του Γιώργου Κοκκόλη
Το βράδυ της Κυριακής όσοι περιδιαβήκατε τα social media φαντάζομαι πως θα προσέξατε ότι ήταν σχεδόν μονοθεματικά και το κύριο αντικείμενο σχολιασμού ήταν η επιλογή του Γιώργου Τράγκα να καλέσει στην εκπομπή του τους τέσσερις βουλευτές της Χρυσής Αυγής με τους οποίους συζήτησε τις πολιτικές θέσεις του κόμματος και σχολίασαν την πολιτική επικαιρότητα.
Τις προηγούμενες ημέρες με την ελληνική ομάδα του cafebabel.com, του πρώτου grassroot ευρωπαϊκού περιοδικού υποδεχθήκαμε δημοσιογράφους από την Ευρώπη και την Αμερική που κάλυψαν θέματα από την Ελλάδα της κρίσης. Μία δημοσιογράφος αποφάσισε να αναλάβει το θέμα της Χρυσής Αυγής και βρέθηκε στο αρχηγείο του κόμματος και συνομίλησε με στελέχη και οπαδούς. Όταν τη ρώτησα ποια ήταν η αίσθηση που αποκόμισε για αυτούς τους ανθρώπους η απάντηση ήταν αποκαλυπτική: της φάνηκαν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι οι οποίοι έλεγαν πράγματα που ακούγονται φυσιολογικά στα αυτιά του ακροατή. Αρνήθηκαν κάθε κατηγορία περί φασισμού. «Μας λένε ναζί γιατί δεν μπορούν να μας κατηγορήσουν για τίποτε άλλο. Εμείς δεν κλέψαμε» της είπαν και υποστήριξαν πως μάχονται κατά των Γερμανών. Την πήγαν στα τοπικά γραφεία και της έδειξαν τα συσσίτια μόνο για Έλληνες. Δεν ήταν όμως αυτά που την εντυπωσίασαν.
Ποια είναι λοιπόν αυτή η ακαταμάχητη γοητεία της Χρυσής Αυγής; Νομίζω το βασικό είναι η αμεσότητα, η αίσθηση που καλλιεργούν ότι πρόκειται για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που λένε απλά καθημερινά πράγματα που όλοι σκέφτονται μέσα τους. Η ξένη ανταποκρίτρια εξεπλάγη από το πόσο ταχύτατα βουλευτές του κόμματος δέχθηκαν να της μιλήσουν και ήρθαν από τις εκλογικές τους περιφέρειες στην Αθήνα για τη συνέντευξη. Της επέτρεψαν να δει τα γραφεία, να μιλήσει με στελέχη και να καταγράψει τις συγκεντρώσεις τους. «Κανένα κόμμα στην Ευρώπη δεν έχει αντιδράσει έτσι μέχρι τώρα» μου είπε.
Της έκανε εντύπωση το γεγονός ότι την άκουσαν, ότι δεν ήταν ξύλινοι. Έκανα πλάκα, την κέρασαν και ένα «φασιστικό» καφέ για να τους θυμάται. Όσο περνούσαν οι ημέρες της στην Αθήνα και έκανε το ρεπορτάζ της φαινόταν από το πρόσωπό της ότι όλο αυτό την βασάνιζε μέσα της.
Μάταια προσπαθούσα να της εξηγήσω τις θέσεις του κόμματος, τις επιθέσεις κατά των μεταναστών, τα φυλλάδια που εξυμνούσαν τον Χίτλερ. «Καταλαβαίνω τι μου λες και τα ξέρω. Κρίνοντας όμως μόνο από την εμπειρία μου δεν ξέρω τι να γράψω, δεν ξέρω αν το πρόσημο που μου μένει από τις συναντήσεις αυτές είναι αρνητικό ή θετικό» μου εκμυστηρεύθηκε όταν συζητούσαμε το θέμα. Ίσως εκεί να βρίσκεται και το κλειδί πίσω από την ανοδική πορεία του κόμματος. Ότι τελικά το κομμάτι της πολιτικής ιδεολογίας φαίνεται πως αφορά εμάς τους αναλυτές, τους δημοσιογράφους ή τους πολιτικούς. Δεν αφορά όμως τους εξαθλιωμένους συμπολίτες μας που έχουν χάσει την ελπίδα τους – και φαντάζομαι ότι δεν τους αφορά κατά τον ίδιο τρόπο που εδώ και δεκαετίες δεν αφορούσε τους ψηφοφόρους η ιδεολογική συνέπεια των κομμάτων αλλά οι παροχές που τους προσέφεραν. Αυτή η αποπολιτικοποίηση της πολιτικής ζωής είναι η μήτρα του προβλήματος, είναι αυτή που γέννησε τη Χρυσή Αυγή. Είναι η εικόνα της θείτσας που βαράει τα κατσαρολικά και θέλει να καεί η Βουλή και που μετά από μια εβδομάδα κάνει τους Αγανακτισμένους λαϊκή εμποροπανήγυρη με μαλλί της γριάς και σουβλάκια.
Υπάρχει όμως και η αντίφαση- η ταύτιση με τον απλό άνθρωπο φτάνει μέχρι την ενστικτώδη αντίδραση στην πραγματικότητα. Δεν προχωρά σε προτάσεις βελτίωσής της. Κανένας Χρυσαυγίτης δεν έχει απαντήσει ποτέ για κανένα συγκεκριμένο μέτρο, από το φορολογικό μέχρι το ασφαλιστικό και από τη δανειακή σύμβαση μέχρι τα πρωτογενή πλεονάσματα.
Τι έχουμε λοιπόν; Αυτή την λαϊκή να ταυτίζεται με τον λαϊκιστικό λόγο του συγκεκριμένου κόμματος. Όχι του ΣΥΡΙΖΑ του Καμμένου ή του plan B αλλά της Χρυσής Αυγής. Αυτός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της φασιστικής ιδεολογίας. Να λέει πράγματα αυτονόητα, απλά. Να μισεί τους εχθρούς που βλέπουν όλοι. Απεχθάνεται τη σύνθετη και πολυεπίπεδη σκέψη γιατί ακριβώς μια τέτοια σκέψη θα αποκάλυπτε τις εσωτερικές αντιφάσεις της ίδιας της ιδεολογίας. Θέλει τον «απλό άνθρωπο» και τη δικτατορία της αντίληψής του πάνω στο κοινωνικό σύνολο. Επενδύει πάνω στην ψυχολογική ανάγκη του ατόμου να αποποιηθεί τις ευθύνες του για τη σημερινή κατάσταση. Εσύ κι εγώ δεν φταίμε, δεν είδαμε, δεν συμμετείχαμε στο πάρτι του ευρώ. Αυτό είναι το αίσθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας στην Ελλάδα. Δεν μπορούν να εξηγήσουν την κρίση και η πραγματικότητα είναι τόσο περίπλοκη που δεν προσφέρει μια καθαρή σχέση αιτίου-αιτιατού. Εκεί ανθεί η συνωμοσιολογία και η ανάγκη για τιμωρία των «ενόχων». Η ρεαλιστική προοπτική μιας τέτοιας τιμωρίας είναι το βασικό που δίνει στους ψηφοφόρους η Χρυσή Αυγή που δεν προσέφερε τόσα χρόνια η Αριστερά.
Όταν η δημοσιογράφος ρώτησε τον Χρυσαυγίτη γιατί τα ΜΜΕ τους παρουσιάζουν τόσο αρνητικά δεν προσπάθησε να αμυνθεί- της είπε πως ο λόγος που το κάνουν είναι γιατί τους φοβούνται. «Ξέρουν ότι εμείς δεν τους έχουμε ανάγκη, πως θα τους αφήσουμε να καταρρεύσουν με τα χρέη τους αν κυβερνήσουμε» υποστήριξε. Έτσι φαίνονται ακόμη περισσότερο σαν τον άνθρωπο που τον κυνηγούν γιατί λέει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Το ξέρουν και επενδύουν ακριβώς σ’ αυτό. Δεν είναι βλάκες.
Θυμηθείτε τα λόγια του Νίκου Μιχαλολιάκου στην προεκλογική συγκέντρωση στο Γουδή που χαιρέτησε ναζιστικά. «Μας είπαν ναζί αλλά δεν μας είπαν κλέφτες. Αυτά τα χέρια μπορεί να χαιρετούν καμιά φορά έτσι αλλά είναι καθαρά χέρια, δεν έχουν κλέψει». Σε μια κοινωνία που αισθάνεται ότι την έκλεψαν αυτό το σύνθημα τα είπε όλα. Μην εκπλαγείτε για τη συνέχεια.ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου