Το τέλος της Μεταπολίτευσης

Περίμενα υπομονετικά όλες αυτές τις ημέρες να δω την ουσιαστική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού το οποίο έχει πάρει πια μορφή ζόφου, βλέποντας να παρελαύνουν μπροστά από τηλεοπτικούς δέκτες κι μικρόφωνα πολιτικοί που κάνουν τα πάντα για να αποδεικνύουν επιτέλους την χρόνια ψυχασθένεια η οποία μετά από τόσα χρόνια ρουσφετιών, πελατειακής μανίας, χρημάτων που δίνονταν κάτω απ’ το τραπέζι, εξουσίας χωρίς κοινωνικό έλεγχο, χειραγώγησης ΜΜΕ κι διπλωματικές συμφωνίες που παραχωρούν γη κι ύδωρ, βγάζει την μάσκα του ασθενούς κι δείχνει τα σάπια δόντια της στο εμβρόντητο ακροατήριο το οποίο όμως εξακολουθεί να ελπίζει για επιδόματα κι χάρες, διευκολύνσεις κι εξαιρέσεις από υποχρεώσεις.
Σήμερα γίνονται οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ για την ανάδειξη αρχηγού, οι επιλογές είναι ή Βενιζέλος ή λευκό, η κάλπη διαφανής κι η ψήφος χωρίς φάκελο γιατί «δεν υπάρχουν χρήματα» δικαιολογούνται οι ιθύνοντες αν κι απορώ από πού υπήρξαν χρήματα για να χτιστεί σάουνα κι τζακούζι στην Ιπποκράτους, λουκούλλεια γεύματα σε roof garden με αστακούς κι γαριδομακαρονάδες, ταξίδια σε πρώτη θέση με σαμπάνια κι επιλογή πολλαπλών μενού προς βρώσιν, γραφειοκρατία κι ένα τεράστιο κράτος που στην ουσία διαιωνίζει τον φαύλο κύκλο της παράνομης πλουτοκρατίας, της μεγαλοαστικής μανίας κι απωθημένου που οι περισσότεροι βουλευτές κουβαλούν σαν σακί από τα χωριά τους, άξεστοι κι θαμπωμένοι απ’ την εξουσία.
Ο Βενιζέλος πιστοποιεί για χιλιοστή φορά ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, ψωροπερήφανος, μεθυσμένος από τα ευρωπαϊκά σαλόνια κι την κατάχρηση εξουσίας, σίγουρος για την εκλογική του νίκη αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι υπάρχει πλήθος (κοσμάκης) που θα τον ψηφίσει, μη θέλοντας να παραδεχτεί δημοσίως ότι το σκηνικό έχει αλλάξει προ πολλού, οι έξωθεν πολιτικές δυνάμεις είναι συμφεροντολόγες κι φιλελεύθερες, αρνούμενος να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, όχι γιατί δεν μπορεί αλλά γιατί δεν θέλει, ξέροντας πολύ καλά την οθωμανική ψυχολογία του Έλληνα, ο οποίος αρέσκεται να ακούει εθνικιστικές κορόνες, υποσχέσεις φαύλου μεγαλείου, υπομένοντας με φιλότιμο την βουλευτική χρυσόμυγα που θα του φέρει λεφτά.
Παμπόνηρος, πανούργος κι μεθυσμένος από το δημοσιονομικό ιδεώδες το οποίο διδάχθηκε από ΔΝΤ κι ΕΕ, συμμέτοχος σε όλο το φαύλο πανηγύρι την περίοδο των ’90s, χωμένος στην αλιτήρια ιδιοτέλεια του βουλευτή που γνωρίζει αλλά δεν μιλάει βλέποντας γύρω του την ανομία, την παρανομία κι την γιγαντιαία παραβατικότητα σε δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς κι ΜΚΟ, εθελοτυφλώντας ουσιαστικά για να μη χάσει ψήφους, επιρροή, βουλευτική αποζημίωση κι σύνταξη, πανέτοιμος για πολιτικές λοβιτούρες κι κομματικά θέσφατα, ο Βενιζέλος γνωρίζει πολύ καλά πού βαδίζει, έχοντας δίπλα του όλο αυτόν το εσμό ο οποίος τον έτρεφε, τον συντηρούσε κι τον κανάκευε δεκαετίες τώρα απολαμβάνοντας ως αντάλλαγμα διευκολύνσεις κι μονιμότητα.
Κρατικοδίαιτοι, κομματόσκυλα, πράσινοι οραματιστές, εναλλακτικοί πρωτοπόροι, κάτοχοι Apple με Κράτος-πρότυπο το Σουηδικό μοντέλο, αστές κυρίες με φίλη την Βάσω Παπανδρέου, σαραντάρες με φιλόστοργο αίσθημα που χαϊδεύει ακόμα τον τάφο του Ανδρέα Παπανδρέου, προσέρχονται στις κάλπες όπου το δημοκρατικό ιδεώδες δεν υφίσταται καν, μια παράσταση που της λείπει η έκπληξη κι ο σοσιαλιστικός ενθουσιασμός όπως στις απαρχές του εικοστού αιώνα, μια κακοπαιγμένη πρόζα που προσπαθεί να κολακέψει το τελευταίο απομεινάρι πασοκικής καύλας κάτω από φούστες κι κουμπωμένα μπούστα προσμονής όπως τότε την δεκαετία του ’80, που οι πλαστικές σημαίες κι η μανία του τηλεβόα ακουμπούσαν την κεραία της υστερίας.
Η λεγόμενη Αριστερά είναι  η απόλυτη απογοήτευση για τους αιθεροβάμονες κι τους αλαφροΐσκιωτους· το ΚΚΕ ζει στη δεκαετία του 1920, ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπολύει έωλα επιχειρήματα μιας νοοτροπίας που φλερτάρει με την επανάσταση κι την αντίρρηση αλλά που κωλώνει φανερά απέναντι στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, η ΔΗΜ.ΑΡ φοράει την γούνα του προσηνούς προβάτου ενώ κατά βάθος πασοκίζει, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλάει για φασιστοειδή κι εθνίκια με επιχειρήματα που βρίθουν ρωσικής ματαιοδοξίας αλλά ουδείς δεν τόλμησε να προτείνει κάτι ουσιαστικό, όλη η «Αριστερά» δεκανίκι του καπιταλιστικού μοντέλου κι του τραπεζικού μονοπωλιακού μοντέλου το οποίο γνωρίζει όσο κανείς πώς να τρέφει αριστερίστικα κόμματα με ισόποσες ενέσεις αυτισμού.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα, οι γελοίες εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ που προσβάλλουν το ελάχιστο εναπομείναν δημοκρατικό αίσθημα, δηλοί το τέλος της Μεταπολίτευσης, αποκαλύπτει αυτό που ήταν ανέκαθεν ο κοινοβουλευτισμός τα τελευταία τριάντα χρόνια, μία εταιρεία που άγει κι άγεται όπως και η εκκλησία στο ευνουχισμένο ποίμνιό της, μια καλοστημένη παράσταση όπου φιμώνεται η Δικαιοσύνη, η ατιμωρησία διαιωνίζεται από συνδικαλιστικό οίστρο που τάσσεται υπέρ του εργαζόμενου (λέξη που σπέρνει στο διάβα της πολλά κοινωνικά κακά) για να πέσει στα μαλακά, η απουσία εργασιακής ανιδιοτέλειας κι προόδου σπανίζει, οι πάντες προσπαθούν να σώσουν κεκτημένα κι προνόμια, φωνάζοντας κι χειρονομώντας άτσαλα.
Ειλικρινά λυπάμαι που η Δημοκρατία τσαλακώνεται σε γραφειοκρατικά γρανάζια, στραγγαλίζεται κάτω από το βάρος περιττών νόμων, διασύρεται στα διεθνή δικαστήρια εξαιτίας της αναλγησίας κι της δυσκινησίας της κρατικής μηχανής, λεκιάζεται από την ελεύθερη κι χονδροειδή χρήση της από παντός είδους κομματάρχες, αντιεξουσιαστές της δεκάρας, καλλιτεχνικούς αριβίστες, πετάγεται στα σκουπίδια της κατάχρησης των τρομονόμων, παλεύει με το αιμοδιψές σώμα της ασυδοσίας, της αγένειας, της αδιαλλαξίας, των νεοφιλελεύθερων κοστουμιών, του μίσους, των ιδιοτελών προσαναμμάτων για εξουσία κι λυσσαλέα αυθεντία, εν τέλει ένα μόρφωμα που δεν ξέρει κανείς πώς να το χρησιμοποιήσει, εμφύλιος κι αναμασημένη αναρχία στο κάθε βήμα.                                           ΠΗΓΗ:theelfatbay.net