Πρέπει να προσάψουμε μεταξύ των δυσοίωνων της “ελεύθερης επιμόρφωσης”της προσιτής σε όλους, το γεγονός ότι το άτομο πρέπει να μένει προσιτό σε επιρροές κάθε είδους, επίσης και όταν είναι τέτοιο ώστε να μην μπορεί να είναι δραστήριο απέναντι σε αυτές τις επιρροές, να μπορεί να διαχωρίζει και να δικάσει με ορθό τρόπο.
Μα γι’ αυτό εδώ δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση, αν όχι για να δώσουμε έμφαση στο ότι, όπως έχουν τώρα τα πράγματα υπάρχουν ειδικά ρεύματα από όπου η σημερινή νεολαία πρέπει να προφυλαχτεί, να αμυνθεί εσωτερικά.
Εμείς πριν απ’ όλα μιλήσαμε για ένα χαρακτήρα ευθύτητας και για μια εσωτερική σταθερότητα. Αυτός χαρακτήρας, από το ήθος προϋποθέτει μια σωστή γνώση και ειδικά οι νέοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν την τοξίνωση που έδρασε σε μια ολόκληρη γενεά από τις συμφωνούσες ποικιλίες μιας διαστρεβλωμένης και ψεύτικης θέασης της ζωής, που χάραξαν τις εσωτερικές μορφές του ατόμου.
Στην μια ή στην άλλη μορφή αυτές οι τοξίνες συνεχίζουν να δρουν στην επιμόρφωση, στην επιστήμη, στην κοινωνιολογία, στην λογοτεχνία, σαν πολλές εστίες μόλυνσης που πρέπει να ανιχνεύονται και να καθαρίζονται.
Εκτός απ’ τον ιστορικό υλισμό και τον οικονομικισμό, για τους οποίους ήδη μιλήσαμε, μεταξύ των σπουδαιότερων από αυτών υπάρχει ο Δαρβινισμός, η ψυχανάλυση, ο υπαρξισμός. Εναντίον στον Δαρβινισμό, αξιοποιείται η βασική αξιοπρέπεια του ανθρώπινου όντος αναγνωρίζοντας την αληθή του θέση, που δεν είναι εκείνη ενός ειδικού, λίγο-πολύ εξελιγμένου ζωικού είδους μεταξύ πολλών άλλων που διαφοροποιήθηκε δια της φυσικής επιλογής και δεν είναι πάντα δεμένη (η αξιοπρέπεια) σε ζωώδεις και πρωτόγονες αρχές, αλλά είναι τέτοια ώστε να την εξυψώσουμε εικονικά πέραν του βιολογικού επιπέδου.
Εάν σήμερα δεν μιλάμε τόσο πολύ για τον Δαρβινισμό, παρόλα αυτά η ουσία παραμένει. Ο βιολογιστικός Δαρβινικός μύθος στην μια ή στην άλλη εκδοχή υφίσταται με την ακριβή τιμή δόγματος, υπερασπιζόμενο από τα αναθέματα της επιστήμης, μέσα στον υλισμό και του μαρξιστικού πολιτισμού αλλά και του αμερικανικού. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει συνηθίσει σε αυτήν την υποβαθμισμένη αντίληψη, αναγνωρίζει τον εαυτό του σε αυτήν πλέον ήρεμα, την βρίσκει φυσική.
Ενάντια στην ψυχανάλυση πρέπει να αντιπαρατίθεται σαν αξία το ιδανικό ενός Εγώ που δεν παραιτείται, που εννοεί να παραμένει συνειδητό, αυτόνομο και αυτοδιοικούμενο, εμπρός στην σκοτεινή και υπόγεια μορφή της ψυχής του και στον δαίμονα της σεξουαλικότητας, που δεν αισθάνεται ούτε καταθλιμμένο ούτε ψυχωτικά διασπασμένο, αλλά πραγματοποιεί μια ισορροπία όλων του των ιδιοτήτων των εντεταγμένων σε ένα ανώτερο νόημα της ζωής και της δράσης.
Μια προφανής προσέγγιση (σύγκλιση) μπορεί να σημειωθεί: η υποβίβαση της συνειδητής αρχής του ατόμου, η υπερβολική σημασία που δίδεται στο υποσυνείδητο, στο παράλογο, στο συλλογικό ασυνείδητο και παρόμοια, από την ψυχανάλυση και ανάλογες σχολές με αυτήν, αντιστοιχούν στο άτομο ακριβώς σε αυτό που είναι η έκτακτη ανάγκη, η ενστικτώδης εκ των κάτω η ανατροπή, η επαναστατική υποκατάσταση του ανώτερου με το κατώτερο και η υποτίμηση για κάθε αρχή εξουσίας, εκπροσωπούν τον κοινωνικό και ιστορικό σύγχρονο κόσμο. Πάνω σε δύο διαφορετικά επίπεδα δρα η ίδια τάση και τα δύο αποτελέσματα δεν μπορούν παρά να συμπληρωθούν αμοιβαία.
Όσον αφορά τον υπαρξισμό, επίσης προς διάκριση αυτής που είναι ειδικά φιλοσοφία – μια θολή φιλοσοφία – που μέχρι χθες παρέμενε στην δικαιοδοσία στενών ειδικευμένων κύκλων, πρέπει να του αναγνωρίσουμε την ψυχική κατάσταση μιας κρίσης που έγινε σύστημα και κολακευμένη αλήθεια ενός ανθρώπινου τύπου διαρρηγμένου και αντιφατικού, που υπομένει σαν άγχος, τραγικότητα και παραδοξότητα, μια ελευθερία από την οποία δεν αισθάνεται εξυψωμένος, όπου μάλλον αισθάνεται χωρίς διέξοδο και υπευθυνότητα, καταδικασμένος μέσα σε ένα κόσμο κενό αξίας και σημασίας.
Αυτές είναι οι γραμμές των υπερβάσεων που δεν πρέπει να είναι διανοουμενίστικες, αλλά πραγματικές, πραγματοποιημένες στην άμεση τους σημασία για την εσωτερική ζωή και για την άμεση συμπεριφορά.
Η επανόρθωση δεν είναι δυνατή έως ότου παραμένουμε σαν να είμαστε κάτω απ’ την επιρροή παρόμοιων μορφών ενός σκέπτεσθαι ψευδούς και εκτός πορείας. Μετά την αποτοξίνωση μπορούμε να αποκτήσουμε διαύγεια, ευθύτητα, δύναμη.
…Οι άνθρωποι της νέας παράταξης θα είναι βεβαίως αντιαστοί, μα διαμέσου της προαναφερθείσας ανώτερης αντίληψης, ηρωικής και αριστοκρατικής της ύπαρξης, θα είναι αντιαστοί διότι αντιπαθούν την εύκολη ζωή, αντιαστοί διότι θα ακολουθήσουν όχι αυτούς που υπόσχονται υλικά πλεονεκτήματα, αλλά αυτούς που απαιτούν τα πάντα απ’ τους εαυτούς τους, αντιαστοί, εντέλη , διότι δεν έχουν την ανησυχία της ασφάλειας, αλλά αγαπούν μια ουσιώδη ένωση μεταξύ ζωής και κινδύνου, σε όλα τα επίπεδα, κάνοντας δικό τους το ασυμβίβαστο της γυμνής ιδέας και της ακριβούς δράσης!
«Προσανατολισμοί» Julius evola
Ίσως ποτέ άλλοτε ένα κείμενο δεν ήταν από τη μία μεριά τόσο μικρό, αλλά από την άλλη τόσο περιεκτικό στα νοήματα του. Κι αν ο Πλάτωνας χρειάστηκε να γράψει τους Νόμους σαν μία προπαρασκευαστική βάση για την ιδανική αριστοκρατική Πολιτεία, ο Evola καλείται να δώσει κατευθύνσεις σε μία χρονική στιγμή που η Ευρώπη έχει βγει διαλυμένη από έναν Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε έναν κόσμο ερειπίων, ο Evola θα δώσει τις δικές του κατευθύνσεις για την ανοικοδόμηση του αέναου αριστοκρατικού ιδεώδους. Σε γλώσσα απλή, πρωτόγνωρη ίσως σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα κείμενα του, ο Evola είναι αυτή τη φορά σαφής και ξεκάθαρος…. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα….
Κι αν όλα ακούγονται απλά και εύκολα, κι αν η αρχή κατά τον Πυθαγόρα είναι το ήμισυ του παντός, πόσο εύκολο είναι τελικά να φτιάξουμε έναν άνθρωπο, έναν άνθρωπο μοναδικά ανώτερο; Έναν άνθρωπο ο οποίος θα αποτελέσει την κυτταρική ουσία ενός ζωντανού οργανισμού, ο οποίος θα δράσει αριστοκρατικά, μακριά από πολιτικά κόμματα που θα προπαγανδίζουν τύπους ενός ψεύτικου πολιτικού ρεαλισμού.
Μία δράση αγωνιστική, μία δράση διαφορετική, μία στάση ζωής αριστοκρατικά ανώτερη, μία στάση παραδειγματική. Μία σιωπηλή επανάσταση. Κι αν από το 1 για να φτάσουμε στο 2 χρειαστούν 1000 χρόνια, εμείς αν χρειαστεί θα περιμένουμε άλλα χίλια. To Orientamenti ορθώς χαρακτηρίζεται ως ένα ‘‘μεγάλο’’ κείμενο. Κι αν ο Σοβιετικός κομμουνισμός και το τοίχος του Βερολίνου πέσανε σε μία μόνο μέρα, όταν πλέον θα έχει καταρρεύσει η δημοκρατία και ο φιλελευθερισμός μαζί με όλα τα παράγωγα τους, όταν ο ήλιος ανατείλει πάλι φωτεινός, τότε ίσως το κείμενο αυτό χαρακτηρισθεί προφητικό. Είθε… ίσως αναφωνήσουν ορισμένοι. Από την άλλη εμείς γνωρίζουμε: Θα γίνει αυτό που ήταν να γίνει!
Ο Έβολα και όσοι εμπνεύστηκαν και συνεχίζουν να εμπνέονται από αυτόν, ήταν πραγματικά αυτοί που διέρρηξαν την παράδοση μεταξύ των προ του πολέμου εθνικών κινημάτων, τα οποία είχαν έναν χαρακτήρα κυρίως εθνικό και κοινωνικό και προσέδωσαν σε αυτό που σωστά ή λάθος ονομάζεται νεοφασισμός μία διάσταση η οποία βρίσκεται πέρα από αυτές τις δύο έννοιες.
Αναμφισβήτητα ο Ιταλός φιλόσοφος επηρεάσθηκε από το κορυφαίο έργο του Γερμανού Oswald Spengler, «Der Untergang des Abendlandes» (Η παρακμή της Δύσης). Ο Έβολα θεωρεί τον σύγχρονο κόσμο ως μια προσποίηση της ηθικής κατάπτωσης και της παρακμής του ανθρώπου, και αυτό γιατί με την επικράτηση της οικονομίας και της τεχνοκρατίας ως απόλυτων αξιών, ο ανθρώπινος πολιτισμός χάνοντας την μεταφυσική και πνευματική-ηρωική του υπόσταση μοιραία θα καταρρεύσει, παρασύροντας μαζί του τον ίδιο τον άνθρωπο.
Κατά τον Έβολα ο σύγχρονος κόσμος με την κυριαρχία του επιστημονισμού, της οικονομοκρατίας και της κουλτούρας του τεχνοπωλείου μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με μια επαναστατική και ταυτόχρονα δημιουργική επιστροφή στην έννοια της Παράδοσης και του ηρωικού πνεύματος.
Η παράδοση και το ηρωικό πνεύμα αποτελούν το ανάχωμα τόσο στον νεωτερικό εκφυλισμό της Ευρώπης, όσο και στην επιβολή της από-ιεροποίησης του κόσμου που επέβαλαν ο καπιταλιστικός και κομμουνιστικός ματεριαλισμός. Η εξέλιξη αυτή καθίσταται δυνατή όχι απλά με μια εσωτερική μεταστροφή και αντίσταση του ανθρώπου, η οποία φυσικά είναι αναγκαία προϋπόθεση, αλλά με μια πολιτική και πολιτιστική επανάσταση εναντίον της καπιταλιστικής δημοκρατίας, επανάσταση η οποία θα φέρει πολιτικούς ηγέτες ικανούς και αποφασιστικούς.
Ο Έβολα πιστός στη φασιστική ιδέα του Κρατισμού, θεωρεί το Κράτος ως τη μέγιστη οργανική μορφή ενός Έθνους στην κορυφή του οποίου θα βρίσκεται ο ισχυρός ηγέτης, ο φιλόσοφος-βασιλιάς.
Tο Orientamenti (Προσανατολισμοί) εκδόθηκε το 1951 και αποτέλεσε ένα από τα “ιερά κείμενα” της νεοφασιστικής νεολαίας. Γι’ αυτό το δοκίμιο ο Έβολα κατηγορήθηκε για προτροπή της νεολαίας προς επαναστατικές και “τρομοκρατικές” κατά του αστικού καθεστώτος πράξεις, συνελήφθη και παρέμεινε προφυλακισμένος επί εξάμηνο πριν συρθεί σε δίκη. Ας μην ξεχνάμε ότι επρόκειτο για το μεταπολεμικό αστικό καθεστώς της Ιταλίας με δημοκρατικές διαδικασίες επιβληθείσες από τους νικητές… Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου ξεκίνησε η δίκη. Στην απολογία του ο Έβολα, είπε τα εξής:
«Eγώ υπερασπίστηκα και υπερασπίζομαι τις “Φασιστικές” ιδέες. Όχι στο κατά πόσον είναι φασιστικές αλλά στο μέτρο κατά το οποίον επαναποδέχονται μια παράδοση ανώτερη και προϋπάρχουσα του φασισμού, καθόσον ανήκουν στην ιεραρχική κληρονομιά, την αριστοκρατική και παραδοσιακή του Κράτους έννοιας που έχει παγκόσμιο χαρακτήρα και που διατηρήθηκε στην Ευρώπη μέχρι την Γαλλική επανάσταση» ΠΗΓΗ:www.terrapapers.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου