Το φίδι στα αρχαία χρόνια έχει την ονομασία δράκος και έτσι δημιουργείται η μυθολογία της δύναμης του Έρωτα σαν η μυθολογία των Δρακόντων.
Η κυριότερη ιδιότητα του φιδιού είναι η αναγέννηση του δέρματος του πράγμα το οποίο μυθολογήθηκε σαν την δύναμη της ζωής που δεν επιδέχεται τον θάνατο !
Έτσι στην εποχή του Τάαυτου το φίδι γίνεται σύμβολο της δύναμης της αθάνατης ζωής και χαρακτηριστικό όλων των αρχαίων Θεών στους διάφορους πολιτισμούς οι οποίοι είναι το αρχέτυπο του ηγέτη της Ζωής. Έτσι στην Ελλάδα έχουμε τον Δία να κρατά τον κεραυνό, στην Βαβυλώνα την Αστάρτη να κρατά τον συστρεφόμενο Όφι και στους Εβραίους ο Γιαχβέ να σχηματίζει με το χέρι του τον συστρεφόμενο Όφι στους Ινδούς τον Ίντρα να κρατά τον κεραυνό κτλ….
Έρωτας – Ανάσταση – Μετενσάρκωση
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της μυθολογίας του Δράκου είναι ότι την εποχή εκείνη που είναι διαδεδομένη η αντίληψη της μετενσάρκωσης διάφοροι Θεοί με την δύναμη του Έρωτα οδηγούν της ψυχές προς τον κόσμο των νεκρών (τον Άδη) αλλά και πίσω προς τον κόσμο των ζωντανών.
Έτσι με την δύναμη των Δράκων που κάνουν έρωτα δημιουργείται το σύμβολο του Ερμού στους Έλληνες και του Ανγκχ στους Αιγυπτίους με τα οποία είναι γνωστό σε όλους ότι οι Θεοί Ερμής και Άνουβις οδηγούν τις ψυχές στον Άδη κρατώντας τα ψηλά και ακολουθώντας οι ψυχές σαν πρόβατα πίσω από τους Θεούς.
Την ίδια θεολογία συναντάμε λίγο διαφορετικά ειπωμένη στον Πλούταρχο και στα Χριστιανικά χρόνια από τον Άγιο Αντώνιο όπου δια της δυνάμεως του Έρωτα η ψυχή του νεκρού (δλδ την ώρα που βρίσκεται στον Άδη) ουρανοδρομεί προς τον Αγαθό Νοητό Ήλιο.
Έτσι μαθαίνουμε ότι αφού κάποιος έχει πεθάνει η δύναμη του Έρωτα είναι η επιθυμία της ψυχής για το Αγαθό που την οδηγεί στον Νοητό Ήλιο αλλά και ότι ο Άδης στην ουσία δεν είναι ένας τόπος σκοτεινός μέσα στην Γη αλλά ένας ουράνιος τόπος όμοιος με τον νυχτερινό ουρανό με τα άστρα και το Νοητό Ήλιο για αυτό και η ψυχή πλέον ουρανοδρομεί !
Έτσι τίθεται η βάση της μεταθάνατον ζωής της Ελληνιστικής εποχής που πηγάζει από τις απόκρυφες ιδέες του Ερμού με το Κηρύκειο και του Άνουβι με το Ανγκχ!
Έχουμε την ίδια φιλοσοφική ιδέα με αλλαγμένη περιγραφή του μύθου.
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν τον Ερμή με το Κηρύκειο ο οποίος είναι πτεροπέδιλος και ουρανοδρομεί.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τον Άνουβι με το Ανγκχ.
Και οι Χριστιανοί την ουρανοδρομία της ψυχής με την δύναμη του Έρωτα προς τον Αγαθό Νοητό Ήλιο!
Τρεις διαφορετικές περιγραφές για την ίδια φιλοσοφική – θεολογική άποψη!
Αυτό που λείπει όμως από τους Χριστιανούς και δύσκολα διακρίνει κανείς στους Αρχαίους είναι ότι όσοι πίστευαν στην ιδέα της μετενσάρκωσης η ίδια δύναμη του Έρωτα δλδ η επιθυμία προς κάθε τι Αγαθό (Κηρύκειο, Ανγκχ κτλ) είναι αυτή που βγάζει ή ανασταίνει την ψυχή από τον Άδη! Αλλά εδώ σταματάει η περιγραφή αφήνοντας ένα κενό που οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν ποτέ να βρουν το πως αυτό γίνεται!
Έτσι αντί να κατανοήσουν ότι με τον φυσικό Έρωτα δύο ανθρώπων γεννιέται πάλι ένας άνθρωπος και ότι μια ψυχή πάλι θα ζήσει πάνω στην γη δημιούργησαν επί Χριστιανισμού την άποψη της ανάστασης νεκρών με τρόπο που οι πιο πολλοί σήμερα νομίζουν ότι ή θα είναι κάτι πνευματικό π.χ. Ανάσταση σε μια παραδείσια κατάσταση ή πιο αγράμματοι νόμιζαν ότι θα σηκωθούν οι νεκροί από τους τάφους θα αποκτήσουν σάρκα και θα ξαναζήσουν.
Κανείς όμως δεν σκέφτηκε το πιο απλό το φυσιολογικό έρωτα δύο ανθρώπων!
Ο φυσιολογικός σαρκικός και συναισθηματικός έρωτας δύο ανθρώπων είναι κατά την άποψη μου πιο κοντά η ερμηνεία της ανάστασης μιας ψυχής από τον Άδη. Η οποία αυτή άποψη οδηγεί στην ιδέα της μετενσάρκωσης. Άλλωστε με έναν ισχυρό έρωτα δύο ανθρώπων η πνευματική κατάσταση εκείνης της στιγμής είναι ένας μικρός Παράδεισος στον οποίο γεννιέται μια ψυχή ξανά σαν ένα βρέφος στην υλική ζωή. Δλδ κάθε βρέφος γεννιέται πρώτα στον συναισθηματικό Παράδεισο των γονιών του.
Σε αυτήν την ιστορική αναδρομή των φιλοσοφικών / θεολογικών / μυθολογικών απόψεων είδαμε πως ξεκινήσαμε από τον Τάαυτο μέχρι τα Χριστιανικά χρόνια.
Στην μυθολογία όμως του Δράκου – Έρωτα προστέθηκαν και άλλα στοιχεία.
Οι φιλόσοφοι βρήκαν ότι μετά από κάθε Έρωτα γεννιέται μια ζωή. Δλδ πρώτα το ζευγάρι ερωτεύεται και μετά με την σεξουαλική πράξη τεκνοποιεί δημιουργώντας μια ζωή.
Επομένως ο Έρωτας προηγείται της Ζωής.
Αυτό το φιλοσοφικό δίδαγμα μυθολογήθηκε με την εμφάνιση του άστρου της Αυγής στον ουρανό λίγα λεπτά πριν γεννηθεί το φως από τον φυσικό ήλιο κάθε πρωϊνό!
Η μεταφορά αυτής της αστρονομικής παρατήρησης στα πνευματικά σήμαινε ότι το άστρο της Αυγής δλδ ο Εωσφόρος παίζει τον ρόλο του Έρωτα που εμφανίζεται πριν από κάθε γέννηση δλδ πριν την γέννηση του Φωτός του Νοητού Ηλίου !
Έτσι Εωσφόρος – Έρωτας – Δράκος ταυτίστηκαν σε ένα μυθολογικό πρόσωπο!
Το οποίο πρόσωπο είναι ο Άγγελος της αθάνατης Ζωής του Φωτός το οποίο Φως γεννιέται από τον Νοητό Ήλιο!
Και είναι Άγγελος Ζωής διότι κάθε Άγγελος παίζει τον ρόλο του μεταφορέα μηνυμάτων.
Έτσι ο Εωσφόρος ή Έρωτας ή Δράκος προαναγγέλλει την γέννηση του Φωτός!
Έτσι έχουμε την σύνδεση του φιδιού – Δράκου με τον Έρωτα και τον Εωσφόρο όχι σαν αντίπαλο του Φωτός αλλά σαν Άγγελο Ζωής !
Η μεγάλη κόντρα και η μεγάλη παρεξήγηση!
Όμως στις μέρες μας έχει περάσει το ακριβώς αντίθετο στην ιστορία της θεολογίας και μυθολογίας!
Σήμερα όλοι λίγο πολύ ξέρουμε την κόντρα του Εωσφόρου με τον Αγαθό Θεό της Ζωής και ότι ο Εωσφόρος “έπεσε” από τον ουρανό!
Το πως βγήκε όλη αυτή η παραφιλολογία είναι πραγματικά γελοίο αν κανείς μάθει τι ακριβώς έγινε και του πως βγήκαν αυτές οι απόψεις.
Το μυστήριο λύνεται αν κανείς μάθει για τις αντιλήψεις μερικών μυστών της Ανατολής οι οποίοι θεώρησαν ότι το άστρο της Αυγής εφόσον βγαίνει πριν από την γέννηση του Φωτός αλλά λάμπει είναι επαναστάτης προς τον Ήλιο και ο επαναστάτης των άστρων αφού όλα τα άλλα άστρα υποκύπτουν στο φως της ημέρας και χάνονται από τον ουρανό. Μόνο ο Εωσφόρος μένει λαμπερός στο φως της ημέρας πριν βγουν οι πρώτες ηλιαχτίδες του ήλιου.
Έτσι λοιπόν για το ίδιο αστρονομικό γεγονός πλήθος άλλων ανθρώπων μυθολόγησαν το φαινόμενο αυτό σαν προάγγελο της ζωής και μια μερίδα μυστών της Ανατολής μυθολόγησε το ίδιο φυσικό γεγονός σαν αντίθεη πράξη και αντίπαλο του Θεού της Ζωής.
Από αυτές τις δύο αντίθετες μυθολογικές προσεγγίσεις βγήκε η κόντρα σχετικά με τον Εωσφόρο, τον Έρωτα και το Φίδι!
Έτσι όσοι ήταν λάτρεις της αρχαίας Θεολογίας υποστήριζαν την θεολογία του Έρωτα – Δράκου – Εωσφόρου και όσοι ήταν αντίπαλοι της αρχαίας Θεολογίας άρχισαν την διδασκαλία περί του εχθρού του Θεού ο οποίος ήταν ο Εωσφόρος!
Οι Χριστιανοί βέβαια πήραν θέση εναντίων της αρχαίας θρησκείας των Ελλήνων και λίγο πολύ η διδασκαλία τους είναι γνωστή σχετικά με το αν συμπαθούν ή όχι τον Εωσφόρο.
Όμως αποδεικνύεται ότι αν και οι σημερινοί Χριστιανοί διαλαλούν ότι ο Εωσφόρος είναι ο Άγγελος που έπεσε ο ιδρυτής του Χριστιανισμού διαλαλεί ότι είναι Αυτός ο ίδιος ο Εωσφόρος.
Αποκαλυψις ΙωαννουΑυτή η άποψη ότι ο Ιησούς είναι ο Εωσφόρος – Έρωτας – Δράκος την εποχή του μεσαίωνα είναι ακόμη έντονη και η Χριστιανική Εκκλησία προσπαθεί να εξαφανίσει κάθε αναφορά και κάθε παγανιστική σύνδεση προς το Ιησού. Αφήνοντας όμως άθικτη την Αποκάλυψη του Ιωάννη.
(ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 22)
13 Εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα, ο πρώτος και ο έσχατος, η αρχή και το τέλος».
16 «Εγώ, ο Ιησούς, … είμαι … ο αστέρας ο λαμπρός, ο πρωινός». (Δλδ ο Ιησούς είναι ο Εωσφόρος, Αυγερινός, το άστρο της Αφροδίτης όπως θα λέγανε οι αρχαίοι Έλληνες, είναι ο Έρωτας ο Αγαθός)
Από αυτό το μικρό εδάφιο μαθαίνουμε ότι και ο Ιωάννης και ο Ιησούς γνωρίζουν και αποδέχονται μια πιο μυστική θεολογία που είναι πολύ κοντά στην μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας.
Και ο ευρύτερος κύκλος των πιστών Χριστιανών γνωρίζει άλλα αντιφατικά πράγματα και ζει μέσα σε πάθη και μίση έναντι άλλων θρησκευτικών ομάδων αλλά και ιδεών.
Το πιο τραγικό η σύγχρονη άποψη περί Εωσφόρου είναι πλήρως αντίθετη με την άποψη της Αποκάλυψης του Ιωάννη και του Ιησού που είναι η αρχαία Ελληνική θεολογία του Έρωτα σαν αναστάσιμη δύναμη!
Ενώ δλδ ο Ιησούς λέει “Είμαι ο Εωσφόρος” σήμερα ο Εωσφόρος είναι ο υπαριθμόν ένα αντίπαλος του Χριστιανισμού!
Την εποχή του μεσαίωνα πολλοί άνθρωποι γνώστες των απόψεων αυτών περί Έρωτα – Δράκου – Εωσφόρου – αλλά και πλέον Ιησού συνεχίζουν την σειρά αυτή της μυθολογίας και έρχονται σε κόντρα με την Εκκλησία.
Έτσι ο El Greco το 1595-1604 ζωγραφίζει τον Ευαγγελιστή Ιωάννη να προσφέρει την Θεία Κοινωνία σε δισκοπότηρο που περιέχει τον Ιησού – Δράκο!
El Greco, Απόστολος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής
Πάμε πάλι πίσω στην εποχή των αρχαίων Ελλήνων.
Για τους Πλατωνικούς το μέγιστο Αγαθό που μπορούσε να φτάσει κάποιος θνητός ήταν να ζει ως Ευδαίμων!
Αλλά τι είναι αυτή η περιβόητη Ευδαιμονία;
Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την έννοια της Ευδαιμονίας πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι αρχαίοι πίστευαν ότι κάθε ψυχή έχει τον δικό της Δαίμονα ο οποίος αποτελεί τον σύμβουλο της και καθοδηγητή του θνητού στην υλαία ζωή.
Με άλλα λόγια ο Δαίμονας του εαυτού όπως έλεγε ο Σωκράτης είναι η εσωτερική σκέψη του ανθρώπου με την οποία κρίνει και σταθμίζει τα γεγονότα και λαμβάνει αποφάσεις.
Είναι αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως συνείδηση!
Ο άνθρωπος είναι ικανός να ευτυχήσει όταν συμβουλεύεται τον Δαίμονα του Εαυτού του δλδ ακολουθεί την συνείδηση του η οποία προσπαθεί να τον ωθήσει προς το Αγαθό.
Για να γίνει αυτό όμως πρέπει και το ίδιο το άτομο να θέλει και να επιθυμεί το Αγαθό!
Αν δλδ ο θνητός έχει σαν οδηγό κάθε του απόφαση να έχει αγαθούς σκοπούς και μέσα επίτευξης τότε επιθυμεί το Αγαθό και έτσι δεν αδικεί, και δεν αμαρτάνει εύκολα.
Αν λοιπόν κάποιος ακολουθεί την συνείδηση του και θέλει να πράττει πράξεις αγαθές τότε η σχέση που έχει με τον Δαίμονα του Εαυτού του είναι στην βέλτιστη κατάσταση ή αλλιώς η ψυχή αυτή βρίσκεται στην Ευδαιμονία.
Επομένως βλέπουμε ότι Ευδαιμονία δεν είναι η ευτυχία ή ο παράδεισος αλλά η βέλτιστη σχέση της ψυχής με τον σύμβουλο της!
Πρακτικά όμως αυτό έχει σαν αποτέλεσμα αυτή η ψυχή σε ευδαιμονία να οδηγείται νοητά και συναισθηματικά σε καταστάσεις ευτυχίας ή αλλιώς στον Παράδεισο.
Δλδ η ψυχή σε Ευδαιμονία οδηγείται σε αυτό που ξέρουμε ως πνευματικό “Παράδεισο”.
Όμως η συνείδηση για να λειτουργήσει προϋπόθεση είναι να επιθυμεί και το άτομο αυτήν την κατάσταση. Δλδ ελευθέρως το άτομο να επιθυμεί την ευτυχία ή την δυστυχία του βάσει όμως του τι έχει προκαθοριστεί από τον Θεό ως ευτυχία ή δυστυχία το οποίο όμως οι άνθρωποι μαθαίνουν κατά τον βίο.
Με άλλα λόγια με ελεύθερη βούληση ο άνθρωπος μπορεί να προσεγγίσει ή να απομακρυνθεί από τον Θεό μέσω των επιθυμιών του.
Όταν π.χ. Κάποιος επιθυμεί τον πλούτο αλλά με τρόπο απόκτησης που θα βλάψει άλλους και θα κάνει αισχρές πράξεις απομακρύνεται από το Αγαθό. Ενώ αν άλλος επιθυμήσει το πλούτο και έχει πάντα τον νου του να μην αλλοιωθεί από την δύναμη της υλικής ευμάρειας τότε οδηγείται στο Αγαθό.
Κάθε λοιπόν ψυχική επιθυμία είναι με άλλα λόγια ένας Έρωτας της ψυχής.
Όμως αυτός ο Έρωτας αν δεν είναι Αγαθός το αποτέλεσμα είναι η δυστυχία ή θεολογικά η πνευματική κόλαση.
Επομένως το μονοπάτι προς τον πνευματικό Παράδεισο είναι η άρνηση κάθε κακίας σε επίπεδο σκέψης και η εγρήγορση του Έρωτα προς κάθε τι Αγαθό.
Επειδή όμως κατά την θνητή ζωή η σκέψη είναι διαρκής η άρνηση της Κακίας και η επιθυμία της Καλοσύνης (σε αντιστοιχία με τον μύθο του Ηρακλή) είναι και αυτή συνεχής σε κάθε σκέψη που θέλει να γίνει πράξη.
Αυτή η διαρκής άρνηση της Κακίας και η επιθυμία της Καλοσύνης είναι ένα αιώνιο βάπτισμα σκέψης, η αιώνια απόταξις της Κακίας από τον νου αλλά ταυτόχρονα και ο αιώνιας Έρωτας προς την Καλοσύνη.
Η διαδικασία όμως αυτή στο διάβα της ζωής ενέχει λάθη τα οποία διορθώνονται με νέες εμπειρίες ζωής η οποίες εκπαιδεύουν τον θνητό και την ψυχή του.
Αυτή λοιπόν την διαδικασία της επιλογής μεταξύ του καλού και του κακού μυθολόγησαν αρκετοί αρχαίοι λαοί όπως οι Έλληνες στον μύθο της Κακίας και Καλοσύνης του Ηρακλή, οι Βαβυλώνιοι και μετέπειτα έλαβαν τον μύθο οι Εβραίοι ο οποίος σήμερα είναι γνωστός ως ο μύθος του Αδάμ της Εύας και του Παραδείσου με το ίδιο θέμα “Επιλογή μεταξύ Κακίας Καλοσύνης” αλλά και με το μυστικό στοιχείο της ψυχικής επιθυμίας ως Δράκος – Έρωτας βάση της μυθολογίας του Τάαυτου!
Στον μύθο αυτό εκτός από το ζευγάρι Αδάμ – Εύα πρωταγωνιστής είναι και ο Δράκος.
Όμως είπαμε ότι όπου Δράκος βλέπε Έρωτας!
Με άλλα λόγια ο Έρωτας φυλάει την γνώση για το Καλό που οδηγεί στην Ευτυχία ή Παράδεισο αλλά και στο Κακό που οδηγεί στην Κόλαση.
Η ψυχή που αρχίζει να επιθυμεί δλδ να Ερωτεύεται ψυχικά καταστάσεις (όπως πλούτο, φήμη, σεξ κτλ) κινδυνεύει από άγνοια να πέσει είτε σε καλή ή σε κακή κατάσταση. Όμως το μονοπάτι αυτό μεταξύ του καλού και κακού οδηγεί είτε στην Θέωση είτε στην Κόλαση.
Κατά σύμπτωση …. η Σωτήρια δύναμη στην άγνοια του ανθρώπου είναι ο Έρωτας ο Αγαθός δλδ ο Δράκος του Δένδρου του Καλού και του Κακού ή ο Ιησούς Εωσφόρος-Δράκος του Ιωάννη!
Ο οποίος μέσω της συνείδησης συμβουλεύει την ψυχή αιωνίως στο να κάνει ή να μη κάνει την σκέψη πράξη!
Αυτή η αιώνια φωνή της συνείδησης ο Έρωτας ο Αγαθός (η επιθυμία του καλού) ή ο Εωσφόρος ή ο Δράκος ή ο Ιησούς διαλέξτε όποια θεολογία σας ταιριάζει είναι η κατάσταση της Ευδαιμονίας για όποιον ακολουθεί την αγαθή συνείδηση του. Αυτός λοιπόν είναι και ο δρόμος προς τον Παράδεισο! ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου