Αὐτὴ ἡ φράσις γνωρίζουμε ἀπὸ ποιὸν προῆλθε καὶ γιατί.
Γνωρίζουμε ἐπίσης πὼς ὥς καλὸς «θεματοφύλαξ» τῶν θεσμῶν ὁ «ἐθνάρχης» πίστευε καὶ ἐφήρμοσε ἰσόβια τιμωρία σὲ αὐτοὺς ποὺ κατέλυσαν τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα. (Μποὺ χὰ χὰ χά.. Δημοκρατικό; Τί εἴπατε;)
Αὐτὸ ποὺ μὲ ξαφνιάζει ὅμως, ἰδιαιτέρως δὲν εἶναι ἡ τιμωρία ἀλλὰ ὁ τρόπος ποὺ ἀπεδέχθησαν τὴν τιμωρία οἱ πρωτεργάτες τῆς δικτατορίας.
Ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος πέθανε σὲ ἡλικία 80 ἐτῶν, ἀπὸ καρκίνο τοῦ προστάτου, δίχως νὰ κάνῃ χρήσι τῶν ἐλαφρύνσεῶν του γιὰ προβλήματα ὑγείας καὶ νὰ ἐξέλθῃ τῆς φυλακῆς, ὅπως ἔκαναν ἄλλοι συγκρατούμενοί του.
Αὐτὸς ὅμως ποὺ εἶναι ἐν τελῶς παράδοξος εἶναι ὁ στραγητὸς Νικόλαος Ντερτιλής, ποὺ ἄν καὶ πέθανε ὁ υἱός του, προσφάτως ἀπὸ ἀνεύρυσμα, ἀρνήθηκε νὰ πάρῃ μίαν ὁλιγόωρη ἄδεια καὶ νὰ παραστῇ στὴν κηδεία.
Τί ἄνθρωποι εἶναι αὐτοί τέλος πάντων;
Καὶ δὲν ἐξετάζω τὸ ἐὰν ἦταν καλὴ ἤ κακὴ ἡ χούντα. Δὲν μοῦ ἀρέσουν οἰ δικτατορίας. Τὸ ξεκαθαρίζω.
Ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ μὴν σταθῶ μὲ θαυμασμὸ ἐμπρὸς στὶς ἐπιλογές τους καὶ στὴν στάσι ζωῆς τους.
Εἶναι πράγματι ἀξιοπερίεργον στὴν ἐποχή μας νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι τόσο ἀπόλυτοι καὶ τόσο πολὺ ὑπεύθυνοι ἔναντι τῶν ὅποιων πράξεῶν τους. Δὲν ἀπεποιήθησαν εὐθυνῶν, δὲν ζήτησαν συγγνώμη, δὲν παρακάλεσαν, δὲν ἄλλαξαν στάσι, δὲν ὑπεχώρησαν….
Σωστὰ ἤ λάθος τὰ ὅσα ἔπραξαν, δὲν ἐπέτρεψαν στοὺς ἑαυτούς τους καμμίαν μετακίνησιν καὶ οὐδέποτε ἠρνήθησαν τὶς εὐθύνες τους ἀλλὰ οὔτε καὶ προσποιήθησαν κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἦταν.
Ἄλλως τέ, ἐὰν κάποιος παραιτεῖται ἀπὸ τὶς ἰδέες του, ἤ οἱ ἰδέες του δὲν ἀξίζουν ἤ αὐτὸς δὲν ἀξίζει.
Καὶ ἐτοῦτοι οἰ ἄντρες ἀπέδειξαν πὼς γιὰ αὐτοὺς οἱ ἰδέες τους ἄξιζαν. (Τὸ ἐὰν ἦταν ἤ ὄχι ὀρθές, εἶναι ἄλλο θέμα…)
Ἀλήθεια, πόσο δεσμευμένοι εἴμαστε ἐμεῖς ἔναντι τῶν δικῶν μας στόχων; Πόσο σοβαρά ἀντιμετωπίζουμε τίς ἰδέες μας καί τά ὄνειρά μας; Πόσο ἔτοιμοι εἴμαστε νά τίς ὑπερασπιστοῦμε; Πόσο ἱκανοί νά πεθάνουμε γιά αὐτές; Πόσο ἀμετακίνητοι; Πόσο ἀποφασισμένοι;
Ἀνεξαρτήτως λοιπὸν τοῦ τὶ πιστεύουμε γιὰ αὐτὰ τὰ πρόσωπα, καλὸ θὰ ἦταν νὰ παίρνουμε παράδειγμα ἀπὸ τέτοιες συμπεριφορές, πράξεις καὶ δεσμεύσεις! Ὄχι μόνον γιὰ νὰ τὶς ἐπαναλάβουμε, σὰν στάσι ζωῆς, ἀλλὰ κυρίως γιὰ νὰ ἀποσαφηνίσουμε στοὺς ἑαυτούς μας πόσο σημαντικὲς εἶναι γιὰ ἐμὰς τοὺς ἰδίους οἱ δικές μας ἰδέες. Πόσο πρόθυμοι, ἤ ὄχι, εἴμαστε νὰ θυσιαστοῦμε γιὰ αὐτές! Πόσο σοβαρὰ τὶς ἀντιμετωπίζουμε. Πόσο πιστοὶ ὑπηρέτες τῶν ὀνείρων μας εἴμαστε… Κι ἀκόμη περισσότερο, πόσο ἔτοιμοι εἴμαστε νὰ πεθάνουμε, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, πρὸ κειμένου νὰ μὴν τὶς ἀφήσουμε πίσω μας, νὰ ξεχαστοῦν καὶ νὰ ποδοπατηθοῦν…!!!
Τότε μόνον θὰ καταλάβουμε πολλά… Καὶ γιὰ τὶς ἰδέες μας καὶ γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας.
Φιλονόη.
Υ.Γ. Ἰσόβια πρέπει εἶναι πάντα ἡ δέσμευσίς μας ἀπέναντι στὶς ἰδέες μας. Ἀκόμη κι ἐὰν φαίνεται μὲ μίαν πρώτη ματιὰ πὼς αὐτὸ μετατρέπεται σὲ φυλακή… Ἰσόβια ὅμως πρέπει νὰ εἶναι. Ἐὰν δὲν εἶναι, ἤ ἐὰν δὲν ἔχουμε τὸ κουράγιο νὰ εἶναι, δὲν πειράζει… Ἄλλοι θὰ προσπεράσουν, τῶν ὁποίων πράγματι ἀξίζουν περισσότερο οἱ δεσμεύσεις.
Σημείωσις:
Εἶναι ἐπίσης πάρα πολὺ σημαντικὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε κάτι ἀκόμη. Εἶναι οἱ ἰδέες μας τέτοιες πού θά κάνουν καλό στήν Ἀνθρωπότητα, ἐάν γίνουν ἀποδεκτές ἀπό τό σύνολον τῆς κοινωνίας μας; Θά συμφωνήσουν οἱ περισσότεροι μέ αὐτές ἤ μήπως ἐάν ἐφαρμοστοῦν θά ἀναπαράξουν ἔνα μοντέλο παρόμοιο μέ αὐτό τῆς δικτατορίας τῶν Ἀπριλιανῶν, ἀλλά μέ ἄλλο ὄνομα; Καί πόσο σεβασμό θά ἐξέφραζε κάτι τέτοιο γιά τήν ἀνθρώπινο φύσι;Ἐάν πάλι οἱ ἰδέες μας καί τά ὄνειρά μας «μπάζουν» ἀπό παντοῦ καί τίς ἀσπαζόμαστε μόνον ἐμεῖς, μήπως πρέπει νά τίς ἐπανεξετάσουμε; Μήπως νά άναθεωρήσουμε πολλά;
Τέλος, εἴμαστε βέβαιοι πώς οἱ ἰδέες μας καί τά ὄνειρά μας εἶναι ἀποδεκτές, κατανοητές καί σεβαστές ἀπό τούς γύρω μας; Μήπως ἀν τί γιά καλό θά κάναμε ἀνεπανόρθωτο κακό, στήν περίπτωσι πού ἀποφασίσουμε νά τίς ἐπιβάλλουμε;; ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου