Ολόκληρες οροσειρές λέξεων κινούνται και συνωθούνται μέσα στην πολιτική επιπολαιότητα, στην ατροφία της πολιτικής, στην πολιτική επιτήδευση, στο πολιτικό εύρος των ψεμάτων. Λες και αγωνιούν από μόνες τους να απεγκλωβιστούν, αναζητώντας να βρούν τη σωστή θέση τους, για να μην πάρουν μέρος στο παρανάλωμα του κοινωνικού κραδασμού, που οδηγεί τους πολίτες ενώπιον της μοίρας των υπάρξεων.
του Στέλιου Συρμόγλου
Και μαζί με τις λέξεις, τα πρόσωπα με τις αδέσποτες μνήμες ή και τις “αμνήμονες” μνήμες, να πλειοδοτούν στην απληστία της συντριβής των αξιών και των ιδεών, στη σκιά της “πεθαμένης αιωνιότητας”, με τους ήχους των κυμβάλων να καλύπτουν τους πολιτικούς μυκηθμούς στη μαρτυρία της πολλαπλότητας.
Και οι ομοιότητες των πολιτικών πράξεων και της “στάσης” της κοινωνίας να μαρτυρούν την ύπαρξη ενός ομφάλιου λώρου, που τις δένει οργανικά στο χώρο και το χρόνο. Οι δε δραματικές συνθήκες που τις περιβάλλουν και που παρέσυραν κάθε διαφορά ιδεολογικού εποικοδομήματος, για να αφήσουν γυμνό το στοιχειοδέστερο ανθρώπινο πυρήνα τους, μπορούν να συνοσψισθούν σε κάποιες επισημάνσεις, που καταδείχνουν την κρίση εκείνη που ο Σεφέρης ονόμαζε “κατακόρυφη πτώση του Ελληνισμού”.
- Αποδειχθήκανε όλα σκύβαλα. Και να, οι ωραίοι μεσοαστοί, εν μέσω κρίσης οικονομικής, αιωρούμενοι στο κενό να ψάχνουν να βρούν το χαμένο παράδεισο…
- Το πολιτικό προσωπικό, με ελάχιστες εξαιρέσεις, να στριμώχνεται στις παρυφές της γελοιότητας. Και να μοιάζουν αστεία, πολλά ανθρωπάκια στον πολιτικό χώρο, που είναι πράγματι τα πιο θλεβερα πλάσματα του τόπου τούτου. Αβουλοι, επίπλαστα αισιόδοξοι, αδιόρθωτοι βερμπαλιστές, αδίστακτοι ψευδολόγοι, βολεψίες από πεποίθηση. Με εξαιρετιές επιδόσεις, ωστόσο, στον άκρατο λαικισμό, που “ξευγαρώνει” με την υπερβολή, για να εξασφαλισθεί η μαγεία της εντύπωσης…
- Η κοινωνία “παραδομένη” στην πρόκληση του ανέφικτου, με πολίτες ορώντες και μη βλέποντες. Εθισμένους σε επιβλαβή πρότυπα, στην ανοχή, που ευελπιστούν παθητικά για τα αποφάγια από τα πλουσιοπάροχα τραπέζια των διαπλεκομένων προνομιούχων και των κατεχόντων. Μια κοινωνία με “μουδιασμένες’ συνειδήσεις, που πιστοποιούν το φρικτό φάσμα της εκμηδένισης. Και έτσι περιορίζονται τα όρια αντίστασης του κοινωνικού ιστού στην κρατική αυθαιρεσία.
- Το κράτος που “ψεύδεται με ψυχρότητα”, για να χρησιμοποιήσω τη ρήση του Νίτσε από τον “Ζαρατούστρα”. Ενα κράτος με υπερβάσεις, όπου το άτομο από συστατικό και αυτόνομο στοιχείο της κοινωνίας, μεταβάλλεται σε όργανο εξουσίας μιας απρόσωπης και επεκτατικής γραφειοκρατίας
- Η αγλωσσία και αφασία, διαλεξία και τελικώς η δυσαρμονία, ως εμφανή συμπτώματα μιας καχεξίας που μαστίζει τα πάντοια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Ολα εκφράζονται δια του “κατά προσέγγιση” που δημιουργεί την ανάγκη μιας ψευδούς βεβαιότητας. Η δε σκόπιμη καταστροφή της γλώσσας, που οδήγησε στην πολυσημία των λέξεων, άνοιξε το δρόμο του πολιτικού βερμπαλισμού. Ετσι νικάνε οι λέξεις τις έννοιες τους, νικιέται η νοημοσύνη του λαού, μας νικάει όλους η πραγματικότητα. Και νικημένη κατά κράτος η ζωή μας, κρατάει την πολυτέλεια να τραγουδάει “νίκες” των μεν κατά των δε, και σε τελευταία ανάλυση να βγαίνουμε όλοι νικητές, δηλαδή ηττημένοι… Αυτή είναι στη πράξη η πολιτική αβελτηρία!
- Η κοινωνική αποσύνθεση που προέρχεται από τους αναζητητές της διαφθοράς, τον εξωνημένο τύπο, τη τυφλή στράτευση, την εκφυλισμένη ψευτοδιανόηση.
- Το φαινόμενο των μετρίων και των βλακών που προκαλούν εκτροπές και ανατροπές. Και βλάκες μέτριοι, επωφελούνται απ’ αυτές, αναπαράγοντας τη βλακεία και τη μετριότητα. Η παγίωση διαδοχικών κατεστημένων, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αδιατάρακτη επικράτηση των αθλίων και των ηλιθίων, οι οποίοι με…άνεση φτάνουν να γίνουν ακόμη και πρωθυπουργοί!..
- Το εθνικό βύθισμα που άρχισε με το αβούλευτο της Βουλής. Και τούτος ο αβούλευτος λαός να χειροκροτεί ό,τι φαίνεται “βολικό”. Και να σέρνεται στην αιχμαλωσία της ασκεψίας και της απολιθωμένης πολιτικής αοριστολογίας.
- Η χειραγώγηση της πληροφόρησης. Η εξαγορασμένη “λαγνεία” της ενημέρωσης, όπου παρατηρείται συνωστισμός απαίδευτων δημοσιογράφων, με ακρισία και καθημερινή προθυμία να υπηρετούν συμφέροντα και ματαιοδοξία.
- Το σύνδρομο της προοδευτικότητας που έχει αποδιαλύσει την ελληνική κοινωνία από το ’81 και εντεύθεν και που μετατράπηκε σε σχιζοφρένεια πολιτική και κοινωνική. Κι αν υπολογίσουμε και το γεγονός ότι όλα κινούνται σε επίπεδο επιφάνειας σε τούτη τη χώρα, και κάνει “καριέρα” η μισή αλήθεια, τότε δικαιολογείται και η ένταξη των σεσημασμένων σκανδάλων στην πολιτική σκοπιμότητα.
Ετσι βρεθήκαμε “στριμωγμένοι” ανάμεσα στις Συμπληγάδες της πολύπλευρης κρίσης. Με τις αμαρτίες μας ή την αγόγγυστη αποδοχή των αμαρτιών των άλλων. Και με την αίσθηση ότι η αμαρτία γλυκαίνει την αγνότητα, βρεθήκαμε επίσης βουτηγμένοι στα λιμνάζοντα βαλτόνερα των προβλημάτων, κοινωνικών και εθνικών. Προσβλέποντες, όσοι τέλος πάντων προσβλέπουν, στην “επανάσταση των νεκρών γωρισμάτων του έθνους”. Στη συνειδησαιακή ολοκλήρωση και την υπερβατικότητα. Σε μια κάθαρση εσωτερισμού, σε μια μετα-μεταφυσική εμπειρία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου