Αρχικώς θα
τονίσουμε ότι αφενός το ισχυρότερο όπλο του ανθρώπου, η σημαντικότερη
δυνατότητα, που του δόθηκε στον αγώνα του να προσεγγίσει του “Είναι” (όντως ύπαρξη), την τελειότητα & το όλον, είναι ο Έρως : Άλλωστε όπως λέγει ο Σωκράτης του «Συμποσίου, 192.e.10 – 193.a.1» : «Του ολοκλήρου η επιθυμία και η ορμή έχει το όνομα έρως – τοῦ ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ διώξει ἔρως ὄνομα»!.
Άλλωστε ο
αιώνας του σύμπαντος αισθητοποιεί την κίνησή του απάνω στην διαδοχική
ταλάντωση που ενεργεί το φαινόμενο του αφανισμού και της
ξαναδημιουργίας. Έτσι το σημείο που σχεδόν συναγγίζεται η ανθρώπινη
ύπαρξη με έναν απο τους βαθύτερους νόμους της φύσης είναι το ενικό
γεγονός του έρωτα και του θανάτου. [1]
Αφετέρου ότι η ουσία της ανθρώπινης φύσης συνοδεύεται σταθερά από την «αρχή του Αντιθέτου». Άλλωστε «ἐκ τῶν διαφερόντων καλλίστην ἁρμονίην» έλεγε ο Ηράκλειτος (απ. Νο.8).
Ο αυθεντικός έρωτας, δηλ., προϋποθέτει την υποταγή στην αρχή της κοσμικής αντίφασης.
Το ίδιο όμως
και ο ίμερος, η αντιφατική σύσταση της ερωτικής ορμής, χαρακτηρίζεται
από δύο συστατικές αρχές : την ηδονή και τη οδύνη ως στέρηση &
κορεσμός μαζί, λαχτάρα και αποστροφή μαζί, δάκρυ και γέλωτας μαζί – «δακρυόεν γελάσασα» στον Όμηρο![2]
Μάλιστα η Σαπφώ – η αιολική ποιήτρια που ο ερωτικός της άθλος ταυτίζεται με τα έργα του Ηρακλή - είχε εφεύρει νέα μονάδα μέτρησης του ίμερου, την οποία δίνει η οργανική σύγκραση του “πόθου” και του “πόνου”. Όλη η ποίηση της Σαπφώς είναι αυτό το αρχιμήδειο «εύρηκα» της ερωτικής Φυσικής.
Κατά αυτή την έννοια η ουσία του Ίμερου είναι ο «πόθος» ως αμφίσημο έρεισμα του «πάθους». Από το «ποθώ» που αντιστοιχεί στο «έχειν και μη έχειν» (που ως άλλο σωκρατικό «Ἐν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα» καταδεικνύει την γνώση της απουσίας και την άγνοια της παρουσίας, ή την παρουσία της άγνοιας και την απουσία της γνώσης.) και στο «πάσχω» που δηλοί το Ηρακλείτειο «εἶμέν τε καὶ οὐκ εἶμεν – είμεθα και δεν είμεθα» (που καταδεικνύει την οντολογική πραγματικότητα του ανθρώπου : είμαστε της στιγμής : μια αείροη παρουσία – απουσία.). Μάλιστα ο ίμερος στον Όμηρο, στην Ιλιάδα ραψωδία Ψ’ σ. 14, είναι γείτονας του θρήνου : «και μεταξύ τους η Θέτις τον ίμερο του γόου όρθωσε – μετὰ δέ σφι Θέτις γόου ἵμερον ὦρσε».
Ως εκ τούτων
μόνο ο ερωτικός δεσμός που πληρούται από την οδύνη του θανάτου είναι
γνήσιος, μιας και μόνο τότε η ερωτική πλησμονή είναι ευγένεια της πενίας
και αρχέγονη στέρηση απέναντι στο τέλειο και στο απόλυτο, στις
αρχετυπικές καταβολές του όντος. Με άλλα λόγια μόνο ο ερωτικός δεσμός
που στο σμίξιμο έχει την ένταση και την ποιότητα που μετριέται και
βρίσκεται ισόμετρη προς την ένταση και τη σκληρότητα του θανάτου!
Άλλωστε η ταύτιση του έρωτα και του θανάτου, κατά το ηρακλείτειο «Άδης και Διόνυσος εν και το αυτό - ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος»,
πρακτικά σημαίνει ότι η ερωτική ζωή είναι συνυφασμένη με τον πόνο. Ένα
είδος πόνου ζωντανού, που δεν γαυριά, αλλά ούτε πραΰνεται ούτε
μετριάζεται ούτε τελειώνει[3] – (εξ
ου και η συνηθισμένη μορφή του έρωτα της υπερ-πλειοψηφίας των ανθρώπων
είναι ολονυκτία καρικών γυναικών & σκηνοπηγία πτωμάτων).
Μάλιστα, για
του λόγου το αληθές, μέσα στην ιστορία της παγκόσμιας τέχνης υπάρχουν
πάμπολα παραδείγματα που το αποδεικνύουν. Υπάρχει, όμως, ένα παράδειγμα
που το δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο: είναι η συναπαντή του Φάουστ και της
Μαργαρίτας. Με αυτή, ο Γκαίτε θα χτίσει έναν μεγάλο έρωτα στην ιστορία
της παγκόσμιας τέχνης. Έναν έρωτα που θα τον εξορύξει από τα κρύσταλλα
της μεγάλης έμπνευσης. Τα υλικά του θα τα λάβει από τη στέρνα του Ομήρου
με την Ανδρομάχη, του Δάντη με τη Βεατρίκη, του Πλάτωνα με τη Διοτίμα,
του Σαίξπηρ με την Ιουλιέττα, του Ευριπίδη με την Μήδεια και την
Άλκηστη. Και όχι αλλιώτικα, παρά καθώς όλοι εκείνοι οι μεγάλοι
ερωτολόγοι, την ουσία του έρωτα θα την αποκαλύψει στην καταστροφή και
την οδύνη.
Εν ολίγοις, ο
Γκαίτε μας ξαναέδωσε με τη σειρά του το απόσταγμα της παλαιής σοφίας: ο
έρωτας που δε φέρνει μέσα του σπόρο τη συφορά και το θάνατο είναι θέμα
της κωμωδίας!
Έτσι καθώς
θα τελειώσει η τρυφερή ιστορία, η μικρή Μαργαρίτα θα βρεθεί χρεωμένη με
πολλαπλό άγος. Θα σκοτώσει το εξώγαμο μωρό της. Θα φαρμακώσει τη μητέρα
της. Θα σταθεί αφορμή να σφαχτεί ο στρατιώτης αδερφός της. Θα δικάσει
τον εαυτό της να της κοπεί το κεφάλι από τον ουδέτερο δήμιο. Και όλα
αυτά τα φοβερά θα τα κάνει η Μαργαρίτα. Η παιδίσκη η ακηλίδωτη. Που πριν
απαντήσει τον έρωτα, έζησε καθαρή όσο μια σταγόνα δροσιάς στο κύπελλο
της αυγής.
Ο
ορισμός, λοιπόν, που δόθηκε στον έρωτα, και που όλοι οι ποιητές τον
διατύπωσαν με τα δικά τους λόγια ο καθένας, είναι ο ακόλουθος : έρωτας
είναι τέχνη του να φεύγεις, έτσι που η σφαγή που νιώθεις να είναι πολύ
πιο σφαγερή από την σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος
πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά.[4]
Φανταστείτε μια ερωτευμένη γυναίκα (ή έναν ερωτευμένο νέο αντίστοιχα) που περιμένει τον εραστή/αγαπημένο της (ή την ερωμένη/αγαπημένη του αντίστοιχα), ο πόνος της έλλειψης που νιώθει….. δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Η γυναίκα
όμως είναι η ευνοημένη της ερωτικής εκλογής, οι δεσμοί της με τον
ίμερο/έρωτα είναι πολύ πιο οικείοι και ισχυροί από τους δεσμούς του
άντρα και η μετοχή της στο ερωτικό αγαθό της χορηγεί ηγεμονικά προνόμια.
Ακόμα και σε καθαρά υλική σφαίρα την ευαισθησία της στις προσβολές του
ρίγους, που συνοδεύει την γενετήσια πράξη, χαρακτηρίζει εύνοια. Η
Ελληνική μυθολογία μας παραδίδει την σχετική διένεξη των φύλων και την
κρίση του ερμαφρόδιτου Τειρεσία, ο οποίος ελεεινολόγησε την ηδονιστική
πενία του αρσενικού. «Αν είναι δέκα τα μερίδια ευχαρίστησης κατά την συνουσία, το ένα ανήκει στον άνδρας και τα υπόλοιπα στην γυναίκα – δέκα μοιρῶν περὶ τὰς συνουσίας οὐσῶν τὴν μὲν μίαν ἄνδρας ἥδεσθαι, τὰς δὲ ἐννέα γυναῖκας» είπε ο Τειρεσίας. [5]
Στον έρωτα
δηλ. όλα γίνονται για το θηλυκό! Η Φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται
ατελείωτη προσφορά, και θεία στέρηση για το θηλυκό. Πάντα, όταν φεύγει η
γυναίκα, θα φταίει ο άντρας : γιατί όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την
ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη, την
έχει ο άντρας. Στην διαλεκτική με τον έρωτα η γυναίκα λαμβάνει 1 μέρος
ερωτικής απουσίας & 9 μέρη ερωτικής παρουσίας, ενώ ο άνδρας το
αντίστροφο (εξ ου και άλλοτε ο ένας και άλλοτε ο άλλος δεν “χορταίνουν” την πείνα τους, και το αποτέλεσμα είναι γνωστό).
Όμως o
έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα,
και οι δυο όψεις του ίδιου προσώπου : επί παραδείγματι ένας δημοτικός
15-σύλλαβος που λέγει: «Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχει να διαλέξεις» αλλά κυρίως ο Ηράκλειτος που έλεγε: «Άδης και Διόνυσος εν και το αυτό - ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος»
το επικυρώνει και κάνει τον Έρωτα να είναι η ιερογλυφική ονομασία του
θανάτου και αντίστροφα! Ως εκ τούτου, και παραφράζοντας τα λόγια του
Τειρεσία, αν «είναι δέκα τα μερίδια ερωτικού πόνου (μικρού θανάτου), το ένα ανήκει στον άνδρα και τα υπόλοιπα στην γυναίκα» : η σφαγή που βιώνει η γυναίκα, ο πόνος που νιώθει, ο βαθμός που πάσχει είναι ανάλογος.
Στην διαλεκτική με τον ερωτικό πόνο - ως μικρό θάνατο
– η γυναίκα λαμβάνει 1 μέρος θανατηφόρου παρουσίας και 9 μέρη
θανατηφόρου απουσίας, ενώ ο άνδρας το αντίστροφο – εξ ου και τον θάνατο
οι γυναίκες τον αντιμετωπίζουν ξεσκίζοντας τα μάγουλά τους, κυρίως όμως
με γοερά μοιρολόγια που σε ένταση και δυναμική δεν έχουν να ζηλέψουν σε
τίποτα την ερωτική κορύφωση!
Εξ όλων αυτών συμπεραίνουμε ότι ο ερωτικός πόνος της «απαρνημένης» είναι ο ανώτατος άθλος του ανθρώπου και μόνο αυτός αρκεί για να την ανυψώσει ως τα γόνατα των θεών !! [6]
Κατά
αυτή την έννοια λέμε ότι το τιμιότερο έργο που θα είχε να παρουσιάσει ο
άνθρωπος σαν απολογία μπροστά στην θεότητα και να το επικαλεσθεί για να
μαρτυρήσει την αγωνιστική προθυμία του, δεν είναι ούτε η αρχιτεκτονική
ούτε η μουσική τέχνη, αλλά μια ερωτευμένη γυναίκα, που ατενίζει ήρεμα
από το παράθυρό της τη νύχτα και διαλέγεται με τα σκοτάδια της ερωτικής
απουσίας της![7]
*******Μάλιστα τα ερωτικά έργα της γυναίκας αντιπροσωπεύουν την ανώτερη επίδοση του ανθρώπου και ουδέποτε θα μπορέσουμε να τα υμνήσουμε άξια!
Και ακόμη πιο πέρα: τα μεγάλα έργα του ανθρώπου, που καθρεφτίζουν την
ανεξάντλητη δυνατότητα της ανδρικής φύσης, δεν ημπορούν να υπομείνουν τη
δοκιμασία της σύγκρισης με τα ερωτικά έργα της γυναίκας, εφόσον είναι
αληθινά. Μάλιστα από την άποψη της ανδρείας ότι είναι ο ήρωας άνδρας
ανάλογο και αντίστοιχο του είναι η ερωτευμένη γυναίκα, τα μεγάλα όμως
κατορθώματα του ήρωα άνδρα υστερούν μπροστά σε θαυμάσια έργα εκείνης.
Άλλωστε γνωστό είναι ότι η γυναίκα υπήρξε η μούσα της δημιουργίας. Οι
μεγάλοι διδάσκαλοι του ανθρώπου δεν εζήτησαν να τους φωτίσουν οι θεοί,
για να κάμουν το όραμά τους έργο. Εζήτησαν ταπεινά την συμπαράσταση και
την εύνοια της γυναίκας, της μούσας! Η γυναίκα ανοίγει τις πύλες της
ανδρικής ψυχής, αποσφραγίζει τους καταρράκτες του ίμερου/έρωτα, φέρνει
τον άντρα σε φωτισμό και του διδάσκει του έρωτα. Είναι η σωκρατική
Διοτίμα. Ταυτόχρονα όμως κατευθύνει την ερωτική του ορμή, καθοδηγεί την
πορεία, εξευγενίζει το ήθος και ημερώνει την πράξη του. Αυτή την φορά
είναι η φαουστική Μαργαρίτα. Ο έρωτάς της συνενώνει τη γνώση και την
πράξη στη μεγαλειώδη σύνθεση, που ανεβάζει τον άντρα επάνω : το αιώνιο
θηλυκό μας τραβάει ψηλά – όπως έλεγε ο Φάουστ! Η γυναίκα συνοδοιπόρος
του άνδρα στην οδυνηρή του πορεία, εμπνεύστρια, φρουρός και οδηγήτρια,
θα μεταλλάξει την οργή καταστροφής σε πνοή δημιουργίας. Ο μεγάλος,
μάλιστα, λυρικός ποιητής & πεζογράφος Ράινερ Μαρια Ρίλκε (Rainer
Maria Rilke) γνώρισε τη βαθειά φύση της γυναίκας όσο λίγοι και
περιέγραψε το χρέος της προς τον άνδρα και τον Κόσμο με τρόπο απλό : συγκράτα τον! Έτσι
η αντίληψη που θέλει το έργο του πολιτισμού να κατοπτρίζει τη
δημιουργία του άντρα μόνο [ήρωες, νομοθέτες, φιλόσοφοι, ποιητές], είναι
παντελώς λάθος, μιας και παραβλέπει το γεγονός ότι η παρουσία της
γυναίκας υπήρξε όρος εκ των «sine qua non, δηλαδή απαραίτητη
προϋπόθεση»). Εξίσου λανθασμένο όμως
είναι και το σύγχρονο κίνημα για την αποκατάσταση της γυναίκας
(φεμινισμός), ανεξάρτητα αν εκφράζει τη δίκαιη αντίδραση στην πολυαιώνια
υποτίμησή της, και αυτό διότι στηρίζεται στην εξωτερική όψη της
δύναμης της γυναίκας αλλά παραβλέπει την πηγή της. Δυστυχώς. Και αυτό
είναι μέγα λάθος. Ο φεμινισμός σήμερα κινδυνεύει να περιπέσει στη
χονδροκόπο και άκριτη εξομοίωση των φύλων με την αγνόηση της φυσικής
διαφοράς τους. Εκείνης της διαφοράς που καθρεπτίζεται στην μακάρια
σύμπλεξη του αρχαίου γυμνού, που ηρεμεί ανάμεσα στον κοίλο Ερμή και
στην κυρτή Αφροδίτη. Ο φεμινισμός αξιώνει και οι δύο θεοί να ευρίσκονται
στην ίδια στάση. Εν ολίγοις η γυναίκα αντί να επιδιώκει την
επανενθρόνιση της στο θρόνο της μούσας, κυνηγά μετά μανίας αφενός
ανούσια και αφετέρου επικίνδυνα πράγματα!).[8] *******
Χαρακτηριστικό
παράδειγμα η κατά μία εκδοχή απαρνημένη και εγκαταλελειμμένη από τον
Θησέα στην νήσο Δία/Νάξο Αριάδνη. Έπειτα ο Διόνυσος παντρεύεται την
απαρνημένη που λαμβάνει δώρο από την Αφροδίτη και τις Ώρες ένα χρυσό
στεφάνι. Η Αριάδνη μετά τον θάνατό της καταστερίζεται από τον Διόνυσο
μαζί με το στεφάνι της ως Βόρειος Στέφανος (Γκέμμα)!!
Μια άλλη
μορφή με την ίδια όμως ποιότητα και δυναμική είναι η Πηνελόπη, που ζει
το κλίμα της απουσίας είκοσι έτη. Μάλιστα η Πηνελόπη δεν αποτελεί απλά
ένα οικοδομικό εράνισμα στο γενικό σχέδιο της Οδύσσεια. Εάν το κεντρικό
πρόβλημα του ομηρικού έπους είναι η δραματική κίνηση του ήρωα πάνω από
καταιγίδες και κατακλυσμούς, που μέλλουν να τον οδηγήσουν στην τελική
του υπαρκτική αυτό-βεβαίωση, την ίδια πορεία πρέπει να περπατήσει και η
Πηνελόπη στην σιωπή και την απουσία – η άλλη μορφή των κινδύνων και των
τεράτων του ομηρικού ήρωα – για να φθάσει στην δική της υπαρκτική
αυτό-βεβαίωση, στην επιστροφή του αγαπημένου. Η Πηνελόπη πρέπει να
καταταχθεί στις «απαρνημένες» και αξίζει περισσότερο από τον Οδυσσέα,
τον ήρωα!![9]
Παράδειγμα είναι και η Ηρώ, η κόρη που με τον λύχνο (το άστρο)
καθοδηγεί κατά την ενύπνιο διαδικασία τον αγαπημένο της να έρθει προς
αυτή : η παρθένος κόρη που από τον πύργο της στην Σηστό του
Βοσπόρου/Ελλήσποντου αγναντεύει τα αντικριστά ασιατικά παράλια και την
εκεί πόλη της Αβύδου, περιμένοντα τον αγαπημένο της «ἱμερόει Λέανδρο – θελκτικό Λέανδρο» να έρθει κολυμπώντας από την μία άκρη στην άλλη, καθώς ήτο κάτοικοι αντικριστών πόλεων και κατά συνέπεια πολικά αντίθετα!
Το
σπουδαιότερο όμως παράδειγμα είναι η Μαγδαληνή : Η Μαγδαληνή, η νύφη στα
νερά. Συντροφιά με Νημερτή και Κυμοθόη, με Δωτώ και Πρωτώ, με Δεξαμένη
και Φέρουσα. Είναι η σύνοδος και η συμβολή σε πολιτείες και πύλες
παλαιές. Το Δίπυλο, η Τρίπολη, η Πεντάπολη, το Σεπτιμόντιο, ο Επτάλοφος.
Στην μορφή της Μαγδαληνής συρρέουν και όρχουνται όλες οι θεμελιώδεις
κατηγορίες του θηλυκού στην διαλεκτική του με τον άντρα: Η αγία μητέρα
Ιοκάστη. Η σταμνοφόρος στο φιλιατρό του πηγαδιού. Η μοιχαλίδα, που
κυνηγιέται να λιθασθεί από τον όχλο στην πλατιά ρούγα. Η πόρνη στο
πανδοχείο της νύχτας, που δίνει τους μαύρους κρίκους των ματιών της, για
να πάρει τα δηνάρια του στρατιώτη της λεγεώνας των Αγριοχοίρων. Η
μυροφόρος, όταν πλένει με αλόη τα πόδια του άντρα εραστή, και τα
σπογγίζει με το λαιμό και τα μαλλιά της. Και η άλλη Μαρία, που γονατίζει
σιωπηλή μπροστά στα μάτια του δασκάλου, και διαλέγει την αγαθή μερίδα.
Να ακούει. Να ακούει τα λόγια του, την ώρα που στάζει τη δροσιά της
αυγής το περιβόλι. Η Μαγδαληνή δεν προπέμπει τον Ιησού στον Άδη, όπως
έκαμε η Κίρκη, η Σίβυλλα και η Λιβιδώ. Αντίθετα, υποδέχεται τον άντρα
που αγάπησε στους κήπους και στις ελιές, όταν εκείνος θα γυρίσει από την
έκπληξη του θανάτου. Υποδέχεται, δηλ., και φιλοξενεί τον αιώνιο
χωρισμό, ζωντανό και λειτουργικό και νύσσοντα στη συνείδηση της. Και τον
μεταμορφώνει σε βασική θυρίδα των διαλογισμών της, όσο χρόνο της
μέλλεται να ζήσει. Της μένει τώρα α θυμάται. Να θυμάται τον κλονισμό του
φευγαλέου, και τους δονητούς οίστρους. Την στάση την αρχαία με τα
ανοιχτά γόνατα και τα ανοιχτά μάτια. Και τις φωνές της, καθώς ανέβαινε
στην παραλαλιά, όταν τις μεθούσε το σπίρτο του ονείρου. Έτσι στέκεται,
και έτσι παντυχαίνει. Τον ζητεί καθισμένη στο λευκό μνημείο της
απουσίας. Και σιγά – σιγά μαθαίνει να τρώει και να πίνει τη θύμηση του,
όπως οι άλλοι τρώνε και πίνουν το κρασί και τον άρτο. Και κλαίει. Κλαίει
ήσυχα, τραβηγμένη σε παράμερο μέρος. Γιατί τώρα είναι που έμαθε ότι δε
θα τον ξαναγγίξει ποτέ. Εκείνο το αγρίμι, που αγκάλιαζε τρέμοντας κάτω
από τα αγκάθια του λευκού θάμνου στους λόφους, έγινε το λευκό σημείο στα
βάθη του σύμπαντος. Είναι και στέκει εκεί με το θάνατο του άστρου, τον
αφεγγή και παγωμένο στους αιώνες αιώνων. Στην Μαγδαληνή ότι μένει είναι η
μνήμη. Μονιά και μνημείο στο μυαλό της. Μέσα της έχει το λατομείο του
μαρμάρου για τα αγάλματα, και την αλωνιά του σταριού για τους άρτους.
Την σκηνή του κήπου τη σκέπασαν τα στερνά του λόγια : Μαρία με τα γλαρά
μάτια, δεν θα μ’ αγγίξεις πια![10]
Κεφάλας Ευστάθιος [Αμφικτύων] (15/12/2008, Ελλάς)
[1] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Ο Νηφομανής – η ποιητική του Σεφέρη, σελ. 37».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου