησε από το ΚΚΕ και βρέθηκε επικεφαλής των απεργών εργατών του Πειραιά, σ’ όλες τις μάχες που έδιναν με την χωροφυλακή και τους τσερκέζους του Πλαστήρα). Αποκλείστηκε από το ΚΚΕ με απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και τη Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας. Στράφηκε στον αναρχοκομμουνισμό χωρίς να ενταχθεί σε καμία οργάνωση, αλλά βρισκόταν πάντα μπροστά σ’ όλες τις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις των εργατών με την αστυνομία. Γι’ αυτά «έπρεπε» να δολοφονηθεί, [Μαρτυρία Α. Στίνα].

Συσπείρωση Αναρχικών

Πηγές:
1) Δεκέμβρης του ’44, ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ, εκδ. φιλίστωρ, Ιούλιος 1996.
2) Γιάννη Η. Καρύτσα, Ο ΣΦΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ, εκδ. Άρδην, Αύγουστος 2002. (Στο βιβλίο παρατίθεται και αλφαβητικός κατάλογος 93 δολοφονημένων αγωνιστών)
3) Α. Στίνα (Σπύρου Πρίφτη) ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, Εβδομήντα χρόνια κάτω από τη σημαία της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, εκδ. ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1985.
4) Α. Στίνα (Σπύρου Πρίφτη), ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΟΠΛΑ, έκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη, Ιανουάριος 1984.
5) Σολ. Νεοκ. Γρηγοριάδη, Ιστορία της συγχρόνου Ελλάδος, τόμος Α΄.
6) Μάριου Εμμανουηλίδη, ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, εκδ. φιλίστωρ, Φεβρουάριος 2002.

Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, Φ.28, Σεπτέμβριος 2004

ΠΗΓΗ 

Μία αιματηρή πορεία του Ε.Λ.Α.Σ. (Πύργος, Καλαμάτα, Μελιγαλάς…)

Οι αναρχικοί ξεσκίζουν τους ανθέλληνες κομμουνιστές

 

Είναι γνωστή η πορεία της αριστεράς και ιδιαίτερα της κομμουνιστικής κατά την διάρκεια της κατοχής αλλά και μετά από αυτήν. Έχουμε ήδη αναφερθεί στα «Δεκεμβριανά» σε προηγούμενο φύλλο της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (φύλλο 78). Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως κάθε πλευρά τής αριστεράς είναι εξουσιαστική. Αυτό, είναι σημαντικό να μη μας διαφεύγει. Επειδή η πρισματική εικόνα, πολλές φορές, καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και με δεδομένο πως αριστερά και βία αποδίδονται συνήθως με μια λέξη που ακούει στο όνομα ΚΚΕ, καλό είναι να λαμβάνεται υπ’ όψιν πως η άσκηση της εξουσιαστικής βίας έχει κι αυτή πολλές όψεις, από την άμεση έως και τις πλέον συγκεκαλυμμένες εκδηλώσεις της. Το αν σε πολλές περιπτώσεις η πρωτοκαθεδρία της άμεσης εξουσιαστικής βίας (κυρίως) παραχωρήθηκε στο ΚΚΕ δεν απαλλάσσει από την συνευθύνη τις υπόλοιπες πλευρές και φορείς της αριστεράς, που όχι μόνο ανέχτηκαν αλλά και ενθάρρυναν, με τον ιδιαίτερο τρόπο τους κάθε φορά, την εγκληματική του δραστηριότητα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά συγκροτούσαν μαζί του και μέτωπα.

Δεν έχει σημασία αν κατά το αρχικό διάστημα της περιόδου στην οποία αναφερόμαστε ο αριθμός ή η κοινωνική επιρροή της αριστεράς γενικότερα ήταν περιορισμένη. Σημασία έχει η μεθοδολογία και το ιδεολογικό-πολιτικό της περιεχόμενο, που έδωσε στην τετραετία της κατοχής την δυνατότητα να εκφραστεί το εγκληματικό της πρόσωπο δια μέσου της κομμουνιστικής της εκδοχής. Άλλωστε, στο ΕΑΜ δεν συμμετείχαν μόνο κομμουνιστές, αλλά και πολλοί αριστεροί. Θύτες και θύματα (π.χ. τροτσκιστές και διαφωνούντες με το ΚΚΕ που καταδιώχτηκαν ή δολοφονήθηκαν απ’ αυτό) ανήκαν και ανήκουν στην ίδια εξουσιαστική συνομοταξία. Οι όποιες φωτεινές, πράγματι, εξαιρέσεις (Στίνας) επιβεβαιώνουν δυστυχώς τον κανόνα.

Στην απέναντι πλευρά ήταν οι εθνικόφρονες, οι κάθε είδους απόχρωσης δημοκράτες, οι απολυταρχικοί, οι δικτάτορες κ.λπ., το άλλο πρόσωπο της εξουσίας

Όσο περισσότερο προσεγγίζει κάποιος την μία ή την άλλη πλευρά, τόσο αλλοτριώνεται από τις εξουσιαστικές απόψεις, διαβρώνεται από τη μεθοδολογία τους και βουλιάζει στο τέλμα του κρατισμού και της κυριαρχίας.

Αυτές οι επισημάνσεις έχουν μεγάλη σημασία για εμάς τους αναρχικούς.

Εάν θέλουμε πραγματικά να διατηρήσουμε την πηγαία και πρωτογενή ουσία της απελευθερωτικής σκέψης και του ήθους που πηγάζει από την αναρχική θεώρηση και στάση ζωής και αγώνα, οφείλουμε να προβάλλουμε την αλήθεια, σε κάθε πτυχή του ιστορικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Να παραμένουμε πολέμιοι κάθε εξουσίας και γι’ αυτό το λόγο να μην ανήκουμε και να μην εντασσόμαστε σε κανένα στρατόπεδο και σε κανένα κίνημα.

Ας στέλνουν τα αναθήματα από τις «νίκες» τους οι κάθε είδους τύραννοι. Είναι τιμή μας, ως αναρχικών, η μη υποταγή μας στο ψέμα και τη μισαλλοδοξία. Είναι τιμή μας να μην ακολουθούμε την κάθε κινηματική σημαία, που προσκαλεί στην υποταγή και στην αποδοχή των κελευσμάτων τής κάθε είδους αριστερής ή αριστερόφρονης συμμαχίας, όπου η αφομοίωση απ’ αυτήν επιτρέπει μόνο ψευδαισθήσεις διαφορετικότητας. Είναι μέσα στη θέση που επιλέξαμε ως αναρχικοί να είμαστε πολέμιοι του κάθε εξουσιαστικού εγκλήματος. Άλλωστε, η αναρχία δεν έχει σχέση με κανενός είδους αριστερά ή δεξιά.

Έτσι, δεν σιωπούμε και δεν ανεχόμαστε τις εξοργιστικές, μισαλλόδοξες, εξουσιαστικές στάσεις και πρακτικές και ως εκ τούτου ανταγωνιστικές προς την ανθρώπινη υπόσταση και την προσπάθεια για ένα κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο. Δεν ταιριάζει στους αναρχικούς η υιοθέτηση του «θριαμβευτικού» συνθήματος ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ, αλλά και κάθε παρόμοιας λογικής που θριαμβολογεί για δολοφονίες, βιασμούς, σφαγές ανυπεράσπιστων ανθρώπων και δολοφονίες αιχμαλώτων.

Αναφερόμαστε, εν προκειμένω, σε μία από τις πλέον σκοτεινές στιγμές της κατοχικής περιόδου που αρχίζει τυπικά στις 18 Ιουνίου του 1943, όπου με τον νόμο 260/1943 συστήνονται τα τάγματα ασφαλείας με σκοπό να βοηθήσουν τα γερμανικά στρατεύματα για την τήρηση της τάξης αλλά και απέναντι στον ΕΛΑΣ. Ένα μήνα μετά η Ιταλία οδεύει προς την συνθηκολόγηση. Η βοήθεια που προσέφεραν τα τάγματα της κυβέρνησης Ράλλη, ήταν πράγματι μεγάλη λόγω και της τοπικής γνώσης και των προσώπων. Ο ισχυρισμός των υποστηρικτών των ταγμάτων ασφαλείας είναι πως με την συγκρότηση τους προετοιμαζόταν το έδαφος για την παράδοση της εξουσίας στη νόμιμη εθνική κυβέρνηση, μετά την αναμενόμενη κατάρρευση του Άξονα.

Σαφώς και αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι ψέμα, αν ληφθεί υπ’ όψιν πως η κυριαρχία του ΕΛΑΣ ήταν δεδομένη, αλλά και από το ότι μετά την αποχώρηση των γερμανών από τις μεγάλες πόλεις της Πελοποννήσου (Πύργο, Καλαμάτα, κ.λπ.) τα τάγματα ασφαλείας στις περισσότερες περιπτώσεις αρνήθηκαν να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ, αν και είχαν περικυκλωθεί, υποστηρίζοντας πως θα παραδοθούν με τον οπλισμό τους στη νόμιμη κυβέρνηση.

Είναι, επίσης, γεγονός πως σε πολλές περιπτώσεις τα τάγματα ασφαλείας έδρασαν μαζί με τις δυνάμεις κατοχής εναντίον των ΕΛΑΣιτών, όπως και το ότι δεν είναι λίγες οι φορές όπου ξεπέρασαν σε ζήλο τους γερμανούς κατακτητές, ως προς την εφαρμογή αντιποίνων.

Σαν αποτέλεσμα της δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας «που ήταν πολύ σοβαρή και τα τμήματα του ΕΛΑΣ πιέζονταν σκληρά από την συνδυασμένη ενέργεια γερμανών και ταγματασφαλιτών»[1] στέλνεται στην Πελοπόννησο ο Βελουχιώτης στα τέλη Απριλίου του 1944.

Αυτή η αποστολή είχε σαν αποτέλεσμα τα πλέον αιματηρά συμβάντα του τελευταίου μήνα της γερμανικής κατοχής, στα οποία την πρώτη θέση έχουν αυτά του Μελιγαλά.

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα πως κύλησαν τα γεγονότα.

Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Μελιγαλά στις 4-9-1944 και την Καλαμάτα την επομένη. Στις 8 Σεπτεμβρίου ο ΕΛΑΣ αφού περικυκλώνει τον Πύργο εξαπολύει επίθεση, μετά από την άρνηση τού εκεί Τάγματος Ασφαλείας, που βρισκόταν υπό την Διοίκηση του ταγματάρχη Κοκκώνη, να παραδοθεί. Στις μάχες που ακολούθησαν ο Κοκκώνης σκοτώνεται, αλλά οι ταγματασφαλίτες συνεχίζουν να μάχονται για 48 ολόκληρες ώρες. Γύρω στους 250 κατόρθωσαν να διαφύγουν και να φτάσουν στην Πάτρα, ενώ περίπου 120 σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν.

Ταυτόχρονα, στις 9 Σεπτεμβρίου 1944, ο ΕΛΑΣ πραγματοποίησε επίθεση στην Καλαμάτα και την κατέλαβε, μετά από ολοήμερη μάχη με τον εκεί λόχο ασφαλείας και τη χωροφυλακή. Κατά τις μάχες σκοτώθηκε ο διοικητής του 9ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Ι. Σέρβος. Της κατάληψης επακολούθησαν συλλήψεις και δολοφονίες.[2]

Οι ταγματασφαλίτες υποχώρησαν προς τους Γαργαλιάνους και προς τον Μελιγαλά, που θεωρούνταν ισχυρό σημείο στηρίγματος τους, αφού τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς είχαν αντιμετωπίσει με επιτυχία τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, που επιχείρησαν να τον εκπορθήσουν.[3]

Οι αποχωρήσαντες αποτελούνταν από ταγματασφαλίτες αλλά και άμαχο πληθυσμό της Καλαμάτας. Ο αριθμός των κατοίκων του Μελιγαλά έφθανε τις 3.000. Μετά, όμως, από την προσέλευση όσων έφυγαν από την Καλαμάτα και τις γύρω περιοχές, οι εκτιμήσεις ανεβάζουν σε τριπλάσιο τον αριθμό όσων βρίσκονταν εκεί κατά τη διάρκεια της εφόδου των ΕΛΑΣιτών. Είναι ένας, πράγματι μεγάλος αριθμός, ο οποίος δικαιολογεί τις διάφορες μαρτυρίες, που δημιουργούν σύγχυση σε σχέση με τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων της σφαγής, που επακολούθησε μετά την εισβολή του ΕΛΑΣ στον Μελιγαλά, δίνοντας την ευκαιρία στους αριθμολάγνους συνηγόρους υπεράσπισης των σφαγών να «ανακαλύπτουν» αντιφάσεις και να «παίζουν» με τους αριθμούς προσπαθώντας να επικαλύψουν την ουσία, που είναι αυτή η απερίγραπτη σφαγή.

Μετά την Καλαμάτα οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ (8ο και 9ο Σύνταγμα) στράφηκαν στον Μελιγαλά τον οποίο και περικύκλωσαν. «Ακολούθησε τριήμερη μάχη αποτέλεσμα της οποίας ήταν να αλωθή η ισχυρότατη θέσις και να σφαγούν όλοι οι υπερασπισταί της. Αλλά και ο ΕΛΑΣ είχε πάνω από 100 νεκρούς».[4] Άλλες αναφορές ανεβάζουν ακόμα περισσότερο τον αριθμό των νεκρών ΕΛΑΣιτών (μεταξύ 120 και 200) και των τραυματιών, από τους οποίους αρκετοί πέθαναν μετά την μάχη, κάτι που είναι βέβαιο πως έπαιξε ρόλο στη εκδικητική μανία των κομμουνιστών.

Το τί επακολούθησε στη συνέχεια έχει περιγραφεί και επιβεβαιωθεί από πολλές πλευρές (ΕΑΜίτικες και μη) και συνεπώς είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί. Τραυματίες που βρίσκονταν στο νοσοκομείο καθώς και όλο το ιατρικό προσωπικό κατακρεουργούνται. Όσοι γλύτωσαν (γυναικόπαιδα και ταγματασφαλίτες) από το πρώτο κύμα εγκληματικής μανίας φυλακίστηκαν σε διάφορους χώρους. Γίνονται καταστροφές και λεηλασίες. Ταγματασφαλίτες και άμαχοι διατάσσονται με χωνιά να αφήσουν τα σπίτια τους ανοικτά και να συγκεντρωθούν σε δύο σημεία, στο Μπεζεστένι (την πανηγυρίστρα του Μελιγαλά) και στο κέντρο της πόλης.

Ντόπιοι αντάρτες του ΕΛΑΣ και πολιτοφύλακες του ΕΑΜ, πήραν αιχμάλωτους κατά ομάδες και τους μετέφεραν στα γύρω χωριά: Μερόπη, Σολάκιο, Ανθούσα, Νεοχώρι, Οιχαλία, Σκάλα, αλλά και μακρύτερα μέχρι τη Μεσσήνη, όπου και δολοφονήθηκαν μπροστά στους συγκεντρωμένους χωριανούς τους.

Ανάμεσα στους σκοτωμένους υπάρχουν δεκάδες πολυμελείς οικογένειες. Η οικογένεια Αλιφέρη από τα Τσουκαλέϊκα με 7 θύματα, Γρουσουζάκου από το Πεταλίδι με 7 θύματα, Κουτσίκου από τη Μικρομάνη με 8 θύματα, Μυλωνά από το Νεοχώρι με 9 θύματα μεταξύ 20 και 70 ετών, Σγουμπόπουλου από τη Μερόπη με 5 θύματα από 24 έως 85 ετών.

Σε 300 ανέρχονται οι σφαγιασθέντες κάτοικοι του Μελιγαλά. Αρκετές είναι οι οικογένειες και στο Μελιγαλά που έχασαν πάνω από ένα μέλος τους. Το Κοπανάκι είχε το λιγότερο 75 θύματα, το Διαβολίτσι 50, και τα μικρά χωριά Νεοχώρι και Μερόπη, 55 και 15 αντίστοιχα. Τουλάχιστον 60 χωριά και κωμοπόλεις της Άνω Μεσσηνίας είχαν πάνω από 10 θύματα.

Δέκα οκτώ άτομα που είχαν διαφύγει από τη κατειλημμένη Καλαμάτα, οδηγούνται πίσω και αφήνονται να λυντσαριστούν, στις 17 Σεπτεμβρίου. Τα πτώματα τους κρεμάστηκαν στην κεντρική πλατεία της πόλης.

Οι σφαγές διήρκεσαν τέσσερα εικοσιτετράωρα. Οι περιγραφές είναι ανατριχιαστικές. Οι σκοτωμένοι δεν ρίχτηκαν μόνο στην γνωστή «πηγάδα» αλλά και σε άλλα πηγάδια που υπήρχαν στην περιοχή.

Αυτοί που κατακρεουργήθηκαν δεν ήταν μόνο ταγματασφαλίτες αλλά και άμαχοι, τις εκτελέσεις δεν τις έκαναν αδέσποτα στοιχεία της περιοχής, αλλά αντάρτες με την έγκριση του Βελουχιώτη, οι φόνοι δεν ήταν τυχαίες αυτοδικίες, αλλά οργανωμένες εκτελέσεις.[5] Η σφαγή ήταν προμελετημένη όπως επιβεβαιώνουν στελέχη του ΕΑΜ Μεσσηνίας «…τόσον ο Άρης όσον και ο Κουλαμπάς έβαλαν πόστα τα στελέχη του ΕΛΑΣ γιατί δεν «εξετελέσθησαν όλοι επί τόπου, αλλά τους έπιασαν ζωντανούς. […] Ο Άρης και οι αντιπρόσωποι του κόμματος Κουλαμπάς και Ν. Μπελογιάννης είχαν πάρει την απόφασιν. Όλοι έπρεπε να εκτελεσθούν…».[6] Ο δε Βελουχιώτης όταν, μεταξύ των κρατουμένων, ανεγνώρισε τον χωροφύλακα Χαράλαμπο Κουτσόγιαννη από τη Στερεά Ελλάδα «…διέταξε έναν αντάρτη και τον πήρε…»

Η επίσημη λίστα καταγράφει 1.144 ονόματα, ενώ άλλες πηγές αναφέρουν ότι «Στον Μελιγαλά, 1.400 άντρες, γυναίκες και παιδιά και περίπου 50 αξιωματικοί των ΤΑ σφαγιάστηκαν».[7] Υπάρχουν ακόμα αναφορές που μιλούν για 1.700 ή για 2.000 και παραπάνω.

Είναι γεγονός πως η θέση ήταν ιδιαίτερα οχυρή και η κατάληψη της θα απαιτούσε χρόνο και πολλές επιχειρήσεις εκ μέρους του ΕΛΑΣ. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ρίχτηκαν στη μάχη εφεδρείες. Ως προς τον τρόπο με τον οποίο έγινε η κατάληψη της κωμόπολης υπάρχει μία εκδοχή πως έγινε κατόπιν προδοσίας. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.

Οι αποτυχημένες προσπάθειες των κομμουνιστών να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα θα προκαλούσαν γέλια σε άλλες περιπτώσεις. Ας δούμε, λοιπόν, τι γράφει ένας απ’ αυτούς: «Αιχμάλωτοι στη φονική αυτή μάχη δεν ήταν δυνατόν να υπάρξουν. Οι ταγματασφαλίτες πετσοκόφτηκαν μαχόμενοι ως την τελευταία στιγμή από θέση σε θέση. Τα σώματά τους ρίχτηκαν με ανάθεμα για το αδικοχυμένο αίμα από τους βασανισμένους κατοίκους της περιοχής στην περιλάλητη πηγάδα».[8] Στην συνέχεια, ο ίδιος, κατεβάζει και τον αριθμό των σκοτωμένων ΕΛΑΣιτών σε 60 (στρογγυλά! Ούτε ένας παραπάνω, ούτε ένας παρακάτω, σύμφωνα με τις «μετρήσεις» του ανακοινωθέντος του ΕΛΑΣ που ανεβάζει τους νεκρούς του σε 60 και τους ταγματασφαλίτες σε 800.). «Κι ας είχε ο ΕΛΑΣ στη μάχη αυτή τις πιο πολλές απώλειες: 60 νεκρούς και 150 τραυματίες». Είναι φανερό πως στους 800 συμπεριλαμβάνονται και κάποιοι από τους σφαγιασθέντες μετά την κατάληψη του Μελιγαλά.

Η έλλειψη συμφωνίας ανάμεσα στους κομμουνιστές για τον τρόπο με τον οποίο αλώθηκε ο Μελιγαλάς είναι χαρακτηριστική: «Όταν όμως από το ύψωμα ακούγεται μια ριπή των ανταρτών προς τα μέσα, στο Μελιγαλά, αμέσως αρχίζουν να χτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών και ν’ ανεμίζουν στον αέρα κάτασπρα σεντόνια. Ο Μελιγαλάς έπεσε…».[9] Όπου, πάει περίπατο το «μαχόμενοι από θέση σε θέση». Αν, μάλιστα, ισχύει και το ότι απελευθερώθηκαν 200 ΕΑΜίτες που κρατούνταν αιχμάλωτοι (ενώ θα μπορούσαν να έχουν σφαγιασθεί από τους ταγματασφαλίτες), τότε η αγριότητα των ΕΛΑΣιτών, που συναγωνίστηκε και ξεπέρασε κατά πολύ αυτή των αντιπάλων τους, βρίσκεται σε ακόμα πιο απομακρυσμένο σημείο από αυτό της αντεκδίκησης ή των αντιποίνων.

Αν για τους κομμουνιστές τα όσα διαδραματίστηκαν είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από καταισχύνη, για δε τους εθνικόφρονες αφορμή για να επιδείξουν την αγριότητα των αντιπάλων τους (όπου προφανώς σ’ αυτή την περίπτωση υστέρησαν), όσοι μπορούν να αντιληφθούν την βαθύτερη ουσία αυτών των αποτρόπαιων καταστάσεων, διαπιστώνουν τι σημαίνει εξουσία, μανία για κυριαρχία, φανατισμός, ανελευθερία, απανθρωπιά.

Και φυσικά όλα αυτά έγιναν και πάλι χωρίς κάποιο ουσιαστικό αντίκρισμα, όπως π.χ. την κατάληψη της εξουσίας από τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Επειδή είναι γνωστό πως όλο αυτό το εγκληματικό όργιο βοήθησε στο να επιταχυνθεί και να εφαρμοσθεί η συμφωνία της Καζέρτας, την οποία το ΚΚΕ έκανε αποδεκτή χωρίς επιφύλαξη (εκτός από τον Δεσποτόπουλο, ο οποίος τελικά απέσυρε τις αντιρρήσεις του). Αλλά και οι προηγούμενες συμφωνίες ουσιαστικά αποδεχόντουσαν την ανασυγκρότηση του κράτους μέσα από την κυβέρνησης εθνικής ενότητας, στην οποία θα συμμετείχε το ΚΚΕ.

Σύμφωνα, λοιπόν, με την συμφωνία της Καζέρτας, που τροποποιούσε το βρετανικό Σχέδιο «Μάνα», θα στέλνονταν έλληνες υπουργοί σε διάφορες «ευαίσθητες» περιοχές. Δινόταν προτεραιότητα στην Πελοπόννησο όπου θα στελνόταν εκπρόσωπος της κυβέρνησης μαζί με βρετανούς κομάντο, την δε Πάτρα θα καταλάμβαναν βρετανικά στρατεύματα. Ο ΕΛΑΣ θα τελούσε υπό τις άμεσες διαταγές του στρατηγού Σκόμπυ. Στην περιοχή (που ανήκε στον ΕΛΑΣ θα διοριζόταν στρατιωτικός διοικητής από το Γ.Σ. του ΕΛΑΣ τον οποίο θα ενέκρινε η ελληνική κυβέρνηση και θα ήταν κάτω από τις διαταγές του Σκόμπυ. Όπως γράφει ο Σαράφης είχε γίνει σαφές πως ο Βελουχιώτης δεν ήταν ανεκτός ως διοικητής. Η συμφωνία της Καζέρτας ήταν σαφής παράδοση των πόλεων χωρίς κάποιο αντάλλαγμα, παρά μόνο την επιβεβαίωση της συμμετοχής στην διαχείριση της εξουσίας.

Είναι λογικό να αναρωτηθεί κάποιος «για ποιο λόγο έγινε όλο αυτό το μακελειό;». Η απάντηση που δίνουν οι εθνικόφρονες είναι πως ο ΕΛΑΣ ήθελε να πάρει με πλάγιο τρόπο την εξουσία και να έχει στο χέρι την κυβέρνηση. Ισχυρίζονται, μάλιστα, πως αν δεν υπήρχε η αντίσταση των ταγμάτων ασφαλείας η επικράτηση τους ΕΛΑΣ θα ήταν ολοκληρωτική.

Τα πραγματικά, όμως, περιστατικά δεν αποδεικνύουν κάτι τέτοιο. Αν ο ισχυρισμός αυτός είναι αλήθεια τότε για ποιο λόγο το ΚΚΕ να υπογράψει την Συμφωνίας της Καζέρτας, όπου ο ΕΛΑΣ υπαγόταν άμεσα στην αγγλική διοίκηση; Δεν θα μπορούσε να αντιτάξει τις δυνάμεις του και να απαιτήσει αυτό που (υποτίθεται πως) επιδίωκε, αφού ήταν σίγουρο πως καμία δύναμη δεν μπορούσε να το σταματήσει εκείνη τη στιγμή; Κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Επομένως, είναι προφανές πως το ΚΚΕ έδρασε ως κρατικός παράγων που ανταγωνίστηκε με τα τάγματα ασφαλείας στο κατά πόσον θα φανεί πιο υποτακτικός στους νόμιμους ιδιοκτήτες του κράτους. Έτσι παρέδωσε σαν καλό παιδί (στον εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης και τους βρετανούς κομάντο) τις «κατακτήσεις» του.

Η προθυμία του ΕΛΑΣ στην εφαρμογή της Συμφωνίας υπήρξε άμεση. Η υποτακτικότητα του Βελουχιώτη στην αντιπροσωπεία της κυβέρνησης υπό τον Π. Κανελλόπουλο είναι χαρακτηριστική και θυμίζει το ρητό: Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω! «Οφείλω να παραδεχθώ, ότι ο αδίστακτος εις αιματηράς πράξεις Άρης Βελουχιώτης εσταμάτησεν από της αφίξεώς μου εις την Πελοπόννησον (27 Σεπτεμβρίου 1944) και της συναντήσεώς μου μετ’ αυτού, τας εκτελέσεις και τας σφαγάς».[10]

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα υπογραφής αυτής της Συμφωνίας ο ΕΛΑΣ είχε ήδη καταλάβει τους Γαργαλιάνους ακολουθώντας την ίδια διαδικασία σφαγών που είχε προηγηθεί στο Πύργο, την Καλαμάτα και τον Μελιγαλά. Οι τελευταίες «επιχειρήσεις» έγιναν στην Πύλο ένα περίπου εικοσιτετράωρο πριν από τον ερχομό του Π. Κανελλόπουλου (27 Σεπτεμβρίου) που συνέπεσε με την πολιορκία της Τρίπολης από τον ΕΛΑΣ.

Εκεί τα τάγματα ασφαλείας, που τελούσαν υπό την διοίκηση του συνταγματάρχη Διον. Παπαδόγκωνα, παραδόθηκαν τελικά στις 29 Σεπτεμβρίου σε αντιπροσωπεία της κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό τον Π. Κανελλόπουλο, παρουσία των Άγγλων και του ΕΛΑΣ (Τσικλητήρας και Παπαγεωργίου).

Αξιοσημείωτη πάντως είναι η δήλωση του Παπαδόγκωνα κατά την παράδοσή του: «Εύχομαι να φθάση η ημέρα της απολογίας μου δια να δηλώσω τις πταίει και πόσον κατεπατήθη ο έντιμος στρατιώτης Παπαδόγκωνας. Εξ όλων των σημείων, τολμώ να το είπω, από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς κύκλους Αθηνών, Καΐρου και περί τον Βασιλέα είχομεν συνεχώς την ενθάρρυνσιν ότι η αποστολή μας είναι πατριωτική, να προβαίνομεν αδιστάκτως εις την εκτέλεσιν υψίστου πατριωτικού έργου εναντίον της απειλής του κομμουνισμού. Δεν μπορώ αυτήν την στιγμήν να αναφέρω και το όνομα του ατόμου, το οποίον υπήρξε σύνδεσμός μας. Κατά την στιγμήν της δίκης μου θα μιλήσω ανοικτά δια να μάθη ο κόσμος την αλήθειαν».[11] Όντας υπόλογος μεταφέρθηκε στην Αθήνα όπου κατά τα Δεκεμβριανά σκοτώθηκε από αδέσποτη(;) σφαίρα.

«[…] Η πολιορκία της Τριπόλεως κατόπιν διημέρου αγωνιώδους παρεμβάσεώς μου, ελύθη ομαλώς δια της παραδόσεως του ισχυρού υπό τον συνταγματάρχην Παπαδόγκωνα Τάγματος Ασφαλείας. Ο αρχηγός του Τάγματος και όλοι οι αξιωματικοί εστάλησαν, φέροντες τα ατομικά των όπλα.[…] Το βαρύ αιματηρόν επεισόδιον του Μυστρά, όπου είχε καταφύγει άλλο Τάγμα Ασφαλείας, εσημειώθη, αφού πλέον, απελευθερωθείσης της πρωτευούσης, κατηυθυνόμην ή και είχα φθάσει εις τας Αθήνας. Αφορμή άλλως τε, τούτου υπήρξε το γεγονός, ότι επεχείρησεν το Τάγμα, παρά την διαταγήν που είχα εκδώσει, όπως μείνει ακίνητον όπου ευρίσκετο, να μετακινηθή, πράγμα το οποίον εξεμεταλλεύθησαν οι Ελασίται δια να μη σεβασθούν και την προς αυτούς εκδοθείσαν διαταγήν αποχής από κάθε ένοπλον ενέργειαν».[12]

Εκτός από την Τρίπολη, οι δυνάμεις των ταγμάτων ασφαλείας είχαν συμπτυχθεί πλέον στην Πάτρα και την Κόρινθο. Στην Πάτρα οι ταγματασφαλίτες εγκατέλειψαν τους 350 γερμανούς που βρίσκονταν εκεί (οι οποίοι μετακινήθηκαν με πλοιάρια στη Στερεά Ελλάδα δύο μέρες μετά) και παραδόθηκαν στην νόμιμη εξουσία. Ακολούθησε θριαμβευτική είσοδος στην πόλη του Κανελλόπουλου, με την συνοδεία του πειθήνιου Βελουχιώτη. Στις 9 Οκτωβρίου 1944 εκκενώθηκε και η Κόρινθος.

Με αυτό τον τρόπο έληξε ένα ακόμα μακελειό. Εδώ χρειάζεται να γίνει αναφορά στο ότι οι πρώτοι που προώθησαν την άποψη για τον «προδοτικό» ρόλο των ταγμάτων ασφαλείας ήταν οι Άγγλοι. Οι ΚΚΕδες είναι που την υιοθέτησαν με πάθος. Παρ’ όλα αυτά οι εγγλέζοι τα στήριξαν και τα χρηματοδότησαν κατά την διάρκεια της κατοχής. Ιδιαίτερη μνεία για τα τάγματα ασφαλείας υπάρχει στην συμφωνία της Καζέρτας όπου ορίζεται ότι: τα τάγματα ασφαλείας θα θεωρηθούν ως εχθρικοί σχηματισμοί, εκτός εάν παραδοθούν. Επομένως, μόνο ανόητοι θα μπορούσαν να πιστέψουν πως οι Άγγλοι και οι εξουσιαστές του ελλαδικού χώρου θα άφηναν ανοιχτό το έδαφος στο ΚΚΕ, μετά την απελευθέρωση. Προφανώς αυτό το γνώριζε και το ίδιο το κόμμα πολύ καλά.

Εδώ, λοιπόν, γίνεται φανερό το εξουσιαστικό παιχνίδι όλων των πλευρών για μια καλύτερη θέση μέσα στο υπό ανασυγκρότηση κράτος, (που όμως προκάλεσε τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων) αποδείχνοντας πως η εξουσία σε κάθε της μορφή είναι απεχθέστατη και αντιανθρώπινη.

Ας σημειωθεί το γεγονός πως από τις 30 Αυγούστου έως τις 27 Σεπτεμβρίου 1944 ο ΕΛΑΣ δεν πραγματοποίησε, στο Μωρηά, καμία επίθεση εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων, που βρισκόντουσαν εκείνο το διάστημα σε κατάσταση απαγκίστρωσης. Είναι προφανές ότι αυτή δεν ήταν μια πρωτοβουλία του Γενικού Στρατηγείου. Υπήρχαν εντολές άνωθεν που ακολουθούσαν συμφωνίες, οι οποίες είχαν γίνει «κάτω από το τραπέζι» για την ασφαλή αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων, τουλάχιστον για μια ορισμένη περίοδο και σε σχέση με ορισμένες «επίμαχες» περιοχές.

Εξετάζοντας από την ουσιαστική τους σκοπιά τα γεγονότα στο Μελιγαλά –αλλά και αλλού– δεν θα σταθούμε στην αριθμητική προσέγγιση των θυμάτων για να εκτιμηθεί το μέγεθος της κτηνωδίας. Και πολύ λιγότεροι να ήταν οι σφαγιασθέντες πάλι η ουσία παραμένει ίδια. Σημασία έχει, πέρα από οποιαδήποτε προσθαφαίρεση νεκρών και σκοπιμότητες που κρύβονται ή προωθούνται, το ότι δολοφονήθηκαν με τον πλέον βάρβαρο τρόπο (κλαδευτήρια, μαχαίρια κ.λπ.) άνδρες γυναίκες και παιδιά αντιπάλων, οι οποίοι είχαν επίσης αιχμαλωτισθεί. Η κτηνωδία εθριάμβευσε!

Αυτό που ισχύει, για όσους θέλουν να δημιουργήσουν έναν κόσμο ελευθερίας, που δεν μετρούν την νίκη ή την επιτυχία τους με σωρούς πτωμάτων από υπαρκτούς ή ανύπαρκτους εχθρούς, είναι το ότι αν ο σεβασμός προς τους άμαχους είναι ύψιστη υποχρέωση, τότε υπέρτατος σεβασμός οφείλεται και προς τους αιχμαλώτους, όποιοι κι αν είναι. Επειδή η αιχμαλωσία είναι το τέλος του πολέμου γι’ αυτόν που την υφίσταται. Είναι, πλέον, και αυτός άμαχος και μάλιστα πιο ευάλωτος, αφού είναι και αιχμαλωτισμένος.

Η σφαγή στον Μελιγαλά δεν αποτελεί ούτε τίτλο τιμής, ούτε γεγονός για το οποίο μπορεί να νοιώσει κάποιος περηφάνια και χαρά. Είναι ένα συμβάν που βάθυνε ακόμα περισσότερο τα χαντάκια, όπου θα θάβονταν χιλιάδες άνθρωποι και θα κυλούσαν ποταμοί αίματος, τα επόμενα 5 χρόνια. Μια ακόμη θυσία στο Μολώχ του κράτους και της κυριαρχίας. Τα δύο πρόσωπα της εξουσίας συγκρούστηκαν και το ένα αποδείχτηκε πιο αποτρόπαιο από το άλλο.

Ως αναρχικοί δεν έχουμε να επιχαίρουμε για την εκδικητική μανία της μιας πλευράς προς την άλλη. Επειδή, όταν λέμε ότι είμαστε ενάντια σε κάθε εξουσία το εννοούμε…

Συσπείρωση Αναρχικών

Παραπομπές

1. Σ. Σαράφη, Ο ΕΛΑΣ.

2. Δ. Χαριτόπουλου, Άρης ο Αρχηγός των ατάκτων τόμος Α΄.

3. Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, 23/5/1964, σ.5.

4. Σολ. Γρηγοριάδη, Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδος 1941-1967, τόμος Β΄.

5. Σ. ΞΙΑΡΧΟΣ, Η αλήθεια για τον Μελιγαλά, 1982.

6. Γιάννη Καραμουζούνη, Πατριώτες και προδότες στο Μωριά, Τρίπολις 1950.

7. Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2001

8. Γιάννη Γ. Χατζηπαναγιώτου (Καπετάν Θωμά), Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ.

9. Κ. Μπρούσαλη, Η Πελοπόννησος στο πρώτο αντάρτικο.

10. Π. Κανελλόπουλος, Τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου.

11. Η. Παπαστεριόπουλου, Ο Μωρηάς στα Όπλα.

12. Π. Κανελλόπουλος, Τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου.

Από τη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ, 119, Σεπτέμβριος 2012

 ΠΗΓΗ