Επιτέλους, η υπεράσπιση του άλλου "βρωμικοπώλη", αυτού που δεν βάζει sauce γιατί "Αλλοιώνει τη γεύση ρε φίλε"
Η δομική, η υπαρξιακή, η θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στους δύο «βρωμικοπώλες» , φαίνεται από το πρώτο δευτερόπλεπτο. Αρκεί να δεις τους πάγκους τους. Ο ένας, πίσω από το ασκητικό καροτσάκι, κάτω από μια λάμπα γρι-γρι, με τα απολύτως απαραίτητα, ενημερώνει με ακρίβεια για το περιεχόμενο του προϊόντος του: «Λουκάνικο - Λάχανο – Κρότο» Τέλος. Ενω καλεί τους πιστούς να έρθουν, προς αυτόν, με ένα καμουφλαρισμένο «ψιτ-ψιτ» (θέλει προσοχή να το ακούσεις) και ένα μονότονο «παιδιάαααα» στο τέλος.
Δίπλα του, πίσω από ένα πάγκο-υπερπαραγωγή με ό,τι πρόσθετο μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, με βοηθό που γυρίζει στωϊκά τα λουκάνικα στα κάρβουνα, με έξι λάμπες και στην κορυφή μεγαλόπνοη επιγραφή «ο Γιατρός της Πείνας, η εκ διαμέτρου αντίθετη φιλοσοφία ζωής. Προωθεί το προϊόν του με φράσεις πολιτικού marketing και προφανούς υπερβολής, όπως «ομορφαίνει, δεν παχαίνει» ή «Γκολ στην πείνα βάζω παιδιά».
Όπως είναι αναμενόμενο,... ο «Ομορφάντρας» τράβηξε επάνω του τους πελάτες και τα φώτα της δημοσιότητας. Λογικό. Είναι εύκολα προσαρμόσιμος στις ανάγκες τις «αγοράς», καλοπιάνει τον πελάτη και φυσικά του δίνει ό,τι ζητήσει. Δεν έχει άποψη γιατί σκοπός του είναι να πουλήσει όσα περισσότερα μπορεί. Ο «ομορφάντρας» ακολουθεί τη φαμφαρόνικη συνθηματολογία ενός «κόμματος εξουσίας». Είναι το αντίστοιχο του «λεφτά υπάρχουν» στο «βρώμικο».
Όμως τώρα που περνάει η πρώτη εντύπωση, ήρθε η ώρα να κερδίσει την αναγνώριση που του αναλογεί και ο «άλλος». Ο «Αλλοιωνει τη γευση ρε φιλε» (προφέρεται «Αλιωνειτγευσρεφλε»). Ο αυθεντικός θεματοφύλακας της «βρωμικοσύνης». Που δεν θα συμβιβαστεί για να ικανοποιήσει τον κάθε τυχαίο πελάτη. Γιατί απευθύνεται σε λίγους εκλεκτούς που αγάπησαν το λουκάνικο για την ορθόδοξη γεύση του. Ένας πραγματικός ελιτιστής. Ένας δογματικός. Που στέκεται απέναντι στον ανταγωνιστή του όπως η Παπαρήγα απέναντι στα αστικά κόμματα. Όπως μια μονή παλαιοημερολογητών απέναντι στο Βατοπέδι.
Ίσως είναι και ο τρόπος που προφέρει το «Αλιωνειτγευσρεφλε». Αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει από έναν άλλο που απλώς βαριέται. Με υπόγεια αγανάκτηση, μάλλον επειδή αναγκάζεται να επαναλάβει για άλλη μια φορά το προφανές. Και με τα μάτια ελαφρά γουρλωμένα πίσω από τα στρογγυλά γυαλιά του διανοούμενου, γιατί ετοιμάζεται να υποστεί για άλλη μια φορά την δοκιμασία της απόρριψης. Εξαιτίας των «καθαρών» αντι-sauce ιδεών του.
Ενώ λοιπόν ο πληρθωρικός «βρωμικοπώλης» ετοιμάζεται να βάλει «την μάνα του και τον πατέρα του στο προϊόν του», η κάμερα πιάνει για απειροελάχιστο χρόνο τον τρομαγμένο ασκητή με το σκουφάκι, που μόλις εξήγησε γιατί δεν βάζει καμμιά sauce, να κοιτάζει ανήσυχος δίπλα πριν επιστρέψει ξανά στο μάντρα «λουκάνικο-λάχανο-καρότο, παιδιά». Μπορεί να κοιτάζει ψιλοενοχλημένος τον άλλον δίπλα, που ετοιμάζεται να καλοπιάσει τον πελάτη που εκείνος απογοήτευσε. Ή πάλι, μπορεί να κοιτάζει με τρόμο το μέλλον να έρχεται ισοπεδωτκά προς το μέρος του για να εξαφανίσει και εκείνον και την εμμονή του. Όπως σε κάθε σύγχρονο ζηλωτή. ΠΗΓΗ:nikos-zachariadis.posterous.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου