Το σκέφτηκα και έτσι, το σκέφτηκα και αλλιώς και τελικά κατέληξα…
Οι παλιοαπεργοί του Μετρό είναι αυτοί που φταίνε για την κατάντια της Ελλάδας μου!…
Για την κατάντια τη δικιά μου…
Τους μισώ και θέλω να τους δω να σέρνονται σα σκουλήκια, άμισθοι και ταπεινωμένοι να με παρακαλάνε για έλεος.
Ακούς εκεί να κάνουν απεργία διαρκείας… Παλιόπαιδα. Δημόσιοι υπάλληλοι. Προκλητικοί.
Δε με νοιάζει αν στο σπίτι μου έχουμε τρεις ανέργους.
Δε με νοιάζει που παίρνω τα μισά από όσα έπαιρνα πρόπερσι.
Δε με νοιάζει που ο γέρος μου, μετράει τα ευρώ στο τέλος κάθε μήνα για να πάει λαϊκή και δε του βγαίνουν.
Δε με νοιάζει που κυκλοφορώ με μπουφάν στο σαλόνι γιατί δε βάλαμε πετρέλαιο.
Δε με νοιάζει που το μέλλον του παιδιού μου είναι να δουλεύει σε… ΕΟΖ με αλυσίδες.
Δε με νοιάζει που ξεπουλάνε την πατρίδα μου.
Δε με νοιάζει που χθες αυτοκτόνησε ένας δύο τετράγωνα πιο κάτω.
Δε με νοιάζει που δεν έχει φάρμακα η μάνα μου.
Δε με νοιάζει η κακομοιριά μου. Με νοιάζει να μπορώ να περιφέρω την κακομοιριά μου από τη Νερατζιώτισα στο Σύνταγμα.
Δεν πάμε καλά, αγαπημένε μου, δεν πάμε καλά.
Οι τρόικες, τα ΔΝΤ, οι αυταρχικές κυβερνήσεις πονοκεφαλιάζουν για ένα πράγμα: πώς θα περάσουν τα απάνθρωπα μέτρα τους με τη λιγότερη το δυνατόν κοινωνική αντίδραση.
Ένα από τα βασικά τους κολπάκια; Να στρέφουν τη μία κοινωνική ομάδα κατά της άλλης. Μόνο στην Ελλάδα, δεν είχαν τέτοια προβλήματα.
Ο νεοελληνάρας τα καταφέρνει σε αυτόν τον τομέα χωρίς κυβερνητική προπαγάνδα…
Φωνές διαμαρτυρίας από απλούς πολίτες: “οι προκλητικά αμειβόμενοι εργαζόμενοι του Μετρό κάνουν απεργίες για να πίνουν καφεδάκια αραχτοί και στρέφονται κατά του κοινωνικού συνόλου που ταλαιπωρείται και δεν έχει να πάει στη δουλειά του” λένε πολλοί και παράλληλα ηδονίζονται όταν ακούν ότι θα πέσει νέο τσεκούρωμα στους μισθούς των εργαζομένων. “Καλά να πάθουν”…
Μα ρε ταλαίπωρε νεοελληναρά, το θέμα δεν είναι να πάρει λιγότερα ο άλλος όπως κι εσύ.
Είναι να βρεις τρόπο να ξαναπάρεις περισσότερα. Να πάρεις πίσω τα μισθολογικά σου κεκτημένα. Να ανακτήσεις τα χαμένα και βιασμένα εργασιακά σου δικαιώματα… Όχι να τα χάσει και ο άλλος..
Και το θέμα δεν είναι να λήξει η απεργία για να μπορείς να πηγαίνεις στη δουλειά σου.
Είναι να πας δίπλα σε αυτούς που τόλμησαν να κατεβάσουν επιτέλους τα χειρόφρενα (με κόστος ξέρεις: χαμένα μεροκάματα σε καιρούς δύσκολους, απειλές απόλυσης, ασκούμενη ψυχολογική βία) και να κάνεις κι εσύ τη δική σου αντίσταση. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.
Μας βίασαν τη ζωή, μας τσάκισαν τα δικαιώματα, μας γύρισαν δεκαετίες πίσω και η μόνη μας αντίδραση είναι κάποιες… 24ωρες απεργίες, σκόρπιες κι αυτές.
Γελάει μαζί μας ο κόσμος όλος, γελάνε και οι τροϊκανοί.
Αντέχουν αυτοί, σκέφτονται. Κόψε κι άλλο. Και θα κόψουν. Να είστε βέβαιοι. Ειδικά όσο η κοινωνία βράζει που δε βρίσκει μετρό να πάει στη δουλίτσα.
Εσύ που γκρινιάζεις, έρμε, σκέφτηκες ότι ένας στους τέσσερις νέους αδιαφορεί για την απεργία στο Μετρό γιατί πολύ απλά δεν έχει δουλειά;
Σκέφτηκες ότι το πρόβλημα είναι ότι σου ζητάνε ένα χιλιάρικο παλιές δραχμούλες για να σε πάνε και να σε φέρουν;
Σκέφτηκες, διάολε, ότι αύριο μπορεί να μην έχεις εσύ δουλειά. Γιατί πρέπει να χτυπήσει η μοίρα το δικό σου μικρόκοσμο για να αντιδράσεις;
Αν δεν είχαμε χάσει την υπερηφάνεια μας, το σθένος μας, την ελληνική μας ψυχή; Θα ήμασταν τρία εκατομμύρια έξω από το μετρό. Και ας έρχονταν να κάνουν επιστράτευση οι Σαμαράδες.
Αντ’ αυτού, τι κάνουμε; Έχουμε αφήσει κάποιους εκατοντάδες εργαζόμενους να δίνουν τον αγώνα τους και περιμένουμε με αγωνία πότε θα τους ξεσχίσουν, πότε θα τους δείρουν, πότε θα τους απολύσουν, για να μπορέσουμε – λέει – να πάμε στη δουλίτσα μας.
Ε, βέβαια… Να μην έχουμε λεφτά να πληρώσουμε τα χαράτσια μας; Ρε σεις. Μήπως είμαστε άξιοι της μοίρας μας; ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου