Έφυγε ο Λάμπρος Καυκαλίδης, το Αγρινό της ΕΟΚΑ.Καλό ταξίδι Αντάρτη!

by Λακεδαίμων Αππελαίος

Απέθανε τη Δευτέρα ο Λάμπρος Καυκαλλίδης, ο ταπεινός αγωνιστής της ΕΟΚΑ που συνόδευε τον Διγενή κατά την παρομονή του στα κρυσφύγετα του Τροόδους και κατά την  δραματική εκείνη καταδίωξή τους από τους Άγγλους αλεξιπτωτιστές, στις κυπριακές βουνοκορφές. Φορτωνόταν στις πλάτες του τον Αρχηγό του και τον περνούσε από τα παγωμένα νερά των ποταμών και κατάφεραν να ξεγλυστρίσουν από τον θανάσιμο κλοιό των Άγγλων.
Η ψυχή του λαμπρού αγωνιστή ατενίζει ήδη  από ψηλά, με τον Αρχηγό Διγενή, όχι τη λευτεριά για την οποία αγωνίσθησαν αλλά τη σκλαβωμένη γη και το δράμα του Ελληνισμού. Προσβλέπουν ωστόσο στην Άγια Μέρα της Ανάστασης! Έσσεται ήμαρ!
Η κηδεία του Αγωνιστή θα γίνει  την Πέμπτη, στον Ιερό Ναό Της Του Θεού Σοφίας, στον Στρόβολο.
Αφιερώνουμε στη μνήμη του Αγωνιστή το ακόλουθο άρθρο που γράφτηκε το 2010 από τον συναγωνιστή του Πέτρο Στυλιανού!
Αιωνία σου η μνήμη Αντάρτη!

Νίκου Παπαναστασίου: Το αγρινό της ΕΟΚΑ

18/11/2010 | Με τον Πέτρο Στυλιανού

Ο Λάμπρος Καυκαλλίδης επέλεξε για ψευδώνυμό του στον αγώνα το όνομα «Αγρινό», γεγονός που υπογραμμίζει την αγάπη για τη φύση και τα ενδιαιτήματά της. Κι ένα από αυτά είναι και το αγρινό, που στα βουνά της Πιτσιλιάς (Ανατολικής και Δυτικής) το έχουν περί πολλού, ουσιαστικά το λατρεύουν και για την ομορφιά του, την ταχύτητα και για το ευγεστότατο κρέας του.

Ωκύπους, όπως και το άπιαστο το αγρινό κι ο Λάμπρος, έγραψε στο αντάρτικο με τον Διγενή δίπλα, την πλουσιότατη προσωπική του ιστορία, πότε επιτιθέμενος στους βρετανικούς στρατώνες στους ορεινούς όγκους της Μαδαρής και του Τροόδους, και πότε διολισθαίνοντας με τον Διγενή και τους άλλους σύντροφους μέσα από τα βρετανικά τα δίκτυα, που οι κατακτητές παντού απλώθανε για να συλλάβουν τους αντάρτες. Κι ήταν τότες που η διαφυγή κατάντησε θρυλική και τραγουδήθηκε, όταν με τον Γρηγόρη Αυξεντίου διαφεύγανε απ’ τα μπλόκα των βρετανικών στρατευμάτων στα Σπήλια κι άλλοτες στο ίδιο το Τρόοδος, με τους Άγγλους να βάζουν φωτιά για να κάψουν ζωντανούς τους αντάρτες και τον Διγενή, μια επιχείρηση που εξελίχθηκε σε τραγικό μπούμερανγκ για τους κατακτητές τους ίδιους, που πλήρωναν το μακάβριο εγχείρημά τους, με τη ζωή δεκάδων πολλών στρατιωτών, όταν η φωτιά, παίζοντας άσχημο σε βάρος τους παιγνίδι, μετάλλαξε αστραπιαία πορεία, στέλλοντας συντροφιά με τον Πλούτωνα τους νεαρούς στρατιώτες της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας.
Ο Λάμπρος, το Αγρινό, διέφυγεν ως εκ θαύματος όπως και άλλες πολλές φορές το θανάσιμο μπλόκο των βρετανικών στρατευμάτων.
Ο γράφων τρέφει ιδιαίτερη αγάπη στον Λάμπρο, το Αγρινό της ΕΟΚΑ και γιατί τον παρέλαβε στη Λεμεσό κατερχόμενο με τον θεολόγο Αντρέα Λαμπριανίδη από την Αθήνα, για να ενταχθεί στο αντάρτικο και γιατί μαζί του έζησε στο κάστρο της Κερύνειας μέρες αξέχαστες. Και ακόμα, γιατί μαζί του δραπέτευσε, θρυμματίζοντας τις βαριές σιδερένιες αποφράξεις της πολεμίστρας του κάστρου, δραπετεύοντας μαζί με 14 άλλους αντάρτες με τα σεντόνια που από την πολεμίστρα δέσανε και τέλος, γιατί με τη δεύτερη απόδραση του γράφοντος βρεθήκανε στο αντάρτικο της Κακοπετριάς με τον Διγενή δίπλα και τον Λάμπρο να δίνει στον γράφοντα πολύτιμες πληροφορίες για το νέο κρησφύγετο και τον Λόχο Ορεινών Καταδρομών Κακοπετριάς, που ο γράφων επρόκειτο ν’ αναλάβει. Τέλος, τα εύσημα στον Νίκο Παπαναστασίου, που πολύ για το έργο μόχθησε.

ΚΙΝΗΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ                                                                                                ΠΗΓΗ:triepsilites.wordpress.com