Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε απλήρωτοι λογαριασμοί.
Ψάχνουμε με σφιγμένο στόμα την αλληλογραφία. Όποιο γράφει το όνομα μας το έχει στείλει κάποια εταιρεία (ηλεκτρισμού, αερίου, υδρεύσεως, τηλεφωνίας) ή τράπεζα ή –το πιο τρομαχτικό απ’ όλα τα τέρατα- η εφορία αυτοπροσώπως.
Τους σχίζουμε προσεκτικά, κοιτάμε το ποσό –με γουρλωμένα μάτια, την προθεσμία και μετά τους καταχωνιάζουμε σε ένα συρτάρι, σαν τις δυσάρεστες σκέψεις που νομίζουμε πως θα χαθούν αν τις απωθήσουμε στα σκονισμένα ντουλάπια του υποσυνείδητου.
Οι πιο θρήσκοι ψιθυρίζουν: «Έχει ο θεός» και κάνουν το σταυρό τους. Οι άλλοι, αυτοί που έχουν χάσει πια κάθε ελπίδα και κάθε πίστη, κοιτάνε αφηρημένα τον τοίχο και αναρωτιούνται τι θα επιλέξουν: Την αυτοκτονία ή την αυτοδικία;
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε διακανονισμένοι λογαριασμοί.
Τρέχουμε από υπηρεσία σε εταιρεία και από τράπεζα σε εφορία με την απόγνωση παραμάσχαλα ζητώντας μια παράταση ζωής. Λίγες δόσεις παραπάνω, μια μικρότερη προκαταβολή, ένα βλέμμα κατανόησης από τον υπάλληλο που κοιτάει την οθόνη του υπολογιστή αποφεύγοντας να μας κοιτάξει στα μάτια.
Και μπροστά μας στην ουρά και πίσω μας στην ουρά, όλοι με το ίδιο αίτημα, όλοι με την ίδια απορία: «Πως θα βγουν τα κουκιά;» Και για πόσο καιρό θα ζούμε σαν τα ποντίκια, τρομαγμένα και ασήμαντα, γκρίζα και σκυθρωπά, χωρίς αγρό, χωρίς τυρί, μόνο με φάκες;
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε εξώδικα.Ζούμε υπό τη διαρκή απειλή για τη ζωή μας.
Μας προειδοποιούν ότι θα μας διακόψουν την τηλεφωνική σύνδεση, αλλά αυτό μπορούμε να το αντέξουμε. Ζει ο άνθρωπος και χωρίς τηλέφωνο, ίντερνετ και facebook.
Μας προειδοποιούν ότι θα μείνουμε χωρίς θέρμανση. Κι αυτό ίσως να το αντέξουμε. Μια ξυλόσομπα και πλήρη εξάρτηση ύπνου. Ίσως να αντέξουμε.
Μας απειλούν ότι θα μας κόψουν το ρεύμα. Αυτό δεν μπορούμε να το φανταστούμε, αλλά ίσως γίνεται. Να μαγειρεύουμε στο γκάζι, να ψωνίζουμε τρόφιμα που θα καταναλώνονται αυθημερόν, να πλένουμε τα ρούχα στο χέρι και να διαβάζουμε με λάμπες πετρελαίου.
Μας απειλούν να μας κατασχέσουν το σπίτι. Το σπίτι που έχτισε κάποιος πρόγονος, το σπίτι που αγοράσαμε με αίμα και ιδρώτα, το σπίτι μας. Αυτό δεν μπορούμε να το αντέξουμε. Ή μήπως μπορούμε; Ο άνθρωπος αντέχει τα πάντα, λένε κάποιοι.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε άβουλοι μηχανισμοί επιβίωσης.
Ανοίγουμε τα μάτια το πρωί –όσοι κατάφεραν να κοιμηθούν- και δε θέλουμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι.
Ξέρουμε πως θα είναι η μέρα μας: Απλήρωτοι λογαριασμοί, νέα μέτρα για τη σωτηρία των τραπεζών, νέοι φόροι –πάλι για τη σωτηρία των τραπεζών, τρομοκρατία και απαξίωση της ανθρώπινης και εθνικής μας υπόστασης, ανεργία ή δουλειά για τετρακόσια ευρώ ή άδεια μαγαζιά, άδειες τσέπες, άδεια ψυγεία και άδειες ψυχές, θλίψη, κατάθλιψη και απόγνωση, ένας ακόμα άγνωστος που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεχε να ζει σαν δούλος, ένας ακόμα γνωστός που μετανάστευσε για να γίνει δούλος, δημοσιογράφοι και πολιτικοί που μας υπενθυμίζουν πόσο διεφθαρμένοι και ανίκανοι και ανήμποροι είμαστε, μια φακή στην κατσαρόλα χωρίς καν τη ρέγκα που τρώγαμε πριν το ογδόντα, κατεβασμένα μούτρα στο δρόμο και άνθρωποι που παραμιλούν στο φανάρι, σκουπίδια, βρώμα και φόβος μη χρειαστεί να πας στο εγκαταλειμμένο νοσοκομείο, μη χρειαστείς φάρμακα, και εύχεσαι να περάσει κι αυτή η μέρα χωρίς να συμβεί κάτι εξαιρετικά άσχημο, απλά να επιβιώσεις για άλλη μια μέρα, για να πας να κοιμηθείς και να ξεχάσεις όσα ζεις και όσα δεν έζησες.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε αριθμοί.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε μυρμήγκια...
Όμως αυτοί που επενδύουν στην υποταγή μας θα χάσουν πολύ περισσότερα από τα κέρδη τους. Θα χάσουν το κεφάλι τους. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ζει σαν μυρμήγκι, σαν ποντίκι, σαν αριθμός.
Κάνει υπομονή και σκύβει το κεφάλι, σφίγγει τα δόντια ή εθελοτυφλεί, υπακούει και υποτάσσεται, αρνιέται να αναλάβει τις ευθύνες του και δέχεται να του κλέβουν τη ζωή του... Αλλά όχι για πάντα.
Τύραννοι περάσανε πολλοί και άλλες τόσες αυτοκρατορίες, αλλά όλοι καταρρεύσανε.
Οι Έλληνες το γνωρίζουν καλά.
Γιατί η ιστορία τους είναι μεγαλύτερη από τη μνήμη τους.
Ο ήλιος πάντα λάμπει σε αυτήν την άκρη της Ευρώπης, του κόσμου, και η θάλασσα γίνεται πιο καθάρια όταν την στερείσαι.
Τα γλυκά απογεύματα της άνοιξης, του καλοκαιριού, του φθινοπώρου θες να τα περνάς με φίλους, με ατέρμονες συζητήσεις, με κρασοκατανύξεις και αμπελοφιλοσοφίες. Να συζητάς, να κουβεντιάζεις, να τα λες, να τσακώνεσαι... Και να τα ξαναβρίσκεις.
Γιατί αρκεί να περπατήσεις μια ώρα στην ύπαιθρο για να γεμίσεις την ψυχή σου με εικόνες και τη τσάντα σου με καρπούς και χόρτα.
Γιατί αν βρεθείς στην Αρχαία Ολυμπία, στους Δελφούς, στην Επίδαυρο, σε πλημμυρίζει μια αρχέγονη ιερότητα που σε κάνει να κλαις από χαρά.
Γιατί κάθε δέντρο, κάθε πέτρα, κάθε λέξη έχει βγει από το στόμα ενός ποιητή –αρχαίου ή σύγχρονου.Γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή είναι πολύ μεγαλύτερη από τους αριθμούς και τις δημοσκοπήσεις.
Είμαστε πολύ παράξενος λαός, εμείς οι Έλληνες. Άλλοτε σκληροί σαν τις πέτρες, άλλοτε μαλθακοί σαν την άμμο. Παρασυρόμαστε εύκολα και υπερβάλλουμε σε κάθε μας εκδήλωση. Ίσως γιατί γεννηθήκαμε σε μια χώρα υπερβολικά ηλιόλουστη και γενναιόδωρη.
Ή μπορεί γιατί η φιλονικία είναι αδελφή του έρωτα, σε αυτήν την τόσο αρχαία χώρα.
Αλληλοφαγωνόμαστε μέχρι να ‘ρθουν οι Πέρσες.
Ένα είναι σίγουρο: Ο νεοφιλελευθερισμός διάλεξε το χειρότερο πειραματόζωο για να επεκτείνει την τυραννία του στην Ευρώπη.
Το πιο απρόβλεπτο. ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου