Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ίσως το πιο ανούσιο και ανώφελο χάσιμο χρόνου και κάψιμο φαιάς ουσίας για έναν ιδεαλιστή την τελευταία διετία είναι η συζήτηση και γενικότερα η οποιαδήποτε επαφή με τον εσμό των όψιμων αντιδραστικών ψηφοφόρων. Σίγουρα όχι με όλους, αλλά με τη μεγάλη μάζα των απογοητευμένων διαμαρτυρόμενων. Αυτών που σε κάθε ευκαιρία γκρινιάζουν για το ΔΝΤ, για τη φορολογία, για τις περικοπές μισθών και συντάξεων, για τους αλήτες τους πολιτικούς που τους “ήπιαν το αίμα”. 

Θα πει κάποιος: “Μα δεν είναι θεμιτό και δίκαιο το να διαμαρτύρεται κανείς για την οικονομική κατάσταση της χώρας”; Φυσικά και είναι θεμιτό και δίκαιο. Ποιος διαμαρτύρεται όμως και γιατί; 

Ανάμεσα σ' αυτούς που διαμαρτύρονται, διαμαρτύρεται κι αυτός που για χρόνια στήριζε με την πολιτική του στάση το καθεστώς της κομματοκρατίας, επιδιώκοντας κάποιο αντάλλαγμα, μόνο και μόνο επειδή τώρα έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και το σύστημα δεν μπόρεσε να φανεί συνεπές από τη δική του πλευρά στην εκπλήρωση της σιωπηρής συμφωνίας. Αυτός που έσφιγγε τα χέρια των βουλευτάδων σε κάθε κοινωνική εκδήλωση, αυτός που τους χειροκροτούσε στα ξύλινα λογύδριά τους, αυτός που τρύπωσε σε μία θέση αργόμισθου στο δημόσιο, αυτός που έβγαλε μία μαϊμού αναπηρική σύνταξη, αυτός που νομιμοποίησε ένα αυθαίρετο. Αυτός ο νεοέλληνας είναι υπαρκτό πρόσωπο και όσο και να προσπαθεί να κρυφτεί μέσα στο πλήθος των αγανακτισμένων, κάποιος, κάπου, θα θυμηθεί το πρόσωπό του. Θα αναγνωρίσει σ' αυτό το λαμόγιο τον συγγενή του, τον τεμπέλη συνάδελφό του, τον καταχραστή γείτονά του. 

Γιατί διαμαρτύρεται, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος και τι επιδιώκει στην πραγματικότητα; Έκανε μήπως κάποια αυτοκριτική για τις προσωπικές του ευθύνες στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης και ακολούθησε κάποια εξελικτική διαδικασία, η οποία τον οδήγησε σε αλλαγή νοοτροπίας και αναθεώρηση του προσωπικού του αξιακού συστήματος; Ή μήπως είναι απλώς ένας πικραμένος; Κάποιος που αισθάνεται προδομένος, επειδή αυτό που πίστευε ως δεδομένο άλλαξε χωρίς να έχει ενημερωθεί ο ίδιος από πριν. Μήπως κουβαλάει μαζί του τα κουσούρια μίας ολόκληρης ζωής και ενός σάπιου τρόπου σκέψης και δράσης, ανίκανος να απαλλαχθεί από αυτά; Μήπως αυτό που πραγματικά επιδιώκει είναι να βρει ένα όχημα, μία ιδιότυπη μηχανή του χρόνου, η οποία θα τον οδηγήσει πίσω, τότε που το χρήμα περίσσευε από τα πάρτυ των μεγαλοεργολάβων και από τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. και όλα παρουσιάζονταν ιδανικά; 

Μία μεγάλη μερίδα αυτών των απεγνωσμένων διαμαρτυρόμενων νεοελλήνων βρήκε διέξοδο αντίδρασης ρίχνοντας ψήφο στη Χρυσή Αυγή. Μία Χρυσή Αυγή που δεν την γνώριζε, παρά μόνο μέσα από κάποια επιλεγμένα πρωτοσέλιδα σε μία περίοδο που ορισμένα ΜΜΕ φιλοτεχνούσαν εντέχνως το προφίλ της. Μία Χρυσή Αυγή που αποδείχτηκε πως δεν ήταν έτοιμη να υποδεχτεί αυτή την τεράστια εισροή ψηφοφόρων. 

Ως αποτέλεσμα, αυτοί οι οποίοι έπιναν το καφεδάκι τους αμέριμνοι, όταν οι εθνικιστές τα προηγούμενα χρόνια αντιμετώπιζαν συλλήψεις, απαγορεύσεις συγκεντρώσεων ή χτυπιούνταν στο πεζοδρόμιο με το κράτος και την αριστερή πανούκλα, ντύθηκαν σε μία νύχτα με ένα μαύρο μπλουζάκι και βαφτίστηκαν οι ίδιοι εθνικιστές. Αυτοί οι οποίοι κοιτούσαν τη δουλειά τους και τη βόλεψή τους, όταν κάποιοι λίγοι μιλούσαν για κοσμοθεωρία και για αυτοθυσία, έγιναν τα πήλινα πόδια ενός υδροκέφαλου γίγαντα. 

Τι έφεραν μαζί τους αυτές οι στρατιές των ψηφοφόρων; Μία τεράστια ιδεοληπτική σύγχυση, έναν αχταρμά από εικόνες του 3ου Ράιχ, μαζί με τον απριλιανό Φοίνικα και ολίγη από Πάτερ Παϊσιο, δημιουργώντας ένα κακόγουστο κολάζ, το οποίο δεν άργησαν να ξεσηκώσουν τα ΜΜΕ για να το παρουσιάσουν ως εθνικισμό. Έφεραν επίσης την αισθητική του σκυλάδικου, δίνοντας νέο νόημα στον όρο “λαϊκός εθνικισμός”, την “εθνική υπερηφάνεια” με εκφραστή τον κάθε Μήτρογλου και την αναγωγή της αγωνιστικότητας σε κλικ διαδικτυακών δημοσκοπήσεων. 

Ποια ήταν η πολιτική και η ποιοτική τους εξέλιξη; Η παντελής εξαφάνιση των μαυροφορεμένων μαζών όταν αποφασίστηκε να αρχίσουν η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ το κυνήγι μαγισσών. Οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης και εμπιστοσύνης στη δικαιοσύνη. Οι απολογίες στους κόκκινους φονιάδες, που ακόμα και σήμερα τα πρόσωπά τους είναι γεμάτα μίσος. Η ηττοπάθεια απέναντι στη χλεύη της αριστεράς, της οποίας η ιστορία αποτελεί ποινικό μητρώο. Η πολιτική αντιμετώπιση της στυγνής δολοφονίας των εθνικιστών του Ν. Ηρακλείου ως θύματα βιασμού σε ψυχανάλυση, για να ξεχάσουν και να συνεχίσουν τις ζωές τους. 

Κάπως έτσι, φτάσαμε στο σημείο τα φαιοκόκκινα εθνικιστικά λάβαρα να βρίσκονται στα χέρια της μεσόκοπης κυράτσας, που το μόνο που σκέφτεται είναι ότι της έκοψαν διακόσια ευρώ από το μισθό. Ε, λοιπόν, όχι! Αυτοί δεν είναι συναγωνιστές. Αυτοί δεν νοιάζονται για την ιδέα. Οπορτουνιστές ήταν μια ζωή και οπορτουνιστές θα συνεχίσουν να είναι. Η ύπαρξή τους υποβιβάζει και την ιδέα και όσους βρίσκονται γύρω τους. Τίποτε καλό δεν πρόκειται να βγει από την όψιμη και υστερόβουλη αντίδρασή τους ακριβώς επειδή είναι στείρα αντίδραση και τίποτε περισσότερο. Επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα να αποβάλλουν τη σάπια νοοτροπία που απέκτησαν μετά από δεκαετίες ιδιωτείας και επειδή κανείς από τους κομματικούς τους ταγούς δεν έχει το επίπεδο και τη διάθεση να μετατρέψει τη στείρα αντίδραση σε κάτι το δημιουργικό. 

Κι εμείς που είμαστε; Πίσω από κάποια οθόνη, τηλεόρασης ή υπολογιστή, σχολιάζουμε, κρίνουμε, βγάζουμε το άχτι μας σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, αφήνοντας τον κάθε τυχάρπαστο αμόρφωτο εθνικιστή της διετίας να διαστρεβλώνει τα πιστεύω μας. Δίνοντας χώρο και βήμα σε άτομα που τα κυριότερά τους χαρακτηριστικά είναι η δολιότητα, η κουτοπονηριά και η προχειρότητα. Έχουμε κι εμείς την ευθύνη μας γι' αυτή την κατάντια και η ευθύνη μας είναι τεράστια και οφείλουμε να την αναλάβουμε. 

Μας έχουν στήσει στη γωνία λόγω τραγικών λαθών, τα οποία λάθη φυσικά και δεν προήλθαν από έναν και μόνο φορέα και κανένας δεν έχει την ελάχιστη αξιοπρέπεια να αναγνωρίσει τα δικά του. Τα λάθη, οι έριδες και οι εγωισμοί ξεκινούν δεκαετίες πίσω. Όμως, μαζί μ' αυτά, πίσω πάμε και εμείς. Με τσόκαρο, Νότη και σημαία με κέλτικο δεν θα πάμε μπροστά. Πού είναι οι διανοητές; Πού είναι η επαναστατικότητα; Πού είναι οι αναζητήσεις; Οι “πολιτικές τριβές” στο πεζοδρόμιο; Πώς και γιατί χάθηκαν; Γιατί όλοι σιώπησαν και επαναπαύτηκαν; Τώρα καταλαβαίνουν πως είμαστε σε πόλεμο; Τώρα νιώθουν ότι η πλέμπα πρέπει να φύγει από γύρω μας; 

Ο εθνικισμός δεν είναι αντίδραση. Είναι θέση και κοσμοθεωρία. Υπήρχε πολύ πριν την αστική δημοκρατία, τον κομμουνισμό και το φιλελευθερισμό. Ο εθνικισμός είναι διαχρονικός και δεν υπάρχει καμία μηχανή του χρόνου που να μπορεί να πάρει κάποιον από την πραγματικότητα και να τον πάει κάπου που να τον βολεύει, είτε πίσω είτε μπροστά στο χρόνο. Υπάρχουν μόνο η σπορά, η εργασία, η άσκηση, η ένωση, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, ο αγώνας. Εάν είναι αυτή η συγκυρία του σήμερα να βγάλει κάτι θετικό για το αύριο, αυτές τις ποιότητες πρέπει να καλλιεργήσουμε. Έχουμε ιδέες, πολιτισμό και αισθητική. Είναι καιρός να δείξουμε ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά. 

Δ.Μ.

ΠΗΓΗ