Ήταν 6 Απριλίου του 1941 κι ενώ ο
Ελληνικός στρατός απελευθέρωνε την μία πόλη μετά την άλλη στα
βορειοηπειρωτικά βουνά, αντιμετωπίζοντας λίγο νωρίτερα με επιτυχία την
εαρινή επίθεση του Ιταλικού στρατού, όταν ο Βίκτωρ Έρμπαχ-Σένμπεροχ,
πρεσβευτής του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα, επέδωσε το τελεσίγραφο για την
είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, στον Έλληνα πρωθυπουργό
Αλέξανδρο Κορυζή.
Το ιστορικό ΟΧΙ του Κορυζή, στις δυνάμεις που εκείνη την στιγμή
κατείχαν σχεδόν το σύνολο των χωρών της Ευρώπης, δυστυχώς οι Έλληνες
δεν το τιμούν. Στα ελληνικά σχολεία οι μαθητές διδάσκονται τον «μύθο
του Πολυτεχνείου», αλλά όχι το έπος των οχυρών της «γραμμής Μεταξά».
Ένα έπος που γράφτηκε από μια ηρωική απόφαση ενός αληθινού Έλληνα ηγέτη
και 8.000 Ελλήνων στρατιωτών υπό τον στρατηγό Κωνσταντίνο Μπακόπουλο, που έδωσαν το αίμα τους αντιμετωπίζοντας 200.000 στρατιώτες, της μεγαλύτερης πολεμικής μηχανής της Ευρώπης.Την στιγμή που η Ευρώπη είχε παραδοθεί στην μπότα του γερμανικού Ράιχ, οι Έλληνες μαχητές της γραμμής Μεταξά όχι μόνο δεν ηττήθηκαν, αλλά συνθηκολόγησαν 20 μέρες αργότερα όταν πλέον η αντίσταση δεν είχε κανένα νόημα. Μια αντίσταση που εκτιμήθηκε ακόμα κι από τους Γερμανούς αντιπάλους, αφού είναι γνωστός ο λόγος του Χίτλερ στο γερμανικό Ράιχσταγκ, με τον οποίον εξυμνεί τον Έλληνα στρατιώτη. Όπως γνωστό είναι το γεγονός, ότι οι Γερμανοί αξιωματικοί και οπλίτες, απέδιδαν τιμές στους Έλληνες στρατιώτες όταν εξέρχοντο από τα πολυβολεία μετά την συνθηκολόγηση και επετράπη στους Έλληνες αξιωματικούς να φέρουν το ξίφος τους τιμητικά, καθ’ όλη την διάρκεια της γερμανικής κατοχής.
Ο Αλέξανδρος Κορυζής ήταν τραπεζίτης και πολιτικός. Διορίστηκε πρωθυπουργός από τον βασιλιά Γεώργιο Β’, με εισήγηση του ισχυρού άνδρα του καθεστώτος Κωνσταντίνου Μανιαδάκη, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Ιωάννη Μεταξά (29 Φεβρουαρίου 1941) κι ενώ η χώρα βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ιταλία. Ανέλαβε τα Υπουργεία Εξωτερικών, Παιδείας, Στρατιωτικών, Ναυτικών και Αεροπορίας, όπως και ο προκάτοχός του.
Στις 18 Απριλίου του 1941 κι ενώ η διάσπαση του μετώπου αμύνης από τους Γερμανούς θεωρείτο βεβαία, συγκλήθηκε σύσκεψη στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» (όπου η έδρα τότε της κυβερνήσεως) για να εκτιμηθεί η πολεμική κατάσταση. Ο Κορυζής προσφέρθηκε να παραιτηθεί και είχε μια έντονη συζήτηση με τον βασιλιά. Ξαφνικά σηκώθηκε και αποχώρησε από την σύσκεψη, αφού πρώτα φίλησε το χέρι του ανώτατου άρχοντα. Κατευθύνθηκε στην οικία του, που βρισκόταν στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας και κλείστηκε στο γραφείο του.
Λίγα λεπτά αργότερα κατέφθασε στο σπίτι του ο διάδοχος Παύλος με εντολή του πατέρα του, ο οποίος είχε αντιληφθεί την παράξενη συμπεριφορά του. Δεν πρόλαβε να χαιρετίσει την σύζυγό του στο κατώφλι του σπιτιού του και ακούστηκε ο πυροβολισμός του τέλους. Ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορυζής είχε αυτοκτονήσει με δύο σφαίρες στην καρδιά, σε ηλικία 56 ετών.
Ένα τέτοιο ιστορικό γεγονός, η ελληνική Πολιτεία το θεωρεί, καθώς φαίνεται, ήσσονος σημασίας και δεν το εορτάζει. Γενικότερα το μεταπολιτευτικό τερατούργημα, έχει μια «δυσκολία» με τις εορτές που εξυψώνουν το εθνικό συναίσθημα των Ελλήνων. Για την ακρίβεια, έχει ένα γενικότερο «πρόβλημα» με κάθε τι που εμπεριέχει τον όρο «εθνικό». Όπως επίσης έχει σοβαρό «πρόβλημα» με τον ηρωισμό που επέδειξαν άντρες σαν τον Κορυζή και τον Μεταξά. Είναι γνωστή η προσπάθεια της «προοδευτικής» θολοκουλτούρας να αποσιωπά καταστάσεις, γεγονότα και πρόσωπα που δεν ανήκουν στην δική της ιδεολογική κατεύθυνση. Η «απεθνικοποίηση» των πάντων επετεύχθη και επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων η μελέτη και η απόδοση τιμών, σε ανθρώπους που τίμησαν το δημόσιο αξίωμά τους, δρώντας με αξιοπρέπεια και δίνοντας ακόμα και την ζωή τους.
Αλέξανδρος Κορυζής
Αθάνατος!
Νίκος ΤζιόπαςΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου