Έλληνες: Οι ιδανικοί αυτόχειρες

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
διδάκτωρα Πολιτικής Επιστήμης
ειδικού σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία

Σήμερα θα έπρεπε να φορέσουμε την φουστανέλα ανάποδα και οι σημαίες να κυματίσουν ανάποδα. Είμαστε η φάρσα της μοντέρνας ιστορίας. Ο μόνος ευρωπαϊκός λαός που εμφανίστηκε οικιοθελώς να απεμπολεί την αυτοκυβέρνησή του για την ένταξη σε μηχανισμούς σωτηρίας του ευρώ.

Όπως φαντάζομαι να παρατηρείτε, όλα τα επιμέρους ευρωπαϊκά πολιτικά συστήματα αγωνίστηκαν ή τουλάχιστον φάνηκε να αγωνίζονται για την διατήρηση της αυτοκυβέρνησης των χωρών τους, εκτός από το Ελληνικό. Παντού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπήρξε εκδήλωση πατριωτισμού, μπροστά στην πιστωτική κρίση, εκτός από την Ελλάδα.

Εμείς είμαστε οι πατριώτες του ευρώ. Πατρίδα μας είναι η ευρωζώνη και εθνάρχες οι νταβατζήδες κατά Καραμανλή. Αν στρέψουμε την προσοχή μας στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία και μελετήσουμε τις εκεί αντιδράσεις εναντίον της ένταξή τους σε «μηχανισμούς» θα ντραπούμε για την ύπαρξή μας.
Εμείς αποδείχθηκε ότι είμαστε μοναδικοί αυτόχειρες: οι ιδανικοί αυτόχειρες. Η ντροπή των μοντέρνων κρατών.
Και το ευτράπελο είναι ότι κάποιοι αυτό το θεωρούν πρόοδο!
Για φαντάσου να κάνουμε και παρελάσεις δίχως αίσθηση της κατάντιας μας!
Κάντε σημαία το ευρώ τουλάχιστον να λάβει νόημα και η χθεσινή παρέλαση.
Πρόοδος είναι η εγκατάλειψη της λαϊκής κυριαρχίας, πρόοδος το «Euro plus pact», πρόοδος ο εργασιακός μεσαίωνας και πρόοδος η παράδοση της χώρας στο χρηματοπιστωτικό λόμπυ για να αναπτύξει το παιχνίδι του στην ΕΕ.
Τώρα ήρθε η ώρα να σώσουμε και το ευρώ, αφού σώσαμε την Ελλάδα, δηλώνει ένας ανάρμοστος πρωθυπουργός με την μάλλον επιτήδεια συμπεριφορά. Τώρα θα συμμορφωθούν οι αγορές υποστηρίζει ο άνθρωπος με το «πιστόλι».
Όπως ακριβώς συμμορφώθηκαν με τον προσωρινό μηχανισμό, ατομικής χρήσης και πειραματικής εφαρμογής, που ζήτησε και έλαβε η χώρα μας, ως πολιτική και όχι οικονομική υποστήριξη ασφαλώς!
Μηχανισμό σωτηρίας αναζητήσαμε, αλλά μετά θέλαμε ομόλογα σωτηρίας και μια και ο δήθεν στόχος μας δεν ευοδώθηκε, δεν πειράζει θα θριαμβολογήσουμε για την προοπτική ένταξής μας σε μονιμότερο μηχανισμό που διαμορφώνεται στις Βρυξέλλες, μετά από την προσωρινή συμφωνία Γερμανίας-ΗΠΑ-Γαλλίας.
Εμείς την 25η Μαρτίου θα την γιορτάζουμε έτσι κι αλλιώς. Την αναπαράσταση της εθνικής παλιγγενεσίας την ζήσαμε και εφέτος έστω και ανάποδα.
Είμαστε το πρώτο και πλέον εμβληματικό σύγχρονο «ατύχημα» της μοντέρνας Ευρώπης, το οποίο άθλια και επιτήδεια προπαγανδίζει την οπτασία της μετανεωτερικότητας μέσα από το γυάλινο μάτι της χρηματοπιστωτικής ελίτ και των λογής-λογής νταβάδων.
Δεν θα σας κουράσω τέτοιες ημέρες με τεχνικά ζητήματα, ούτε θα αναφερθώ αμέσως στην πολιτική του «Συμφώνου του ευρώ», θα συμφωνήσω απλώς με τον Ερίκ Λε Μπουσέ, ότι «η Ευρώπη οδηγείται σε αποτυχία διότι έχει ηττηθεί πολιτικά από τις αγορές», δηλαδή το εβραϊκό λόμπυ.
Το «Euro plus pact», δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πρώτη προσπάθεια σύνταξης μιας συνθήκης υποταγής των ευρωπαϊκών λαών στην χρηματοπιστωτική ελίτ, δίχως αυτό να αποτελεί κραυγαλέα ήττα των Γερμανών. Απλώς η γερμανική κυβέρνηση πήρε το μπαλάκι από τις αγορές και τις ΗΠΑ και το πέταξε στους λαούς με τις ασθενείς οικονομίες. Πρόκειται για στρατηγική ήττα της Γερμανίας που δεν εκφράζεται άμεσα σε πολιτικο-οικονομική ήττα.
Τώρα όποιος εισέρχεται σε πτωχευτικό καθεστώς, όπως η Ελλάδα, θα δεσμεύεται ότι θα κάνει κοινωνικό χαρακίρι, ώστε η ανταγωνιστικότητά του να αυξηθεί.
Όχι βέβαια όπως αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα στις προηγμένες χώρες, αλλά με εσωτερική υποτίμηση, δραματική ύφεση, ανεργία και διάλυση του κοινωνικού μοντέλου. Με χαμηλό κόστος εργασίας και ασφάλειας η ανταγωνιστικότητα των επενδυμένων κεφαλαίων θα αυξηθεί ασφαλώς θεωρητικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε ανάπτυξη.
Ουδείς γνωρίζει πόσο θα πρέπει να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, με μοναδικό εργαλείο την εσωτερική υποτίμηση, ώστε να περάσουμε στην καμπύλη της ανάπτυξης.
Και αυτό για πολλούς λόγους με κυριότερο την αλληλεξάρτηση της ανταγωνιστικότητας των χωρών-μελών της ΕΕ στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού.
Η αύξηση της ανταγωνιστικότητας στην Ελλάδα θα υπηρετεί την αυξημένη ανταγωνιστικότητα στην Γερμανία και τούτο θα διασφαλίζεται θεσμικά με το νέο Σύμφωνο.
Άρα έτσι, πιθανότατα, θα έχουμε κάποια στιγμή κατευθυνόμενη ανάπτυξη σε τομείς που δεν προσβάλουν τις βιομηχανικά και τεχνολογικά προηγμένες χώρες, αλλά αντίθετα ενισχύουν το εσωτερικό (στην ΕΕ) ολιγοπώλιο των μεγάλων και στρατηγικά κρίσιμων εταιρειών τους και τραπεζών τους.
Το απίθανο είναι ότι ο κ. Παπανδρέου και η παρέα του λόμπυ που αναστάτωσε την ΕΕ, σε λίγο θα αρχίσουν το αντάρτικο εναντίον και αυτού του Συμφώνου, όπως πριν από μόλις ένα χρόνο ήθελαν να διαπραγματευτούν το Σύμφωνο Σταθερότητας, ώστε να καταστεί ελαστικότερο! Ναι, έτσι έλεγαν οι επιτήδειοι, για να φτάσουν σήμερα να υποστηρίζουν κάτι απείρως «σφιχτότερο».
Σε λίγο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα θα συμφωνεί με αυτό που γράφουν οι Ν.Υ. Times:

«Το ελληνικό και το ιρλανδικό πρόγραμμα διάσωσης μεταθέτουν λανθασμένα ολόκληρο το βάρος της αποπληρωμής των χρεών στους φορολογουμένους, οι οποίοι υφίστανται ήδη πολύ μεγάλη πίεση, αφήνοντας στην άκρη τους πλούσιους πιστωτές, που αποκόμισαν μεγάλα κέρδη δανείζοντας αυτούς που θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι είναι επίφοβοι ως δανειολήπτες».

Μετά τις εκλογές και η πολιτική συντροφιά του κ. Παπανδρέου θα προπαγανδίζει μια ήπια αναδιάρθρωση.
Μετά από αυτό να δείτε τι πανηγύρια έχουν να κάνουν τα ΜΜΕ.
Τότε θα έχουν και το σκύλο ολόκληρο και την πίτα χορτάτη.
Μην το αλλάξετε, ξέρω τι λέω!
Και ο πολιτικός λόγος τότε θα «φορεθεί» ανάποδα σαν την πολιτική μυθολογία της 25ης Μαρτίου 2011
Πηγή                                                                                                                                                        ΠΗΓΗ:kostasxan.blogspot.com